Ex Post

είναι Christmas που να πάρει γιορτινά φύσα Βαρδάρη τα λαμπάκια για ν΄ ανάψεις και το δέντρο να το κάψεις κι άλλη μια χρονιά θυμάμαι σαν τον κλόουν να φοβάμαι μην μου σκάσει κουτσουκέλα σ' όλοαυτότοπηγαινέλα είναι Christmas τα καλά σου βάλε κι άντε στην υγειά σου all along the watchtower μάγκες ξωτικά και ματσαράγκες ριχ΄ τα ζάρια και χαλάλι κι άλλο έτος βιοπάλη μπρος γκρεμός και πίσω λήθη η μιζέρια απελύθη είναι Christmas γειά χαρά σου να 'ταν δυο φορές κοντά σου άιντε μπρος παιδιά και πάλι στην καινούρια παραζάλη με υποσχέσεις, faux, γιρλάντες και πολλάν με τύχη γιάντες Κιλιμάντζαρο ή Παγγαίο το ανέβασμα αναγκαίο για να δούμε χιόνι άσπρο γιορτινό λαμπρό μου άστρο ο Χριστούλης μας ως βρέφος στ' ουρανού το άγιο νέφος ευλογία χαρά και σχόλη στο κουτούκι τ' Αποστόλη μια και δυο κι εφτά και δέκα τις ρακές βάλε Ρεββέκα είναι Christmas βρε σε λέω και γελάω μαζί και κλαίω 

I'm seek and tired of u succeeding I'm seek and tired of all the stories shared in vain u fell  u stood up u making a big deal out of it u making me sick showing off growing up becoming and I don't know what am I doing here and I don't know u the dice is cast no return nothing new nothing changed just tired of it just fed up just the usual me

έφευγε μακριά χωρίς επίγνωση της απόστασης κάποια στιγμή η ορμή λιγοστεύει ο θυμός ξεθυμαίνει έπεται η αξιολόγηση τσεκ ένα τσεκ δύο και βλέπεις σωρό τα κενά κουτάκια σαν ληξιοπρόθεσμα δάνεια σαν κάτι διαμαρτυρημένα\ απλήρωτα γραμμάτια η οικονομική ζωή\ είναι αίφνης\ γεμάτη ειρωνεία και πήγαινε πήγαινε ούτε πού κοίταζε μπροστά\ μήτε και πίσω μόνο σκυφτά στο κάθε βήμα ένα ένα τα πλακάκια μια OCD σε ανακύκλωση μια ζωή ταξινομημένη σε κάδους τα παλιά  όνειρα χοπ! εδώ οι ληγμένες προσδοκίες,  χοπ! εκεί όμορφα όμορφα μόνου που\να κάτι του περίσσευε και γέμιζε τις τσέπες του με χαρτιά ντεμοντέ σκονάκια  κι άλλα σκατολοϊδια τυλιγμένος σ' ένα λερό σεντόνι άντε τώρα να του πεις πέταξέ τα άντε να του πεις πέτα πού να βρει πλέον τη δύναμη\ πού το κουράγιο έτσι μετρούσε τις πλάκες μία μία και φώναζε σαν "βοήθεια" στα περαστικά αυτοκίνητα έτσι κι εγώ είδα αυτό το λερό ξωτικό και- τι ντροπή-  άπλωσα το χέρι να κλειδώσω τις ασφάλειες μην μου τύχει και πάρω άθελά μου κούρσα τη μπόχα ...

