Ex Post

δεν έπρεπε να ήμουν εδώ ήρθα με ξένη πνοή πήρα τη ζωή μου δάνειο και τώρα τη γυρνάω αντιδάνειο και περπατώ ατελείωτα χιλιόμετρα σηκώνοντας τη μάσκα πιο ψηλά βολική απόκρυξη επιτηρώντας τις ξένες ζωές τα στολισμένα μπαλκόνια τις γιρλάντες και τις θανατερές πέργκολες ας κάνουμε υπομονή ας περιμένουμε λίγο ακόμα  λίγο παρακάτω μέχρι ν' αποπληρωθεί το χρέος

κάποιοι μαθαίνουνε να περπατούν πάνε σημειωτόν με προσοχή κάποιοι διστάζουν κι ο φόβος παραλύει το μέσα για κάποιους  το δώρο είναι βάρος δύσκολο να το σηκώσουν δεν βλέπεις βήμα το βήμα ξανά απ' την αρχή βήμα κι ανάσα αργά κι αβέβαια με τον φόβο και τη χαρά της ανακάλυψης σαν να ξυπνάς από νάρκη βαθιά και να ζητάς με πόθο δυο σταγόνες δροσερό νερό

μάτωνε δάκρυα τα συμπτώματα ήσαν φανερά καιρό τώρα όμως κανείς  σημασία δεν έδινε στους ελάχιστους καιρούς που περάσαμε βιαστικά σαν για να προλάβουμε και δεν προλάβαμε

Ο ουδέτερος δεν είναι αδρανής παγιδευμένος ανάμεσα στον πόθο και τον φόβο αδημονεί περιμένει τις κατάλληλες  περιστάσεις ο ουδέτερος δεν φυγομαχεί είναι ένα βήμα πριν την ήττα με χειρονομίες μετέωρες δίνει παράσταση στο σκοτάδι ο ουδέτερος χάνεται συχνά προκαλεί σύγχυση παγιδεύεται στο δόλωμα  που ο ίδος ρίχνει μην τον κατηγορείτε κάνει ό,τι μπορεί δεν μένει άπρακτος φαίνεται να αδιαφορεί μην γελιέστε στο παρασκήνιο καταστρώνει σχέδια επιστροφής στη σκηνή αν και μονίμως ξεχνά τα λόγια του ξεχνά τον ρόλο του υποδύεται τις φωνές άλλων είναι αναγκασμένος να ζει με δανεικά ο ουδέτερος κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να χρεοκοπήσει  πιο οδυνηρά απ' τον καθένα δεν περιμένει κατά πού  θα φυσήξει περιμένει μόνο ένα κύμα και μία δίνη φωτός περιμένει τη λύτρωση στο μέλλον ακολουθεί τις παλιές και νέες συνήθειες η νύχτα προχωρά γοργά σε λίγο ξημερώνει κι αυτός δίνει  τις μικρές του μάχες σιωπηρώς

 δεν είσαι μόνος έχεις εμένα σε παρακολουθώ καθημερινά έχεις τους βρεγμένους δρόμους το βράδυ τα πεζοδρόμια  με τις σπασμένες πλάκες τα σπίτια με τις ανοικτές τζαμαρίες όπου άνθρωποι κάθονται γύρω απ' το τραπέζι με τη φρουτιέρα και τον μολυσμένο αέρα της συγκατάβασης έχεις τη μνήμη που σου ανασκαλεύω κάθε λίγο τις ξεθωριασμένες αφίσες τις εγκαταλελειμμένες αυλές με τους μυστικούς κήπους κι ας μην ήτανε κι ας μην ήτανε ό,τι φαντάστηκες έχεις εμένα που είμαι πολύ απασχολημένος με τις ζωές των άλλων να σε σκέφτομαι κι όπως άλλοτε με το κλειδί κάτω απ' το χαλάκι κι όπως άλλοτε που σχεδίαζες ταξίδια μη σε νοιάζει μια μέρα  θα φύγουμε μαζί εκεί  που ούτε φαντάζεσαι Απόψε ένα από τα συγκροτήματα- ορόσημο της σκοτεινής νιότης μας τη δεκαετία του 80' ,σ' ένα ψιλο- fake live, αλλά who cares

  Σχεδιάζω έναν φόνο τον προβάρω κάθε μέρα στον καθρέφτη έχω το θύμα μου λείπει ωστόσο ο δράστης επίσης δεν πληρούται η ειδική υπόσταση του εγκλήματος όλα τα στοιχεία και οι υποκειμενικοί ψυχολογικοί παράγοντες αντί να συγκλίνουν διαλύονται στην ασάφεια βαίνωμεν καλώς όλα καλά ορισμένως σταθερά και διαγραμμένα έως την κρίσιμη ώρα της απόδρασης τι λέω; και ποιος νοιάζετα αλήθεια έχω τη λύση ναι σου λέω την έχω εδώ διπλωμένη κάτω απ’ τα χαρτιά μου κάτω απ’ τα βρεγμένα φτερά μου σε αναμονή εν επικυρώσει όλα πληρωτέα επί τη εμφανίσει αν κάτι στο τέλος αυτή η αναμονή θα εμφανίσει πληρωτέα πάντως αυτό δεν αποφεύγεται το πιάνεις, ε; Σπάνιες και εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες, σπάνιο ταλέντο, όπως και ο πατέρας του, σπάνια, τραγική μοίρα. Τι να κλάσουν οι Nirvana κι οι Oasis μπροστά του;

