Σάββατο

Εντάξει

κοίτα θα συνηθίσεις

μα τι λες

γιατί μιλάς

ξέρεις έτσι όπως ήταν 

και πριν

ναι ξέρω

αλλά τι είναι αυτό

που πρέπει να συνηθίσω

να μην μοιράζομαι τα βράδια μου

να κάθομαι στο τραπέζι

να μην έχω να πλύνω παραπάνω πιάτα

ένα ποτήρι

ένα πηρούνι

ένα μαξιλάρι

να μου αφήσεις

την καρδιά σου

φεύγοντας

μην τη βάλεις στην τσάντα

μαζί με τα ρούχα σου

και το πρωί 

που θα απλώνω

τα σεντόνια

εγώ θα τη βάλω

προσεκτικά 

στη ντουλάπα

θα τη φυλάξω

μαζί με το δικό σου 

και το δικό μου άρωμα

μέχρι την άλλη μέρα

δεν σε φίλησα

όμως 

καρδιά μου

τα είπαμε 

από μακριά

ο  κόσμος 

γιόρταζε την αγάπη

έστω κι έτσι

μα εγώ

δεν σε φίλησα

Σάββατο προς

Κυριακή

να ξαναγύριζα τις μέρες

δεν μπορώ

κοιτάζω πίσω

ξέρω

δεν πρέπει

αλλά εγώ

κοιτάζω

πάντοτε

σε κοιτάζω

ειδικά

όταν χαμογελάς

σαν μικρό κορίτσι
ξέρεις πόσο 

μ' αρέσει αυτό

ξέρεις ό,τι μ' αρέσει

και μου το δίνεις

ακόμα κι όταν

δεν μπορείς

δεν είναι  όμως

αυτός  ο λόγος

που σ' αγαπώ 

τόσο

είναι που σε βλέπω

στο μηχάνημα

με σιγουριά

τις γυναικείες καμπύλες

το τόξο της μέσης

τα ψηλά σου τακούνια

που πατούν 

τα πόδια σου

αυτά τα ίδια

που με τυλίγουν

και με χρίζουν θεό

δίχως να το αξίζω

μόνο επειδή

εσύ μπορείς 

να το κάνεις

μόνο επειδή

εσύ 

και τίποτε άλλο