I m fucking overwhelmed who are u beyond your glooming perceptions what next what if what else except the well-known bau or cob I m fucking closing now 5 p.m. end of work\ end of day day-to-day who cares I do who are u we've got to keep up if u haven't noticed I am getting shorter each night  shrunk in the realms of the afternoon breeze don't honk me I'm just a go-between never asked for never have been asked so I'm standing here fuckin overwhelmed as I was supposed to who the hell are u

  Ακολουθούμε αυτή τη λεπτή τεθλασμένη γραμμή που συνδέει το πριν με το ύστερα κι ένα διαρκές παρόν που όλο διαφεύγει έπειτα κοιτάζεις πίσω και ξαφνικά η γραμμή του κυματισμού χάνεται κάπου μακριά στα αχανή μήκη ο ορίζοντας πλαταίνει μιλάς και ακούς τη φωνή σου να επιστρέφει ραπίζοντας αγγίζεις  και νιώθεις τα μουδιασμένα κύτταρα να κλυδωνίζονται βήμα βήμα θα πορευτούμε στο εξής με περίσκεψη και φειδώ με επίγνωση της ανακολουθίας που μας συνέχει χωρίς όμως - προς Θεού-  τον ύπουλο μύκητα της νοσταλγίας που εισχωρεί  κάτω απ' τον ταραγμένο ύπνο και δουλεύει λάθρα ενάντια στους νόμους της αείζωης λήθης αδέρφια μου σας ασπάζομαι με εγκράτεια  και επισφάλεια έχοντας απλώσει ρίζες κόντρα στους γκρεμούς ισορροπώντας στα τρίσβαθα  και στα άωρα ύψη μην με κατακρίνετε που πολεμάω τη δίψα με τρεις σταγόνες μνήμη και μια χούφτα μαύρους σβόλους χώμα Τι είναι θάνατος; "Θάνατος είναι η καταστροφή τής καθ’ έναν ωρισμένον τρόπον ωργανωμένης οργανικής ύλης και γενικώς η κατ...

big dreams big realms big life big time big ass big fuss big note big dope big ache big fake big tall big all big none bid done big u dig through big scale big fail big step big depth big klein big mine big yours big doors big sage big age big more big for big stake big make big pig ping ping big scend big end

κάνω τους υπολογισμούς μου δεν τα πήγα ποτέ καλά με τους αριθμούς ωστόσο μονίμως κάτι μου διαφεύγει αυθάδικα τρυπώνει κάτω από υποδιαστολές και κλάσματα με περγελά και μου καμώνεται κι έτσι δεν βγαίνει ποτέ σωστά ο λογαριασμός κι έτσι πάντα μένουν χρωστούμενα και υπόλοιπα δεν βαριέσαι θα πεις εδώ η ζωή \ μας επιδαψίλευσε μύθους και χάντρες αληθοφανή δήθεν στέρεα μετερίζια για να κρημνίζεσαι με χαρά και με μια αίσθηση βρε αδερφέ πως διετέλεσες ημέτερος πέφτωντας άδοξα και χαζά σ' ένα άδηλο ηρωικό καθήκον σκέψεις κι αυτές πρωί πρωί ίσως να φταίει εκείνη η συνέντευξη του Ταχτσή  που διάβασες πρόσφατα ίσως να φταίνε οι ένδοξες βόλτες στην προκυμαία Θεσσαλονίκη εγώ ο αποσυνάγωγός σου που έρχομαι  για το προσκύνημα στις θαλλερές επάλξεις της μνήμης σου

Είναι που μπορείς και προσαρμόζεσαι χαμαιλεοντίζεις  αφομοιώνεις τα πάντα κι έτσι προχωράς άντε και σήμερα να δούμε πού φτάνουν τα όρια πού φτάνει η όραση\ σε ΄ένα μεταίχμιο\ πέραν του οποίου όλα μοιάζουν να θολώνουν να διαχέονται ν' αναμεινγνύονται κι αν είσα master του είδους θα δεις πολλά παράδοξα που θα προκύψουν διεργασίες εν τω βάθει και νέες αναπαραστάσεις θυμάσαι αλήθεια χρόνια πριν στο Λονδίνο πώς να μην θυμάσαι την Αναπαράσταση κάποιοι από τότε σίγουρα θα έχουν φύγει δεν γλιτώνει κανείς στη στροφή θα σε περιμένει όσο κι αν αλλάζεις μικρέ μου  Δαβίδ - Ροβέρτε στο τέλος ο πυρήνας θα λάμψει στο απόλυτο σκοτάδι με την απέλπιδα έσχατη λάμψη ενός υπερκαινοφανούς