The file is empty yeah, you got your thing playing but it's still empty you got the blues ah, the blues and a mellow yellow litch under your shoes the file is empty unprecedently inevitably no anticipation no aspiration cause its empty no case closed no misunderstanding but you see the meaning is rotten and vulgar find another cheap after midnight cafe just to load for the road for the file remains empty no matter what and I m the one I am the one you know I should have been remorse till you fade into this empty file and close  

ξέρω ότι περιμένεις κάθε φορά να δεις τι έχω να πω στο άτυπο ραντεβού της εβδομάδας όμως τώρα είμαι εδώ  με σάρκα, αίμα με κόκκαλα τένοντες και αγγεία με τους νευροδιαβιβαστές να σπηνθιρίζουν ζωηρά τις ηλεκτρικές εκκενώσεις της επιθυμίας ανυπόταχτοι κεραυνοβόλοι εραστές εσωτερικές εκρήξεις παλλινδρομούντα έμβολα και δρόμοι ανοιχτοί να με τρέξεις να πιάσουμε τα  όρια να συγχωρεθούμε οι αιωνίως αμαρτάνοντες αρνητές κι απαρνημένοι σοφοί και μωροί άγνωστοι με ταυτότητα κάνοντας δοκιμές διαρκώς σ' έναν υπόγειο θίασο ερασιτεχνών πόσες ζωές θα χρειαστούν είμαι η σάρκα και το αίμα μεταλαμβάνομαι οικειοθελώς σπινθηρίζω στο σκοτάδι και χάνομαι  χωρίς να ξέρω τίποτα

ποιος είσαι ονομάζομαι... άρα, έχεις όνομα και πρόσωπο κοίτα δεν είναι τόσο απλό το όνομα ναι το πρόσωπο... νομίζω ότι με σήκωσαν απ' τον πάγκο τελευταία στιγμή έσχατη εφεδρεία να πάρω τη θέση κάποιου άλλου από τότε αυτοσχεδιάζω όσο καλύτερα μπορώ τους ρόλους άλλοτε πείθω άλλοτε δεν πείθομαι ούτε κι εγώ αυτό είναι όλο δεν ξέρω καν αν αυτό που νιώθω  είναι δικό μου δεν ξέρω καν αν ξέρω κάτι για όλο αυτό - ανοησίες  και υπεκφυγές εξάλλου τι σχέση έχουν αυτά  με την ποίηση ποια ποίηση  εδώ μιλάμε για τη ζωή κι εσύ... άντε και γαμήσου!

σώματα λησμονημένα ματαιωμένα μέσα στη μεγαλοπρέπεια της άλλοτε ωραιότητός σας  που παρακμάζετε εγκάρδια με αναπολήσεις και αναχωρήσεις που δεν διεκδικείτε δεν νιώθετε δεν υποκύπτετε σώματα που διεκπεραιώνεστε που αναλώνεστε στην παραφορά των εμμονών σας στα υπερφίαλα  επαναλαμβανόμενα τελετουργικά των χαοτικών εγώ σας συνδαιτημόνας σας σας υμνώ και σας περιφρονώ με αλμυρά φιλιά και φαύλους κύκλους ατελέσφορων κι άγονων ηδονών Lana και πάλι. Νομίζω ότι επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι δεν μπορεί να είναι κανείς μεγάλος καλλιτέχνης κι ευτυχισμένος στη ζωή συνάμα.

Οι καρδιές καίγονται στενάζουν γίνονται κουρέλια τεμαχίζονται ποδοπατιούνται χάνουν τον ρυθμό τον ξαναβρίσκουνε ρετάρουν και παίρνουν μπρος  αγκομαχώντας ξεφυσώντας μαύρο καπνό φωνάζουν και δεν ακούς ψιθυρίζουν και λες δεν υπάρχουνε δεν αγαπούν ούτε μισούν τι βλακείες.... μόνο  τρέχουνε, τρέχουνε, τρέχουνε ιδρώνοντας σφυροκοπώντας δεν αναλογίζονται δεν επιθυμούν δεν νοσταλγούν τι χαζομάρες... μόνο σκίζονται κομματιάζονται γίνονται μαύρα πατσαβούρια στο οδόστρωμα χιλιοπατημένα κάνουν υπομονή ευσυνείδητα με ανέχονται σε ανέχονται δεν θορυβούν παίζουν κρυφό παιχνίδι καραδοκούν καταπίνοντας προσβολές, χίμαιρες. εξορίες ώσπου  κάποια στιγμή δίνουνε μία κι αποδράνε κι  εμείς εκει έκπληκτοι που....

