Ex Post

Δεν υπάρχει χώρος δεν έχω χώρο δεν καταλαβαίνεις; πού να σε βάλω που μου τα 'χουν πάρει όλα όχι δεν μπορείς να καταλάβεις δεν έχω να εξηγήσω τίποτα μόνο λίγο χώρο μόνο αυτό μη μου ζητάς δεν έχεις λύση πρέπει να βγω απ' αυτό το σκοτεινό δωμάτιο να περπατήσω έξω στο φως να το ξανακερδίσω το φως μου για να μπορώ να σε χωρέσω φωτεινό κι ωραίο όπως σε θέλω για μένα το ξέρω το νιώθω δεν ήρθα για να σου στενέψω ακόμα πιο πολύ τον ορίζοντα νόμιζα πως μπορώ να τον πλαταίνω θα χω το κινητό ανοικτό και θα περιμένω μ' αγωνία μήπως ανέβεις πάνω απ' αυτό το σκοτεινό έρεβος που το λες ζωή σου αν μπορώ να σκίσω λίγο το παραπέτασμα να επικαλεστώ μιαν αχτίδα και να γεννάω νέες ελπίδες αν μπορείς αν μπορώ θα είμαι εδώ παλεύοντας το απαίσιο σκοτάδι

Όταν δεν υπάρχει χώρος λέξεις, ρήματα, νοήματα άκυρα ρητά και άρρητα μόνο αυτά τα βαθιά μάτια δεν λαθεύουν ποτέ ούτε γαλάζιο βαθύ που σε αποκοιμίζει ούτε μαύρο που σε παρασέρνει σε βυθό ούτε καστανό που περνά σαρώνοντας το φως αδιάφορα ένα γλυκό σαν το μέλι κι απαλό σαν χάδι ό,τι δεν μου είπες το έλιωσες πάνω μου απλώθηκε μια αύρα κι έμεινα εκεί παραδομένος γλυκά ήταν αγκαλιά ήταν φιλί ήταν το πιο μεστό σε θέλω το είδα μπροστά μου το νιωσα μέσα μου τόσο επιτακτικά τόσο επώδυνα γλυκά που να θέλω να γυρίσω πίσω που όσα και να σου φωνάξω σ' αγαπώ δεν μπορούν να φτάσουν αυτό που μου δείχνουν μόνο να να μπορούσα αυτή τη θλιμμένη φάλτσα νότα να μπορούσα να τη διαγράψω από μέσα τους να μη φοράς αυτό το παλιό ρούχο που σε βαραίνει να γυρίσεις μία μέρα καθαρή και διάφανη χωρίς καμία σκιά με καθαρό μόνο φως το δικό σου φως που το βαραίνει μια σκιά μια ανείπωτη σκιά ποιος εγώ μικρός και αδύναμος να  μπορώ λέει να τη σβήσω οριστι...

Το φόρεμά σου το μαύρο που έχω στη ντουλάπα μου αγκαλιάζω και φιλώ κι αυτό είναι κάτι καινούριο κι αυτό είναι κάτι ακόμα που στο χρωστώ δεν θα στο δώσω πίσω θα μείνει εδώ στην κρεμάστρα θα χορεύω μέσα στη νύχτα με την εικόνα του διαγράφεσαι μέσα απ' αυτό μέσα απ' το ύφασμα νιώθω να σ' αγγίζω μην το φορέσεις ποτέ άστο εδώ να μην ξεχνώ ποτέ ότι κι αυτό σου το χρωστώ είναι δικό μου πια και θέλω να σε βλέπω έτσι όπως είσαι το φουστάνι σου με τυλίγει με σκεπάζεις γίνεσαι πάνω μου ένα κλείνεις τα μάτια με κυριεύει ένας πόθος που δεν είναι τυφλός έχει χρώμα, δέρμα και άρωμα σταγόνες έρωτα κατακλύζουν το στέρνο μου αφήνομαι σε σένα μπορώ θέλω και γίνομαι το στόμα σου ό,τι γεύεσαι και αγγίζεις παραλύω παραληρώ κι έπειτα ανεβαίνω στην κορφή αυτής της αίσθησης για μια στιγμή που διαρκεί όσο τίποτα παύω να υπάρχω έξω και πέρα από σένα η αναπνοή μου κόβεται γίνομαι ο χρόνος σου ο άχρονος διαχέομαι παντού μέσα σου η ου...