Ακονίζω κάτι ξυράφια μέσα στο στόμα μου δια προσωπικήν μου υπόθεσιν τα βέλη μου επιστρέφονται εξ οικείων καταχωρίσεις επί καταχωρίσεων\ επί καταχωρίσεων και το όφελος ποιο όλα θα ακυρωθούν μια ωραία μέρα ή νύχτα θα ανασταλούν και ψάξε μετά να βρεις πώς και τι η χαρά μου είναι βαριά κι ασήκωτη δεν μπορώ να την κουβαλάω στην πλάτη μου σωπαίνοντας\ μια ζωή τι διάολο\αναλωθήκαμε και δεν άνοιξε ρουθούνι δεν άλλαξε σε τίποτα η πολυφορεμένη συγκατάβαση τα χιλιοφθαρμένα λόγια από σήμερα όλο και κάτι λιγότερο  θα μετράμε αναμενόμενες απώλειες το άλλο το δείνα το τυχαίο αυτό το τυχαίο (ή μοιραίο;) που όλο και περισσότερο\ με παραξενεύει για το πώς φτάσαμε ως εδώ any suggestions?

Πες μου τι δεν μπορώ για να τολμήσω πες τάχα τι μου λείπει για να το προσπαθήσω ρίξε με πα στη γη να ξαναξεκινήσω όρισέ με εσύ αν θες, να με ξανασυστήσω κι αν πάλι προς τα πίσω καμιά φορά κυλήσω κλείσε καλά τον δρόμο για να μεγαλουργήσω κι αν πάλι δεν μ' αφήνεις κάτι κι εγώ να δώσω βρες μου έν' ακόμα σφάλμα για να το απογειώσω! Αφιερωμένο σε όλες και όλους που μεγαλουργούν σιωπηρά και με εκκωφαντικό εκτόπισμα ψυχής στους Παραολυμπιακούς (γιατί, αλήθεια, "παρά"; Γιατί όχι, απλώς, "Ολυμπιακοί Άθλοι;") 

"Ένδον σκάπτε, ένδον η πηγή του αγαθού και αιεί αναβλύειν δυναμένη, εάν αεί σκάπτης" (Μάρκος Αυρήλιος, Τα εις εαυτόν, Ζ,59) είναι κάτι λέξεις που όλο μου διαφεύγουν και μου ξεμένουν κάτι υπολειπόμενα νοήματα ίσως δεν είναι καν λέξεις κάτι αχ και άσθματα κάτι αναστεναγμοί ασυντόνιστα φωνήεντα το μωρό το παιδί το κλάμα ο άηχος πόνος η έκπληξη της απουσίας το άλμα στο κενό το άλμα προς τα μέσα ξέρεις πώς είναι  να βυθίζεσαι μέσα σου είναι η ασφυξία ο συριγμός της αγωνίας η απροσδιόριστη ανησυχία τα βράδια η αναμονή για το πρώτο φως δεν έχω καταλάβει πολλά ντύνομαι το κέλυφός μου και ψελλίζω κάτι παρενθέσεις κάτι άηχα κι αλλάζω πλευρό μήπως και σωπάσουν μέσα μου αυτές οι ενοχλητικές παραινέσεις οι σιωπές δεν με τρομάζουν μου είναι γνώριμη η ασφάλειά τους πες μου κάτι χωρίς λέξεις αν μπορείς ίσως να βρω τότε αν υπάρχει νόημα