όσο περνούν τα χρόνια διαπρέπεις  στην αφαίρεση αφαιρείς φίλους αφαιρείς σχέσεις αφαιρείς ζωή αφαιρείς εαυτό το οποίο  οι νευρολόγοι  σοφά ονομάζουν απουσίωση δεν ξέρω  εάν είναι  η κατάκτηση της ελευθερίας ή η έσχατη τυραννία δεν θα το μάθουμε ποτέ όσο γαντζωμένοι από ένα τίποτα πασχίζουμε να δώσουμε ένα νόημα

 εκει στην παραλια της Καβαλας ειναι τραβηγμενες εξω κατι αγκυρες τεραστιες καταμαυρες νεκρες σαν ομφαλιοι λωροι πεταμενοι αποκομμενες απ το σωμα σαν κατι ανθρωπους που δεν υπαρχει κανεις και τιποτα πανω τους ν αγκυρωσει παροπλισμενοι αταξιδευτοι "ολην αποθεμενοι εν ουρανοις την ελπιδα" στραμμενοι  κατά την ανατολη σαν προσευχες μοναχων σαν κορμια που κλινουν προς τον ηλιο

ο αδιάφορος αδιαφορεί κυρίως για τον εαυτό όχι πως δεν τον νοιάζει για μένα για σένα για τον άλλον ας πούμε πως δεν έχει τα κατάλληλα εργαλεία ας πούμε ότι το αγρίμι  γίνεται αγρίμι γιατί κρύβεται δεν το επεδίωξε δεν ερωτήθη δεν  θεμελιακά ο αδιάφορος περνάει τη ζωή  σε αναμονή το πρόβλημα είναι πως δεν ξέρει τι

Υπάρχει ευρύτατα διαδεδομένη η αντίληψη ότι οι νόσοι σκοτώνουν μην γελιέστε είναι οι λέξεις ειδικά κάτι ύπουλα αρκτικόλεξα Χ.Α.Π.,  Χ.Μ.Λ.  ή κάτι άλλα εξωτικά σχεδόν ειδυλλιακά Νόσος του Di Guglielmo,  Νόσος του Keshan Νόσος του Harada και πάει λέγοντας για τούτο ας  μην κατηγορούμε τη νόσο ίσως να υπήρξε ανάγκη να υπάρξει για να δικαιολογήσει τη λέξη τη μοιραία sic   

 ναι σου λέω εγώ θα το κάνω μου είναι πολύ εύκολο από τότε που δεν έχω πια πρόσωπο μπορώ να είμαι ο καθένας ευσυνείδητα  όχι μη νομίζεις πως τέτοια και άλλα  έλεγε εκεί ένα βράδυ ο ασήμαντος είχα πάρει πια τον δρόμο κι ακόμα άκουγα μέσα μου αυτή τη φωνή που είν αλήθεια' δεν θύμιζε τίποτα και κανέναν κι όπως  η σκιά μου ακολουθούσε τα βήματά μου ξαφνικά αντιλήφθηκα πως αυτή η φωνή 'εβγαινε από μένα

Το  κορίτσι που δεν είναι κορίτσι είναι χαρούμενο πάει βόλτα με τον μπαμπά της κρατώντας του το χέρι ο μπαμπάς θα μπορούσε να είναι και παππούς έτσι που τα χρόνια παραλλάσσουν το έξω το κορίτσι δεν είναι ωραίο το κορίτσι είναι υπέρβαρο με μακριά πεταχτά δόντια περπατά με δυσκολία και κάποια παιδική αβεβαιότητα είναι η πιο όμορφη που έχω δει ποτέ έτσι που χαμογελά είμαι μεγάλος πια για να έχω μπαμπά είμαι μεγάλος για να κλαίω είμαι μεγάλος για να κάνω πίσω ένα σας λέω: δεν κάνω πίσω σήμερα έμαθα τι παει να πει χαμογελάω  στη ζωή

φάε θ' αργήσω μην με περιμένεις πρέπει ν' ανέβω λίγο ψηλά να δω αυτή την έρημο που βοά και τήκεται στη σκόνη πρέπει να δω από πάνω τη θάλασσα να καίγεται τους λόφους να χαμηλώνουν στ' ακροδάχτυλά σου τους δρόμους να χάνονται στο βαθύ σου βλέμμα που είναι καρφιά και βάλσμαμο να ξύσω από πάνω μου το παλιό δέρμα και να κατέβω με χαρά το μονοπάτι που περνά μέσα από τους αναπαυμένους άφησέ μου το κλειδί στο χαλάκι θα μπω αθόρυβα έτσι όπως έρχομαι πάντα να χωθώ σιγά κάτω απ' τα διπλωμένα φτερά σου

Είμαι fake είμαι faux δεν έχω βήμα ούτε ρυθμό είμαι ένας φάρος από παλιά που 'ναι βουβός στην ερημιά δεν έχω πλέον  δεν  έχω εκτός ούτε και άπαξ δια παντός μήτε διαυγής ή συσκοτίσεις  - διακοπή για διαφημίσεις - 

  Περίμενε λίγο ακόμα δεν είναι ώρα ακόμα ίσως προλαβαίνουμε και μετά σε ένα επιταχυνόμενο κρεσέντο όταν φτάνει η στιγμή που λες δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό κι όμως συμβαίνει και με την ίδια εξωφρενική επιτάχυνση πέφτεις και πέφτεις και πέφτεις πριν προλάβεις όμως  να συνειδητοποιήσεις πέφτω έχει ήδη συντελεστεί κανείς δεν θα σε ρωτήσει το κενό δεν θα είναι τίποτα γιατί απλώς δεν θα είναι στο πιο κρίσιμο σημείο της μη διαφυγής ελπίζεις τώρα που η συνείδηση επιταχύνει ελπίζεις πως μια γνώριμη φωνή θα σε γραπώσει γερά και με την αγωνία να ξεσπά  σε οδυνηρά δάκρυα πόνου και ίασης σε ίσες δόσεις ένας άγγελος με μορφή αγαπημένη και τα γλυκά μελιά μάτια που τώρα προσέχεις ξανά θα σου χαμογελάσει - οι άγγελοι δεν χαμογελούν αλλά εδώ μιλάμε για την έσχατη σωτηρία-  και θα σε ρωτά, γνωρίζοντας ήδη την απάντηση "είσαι καλά;"  