Ο χρόνος αυτή η πληγή ο αδυσώπητος φίλος ο εχθρός το μέσα που μας τρώει σπαράζοντας το μυαλό και το σώμα πέρασα από πάνω σου και δε σ' ένιωσα εμείς το δωμάτιο μέσα σ' αυτά τα λίγα τετραγωνικά χωρά όλη η ανάσα μας κι όμως, δεν σε χόρτασα στο στόμα μου κράτησα τη γεύση σου ως το πρωί ξύπνησα κι ήσουν εδώ η νύχτα θα πρεπε να είναι μεγαλύτερη σ' άκουγα το βράδυ κι ευχόμουν η άλλη μέρα να σε βρει και πάλι κοντά μου όπως τότε που κρύωνες και προσπαθούσα να σε ζεστάνω με όλο μου το κορμί να εκτείνεται επάνω σου ως το πιο απειροελάχιστο κύτταρο προσπαθώντας να εισχωρήσω δεν σ' έχω εδώ παρηγοριέμαι με πράγματα τίποτα δεν είναι ανόητο α, μην το λες αυτό τα πράγματα έχουν να πουν κάθε φορά μια μικρή ιστορία ένα λεκές ένα ρούχο στο συρτάρι το γαλάκτωμα τα βήματα, οι πατημασιές τ' αποτυπώματά σου παντού μέσα μου όλα χαραγμένα απ' τα δικά σου χείλη που θέλουν να με απομυζήσουν ώσπου να μείνω μόνον μια μικρή σταγόνα...

Ο ισορροπιστής δεν κοιτά κάτω βλέπει μακριά το τεντωμένο σχοινί είναι η μόνη δίοδος η απόσταση είναι ο χρόνος και ο χρόνος ισορροπεί κατά έναν περίεργο τρόπο με μια θαυμαστή οικονομία ότι, ας πούμε, ένας κύκλος πενήντα, σχεδόν, ετών κάπου ανοίγει απλώνεται ένα σχοινί και βαδίζεις και βαδίζω πέφτουμε, σηκωνόμαστε ξαναπέφτουμε κι έτσι κυλάει και ξετυλίγεται η ζωή κάποτε οι νοητές αυτές γραμμές συναντώνται οι ισορροπιστές μεταμορφώνονται σαν εκείνα τα δυο μπαλόνια ένα ροζ ένα γαλάζιο ελεύθερα πετώντας κι ανεβαίνοντας ολοένα ανεβαίνοντας κι η ισορροπία γίνεται αέναος υγρός ουρανός ένα, δύο φωτεινά σώματα τα σχοινιά τα πέταξα κάτω απ' το μπαλκόνι ισορροπώ στο σώμα σου στα χέρια σου στους λαγόνες και κοιτώ βαθιά βλέπω ανοιχτό ορίζοντα βλέπω τα λευκά δόντια χαμογελάς στο σκοτάδι ξέρω υπόσχομαι δεν θα ξαναπέσουμε ποτέ...

Το τηλέφωνο κλειστό δεν έχω τρόπο δεν έχω λόγο κοιτάζω και βλέπω καθαρά δυο, τρία, τέσσερα λαμπερά ουράνια σημεία οι στέγες μου κρύβουν τον ορίζοντα ο  χρόνος έρχεται κάποτε οριστικά και σε τυλίγει σ' ένα γλειώδες κι απόκοσμο πλοκάμι θεέ μου, λες, που ήμουν τόσον καιρό και βυθίζεσαι μετά πάλι με αγωνία σηκώνεις τα μάτια στον ουρανό ν' ανασάνω ν' ανασάνω μία, δύο μετράω τους χτύπους η πόρτα κλειστή το κλειδί... αναμετρώντας τον εαυτό αυτό το μέσα θηρίο που σκούζει λυγίζει, σηκώνεται χτυπιέται και σου λέω φοβάμαι, αγάπη μου, πες μου δεν είμαστε μόνοι πες μου θα είσαι κοντά μου θα με προσέχεις τίποτα μη μου συμβεί μη φοβάσαι τώρα βραδιάζει πια αργά κι οι δρόμοι είναι πιο φωτεινοί γιατί ξέρεις πως δεν θέλω να μείνω στο σκοτάδι μη με ρίχνεις εκεί μη με κλείνεις θέλω να βγούμε και να τρέξουμε να βρέξουμε τα πόδια μας στην παραλία να δούμε ξανά και ξανά την αυγή δεν ξέρω πότε θα το πετύχουμε τότε που να 'ναι, λέ...