πήρα τα λιγότερα δεν πήρα τίποτα αρκετές φορές έπρεπε να εφεύρω να επινοήσω τα εις εαυτόν τα δικαιούμενα self blame self pain [πάψε πάψε αυτή η θυματοποίηση μυρίζει πολυκαιρισμένο teen spirit] τι σκατά πού πατάς πού πατώ άφησέ με για να πάω ίσα κάτω στον βυθό για να θυμηθώ ίσως και να θυμηθώ πότε πήρε να στραβώνει και να μπάζει όλο αυτό άφησέ με στο θυμό να διαλύσω' ό,τι ακόμα  παραστέκει σταθερό να τα σπάσω όλα για όλα και μετά να διαλυθώ ίσως έτσι να μπορέσω απ' την αρχή να τα συνθέσω όπως θα 'πρεπε όπως θα 'ταν αν... Αρκετά! 'Ισα μ' εδώ Αρκετά! 'Ισα μ' εδώ

Το καπέλο αφημένο επάνω στο τραπέζι χρόνια τώρα περιμένει  οι καλύτερες μέρες πάντα συνομιλούν με την προσμονή πάρε με στα χέρια σου σκίασέ με φύλαξέ με  σαν παράξενη λεία πέτρα γλιστράω επάνω στην επιφάνεια των πραγμάτων που συμβαίνουν τώρα έξω από μένα έχω απαλλαγεί, ευτυχώς, από κάθε ματαιοδοξία τώρα θα σηκώσουμε τα μικρά πανιά δεν θέλω να φτάσω μακριά δεν ζήτησα αποστάσεις μα ούτε και τάχα μου υπεράνω άσε τους υπερφίαλους ψημιθιοθήρες πόσο έχω κουραστεί απ' όλα αυτά σαν σκιερή ανάμνηση να ξεχαστώ αυτή η υπέρτατη φιλοδοξία μου κι ας προσπεράσουν οι μεγάλοι ας κυλήσουν οι ώρες ανεπαίσθητα κι ειρηνικά χωρίς δόγματα και εξάρσεις νικηθήκαμε και τι έγινε ποιος αλήθεια νοιάζεται  σβήσε το φως το σκοτάδι ειρηνεύει κι εξισώνει κάθε παράφορο αίσθημα με το ελαφρύ θρόισμα που ταξιδεύει μέσα από ανοιχτά παράθυρα κατευθείαν στο γυμνό σώμα που παίρνει το περίγραμμά του απ' τις σκιές που γλιστρούν στον τοίχο σαν περαστικοί αρχάγγελοι διακριτικό ρεύμα διαπερνάς τας ψυχάς ημών

Fuck U if you think I m getting too emotional Fuck U  If you patronizing me Fuck U if you playing with my soul Fuck U for every little single hard time you giving me Fuck U if you think I m gonna be like you Fuck U if you fuck around with my superstitious or if you think I m kind of drama too much Fuck U if you thought that I could never make it Fuck U if you deal with my reckless faults Fuck U for bringing me down when I strived to stand tall Fuck U  for squeezing me in when I tried not to fall Fuck U for playing with my pain when I just wanted you around Fuck U for hundreds and hundreds of fucking barriers of cruel misconceptions and drawbacks and falls for endless frustrations  for useless conversations for dragging me down for fucking my brain for loosing it all again and again Fuck U  for knowing me not it ain't my fucking fault cause I m no fraud I lost faith in God long long ago Fuck U and farewell I know you bloody well you don't know me at all and you never ...

πρέπει να φύγεις πρέπει με γυμνά πόδια πάνω στο βρεγμένο βότσαλο μέχρι να ξημερώσει να είσαι μακριά τόσο μακριά που κανείς να μην γνωρίζει κανείς να μην λυπάται ή να χαίρεται όλα να κυλούν αργά τόσο αργά που να μην  είναι χρεια κουράστηκα, θα πεις, έτρεξα πολύ και δεν το ξέρεις έχτισα τείχη μακρά και δεν τα είδες λησμόνησα παλιές εικόνες κι άλλες τόσες άφησα να περάσουν από μπροστά άδειασα τα  μάτια μου από το φως κυνήγησα άσκοπες χίμαιρες και μάταιες προσμονές έκλαψα ενώ δεν έπρεπε και ξέχασα να γελάσω ούτε καν στον καθρέφτη ξεκίνησα και δεν έφτασα ποτέ έφταιξα και δεν είχα άλλο να πληρώσω ξέμεινα παραπάνω απ' τα μισά του δρόμου τώρα λες δεν έχει ούτε μπροστά ούτε γυρισμό τώρα κάθεσαι κατάχαμα στη μέση της αβύσσου που χάσκει λάγνα κι αδυσώπητα πρέπει να φύγεις τώρα ή ποτέ μη μου λες ποτέ δος μου λίγο χρόνο δεν έχει, τώρα κάπου χτυπάει ένα σήμαντρο λένε πως συντονίζεται με τις καρδιές μας που πάλλονται αναλώνονται και νοσταλγούν πάντοτε μία φυγή