 Ανεκπαίδευτοι στον έρωτα ανεκπαίδευτοι στη λήθη με δανεικά σώματα που εξαρθρώνονται σαν σπείρες διακίνησης απαγορευμένων αισθήσεων σε πολυσύχναστες πλατείες φτάνουν οι απόηχοι απ' τα λυπημένα σήμαντρα μακρινών αναχωρητών ψάχνω το φως αυτό που τρεμοπαίζει μέσα μου αντίκρυ στην καταιγίδα σταθήκαμε μόνοι όλοι κι ο καθένας δεν βρέθηκε κανείς ν' αναγγείλει τις νέες  υπέροχες ψευδαισθήσεις ένας σωρός από φράκταλ ατάκτως εριμμένα θα φτιάξω καφέ και θα καθήσω να συμμαζέψω τα χρόνια που αναζητούνται τις μικρές στιγμές που έσβησαν τις φωτεινές κηλίδες των μακρινών αναμνήσεων μήπως και φτιάξω μια αντανάκλαση ζωής που κάπως να υποφέρεται

Μένω παραπλεύρως της οδού Χίμαιρας τη μέρα φοράω μία πανοπλία χαμόγελα και πάω στη δουλειά το βράδυ όμως μένω γυμνός  και παραδίνομαι στα χέρια σου μεγάλωσα βλέποντας έναν απέναντι τοίχο και διαγώνια ένα κομμάτι αμφίβολο ουρανό τώρα βλέπω τα φώτα από τη ρόδα του Fun Park και τα πλοία πέρα που αράζουνε αρόδο μετά το βραδυνό πίνω το τσάι μου μεταλαβαίνω και μεταλαμβάνομαι συντρίβομαι κι αναγενιέμαι μειώνομαι  και μεγαλύνομαι βλέπω πια ουρανό και στρώνω μ' επιμέλεια τις ρυτίδες του χρόνου αλλά βλέποντας ουρανό σε μια χρόνια κρίση νοσταλγίας προκαταβολικά] για τα μελλοντικά ηλιοβασιλέματα που δεν θα δίνω δεκάρα

ξέρεις πως δεν μπορώ τις γιορτές ανοησίες ελιτίστικες ανοησίες αγαπητέ μα όχι δεν είναι πως δεν θέλω και προσπαθώ αλήθεια αλλά, κάτι σαν κάτι να μην υπήρξε ποτέ εκεί για μένα καμία γνώση και αίσθηση το όλο πράγμα να σου είναι ξένο υπερβολές αυτό είναι αδύνατον κι όμως να κοίτα όλοι μιλούν μία γλώσσα κι ωστόσο όλοι μπορούν και συνεννοούνται ναι φυσικά, τι θες να θέλω να πω χωρίς καμία προεργασία ή γνώση αυτό συμβαίνει απλώς και είναι τόσο φυσικό αν πέσεις στη θάλασσα θα νιώσεις την άνωση όμως σκέψου και τούτο αν για μια στιγμή λάμψει μέσα σου  ένα κενό ένα τόσο λαμπερό κι απόλυτο κενό τέτοιο που να εξουσιάζει όλα τα εξωτερικά δεδομένα και τις αναπαραστάσεις τους σκέψου πως συμβαίνει ξαφνικά παύει να υπάρχει η άνωση και σαν μια πέτρα αφήνεσαι  και βουλιάζεις βουλιάζεις γιατί αλλιώς δεν γίνεται σκέψου πόσο παράλογη μπορει να γίνει η γιορτή πόσο αφόρητη η σχόλη πόσο ακατανόητη  η χαρά αγαπητέ μου νομίζω ότι αρχίζεις και  όχι αλήθεια η χαρά  κι η γιορτή θέλουνε άσκησ...

Μακριά από τούτον τον μαύρο ουρανό θα πετάξουμε δεν υπάρχουν δικαιολογίες ήμασταν έτοιμοι εδώ και τόσον καιρό έχοντας πάνω μας μόνο τις θίνες να λέμε την αλήθεια μόνο με το αλάτι στο σώμα να μην υπάρχει λόγος  παρά μόνον τα πιο ανείπωτα χείλη να υμνούν  τα ακατάλυτα κι όσο το θέλω άλλο τόσο ανάγκη είναι χωρίς οδηγό χωρίς φορτίο ας υποθέσουμε ταξίδια ας στραφούμε πιο κάτω εδώ στο χώμα που όλα ξεκινούν και καταλήγουν είμαστε οι θίνες από τις στάχτες και δεν το ξέρεις ο χρόνος θα μας εναποθέσει ανάρια όταν θα γίνουμε ένα με την ορμή της νέας σποράς μόνο που δεν το ξέρεις γενιά μου ανυπεράσπιστη και τόσο αθώα  ένοχη κι όμως έχουμε ανάγκη από λίγη αισιοδοξία μέσα στις στάχτες

