επεξήγηση

εγώ δεν είμαι κανενός
κανείς δεν θα με μνημονεύει

ίσως μονάχα από τύχη

κάποια ψυχή να μ' ερμηνεύει

που μάταια και δίχως πώς

τα ανεξήγητα ερέβη

ίσως καμιά φορά διαβεί

με απορία για ό,τι συνέβη

για δες κατάντια εκεί ολκής

ν' αναζητά βουλές κι ευθύνες

λες και δεν ήτανε θαρρείς

της άμμου σκόρπιες όλα θίνες 

εγώ καλά το ξέρω αυτό 

βάλτο και συ μαθές στο νου σου

σαν ξεκινήσεις για αλλού

κάνεις κουμάντο του εαυτού σου

εκεί δεν έχει πώς και τι

δεν έχει ρίμες και ριμάδια

έχει μονάχα σιγαλιά

σε παραλία με πετράδια

βάρκες σπασμένες και σκουριά

σελήνη που είναι πια στη χάση

απάνεμη μικρή στεριά

που ηύρε η καρδιά μου να ησυχάσει