τώρα πρέπει να μετράς τα βήματα να προσέχεις την ενέργεια μετά από τόση σπατάλη τόση απερισκεψία οι ώρες έρχονται και δένουν φέρνουν όσα δεν φαντάζεσαι όλα από καιρό συνταιριάζονται στου μαύρου ωκεανού το αλώνι δουλεύει το σφυρί πυρώνει το σίδερο κρυώνει η πέτρα στα έγκατα δουλεύεται το πικρό πιοτό της λησμονιάς ω πόση σπατάλη βλέμματος πόσο αλόγιστα σκορπίζονται λόγια λόγια λόγια αλλά να προβαίνει κάποτε μπροστά η διάβαση κι όλα πια κρίνονται στο βήμα το ανεπαίσθητο στον χρονισμό ένα μικρό βήμα ξυστά στην άβυσσο

Η διαχείριση είναι πολύ παρεξηγημένη έννοια χρειάζεται νου και σθένος στέρεα πράξη υπολογισμό πρόσθεση αφαίρεση απολογισμό α, εδώ είναι που τα χαλάμε γιατί απολογιστικά; γιατί μετρημένα ένα ένα; πόσο αδυσώπητος κριτής η αριθμητική γι' αυτό τη μίσησα νωρίς πάρε και δώσε ανοησίες θα σου πω εγώ πώς γίνεται ο καθένας έχει στο χέρι μια κιμωλία αυτές που δεν υπάρχουν πια παρά ως ανάμνηση κι υποχρεούται να τραβά πίσω του μια γραμμή ίσια τεθλασμένη διακεκομμένη καμμία σημασία μέχρι να φτάσει η κιμωλία ένας τόσος δα κόκκος που ίσα κρατιέται  με δυο δάχτυλα και δεν έχει πια να γράψεις κι η γραμμή σβήνεται ηρωικά διαλύεται στον ήλιο τον αέρα τη βροχή εις τους αιώνας των αιώνων  

εγώ δεν είμαι κανενός κανείς δεν θα με μνημονεύει ίσως μονάχα από τύχη κάποια ψυχή να μ' ερμηνεύει που μάταια και δίχως πώς τα ανεξήγητα ερέβη ίσως καμιά φορά διαβεί με απορία για ό,τι συνέβη για δες κατάντια εκεί ολκής ν' αναζητά βουλές κι ευθύνες λες και δεν ήτανε θαρρείς της άμμου σκόρπιες όλα θίνες  εγώ καλά το ξέρω αυτό  βάλτο και συ μαθές στο νου σου σαν ξεκινήσεις για αλλού κάνεις κουμάντο του εαυτού σου εκεί δεν έχει πώς και τι δεν έχει ρίμες και ριμάδια έχει μονάχα σιγαλιά σε παραλία με πετράδια βάρκες σπασμένες και σκουριά σελήνη που είναι πια στη χάση απάνεμη μικρή στεριά που ηύρε η καρδιά μου να ησυχάσει

