Ex Post

Η σκοτεινή πλευρά πράγματα που θέλουμε να μη δείχνουμε ο χειρότερος εαυτός που εμφανίζεται όταν δεν τον περιμένεις και δεν είναι το καλύτερο ούτε το πιο κολακευτικό αλλά υπάρχει και έρχεται αναπάντεχα αυτό που σε κάνει να ντρέπεσαι που σε δείχνει μικρό και λίγο δεν έχει θέση στην ενηλικιότητα τι είναι όμως αυτό που φοβάσαι μα αυτό ακριβώς αυτή την τρέλα τον παραλογισμό που οδηγεί πουθενά ένας φαύλος κύκλος σαν να προκαλείς εκούσια σαν να σέρνεσαι σε έναν γκρεμό σαν ένα όνειρο που θέλεις να φωνάξεις και δεν μπορείς είναι μια αύρα που περνά μπροστά μου και με τυλίγει δεν τη θέλω πάρτε την από δω δεν ζητώ κάτι άλλο παρά μόνο να σ' αγαπώ τότε να με πιστεύεις και να με παραδέχεσαι να με βλέπεις στα μάτια και να χαίρεσαι που υπάρχω στον κόσμο γιατί υπάρχεις και συ τι νομίζεις ότι έτσι περνώ τις μέρες μου αδιάφορα νομίζεις ότι δε σκέφτομαι συνέχεια πού είσαι πού είμαι πότε θα σε δω υπάρχω, ζω κινούμαι και έχω μέσα μου μι...

φοβάμαι να φοβάμαι μήπως ξεχάσεις το περίγραμμα του προσώπου μου μη γίνω ένα απρόσωπο τίποτα και με προσπεράσεις όπως προσπερνάμε αδιάφορα παλιές φθαρμένες αφίσες θαμπές επιγραφές θολές εικόνες φοβάμαι και ξέρω πως δεν πρέπει έχω μείνει πολύ καιρό εκεί έξω έγκλειστος δε θέλω πάλι ξέρω πονάω και γω σωματικά, έντονα φορτικά παλεύω με αυτό το βράδυ με τη ζέστη με τα σεντόνια που μαζεύονται νευρικά απελπισμένες χειρονομίες θ' ανοίξω το παράθυρο και θα κολυμπήσω στο πεζοδρόμιο γυμνός σε φέρνω στη σκέψη σε κρατώ σε νιώθω τόσο έντονα που έρχεται ζάλη πονοκέφαλος και μια τρέλα μια παραφορά πως θα τρέχω και δεν θα σε φτάνω πως θα παραμένω καθηλωμένος πνιγμένος σε ένα δάσος από φακέλους, αιτήματα όλοι κάτι ζητούν όλοι κάτι χρειάζονται μα αφήστε με τα χέρια τους αόρατα και σαν αράχνης διάφανοι ιστοί μας κρατάνε αφήστε με θέλω να πετάξω να χορέψω να σε πονέσω να νιώσω την άγρια χαρά της ξανά κατάκτησης να υποτάξω κάθε σου επιθυμία ...

Απόψε βγήκα όπως και χθες νόμιζα πως θα βοηθούσε κάπως ξέρεις, στη δουλειά θα κυλήσουν όλα κάπως αλλά μετά μετά εντάξει, λες να πάρω τους δρόμους κι οι δρόμοι κάποτε τελειώνουν και το σπίτι παραμονεύει σε παραφυλάει άδειο ούτε ζεστό ούτε ο ορίζοντας ούτε οι άνθρωποι καλά μα δεν είναι πρώτη φορά όχι δεν είναι αλλά πόσο πια περισσότερο να χρειάζεται κανείς να πειστεί ότι το κουρτινόξυλο είναι πιο ωραίο όταν το κρεμάς, ακόμα και λίγο στραβά, έλα, φέρτο πιο δω πιο πάνω λίγο για δες τώρα εντάξει; ναι, είναι εντάξει γιατί το κάνεις εσύ εντάξει και να, περάσαμε τη μισή ζωή δεν  χρειάζεται να ξοδεύουμε άλλο πάρε την άλλη μισή και τα δύο μισά μας κάνουν ένα ολόκληρο ακόμα κι αν αυτό το ολόκληρο μεταφράζεται σε ένα βράδυ μεταφράζεται στο είμαι εδώ κι όταν δεν είμαι εδώ υπάρχεις ζεις στο σπίτι μου αφήνεις τα παπούτσια σου το βουρτσάκι τις κρέμες σ' έχω στην απλώστρα μου κι αυτό είναι ολόκληρο από μόνο του θα πλαγιάσουμε και π...