Πολύς λόγος γίνεται, επί μακρόν ήδη, σχετικά με την "ατομική" ευθύνη, η οποία τείνει να καταστεί μία δεσπόζουσα και "κανονιστικού τύπου" θεωρία και η οποία συμφύρεται ιδιαζόντως και εν πολλοίς αυθαίρετα, με τη σφαίρα της άσκησης της κρατικής εξουσίας. Επ’ αυτού, ορισμένες καλοπροαίρετες σκέψεις σχετικά με τα όρια και το πλαίσιο άσκησης της εν λόγω ευθύνης. Σύμφωνα με  τον Μάνεση (1967), το "κράτος" είναι μία αυτοδύναμη οργάνωση εξουσίας η οποία διέπει τη συμβίωση του συνόλου των ανθρώπων που διαβιούν εντός μίας ορισμένης επικράτειας. Επιλέγω τον παραπάνω από το πλήθος των ορισμών περί κράτους, ακριβώς προκειμένου να καταδειχθεί: α) η εξουσιαστική ισχύς του κράτους έναντι των διοικούμενων και β) ο 'κανονιστικός' του ρόλος, ως κατεξοχήν ρυθμιστής των σχέσεων των διοικούμενων μεταξύ τους αλλά και ως προς την ίδια την κανονιστική υπόσταση αυτής της εξουσίας. Από την άλλη πλευρά, σε όλα τα φιλελεύθερα Συνταγματικά πολιτεύματα υπάρχουν εξισορροπητικέ...

Κάποιοι είπαν δεν πειράζει  είναι καλύτερα έτσι και τότε ξεκίνησε η αντιστροφή δεν ήταν πια οι όμορφα ανυποψίαστες μέρες ήταν οι έρημοι τόποι δεν ήταν το σταθερό κελάρυσμα ήταν οι πέτρες που λειαίνονταν στην ατέρμονη κίνηση που κι αυτή ακόμα αν το καλοσκεφτείς μια καλά σχεδιασμένη αντιστροφή των ρόλων αν γίνεσαι άνεμος θα γίνομαι η σταγόνα αν πετάς πάνω στο κύμα θα σκίζω την επιφάνεια με ένα μου θέλω όμως  αλίμονο όλα τα ενάντια μου αντιστρατεύονται τον πιο ευθύβουλο νου έτσι παρασύρομαι διαλύομαι και χύνομαι χάνω το σχήμα μου και αντιστρέφομαι ανάλαφρος και βαρύς όλα και τίποτα στην ιλή των μέμνησο κατακάθονται πάντοτε τα βαριά μέταλλα των αγαπημένων κι αυτά κάποτε βρίσκονται στα χέρια παιδιών που παίζουν αμέριμνα στις εκβολές μας  Το ex post ήταν διακοπές κι επέστρεψε τώρα που φεύγουν όλοι. Αύγουστε, καλέ μου μήνα, δες κι εμάς που μένουμε πίσω

  ο κατάκοιτος κείται ως είναι φυσικό δίπλα στο παράθυρο ένα μεγάλο παράθυρο εκτεθειμμένο στο φως και την αδιακρισία ο κατάκοιτος είναι ουδέτερος δεν δίνει σημασία εμφανώς απορροφημένος από μια ατέρμονη και βασανιστική ενδοσκόπηση ο κατάκοιτος κείται σιωπηλός υπνώττων  ωστόσο συνομιλεί με τον καθένα απ' τη λευκή του κλίνη  ο κατάκοιτος δεν έχει χρόνο ούτε είναι ούτε δεν είναι περνώ κάθε απόβραδο απ' έξω νομίζω ότι  κι όταν δεν θα είναι  θα παραμείνει ως αποτύπωμα σαν ένα θολό περίγραμμα στο τζάμι η γάτα στο περβάζι θα τον αναγνωρίζει ο κατάκοιτος είναι αποχαιρετισμός τιμητικό φορτίο υπόμνηση και οδυρμός κρεσέντο και παύση είναι εσύ είμαι εγώ είναι ο καιρός

Δεν ξέρεις εσύ μη μιλάς και το παράξενο  όταν μετά από χρόνια αδικαιολογήτως αδικαιολόγητος ανακαλύπτεις ότι όντως δεν ξέρεις κι αυτή η άγνοια είναι ξέρεις απελευθερωτική έτσι αρκείσαι στο να μη μιλάς κατά συνθήκη και συνήθεια και κατά μία σοφή  οικονομία όλα συσσωρεύονται για μελλοντική εξόρυξη το βράδυ θα πέσουμε στο βαθύ πηγάδι της λησμοσύνης για να ξυπνήσουμε ίσως λιγότερο άγνωστοι μα σίγουρα ξένοι  

 είναι ένας άγγελος απέναντι στον τοίχο κάτω απ' το πουκάμισο έχει δυο φτερά διπλωμένα ίσως να μην ξέρει καν πώς να χρησιμοποιήσει κοιτάζει αλλά δεν βλέπει διαπερνά τα μπετά τις μεσοτοιχίες κι από μπαλκόνι σε μπαλκόνι χάνεται στις θάλασσες του νότου έπειτα πάλι στην ίδια θέση στον ίδιο τοίχο να επιτηρεί κι όσο να πεις είναι μια σιγουριά στο αβέβαιο και στέρεο τίποτα της κατοικίας