Θέλεις λοιπόν να ξέρεις; Θέλεις στ' αλήθεια να ξέρεις;  Να σήμερα σηκώθηκα με την επιθυμία  να ρυπάνω τις πρασιές των πλουσίων με τα άσπρα γαμημένα Tesla τους τις άσπρες φόρμες τους τα άσπρα χαμόγελα τις άσπρες ήσυχες συνειδήσεις αφού έχουν πετάξει τα σκατά τους στις αυλές μας αυτά λοιπόν τα χέζω όλα τα χέζω που θα λεγε κι ο κύριος Ντίνος όχι ότι έχει και σημασία αλλά να έτσι λίγο να ξαλαφρώσω να ξεφύγω  από το λάθος τον λάθος υπολογισμό τη λάθος μέθοδο το λάθος αποτέλεσμα την κακή βαθμολογία όλα επιστρέφονται κι εγώ λοιπόν σας επιστρέφω το ρυπαρό μου μέσα την ανορθογραφία μου τ άντερά μου γυρίζοντας το μέσα έξω γρυλίζοντας σαν γουρούνι γουρούνια και πάλι καλά και πάλι καλά να λέμε τι άλλο βλέπω; το καλό δεν το βλέπω το καλό εξαφανίζεται το καλό συνθλίβεται κάτω από  τόνους  μεγατόνους γιγατόνους  τερατόνους πώς έτσι, πώς αλλιώς, πώς αλλιώτικα τι να λέμε τι να λέμε τώρα φινίρε φινίτο επόμενος γύρος επόμενη σκηνή επόμενος κόσμος δεν μπόρεσα δεν χώρεσα προσπά...

ταξίδευαν μέσα από αντηχήσεις σπασμένων γυαλιών επιφάνειες που χάσκουν αποδομημένες υλικά σε αποσύνθεση παράθυρα κούφια σαν άδεια μνήματα σαν μάρμαρα άτακτα εριμμένα στο αδυσώπητο φως αυτά τα βαγόνια επιμένουν να στέκουν παράμερα κουρασμένα τα προσπερνάμε ανύποπτοι ανίδεοι για το σθένος της φθοράς την ένταση της ακινησίας την αγωνία ώρα την ώρα θα είμαι εδώ θα παραμένω εσύ επίμονα θα περνάς θ' ανοιγοκλείνεις τα μάτια και θα θυμάσαι άλλα μέρη εφηβικές φωνές και παιγνίδια  ερωτικές αγωνίες άλλες μέρες θα θυμάσαι και θα ζεις εδώ κι εκεί σ ένα μετέωρο ίσως να λες κάτι είναι κι αυτό νέοι κι ανύποπτοι  ταξίδευαν ας μη χαράξει πες μου θυμάσαι τις προσευχές που λέγαμε μικροί στο εικονοστάσι με τη μάνα πες μου θυμάσαι τη σιωπηλή αγάπη την αγάπη που αρνείται που κρύβεται που αρκείται  στο μην στο λίγο στο κρυφό καμάρι νέοι κι αγέραστοι ταξίδευαν    

έχω στη διάθεσή μου μια ελάχιστη θέση στο ενδιάμεσο κινούμενος κίνδυνος μια ακροβασία γνώμη μου η αβεβαιότητα πίσω αφήνοντας τριμμένες προτάσεις ευλαβικά σκορπισμένες αναπολήσεις τι ήταν  τι υπήρξε δεν ήξερες να πεις τώρα κοιτάζεις πέρα στον τεθλασμένο ορίζοντα και μια θολή γραμμή\ φαίνεται να διατρέχει όλα πέρα ως πέρα αν σε γνωρίσω θα το καταλάβεις μέσα από νεύματα κι ανεπαίσθητα ακούσια κινήματα της σάρκας πόσο μας προδίνει αυτή η ονειροπόληση που λέμε ζωή η κάθε παράλειψη το κάθε λάθος η κάθε υστέρηση δεν θα είχα τίποτα αν τα είχα όλα ό,τι χάνουμε η πιο στέρεη επιβεβαίωση του μετέωρου πετάγματος πάλι σήμερα κάτι ψυχές μετοίκησαν που δεν τις αναγνωρίζεις κάποιοι ξεχάστηκαν γιατί έζησαν άγνωστοι άλλοι γυρίζουν πίσω  στη γνωστή θέση στην πολυθρόνα τα πράγματα διαιωνίζουν το σχήμα που παίρνει η απουσία αν απλώσω στον ύπνο το χέρι μου μη μου το αποστρέψεις είναι που θα ζητώ να με κρατήσεις μην κρημνιστώ στις άλογες μνήμες  των άλλων που ολοένα  χωρίς να θέλω αφομοιώνω...