Δεν πρέπει να γράφουμε παρά μόνο αφού έχει χορτασθεί κάθε αίσθηση όταν η ανάσα επανέρχεται κανονικά και καταπίνουμε βαθιά το λιγοστό αέρα όταν με αργές κινήσεις τα σώματα συμπίπτουν στον ίδιο κοινό χρόνο όταν κοιτάζω από τόσο κοντά που το βλέμμα θολώνει αλλά δεν με πειράζει γιατί ξέρω είσαι εκεί πότε θα έρθεις να με ξυπνήσεις να με αφουγκραστείς να σκύψεις μέσα μου να σε πιάσω να πονέσουμε γλυκά να χαθούμε στο δικό μας άπειρο εμείς οι πεπερασμένοι δεν χωράμε προσπαθούμε προσπαθούμε και να που φτάνουμε λίγο παραπέρα λίγο καλύτερα με το στόμα με τα χέρια ανεβαίνουμε κάποια βράδια λίγο ψηλώνουμε και λες να, όλα είναι καλά καμωμένα τα πιάτα στο τραπέζι το ποτήρι κι  ένα δέντρο στην αυλή η γάτα μπερδεύεται στα πόδια μας μόνο που καμιά φορά σκοντάφτει ο καιρός έρχεται φεύγει έρχεσαι φεύγεις στη  δουλειά στ' αυτοκίνητο με νευρικό γκάζι σ' ακολουθώ και σε προφταίνω δεν πρέπει να γράφουμε παρά μόνον όταν κάθε αίσθηση έχει...

Η λεηλασία του χρόνου πράγματα που έχουμε ξαναπεί δυο φλούδες πεταμένες στο νεροχύτη ξεχνάω τα ποτήρια το νερό τρέχει στα χέρια μου στα χρόνια μου στους λαγόνες σου κυματοειδής κίνηση ακολουθώ με το βλέμμα μέχρι που θολώνει ο ορίζοντας και πρέπει να πάρω το δρόμο να πάψω να γκρινιάζω να κρύψω το πρόσωπό μου το μηχανάκι μπαίνει σφήνα ανοίγει την πόρτα σου καρφώνεται στο δωμάτιό σου μπαίνω σφήνα μέσα σου βαρέθηκα ν' ακούω για πράγματα πιθανόν σημαντικά σε μια ευτακτοποίητη ζωή η προθεσμία, ο λογαριασμός το ποσό α, κυρίως αυτό να προσέχει κανείς να μην υπερβεί το όριο μην τυχόν και πιστώσει λίγη παραπάνω συγκίνηση αίσθηση, γέλιο δάκρυ πόνο χαρά πείνα δίψα έρωτα ανθρώπινα πράγματα στο λογαριασμό του εχθές δεν κλείδωσα την πόρτα ενδόμυχα ήσυχα με ένα ήρεμο πείσμα περίμενα πως θα 'ρθεις όπου να 'ναι με ένα ανήλικο παράπονο ωστόσο μην το μαλώνεις το παιδί χάιδεψέ του το κεφάλι και δείξε του το περίγραμμα των χρωμάτων την ώρ...

Περιμένω μ' αγωνία το κουδούνι να χτυπήσει δεν έρχεται κανείς μένω εδώ στον πρώτο όροφο μαζί μ' αυτούς που δεν θέλω να ξέρω θα δειπνήσω μόνος δεν θα μ' ενοχλήσει κανείς τα τηλέφωνα δεν απαντούν οι γραμμές τεθλασμένες ακούω τις φωνές του κόσμου και δεν μ' αγγίζει τίποτα δεν αντέχω ούτε τη γάτα δεν μπορώ αυτή την αυτάρκειά της οι μέρες της περνούν με ένα τίποτα έχεις εμένα άσε με να υπάρχω απλά στο πλάι σου δεν ζήτησα κάτι πέρα απ' αυτό το ξέρω πως δεν αρκεί η ζωή ζητά αυτά τα λίγα πράγματα ένας καναπές δυο καρέκλες ένα κρεβάτι έχω μάθει να πορεύομαι με το λίγο μόνο το δικό σου γεμίζει το σπίτι τη ζωή μου που αλλιώς θα ήταν επανάληψη στείρα ναι, είναι αυτά που ο πολύς ο κόσμος τα έχει και, αλίμονο, τα βλέπει τόσο δεδομένα δεν αναγνωρίζει την πολύτιμη ύλη σε ένα άγγιγμα σε ένα βλέμμα πλάι σου γίνομαι ό,τι περισσότερο μπορώ ξέρω πως μπορώ και παραπάνω βήμα βήμα δύσκολα, ναι, όχι δεδομένα όχι στερεότυπα κι ας ...