Πόσες φορές μια λεπτομέρεια κρίνει το τελικό αποτέλεσμα πόσες μάχες  δεν κερδήθηκαν ή απωλέσθησαν από μια συγκυρία κατανοητά όλα αυτά και όλα στο τέλος ζητούν το ειδικό βάρος τους ακόμα και οι πλέον ανόητες παρορμήσεις σκέψεις και ρήσεις τα πεπραγμένα μας οι παραλείψεις οι απώλειες οι λησμοσύνες από τυχαιότητα, λέω, καθαρά δεν είναι η κάθε μέρα μία απλή συντριβή  

  Στον πατέρα δεν άρεσε ο ήλιος κάποιοι βλέπεις καίγονται εύκολα ξυπνούσε αδιανόητα νωρίς για να πάει στο γραφείο πάντα με γραβάτα και κοστούμι ο πατέρας ήταν μεσήλικας νομίζω πως έτσι ήρθε στον κόσμο α ναι ωστόσο υπάρχει μια φωτογραφία με μαλλί ατίθασο ένας νεαρός με πρόσωπο καθαρό και διάφανη ψυχή ευσυνείδητος πάντα  και τυπικός αλλά αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω και καλλιγράφος μα την αλήθεια αυτά τα γραφτά από τις φορολογικές δηλώσεις έως τις καταστάσεις κοινοχρήστων πρέπει να διασωθούν ο πατέρας έπαιρνε τον απογευματινό του υπνάκο κι έπρεπε να κάνουμε ησυχία δεν πρόφτασε να ξεκουραστεί όσο ήθελε έφυγε ένα απόβραδο κατάκοπος αλλά γαλήνιος σε μια ακύμαντη εσπερινή θάλασσα γλίστρησε ήσυχα όπως στο σκοτάδι βυθίζεται ανεπαίσθητα το τελευταίο γλίσχρο φως 

 Η αγάπη είναι λαιμητόμος παράσυρση σε απότομη πλαγιά και πόνος από βράχια κοφτερά μορφασμός και ειδή πικρή επίγευση και κίνδυνος η αγάπη είναι το φωτοστέφανο των εκπεσόντων οι χαραγματιές στο δέρμα η καθαρή καρδιά που δε λέει να γεράσει η αγάπη κάθεται στην ακροθαλασσιά λέει παρoύσα στο βραδινό προσκλητήριο των όμορφων ψυχών που κάπου στον μακρινό ορίζοντα ήσυχα μόνες τους κολυμπούν

 τι λες είπε η γάτα παίζουμε κι έσκυψα  να της χαϊδέψω την  κοιλίτσα όπως της αρέσει το ανησυχητικό  σε αυτή την ιστορία δεν είναι  ότι μου είπε η γάτα να παίξουμε το ανησυχητικό είναι ότι το αθώο ζωντανό που επίμονα τρίβεται πάνω μου ενώ καθόλου δεν αξίζω τέτοια αφοσίωση ίσως κατέχει πολύ καλύτερα από μυριάκις μύριους που ζουναρρωσταίνουνπεθαίνουν το νόημα απ' όλο αυτό που περνάμε για ζωή κάποιοι φίλοι το έχουν βρει πολύ καλά το νόημα παίζοντας...κι αυτή η υπέροχη νέα φωνή, που προσωπικά αγνοούσα, όλο μέταλλο κι εκφραστικότητα, η υπέροχη κ. Diana Birch

τις ει τις ην ψητοπωλείο η Ήπειρος άντρες  εργατικοί πίνουνε μπύρες και τρώνε σουβλάκια δεν μπορώ να είμαι ένας απ' αυτούς ποιος και γιατί με επέλεξε να επαγγέλλομαι τη φυσιούμενη θλίψη των συγκαιρινών μου ν' αποσύρομαι  με συγκατάβαση κι απάθεια ανείπωτη τραυλίζοντας ακατάληπτα στρεβλά κι ανέμπνευστα αν ήσαν κάποτε καιροί και για μας να πεις ή αν οι μέρες σπαταλήθηκαν στο τίποτα για ένα τίποτα γραφεύς α μα κι αυτός θα ήταν  ένας τίτλος τιμής και αναγνώρισης οι εργατικοί άνθρωποι οι χρήσιμοι τα χέρια που φτιάνουν και χαλούν θα πιουν τις μπύρες τους με ήσυχη συνείδηση χορτασμένη με του βέβαιου την αλφαδιά και τες καλές τες τέχνες του βίου καλά καμωμένες θα πάρουν τον δρόμο για το σπίτι Υπέροχη Lana, υπέροχη καταφυγή στο εξής θα πορεύονται

Ω, ποιητά, ω ποιητά  μα τι πράγματα είναι αυτά όπου  το 'χεις το μυαλό σου δεν κατέχεις τι ν' εντός σου μην ξοδεύεις τη γραφίδα στείλε gracias a la vida και προχώρα παρακάτω κάνω εγώ για σε κουμάντο δες τον κόσμο ένα γύρο όσα ενώνεις τα διασπείρω και ξανά τα συγκεντρώνω μήπως νόημα βρω και χρόνο