Δεν ξέρω πώς να το πω κάποτε τα πιο απλά πράγματα δύσκολα ταιριάζουν με τις κατάλληλες λέξεις στην περίπτωση αυτή είναι προτιμότερο να καταφεύγει κανείς σε κοινοτοπίες, όπως, όταν καθόμαστε στο μικρό τραπέζι ή στρώνουμε το καθαρό φρεσκοπλυμένο σεντόνι που απ' τα χέρια σου σαν να πήρε κι αυτό καινούρια ζωή όταν κάνουμε το μικρό η μεγάλο μας περίπατο και γυρνάμε πίσω το χρόνο στα Πατήσια στην Κυψέλη στα παιδικά μας κι εφηβικά καλοκαίρια τότε που βιαζόμασταν ανόητα να περάσει ο χρόνος όταν λοιπόν βαδίζουμε κρατώντας το χέρι δεν ξέρω ποια εικόνα πιο όμορφη μπορεί κανείς να ζήσει ζωντανά στα στενά στις ανηφόρες εκεί που ο ουρανός κερδίζει μπόι κι οι καρδιές ψηλώνουνε τις νύχτες τις ζεστές εκεί νομίζω ότι όπου να 'ναι να θα πετάξουμε θ' ανέβουμε με τη μία σ' έναν μικρό λόφο κι όλα θα είναι σαν να ξαναγράφονται σε μια ακουαρέλα με χρώματα παλ σαν τις παλιές Κόντακ που έχουμε ξεχάσει πια σε συρτάρια κλειστά από καιρό κάτι τέτ...

Δεν είναι                     η απόσταση δεν είναι οι ώρες που περνάνε απόγευμα αφήνοντας στο δρόμο σαν τη χθεσινή βροχή την κούραση τις μικρές χαρές και τις πιο ανάξιες λύπες της μέρας όταν το φως παίρνει και σώνεται και η μέρα γυρεύει έναν ώμο ν' ακουμπήσει να ξεχάσει όσα λίγα ή πολλά σημαντικά ή ασήμαντα πέρασαν στέκομαι στα φανάρια στο δρόμο το κινητό στην τσάντα και τ' ακουστικό στ' αυτί δεν ξέρω τι με σπρώχνει να θέλω να μοιραστώ ακόμα κι αυτή την καθημερινή γνωστή διαδρομή μαζί σου να σου μιλήσω γι' αυτά που έγιναν και γι' άλλα που δεν συνέβησαν γι' αυτά που βλέπω να σου εκμυστηρευθώ τα πιο ταπεινά μου τα τετριμμένα και συνηθισμένα γιατί αν τα μοιραστώ θα πιαστώ γερά απ' αυτό το νήμα που διαπερνά τις ζωές μας δυο, τρεις πέντε ώρες ώρες που κύλησαν στη σιωπή στο ελάχιστο της συναναστροφής με όσους απλώς βρέθηκαν στο δρόμο μας μηνύματα και άλλα μηνύματα πού είσαι τι κάνει...