Δεν καταλαβαίνω είναι τρελό παράλογο δεν είμαι εγώ αυτός δεν είμαι εγώ μη με ακούς ούτε και γω δεν καταλαβαίνω ασυνάρτητα δίχως νόημα κανένα σκοτεινή ύλη ακατέργαστο πέτρωμα σκοτάδι σαν εκεί που πηγαίνεις μια χαρά ξαφνικά σκοτάδι σαν να πέφτεις μέσα σε ξερό πηγάδι άνυδρο, καυτό τα χείλη σκάνε η καρδιά πάει να σπάσει μα τι πας να κάνεις; είσαι τρελός; χτυπάς το κεφάλι στον τοίχο σύνελθε, σύνελθε γκρεμίζεις το σπίτι με τα όνειρα δε βλέπεις; όχι, δε θέλω να σε απωθώ θα σκουπίσω τα μάτια θα τινάξω τη σκόνη απ' τα μαλλιά σου θα βουτήξω ξανά μέσα σου σώσε με ο αέρας δε φτάνει - μα με τραβάς κι εμένα στο βυθό της τρέλας σου... χτυπιέμαι σαν το σκυλί ν' ανέβω πιο πάνω στο ανθρώπινο μπόι στο ύψος του άντρα κλαις σαν γυναικούλα θυμώνω να σε βλέπω έτσι και δεν καταλαβαίνω πιο πολύ εσύ με τρομάζεις και πατάω πίσω είσαι εσύ; εσύ που αγαπώ; - δεν είναι άλλος κανείς εγώ, μ' ένα ζωώδικο φόβο ένα τρομαγμένο ζώο που όσο ζητά να οχυρωθ...

Φορούσες πουκάμισο ανοιχτό ένα κάπως μπεζ με πουά θα μπορούσε  να ήταν και δικό μου και είπες κάτι δεν έχει σημασία τι αλλά με  το δικό σου τρόπο και με πιάνεις με φιλάς σαν να μου 'λεγες έλα εδώ  είσαι δικός σου μόνο για μένα γιατί  να μη μπορώ  να σ΄έχω να σε δείχνω να μη διστάζω να σε φιλάω όταν θέλω  να σ' έχω όπως εγώ θέλω την άλλη στιγμή καθώς όνειρο  και πραγματικότητα διαδέχονται το ένα το άλλο είμαστε εκεί  βράδυ ζεστό εμείς ακόμα πιο  ζεστοί   να κοιταζόμαστε χωρίς ν' αγγίζουμε να βλέπω τάχα αδιάφορα τα γυμνά σου πόδια τα ίδια αυτά που γύρω μου πλέκονται με αιχμαλωτίζουν δίνομαι ορμητικά με το σώμα  και την ψυχή μια ενότητα στο απόλυτο χωρίς όριο κανένα κάνε με δικό σου πάρε μου άσε με  να κατοικώ  όλη την ουσία σου όλο το περιεχόμενο  ν' ανακαλύπτω εκστατικός  κάθε φορά και πιο βαθιά...