I ve got no skills I ve got you I ve got no idea I ve got no ideals το παιδί δεν έμεινε παιδί το παιδί παίζει κρυφά με γέννησες  με απαρνήθηκες φόρεσα τα καλά μου ρούχα τα νέα μου παπούτσια ψήλωσα μέχρι την κόγχη της μοναξιάς έπειτα απαλλάχθηκα σε μια παραλία το παιδί ξέχασε το παιδί ξέρει δεν ξέρω περνάνε όλα μπροστά μου δεν αποτυπώνεται τίποτα έγραψες την αναφορά; έγραψα την αναφορά την ξανάγραψα την απόρριψα την εξέτισα νόμιζα πως δεν θα τα καταφέρεις έτσι πίστευαν όλοι κρυφά δεν λέγονται αυτά το παιδί μιλά την αλήθεια έχτισες φόβους πολλούς με παιδικά τουβλάκια ξύλινους φόβους που μπάζανε κρύο το βράδυ ήρθα ήρθες ναι και ντύθηκες τη σιωπή μου άναψες ένα φωτάκι το παιδί δεν φοβάται  κοιμάται στον ύπνοτου έβλεπε λυγμούς α, πέρασε πάει αυτό ήταν  I ve got you under my skin into my skin into my bones παίζουμε;  

θα βρεθώ κοντά σου ένα πρωί  μετά το ξημέρωμα όπως θα το 'χεις φανταστεί κι όταν δεν θα βρίσκομαι φανερά πάλι εκεί θα είμαι ανασηκώνοντας τα πέπλα μια ράθυμης Κυριακής ας μη βγούμε ας μην ανοίξουμε πολύ το παράθυρο μην εισβάλει με μιας η τρικυμία των άλλων ας μην αρθρώσουμε καν το ναι το έλα η διαδικασία της ίασης να προχωρά αργά και ανεπαισθήτως έτσι πρέπει να μετράμε πλέον όχι το εδώ το εκεί αλλά σ' έναν τόπο του ενδιαμέσου μιας εκεχειρίας σωμάτων τε και ψυχών  είναι νωρίς  ακόμα μην πας πουθενά μείνε εδώ μετέωρο κορμί μου ξεχασμένο κι απόξενο            

free falling μέσα από λευκό τριαντάφυλλο προβάλλει ένα λευκό τριαντάφυλλο κι άλλο κι άλλο κιόλαμαζίταφυλλαπεφτουνστηναυλή πέφτουν στην αγκαλιά σου ξύπνησε το φως και ζήτησε τη σκιά η σκιά έπεσε κάτω βαριά και τα μάτια κύλησαν πέρα κάτω freefalling είσαι ελεύθερος να πέφτεις δεν είσαι λεύτερος τα παιδιά πέρασαν\ με φωνές και χάχανα και χάθηκε έπεσε ένα λεπτό ωπ! κι άλλο ένα λεπτό λίγο λίγο μαζεύτηκαν οι πεσμένες ώρες γίνανε κολιέ στο λαιμό σου γίνανε θηλιά από στάλες πρωινές το πρωί ωπ!  έπεσε κι ένα πρωί freefalling στη σειρά όλοι στη σειρά ένα δύο ΄ ένα δύο\σβήσε τα φώτα όχι άσε ένα μικρό φως ωπ! έσβησε ένα μικρό φως και λυπάμαι λυπάμαι αλλά δεν έχω να ξοδέψω δεν θυμάμαι μια αλυσίδα σπάει μια αλυσίδα από πεταλίδες πέφτει πέφτει κομματάκια  άμμος λεπτή\ άμμος ήσυχη θα κοιμηθώ άσε με ετοιμάζομαι  ελεύθερη πτώση  