Είναι κάτι πράγματα τόσο απλά τόσο θα έλεγες ασήμαντα όμως μια εντύπωση μια εικόνα μια τόσο δα μικρή κίνηση μερικές φορές... όπως, ας πούμε όταν δένεις το λουράκι απ' τα παπούτσια σου με χάρη με υγρή και ρέουσα αυταρέσκεια γνωρίζοντας στο ακέραιο ότι αρκεί αυτό το ελάχιστο ανασήκωμα της κνήμης η κάμψη του αστράγαλου για να ξεσηκώσει θύελλα και ζάλη αυτή τη ζάλη που με κατακλύζει όταν ακουμπώ το χέρι μου στο γοφό κάτω απ' το φόρεμα και το βλέπω μετά ξανά στο σπίτι και δεν είναι δυνατόν να ησυχάσω αυτό το σώμα βλέπω το φουστάνι σου ν' ανασηκώνεται και να με σκεπάζει να με κατακτάς με όλα σου τα θέλγητρα εγώ ακινητώ σε δέχομαι με ορμή κλείνεις τα μάτια και ξεχύνεσαι κατά πάνω μου σα μαινάδα ξεσκίζοντας όλα τα πρέπει εγώ ένας μικρός Διόνυσος μέθη, ο χορός σου καλπάζεις ασθμαίνω με κομμένη ανάσα ανεβαίνω στην κλίμακά σου και λίγο πριν ολότελα όλα για μια στιγμή σβηστούν δεν υπάρχει τίποτα ούτε τα πόδια σου ούτε τα ...

Μερικές φορές ξέρω το θα είμαι εδώ δεν είναι αρκετό μερικές φορές τίποτα δεν φαίνεται αρκετό άσε με λοιπόν να είμαι εδώ όπως μπορώ να το αντέχεις αυτό που έχεις κι αυτό που δεν έχεις κι αν δεν ξέρω να χορεύω θα σηκωθώ όμως θα σε πιάσω από το χέρι και θα μάθω τα βήματα ναι, μακάρι να ήμουν εγώ αυτός που θα μπορούσε να ξαναγράψει τη μοίρα αλλιώς να μουν αυτός που θα δείξει το δρόμο και να μη χρειάζεται άλλο παρά να βαδίσει σ' αυτόν με τις μικρές μου δυνάμεις με τις μεγάλες μου αδυναμίες δεν ζητώ τίποτε άλλο παρά να έχω το δικαίωμα να είμαι η ζωή σου το δικαίωμα να σ' αγαπώ να με συνέχεις με το λίγο μου με το πολύ που λέγεται σώμα, ψυχή η ανάγκη να σε δω για λίγο για τώρα γι' απόψε δεν είναι αρκετό το ξέρω αλλά ποιο πες μου αλήθεια ποιο είναι το πιο αρκετό απ' το να βλέπεις για μια στιγμή μια ιερή στιγμή αυτό που είσαι να χωρά μέσα στα μάτια μου που σε κοιτάζουν εταστικά λατρεύοντας αυτό που είναι που ξεπε...

Κάτω από τον ελάχιστο ουρανό που μας αναλογεί υπάρχει ένα φως άστρο μου σε περίμενα κι απόψε σήκωσα μια στιγμή τα μάτια μου και είδα στο σκοτάδι μια μικρή κουκίδα να ξεπετάγεται μέσα απ' τον σφιχτό εναγκαλισμό των γκρίζων τοίχων και λέω είμαι τυχερός που βλέπω αυτό το φως γιατί είναι αυτό που μου δίνει το στίγμα είναι η επιβεβαίωση ότι μάταια δεν περνάμε τις μέρες μας μέχρι να ξαναβρεθούμε ν' αγκαλιαστούμε σφιχτά μη μ' αφήσεις δεν θέλω να πάω μείνε, μείνε άλλη μια ώρα άλλη μια φορά κι όταν θα ξημερώσει και θα χει πια το σώμα ημερώσει θα σ' αγκαλιάζω πάλι μόνο μη φύγεις φως μου μη μείνω και σε κοιτάω εδώ εγώ από χαμηλά έλα σε μένα άλλαξέ με δείξε μου το δρόμο σου κι εγώ ακολουθώ δεν θέλω να κάνω τίποτα άλλο μόνο ό,τι είναι δικό σου να το κρατήσω πάνω μου να το φορέσω να το κάνω σάρκα και αίμα μου να ενωτιστώ το βλέμμα σου που με κατακλύζει και με χαρά να χαθώ και να βρεθώ ξανά και ξανά μέσα σ' αυτά τα μάτι...