Κάποτε έλεγα τραγούδια που ήταν μόνο λυπημένα μα τώρα πάλι τραγουδώ μόνο για σένα Νόμιζα τίποτα δεν θα 'ρθει πως όλα άδοξα, κρυμμένα τώρα μπροστά  δε βλέπω άλλο παρά εσένα Κάποτε έπεφτα στον ύπνο δίχως καρδιά πόθο κανένα τώρα η νύχτα δεν μου φτάνει για να 'χω εσένα Κάποτε γύριζα στον κόσμο κι όμως δεν γνώριζα ούτ' εμένα τώρα μαθαίνω απ' την αρχή όλα με σένα Κάποτε έμενα εκεί πίσω κι ήτανε όλα σαν χαμένα μα ξαναβγαίνω στη σκηνή και τραγουδώ μόνο για σένα

Το παγωτό στην κατάψυξη το άνοιξα με το κουτάλι στα χείλη μου δεν κατάλαβα μήτε γεύση μήτε άρωμα άγευστα μοναχικά βράδια και οι γείτονες να φωνάζουν τα παιδιά να συλλαβίζουν πήρα το δρόμο κι έτρεχα χωρίς να θέλω τι να προφτάσω κι εγώ δεν ξέρω και πού να πάω στην ίδια ακτή στα ίδια βράχια εκεί που μάτωσα τότε μαζί σου τώρα προσέχω να μη χτυπήσω και κολυμπάω σαν να με βλέπεις σαν να 'σαι δίπλα σ' ακολουθώ κι έχω ένα θάρρος όσο ποτέ μια βεβαιότητα που όχι τώρα δεν την απέκτησα στα ξαφνικά γιατί όλα γίνονται μέσα στο χρόνο τους οι μέρες φεύγουν κι εμείς κυλάμε απλά εντός τους στο ρυθμό τους παραδινόμαστε με τα κορμιά μας σας μετρονόμους το παγωτό δεν υπακούει σ' αυτό το χρόνο που τον ορίζουνε τα γεγονότα που συμβαίνουνε χωρίς εμένα χωρίς εσένα αλλά με το ίδιο αυτό το πάθος θα σε πω με τ' όνομά σου και θα φωνάζω για να μ΄ ακούσεις γι' αυτό και μένω τώρα ψηλά για να βγαίνω αυτά τα βράδια και να καρφώνω τον ο...

Θα κυλιστώ στο πάτωμα μαζί με τα κουρέλια μαζί με τη γάτα μου θα κυνηγάω  το σκοτάδι μήπως και βρω  εδώ κάτι κάτι δικό σου που το χρειάζομαι απλώνομαι  στο κρεβάτι και περισσεύω  από παντού όλα θα τα κλείσω κι η μουσική  θα είναι βάσανο πάλι θα καπνίσω και θα ζητάω  στον ύπνο βάλσαμο αυτό δεν θέλω  μονάχα να το ξέρεις κάποια βράδια  είναι πιο δύσκολα ζεστά, μοναχικά και οι φωνές  απ' έξω λένε πως ο κόσμος  εκεί υπάρχει  αλλά εδώ στέκεται  ο χρόνος σαν τη σκόνη στο γραφείο στο πάτωμα τα βιβλία η κιθάρα στη γωνία δίπλα  απ΄ το ποδήλατο που μου χες πάρει στα γενέθλια ένα βράδυ στη Γλυφάδα μ' αρέσει  να τα θυμάμαι μα δεν μ'  αρέσει  που μου λείπεις τόσο που κι όταν  εδώ είσαι κάποιες φορές ξέρω,  σωπαίνω νιώθοντας  το βάρος  της άλλης μέρας πριν καν να έρθει νομίζω  ότι σου έχω κ...

Σβήνω όλα τα φώτα και λέω πως είσαι εδώ το ξέρω δεν είν' αρκετό μα άσε με πάλι να προσπαθώ το ξέρω δεν είν' αρκετό μα άσε με πάλι να ρθω να σε βρω Σκορπάω τα ρούχα και πέφτω στα όνειρα να λυτρωθώ το ξέρω δεν είν' αρκετό μα δος μου το χέρι κι ακολουθώ το ξέρω δεν ειν' αρκετό μα άσε με μόνο για σένα να ζω Μετράω πάλι την ώρα ώσπου ξανά να σε δω το ξέρω δεν είν' αρκετό δος μου το χρόνο για να σε κρατώ στο σώμα λεπτό το λεπτό και ας μην είναι ποτέ αρκετό