σου λέω πόσα έδωσα μα δεν το νιώθεις σου λέω τα χρόνια μου τα δούλεψα διπλά και συ μου λες πόσο το διάφορο αλήθεια ο καιρός κουράστηκε στέκω πάνω από τις παρυφές παρατηρώντας δεν εκταμίευσα τίποτα΄ όλα με πεποίθηση τα διέθεσα ξοδεύτηκα εκουσίως προς πάσα κατεύθυνση μόνο που να βρε παιδί μου δεν βγήκα ποτέ να διαλαλήσω πως θα μπορούσα ναι θα μπορούσα να 'χω κολλήσει τα ένσημα διπλά και να μετράω τώρα  αντίστροφα γι' απόσυρση δεν με ξέρεις καλά σάμπως ούτε κι εγώ να δούμε πού θα τραβήξει να δούμε πόσο χρέος μένει ακόμα απλήρωτο και πόση αλήθεια αυτή η ζωή  θα πιστωθεί

Πώς να ήταν άραγε τα πρώτα  αδέξια μικρά μου βήματα πώς να μ' έβλεπες τότε που μικρό αβοήθητο πλάσμα κρυβόμουν απ' τον κόσμο στη μικρή γωνιά με τα στρατιωτάκια -ωστόσο, αυτή η συνήθεια ακόμα παραμένει μόνο που τώρα μάχουμαι μ' άλλους στρατιώτες - ακόμα έχω μέσα μου βαθιά γραμμένη την πιο μακρινή μα στέρεη ανάμνηση της πρώτης πιο σίγουρης απ' όλες τις αγκαλιές  ξέρω πως είναι φοβερό κι απατηλό η επίκληση μιας αμετάβατης μονιμότητας δες μεγαλώσαμε κι ακόμα έχουμε μέσα μας αυτή τη φρεναπάτη σαν μια μικρή παρηγοριά προκαταβολική  για τον επίλοιπο χρόνο και με άλματα μπρος πίσω δεκαετίες μετρώντας ζαλίζεσαι αίφνης εγώ ένα ασήμαντο παιδί σε βλέπω τώρα καθισμένη στα βράχια Μικρό Καβούρι; Άλιμος; Πειραϊκή; κάπου πέρα αγναντεύοντας νέα και σίγουρη όμορφη με τις πλατφόρμες και τα καμπανιστά τα τζιν τότε, σαν από τώρα κύκλους μας φέρνει ο καιρός κύκλους μας ξελογιάζει ώστε να μην κατέχουμε  ποτέ με σιγουριά ποιο πριν, ποιο το  μετά μόνο εικόνες βουβές δίχως ήχο σ' ένα δωμά...

σαν να μην ήταν έτοιμος σαν να μην επίκειτο μια χλιαρή βουή τρομάζω και μ' αυτούς που μιλούν δυνατά με μια δόση οίησης και σιγουριάς πώς είστε τόσο σίγουροι - θέλω να φωνάξω πώς δεν νογάτε την αγωνία μέσα μου  φωλιάζει ένα υπόκωφος φόβος διαρκώς νομίζω πως θα σβηστούνε τα φώτα δεν κατέχω πώς να γιορτάζω μα, σας λέω δεν μου φάνηκε καθόλου έτοιμος καθόλου σίγουρος σαν να το σκέφτουνταν αυτή τη φορά μη με λαμβάνετε υπ' όψιν θα λουφάξω τώρα στη γωνιά μου να βγουν τα γυμνά μαχαίρια να λιανίσουν ό,τι απόμεινε απ' τα λιγνά χαμομήλια τ' άλλα άνθια ήδη σκόρπισαν πατημένα στην ξερή δημοσιά που καίει τα πόδια μου ακλουθώντας τα  χωρίς να βγαίνω πουθενά  

 και σου έλεγα μη βιαστούμε αλλά πάντοτε σε συνείχε αυτή η ακατανότητη εμμονή λες  και γνώριζες από νωρίς ίσως και να 'ξερες μπορεί αλλιώς δεν εξηγείται τόση απογοήτευση προκαταβολικά μια στιγμή δεν είναι αιωνιότητα είναι μια γραμμή στο τζάμι μια τόση δα χαρακιά που αφήνει να εισχωρήσει μία τόσο δα ιδέα η απειλή έρχεται μετά η πατίνα του χρόνου ψέμματα δεν έρχεται ήταν εκεί εξαρχής εξ ου  και ότι γνώριζες όταν όλα θα γίνουν σκιες όταν κι οι πέτρες γίνουνε τρίμμα όταν θα σκορπίσουν  στον αέρα και το νερό τότε, αργά πια, ίσως αναζητήσεις όλα αυτά που γνώριζες μα ξέχασες προκαταβολικά

 Τι απέγιναν τα λευκά άνθη τα μεγάλα μάτια το καθαρό το βλέμμα το στόμα που έγινε για το φιλί ολόφωτες απλωσιές άνοιξη λες πως παραπέρα ένα ολόδροσο ρυάκι θ' άκουες να κελαρύζει σαν σε βουκωλικά του Κρυστάλλη δεν είναι ότι μαράθηκαν όχι έχει μια γλύκα άλλη ο καιρός κάνει τα ωραία πιο ακριβά και λυπημένα είναι που  πέφτουν κάποτε αρπαχτικά σκοτάδια επιβουλεύοντας τα δροσερά τα χείλη και τα μεγάλα μάτια είναι που δεν κατέχουμε σύγκαιρα τον κίνδυνο αμέριμνα ατενίζουμε μπροστά ώσπου αλιμονο κάτου απ' τα πόδια ανοίγει ο γκρεμός τρίζουνε σύγκορμα τα θέμελα βαραίνει ξάφνου ο καιρός σ' αλλοτινά ακρογιάλια λυσσομανούν χίλιοι βοριάδες σ' ένα μικρό κουτί η θλίψη αποτίθεται σε στρώσεις από πέταλα τριμμένα Συνεχίζουμε με υπέροχες μουσικές της Μεσογείου. Παρατηρήστε τις εκλεκτικές συγγένειες με τα Δωδεκανησιακά του Κωνσταντινίδη σε αυτό το παραδοσιακό τραγούδι