κάποτε ήσουνα παιδί και τώρα πια δεν είσαι οι μέρες ήρθανε και φύγανε οι φίλοι  ενηλικιωθήκανε άλλοι θα φύγανε μακριά πατώντας στέρεα γερά κι άλλοι θα ξεχαστήκανε τώρα πια λέω να ξαποστάσω πέρασε ο πρώτος ο καιρός λιγόστεψαν οι αυταπάτες μερίμνησε ο χρόνος για όλ' αυτά τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη  πέρασε μια ο τρυγητής πέρασε δυο ο θεριστής κι όλα θα κάνουνε τον κύκλο τους καλή σου νύχτα αγάπη μου κι αν θα μ' ονειρευτείς θα 'ναι γιατί ήμουνα εδώ προτού ακόμα το σκεφτείς καλή σου νύχτα αγάπη μου κι αν στο πλευρό σου μ' αισθανθείς θα 'ναι γιατί ξεκίνησα νωρίς πριν καν ακόμα να φανείς πριν μες τα χείλη ο κόσμος όλος να ξαναγίνει το παιδί  που ήμουν εγώ που ήσουν εσύ που είμαστε εμείς

μου στέλνουν τελεσίγραφα τα μάτια που με λιώνουν και πάνωθέ μου μαχαιριές γλυκά μου αναλιγώνουν αν φοβηβείς αν κουραστείς μη φύγεις μην πετάξεις κι αν πάλι μου φανερωθείς στα μάτια μην κοιτάξεις γιατί με καίνε σαν φωτιές βαθειά μες την καρδιά μου κι όλο χαράζει πυρκαγιές σαν γίνεσαι δικιά μου κι αν μες το χάραμα χαθείς το βλέμμα μην αλλάξεις γιατί φωτιά θα γίνεσαι στον ήλιο να πετάξεις  

το δέρμα είναι πληγή φλύκταινες πύο  αηδιαστικά εκζέματα το δέρμα αναπνέει ζει εκεί από κάτω αλλάζει χρώμα ασπρίζει καίγεται κοκκινίζει μπλαβιάζει σαπίζει το δέρμα αναρριγά ενθυμείται αλλά και ξεχνά ακούει μουσική κι αναταράζεται ερωτεύεται κι αναλιγώνει το δέρμα είναι φίλος άσπονδος το γδέρνεις το χτυπάς το ξεσχίζεις μα δεν τ' αλλάζεις εκεί θα σ' ακολουθεί ως το τέρμα κι έπειτα ακόμα αυτό δική του πορεία χαράζει το δέρμα είναι ουλές ρυτίδες και σκάμματα ιδρώτας κι αγωνία άγγιγμα κι απόσταση πόνος κι αγαλίαση αναψυχή και έρημος γυμνή αλήθεια κρυφή λαχτάρα κατάρα του χρόνου μαρασμός  ανεκπλήρωτες χίμαιρες κι ανέλπιστες χαρές

η επιστροφή είναι κοπιώδης διαδικασία θέλει κουράγιο και καρδιά για να πεις γύρισα βεβαίως έχει σημασία πού γυρίζεις κι από πού τα άλλα είναι λόγια δηλώσεις αφηγήματα υπεκφυγές κούφιες νότες γύρισα χώρεσέ με

επιστρέφω αμέσως μη βιάζεσαι έφυγα μακριά για να έρθω κοντά πήγα αργά για να γυρίσω γρήγορα έστρεψα αλλού το βλέμμα για να δω μέσα λησμόνησα για να θυμηθώ έχασα το θάρρος για να μπορώ να ελπίζω  στέγνωσα την ψυχή μου για ν' αγαπήσω συγχώρεσα για να προχωρήσω περίμενα για να ξεκινήσω κι αρνήθηκα κυρίως αρνήθηκα πολύ αρνήθηκα εμένα αρνήθηκα εσένα αρνήθηκα τα πάντα είμαι εδώ ξαναγυρίζω