βγήκες έξω μετά περιπλανήθηκες και τι είδες; πες μου, τι είδες; που ήσουν τόσον καιρό ω είναι πολύς ο καιρός γι΄αυτό και μια μέρα μόνο μπορεί να είναι πολύ πάρα πολύ για τούτο και δεν μπορώ αυτό το σπίτι δεν με κρατά μόνο του δεν έχει τίποτα να δώσει έχει μόνο ό,τι αφήνεις καταλαβαίνεις τώρα γιατί θέλω πάντα να αφήνεις κάτι να μένει πίσω ένα δικό σου απτό, έντονο να έχει το σχήμα τη μυρωδιά τη θαλπωρή σου να ξέρω ότι θα το βρω μέσα στα δικά μου τόσο που πια να μην υπάρχει δικό σου και δικό μου τόσο που να λέμε να, εδώ ανασαίνουν τα δικά μας πράματα στο μικρό αυτό χώρο υπάρχει ένας παράλληλος χρόνος συστέλλεται και διαστέλλεται κάνει τον κόσμο γνώριμο οικείο φιλικό να μη χρειάζεται να λέμε πολλά ή και τίποτα όπως όταν ταυτόχρονα αρπάζουμε το κινητό αρπάζουμε μια λέξη μιαν εντύπωση μια γραμμή στο σώμα μια τόση δα κίνηση ή πάλι και μια τρικυμία πάρε μου δώσε μου κάνε με ό,τι είμαι δικό σου ακριβό πολύτιμο αλλά και...

Ο αχινός άφησε στο πόδι σου τρία μικρά αγκάθια φταίω, βέβαια, που έχω κι αυτό το φόβο μήπως ξαφνικά χάσω κάθε ειρμό και η θάλασσα έτσι απλά με τραβήξει μέσα της είναι κι αυτή, βλέπεις, γυναίκα και θέλει να σε πάρει και να σε κρατήσει δικιά της διεκδικεί το όλον μέσα της είναι ένα λιβάδι καταποντισμένο εμείς, περαστικοί την αναταράζουμε νομίζοντας ότι κατέχουμε κάτι από τα μυστικά της αυτή αίφνης σκοτεινή πέρασμα αλλά και άχρονη ανηλεής και δίκαιη νομίζεις πως ορίζεις τα ρεύματα τους υπόγειους διαδρόμους κι ανόητα την αναδεύεις χτυπώντας με χέρια και πόδια όμως όταν εμείς σώμα με σώμα ανάσα υγρή αγκαλιάζοντας από πίσω ή και τυλίγοντας σαν πλοκάμια νομίζω πως μπορώ αυτοστιγμεί να βυθιστώ αρκεί να σε κρατώ και  να μου πάρεις όλη την ανάσα και να σου δώσω όλη τη ζωή μου που απομένει αν σε κρατώ σφιχτά όχι για να σωθώ αλλά για να έχω στα χείλη μου όλη τη γεύση σου κι ενώ το σώμα μου πάλλεται η καρδιά μου σκιρτά βυθίζομαι στον πόθ...

Πού να είσαι δεν υπάρχουν δρόμοι για να με χωρέσουν το μόνο που θέλω είναι να βάλω τ' αθλητικά να περπατήσω στα στενά της Κυψέλης ν' ανέβω ψηλά εκεί πάνω απ' το παλιό σπίτι δεν ξέρω γιατί αυτή η ανάβαση με φέρνει πάντα πιο κοντά σε σένα τι επιμονή να προσπαθώ ν' ακολουθήσω ανάποδα το ρεύμα του χρόνου λες και μπορώ πηγαίνοντας αντίστροφα κάπου ξαφνικά πίσω από ένα στενό ή σε μια μικρή πλατεία να σε δω να βαδίζεις βιαστικά με αυτό το χαρακτηριστικό λίκνισμα την κίνηση του κεφαλιού το χαμόγελο τα λευκά δόντια τα χείλη μισάνοιχτα  - ευτυχισμένη πληρότητα πώς χαίρομαι να σε κοιτώ αχόρταγα - νομίζω πως μπαίνοντας επίμονα σφήνα στο χρόνο θα σε ξαναβρώ στην αρχή αλλά τι μάταιος ναρικισισμός τι ανόητο παιχνίδι με τη μοίρα με τις ώρες τα χρόνια τους ανθρώπους που σε τριγυρίζουν τα φευγαλέα πρόσωπα που θαμπώνουν στην ομίχλη τους επιβάτες που περνούν τις προσόψεις των παλιών πολυκατοικιών τα σύννεφα που φαίνονται πιο κοντά...