  Συνομιλώ με κάποιους παλιούς φίλους που δεν έτυχε απλώς να γνωριστούμε  στον σωστό χρόνο έπειτα τι σημασία έχει η χρονική στιγμή δεν απαιτείται καμία ακρίβεια απλώς  έρχεται εκείνη η στιγμή που λες μα καλά εμείς γνωριζόμασταν από πάντοτε τυχαίες συναντήσεις που θα μπορούσαν να έχουν συμβεί γιατί το λες ίσως να συνέβη ίσως όπως σε κάποια θολά ακαθόριστα όνειρα που έρχονται σκιές πίσω από ένα  αδιαπέραστο διάφανο τείχος με μια θλίψη  τόσο διάχυτη που ξυπνάς κι είναι εκεί όλη την άλλη μέρα

Να ξυπνήσουμε και να 'ναι χθες χρόνια πριν ασπρόμαυρη νοσταλγία που ύπουλα εισχωρείς πριν γίνουν όλα ακατανόητα όταν ήσαν λυχνίες όλα ήσαν μεγαλύτερα και χωρούσαν μια χαρά στα χέρια  στα μάτια  ήταν μεγάλοι οι άνθρωποι έτσι τους βλέπαμε και σαν να κάτεχαν  κάτι παραπάνω από πληροφορίες δεν συνδέομαι πια βαρέθηκα θα τα κλείσω όλα κι ούτε εξήγηση καμιά δεν χρωστάω ρε δεν χρωστάω καταλαβαίνεις; ο ήλιος καίγεται ήσυχα αντίκρυ στο Πέραμα χαμηλώστε τα φώτα μουσική πάμε

Εκτίομεν την ποινή που δεν έχει οριστεί  ορισμένως μια ειλημμένη απόφαση μα άγνωστη εντούτοις η ελευθερία μια δύσκολη οδός δίχως χάρτες, χωρίς δείκτες ο καθένας  κατά τις αντοχές του υποσχέσεις από πριν αθετημένες λόγια και λόγια ορυμαγδός φωνηέντων  και σκληρών συμφώνων για να καλύπτεται θαρρείς η απουσία του νοήματος με κάθε κόστος παιδί μου κάλλιο το έχω να σπουδάσεις το συναίσθημα και πόνο έχει και χαρά και δάκρυο αλλά μιλάει την αλήθεια ιδιαιτέρως δε τις έσχατες εκείνες τις στιγμές που οι ορίζοντες ριγώντας  γλυκύ μα και παρηγορητικό σπέρνουν το πρώτο λυκαυγές για να συχάζουν οι ψυχές των κοιμημένων και να γυρνούν ξανά στο σώμα των χασμόμενων όσες ελεύθερες προσώρας  με το τίποτα ενωτίζοντο

 νιώθω νέα την καρδιά μου να χτυπά στα σωθικά μου κι άλλο τόσο κουρασμένη απ' τα βάσανα πιασμένη σαν μου φαίνεται γερνάω μια θυμάμαι δυο ξεχνάω ούτε καν  πολυκατέχω τι με κάνει κι απαντέχω απ' της νιότης μου τις στάχτες μήνες φεύγουν λιποτάχτες όσο τα κεριά μακραίνουν που σβηστά πίσω απομένουν πιο μακρύς μοιάζει ο δρόμος αλλ΄ αβέβαιος συγχρόνως μη να στα πολυλογάω ούτε νιώθω ούτε νογάω πώς εκύλησαν τα χρόνια κι έλιωσαν όπως τα χιόνια άνοιξες, γλυκές αγκάλες ήλιοι, ανέμοι και ψιχάλες όλο χάθηκαν στα ερέβη κι έτσι παίρνει να στερεύει η μικρή πηγή της νιότης νάμα μα και ματαιότης να 'ταν κι άλλη μια φορά με γερά χρυσά φτερά... μα τι λέω..., κι είναι αργά  σας φιλώ και γεια χαρά! Ο ορισμός του Rolling Stone!

εκκρεμότητες οφειλές όλοι έχουμε όλοι καταλείπουμε το θέμα είναι όταν έρθει η ώρα της εξόφλησης ποιο θα είναι  το διαθέσιμο υπόλοιπο σε ψυχή σε δάκρυα εγώ απλώς καταγραφέας δεν με όρισε κανείς μόνος μου παίρνω την ευθύνη της καταμέτρησης της καταβύθισης συχνά νειρεύομαι ξυπνητός πως το φως όλο και λιγοστεύει η φωνή χάνεται και πονάω για όλους όσοι αναχωρούν  μόνοι χωρίς καμιαν αποσκευή χωρίς αποχαιρετισμούς στην αποβάθρα κάποια λάθρα απογεύματα ύπουλα φωτεινά με το τελευταίο ζεστό αντίο του ήλιου της λησμονιάς