Δεν έχω που να πάω κι απόψε ξενυχτάω το σπίτι δε μου κάνει κι ένας θυμός με πιάνει πάλι δεν θα 'ρθεις σαν τη στάχτη μου σκορπάω Και στο μικρό μπαλκόνι κοίτα μείναμε μόνοι τα φώτα χαμηλώσαν και όσοι είχαν δώσαν τ' άδειο τραπέζι τη ματιά μου την πληγώνει Παλεύω στο κρεβάτι πάλι μου λείπει κάτι μου φέρνεις και μ' αφήνεις απ' την ψυχή σου δίνεις στα σκοτεινά μετράω στα χείλη σου το χάρτη Μες τη ζωή μου μείνε και πάθος μου και είναι απ' το δικό σου στόμα ανάσα μου και σώμα αρχή και τέλος και φωτιά που καίει γίνε

Ξυπνώ δεν είμαι μόνος είσαι κοντά μου όπου βρεθώ λέω δεν είν' οι μέρες μόνες κι άδειες τα πράγματά σου φυλάω στο συρτάρι κι αναζητώ το άγγιγμά σου σε όλα τη μυρωδιά σου παντού είσαι διάχυτη τόσο επάνω μου στο σώμα στα μαλλιά η δική μου ιστορία δε λέγεται ούτε με λόγια ούτε με ήχο μόνο με τα μικρά αδρά σου χέρια κάθε φορά ξαναγίνεται το πιο δικό μου αληθινό και πονάω και ζητάω ακολουθώ τα βήματά σου γελάω, κλαίω στη σκέψη μου σε φέρνω σου μιλάω τις νύχτες και ξέρω πως μ' ακούς είσαι εκεί κι όμως σε νιώθω και ποθώ να σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι όταν πια είμαι ολότελα δικός σου εσύ που ξέρεις πώς να με κάνεις να νιώθω αυτό το ένα ολόκληρο αυτό που πάντα ήμουν αλλά δεν το 'ξερα γιατί δεν σ' είχα τι πάει να πει αλήθεια, έχω, θα πει πως είμαι αυτό που είμαι γιατί εσύ έτσι μέσα σου καθώς με κλείνεις σφιχτά δυνατά άφησέ με έτσι να ζω να χάνομαι να πεθαίνω να ξαναβγαίνω να σβήνω και να ανάβω ν' ανασ...

Με τα ψηλοτάκουνα σου αχ να χόρευες για μένα να προβάρεις τα φτερά σου που 'ναι πάλι ανοιγμένα τα καλύτερά μου χρόνια πίσω να μου φέρεις πάλι και τη νύχτα να πλαγιάζεις στο δικό μου προσκεφάλι Σαν γυρνώ αργά στο σπίτι το κλειδί βάζω στην πόρτα περπατώ σαν τον ξενύχτη και ανάβω όλα τα φώτα μήπως βρω κάτι δικό σου να μου λέει πόσο μου λείπεις για να μ' έχεις φυλαχτό σου της χαράς μα και της λύπης Στου καθρέφτη γράφω πάνω τον ατμό πως σ' αγαπάω τριγυρίζω στο δωμάτιο και σ' αγγίζω όπου πατάω το ποτήρι στο τραπέζι  είναι η άδεια αγκαλιά μου πώς θα έρθεις πες μου απόψε να σε δω στα όνειρά μου Με τα ψηλοτάκουνα σου αχ να χόρευες για μένα να προβάρεις τα φτερά σου που 'ναι πάλι ανοιγμένα τα καλύτερά μου χρόνια πίσω να μου φέρεις πάλι και τη νύχτα να πλαγιάζεις στο δικό μου προσκεφάλι Και οι ώρες έτσι φεύγουν σαν τα σύννεφα μακραίνουν  ρίχνω στάχτες στα μπαλκόνια και τα λόγια σου μου φέρνουν μι...

Αν δεν πλύνω το μαγιό σου αν δεν είμαι στ' όνειρό σου τότε τι κάνω πες μου τι κάνω αλήθεια τι κάνω πες μου εγώ Αν κοιμάμαι στο πλευρό σου και δε νιώθω το σφυγμό σου τότε τι κάνω πες μου τι κάνω αλήθεια τι κάνω πες μου εγώ Αν περνάν οι νύχτες μόνες και σε ψάχνω στους χειμώνες τότε τι κάνω πες μου τι κάνω αλήθεια τι κάνω πες μου εγώ Αν τραγούδια δεν σου γράφω και τον πόνο σου διαγράφω τότε τι κάνω πες μου τι κάνω αλήθεια τι κάνω πες μου εγώ Αν δε ζω για σένα μόνο και αρχίζω και τελειώνω τότε τι κάνω πες μου τι κάνω αλήθεια τι κάνω πες μου εγώ... O... σωσίας μου!