Ίδια παραλία στις ίδιες πέτρες κατέβηκα  απ' τα ίδια σκαλιά κάθισα στο ίδιο σημείο κολύμπησα την ίδια διαδρομή κι όλα ήταν άλλο τίποτα όπως τ' αφήσαμε έψαχνα να βρω τα χτεσινά  αποτυπώματα πόσο ύπουλα  δουλεύει ο χρόνος τη μια  κάθεσαι  και βλέπεις  τη θάλασσα να ιριδίζει στο φως που δύει στο χέρι σου πάλλεται η ζωή ακουμπώ το δέρμα σου ανιχνεύω τις καμπύλες γιατί με κοιτάς; γιατί ξέρω πως αύριο θα 'ρθω  και θα σε αναζητώ θα βλέπω κάποια που σου μοιάζει και δεν θα είσαι  θα περπατήσω στις πέτρες  και δεν θα σε βλέπω το σίγουρο βήμα σου το στιβαρό σου πέλμα θα  βουτάω, αναπνοή,  ένα δύο τρία, αναπνοή και δεν θα ξεμακραίνεις  πιο μέσα θα τσακίζομαι  στα ίδια κοφτερά βράχια και δεν θα με τραβήξεις μακριά απ' αυτά γιατί ξέρεις, αγάπη μου, πώς να μη μ' αφήνεις να πέφτω  σε κακοτοπιές κι όμως, εσύ με καθοδηγείς σ' ακολουθώ...

Εις τον κάδον ανακυκλώσεως κατεκριμνήσθην με έν delete ήτο μοιραία αιφνίδια κίνησις κι έμεινα σέκος βρε, μπιτ για μπιτ Ανεπιθύμητος λάθρα επιβαίνων όλον κρυπτόμενος ως γλίσχρος μυς ως ένα μήνυμα καλώς κρυμμένον επορευόμενος και κατηφής με το μικρόν σου κοράσιον δάκτυλον ένα κομβίον και όλα νυξ! κι εγώ μοιραίως εις το τετράδιον να μυκτηρίζω ως ξένος βηξ Είναι μια έξις μικρά συνήθεια μηνυματίζεσθαι δια κινητού αλλά η άτεγκτος δική σου χείρα την εξαπέστειλεν εντός λεπτού ώχου και έστελνον προς ακροάσεως σήματα πλείστα ωσεί καπνού της υμετέρας της αντιδράσεως δεν ηδυνάμην να έχω νου Έκτοτε έμεινον ωσάν το σκύβαλον που βολοδέρνει άνευ ζωής κι από τον κάδον όπου με έρριψες μήνυμα στέλλω απαντοχής Λάβε με ωσαύτως από την χείραν ρίψε με, κρείττον, εις τον κρημνόν διότι ο βίος κατά το ήττον θέλει εμβαίνειν άνευ υμών If  you re feelin sad and lonely, there's a service I can render...call me, τόσο απλό, you just call me...δεν είναι αρ...

Κοίτα λοιπόν μπορώ να  είμαι στην αγκαλιά σου σημαίνει υπάρχω τώρα εδώ μη μου ζητάς άλλες αλήθειες το σώμα μου είναι ό,τι αγγίζω ποθώ δίνομαι χάνομαι στη δίνη του με κυκλώνει μια αδιόρατη καταιγίδα έξω έβρεχε τα φανάρια θαμπά κι εγώ ήρθα ήθελα τόσο σε είδα έγινα το ένα αυτό που δεν εξηγείται χωρίς λόγια σε πήρα κοντά μου σχημάτισα μέσα μου το δικό σου μισό όλα ήταν τόσο ακέραια, σωστά χωρίς προσπάθεια καμία μόνο ένα ασίγαστο θέλω με έφερε εδώ να με κάνεις αυτό που ποθώ να κυλάς μέσα μου να υποφέρω ν' αποζητώ τόσο πολύ που έχω ανάγκη να νιώσω να με κατακλύζει αυτή η βροχή το σώμα μου ολόκληρο μια καταιγίδα και κυλάω κυλάω μαζί σου στον κύκλο του νερού και της φωτιάς μετά μου έλεγες για το φεγγάρι αλλά δεν μπορούσα πια να το δω για μένα δεν υπήρξε τίποτα πιο αληθινό απ' αυτή την καταιγίδα που στην πρόσφερα όλη δική σου