Take me won't you take me in with you it's so lonely here and I can't get through Πάρε με μαζί σου πάρε με ξανά δεν υπάρχει εδώ κανείς σε σένα η σκέψη μου γυρνά lead me to your loving endless time in my dreams I spell the obsession of my heart φίλα με στ' όνειρό σου θα 'μαι εγώ ό,τι άλλο απλά θα ζει γιατί εσύ θα είσαι εδώ And when the day will blossom then you can tell it by my smile everything fades away unless you hold me for a while Και το πρωί ξανά θ' ανθίσει η μέρα στο κορμί αρκεί να με κρατάς και θα 'χουν όλα αφορμή Take me to your intimidating spell to the bewildered sweetness of your coressing sparkling well Κράτα με απ' την πηγή σου για να πιω απ' το γλυκό σου άγριο που ημερώνει ό,τι κι αν πω Fool me if only fools can feel those words I am only keen on your smile oblivient thoughts like flying birds Κάνε με σαν το παιδί που όλο ξεχνά με το χαμόγελό σου ζω κι ένα τραγούδι λέω ξανά And ...

Τι λοιπόν μα είναι τόσο απλό το χέρι σου να κρατώ μόνο και για όλα είμαι σίγουρος μπορώ να προχωρώ δεν έχω για πρώτη φορά καμία αμφιβολία τίποτε δεν μας κρατά μόνοι εμείς έχουμε τον δικό μας τρόπο ξέρεις αυτό που κάνεις και τόσο είναι οικείο προσωπικό μια διαρκής εκμυστήρευση στην ηλικία μας πώς ορίζεται ποιος θα πει και με ποιο δικαίωμα το πότε τώρα είναι είχαμε τύχη αναμφίβολα δεν πρόκειται κανείς να επιβάλει το πώς όχι, δεν είναι τύχη είναι απόφαση το πιο δυνατό θέλω η ίδια η ζωή ζητά ό,τι της οφείλεται είμαστε μέρος της υπόλογοι μόνο σε αυτή κι όταν θα έρθει του απολογισμού η ώρα θα δεις που το ίδιο και περισσότερο μ' αυτό το θέλω θα σ' έχω δική μου για όσες ζωές χρειαστεί να ξαναζήσουμε απ' την αρχή We ve' got life...damn it!!!

Το ξέρω θα 'ρθει μια μέρα που θα μπορώ να βαδίζω δίπλα σου θα σου κρατώ το χέρι ξέρεις, αυτά που είναι τόσο κοινότοπα για τον κόσμο αυτά τα πράγματα που περνάνε ανεπαίσθητα μέσα σε απλά καθημερινά σχήματα μια τόση δα κίνηση μια μικρή κατάκτηση είμαι δίπλα σου τα μάτια μου αγγίζουν τη σκιά σου σε βλέπω να με διαπερνάς μ' αυτό το βλέμμα ίσα μέσα στην καρδιά μου να με ζεσταίνεις τόσο όσο δεν μπορώ να σε αγγίξω και το μαρτύριο αυτό να είναι και ευλογία να χρειάζεται να βρεις χίλιους δυο τρόπους για να υπονοήσεις αυτό το διάτορο, σιωπηλό σ' αγαπώ κι έτσι να μην έχει τέλος ποτέ που να μην πεις, κοίτα, έφτασα να ο προορισμός χαράζοντας κάθε φορά μια νέα αφετηρία ψάχνοντας διαρκώς νέους δρόμους που να σε φέρουν κοντά μου ναι, πόσο θα το ήθελα να μην υπάρχει τίποτα κανένα όριο τι είναι δα, ένα άγγιγμα οι άνθρωποι συχνά το ξεχνάνε αυτό με τρελαίνει που όσοι μπορούν δεν το ζητάνε δεν το δίνουν χωρίς να τους το ζητούν γι' α...