Ex Post

Ποιος νοιάζεται για το λίγο για το πολύ όταν σε έχω  μέσα στα χέρια μου ανθίζω σαν τους ανθούς που έχουν σκεπάσει  την αυλή τη δική μου και κανείς δεν το γνωρίζει Σε ξέρω τόσα χρόνια πριν ήσουνα πάντα εδώ κοντά μου με κάθε βήμα πιο κοντά αυτή η άνοιξη που άργησε να ρθει  μα πια κανείς μας δεν φοβάται τους χειμώνες έριξα πάνω μου τα δυο στερνά φιλιά και των ματιών σου το γλυκύτατο  το φέγγος πήρα τους δρόμους και κοιτούσα  εκεί ψηλά μέσα απ' τα σύννεφα τους ήλιους  τους κρυμμένους ας σ' είχα πάλι  εδώ απόψε αγκαλιά έχω μονάχα τη μυρωδιά που παραστέκει κι αν η καρδιά μου είναι γεμάτη και πονά γλυκά πονά κάθε στιγμή μας  ανασταίνει οι άνθρωποι φεύγουν, φωνάζουν και θυμώνουν όλοι είναι μόνοι κανείς στα μάτια δεν κοιτά κι αυτό το χέρι που γλιστρά απ' το τιμόνι στα γόνατά σου μεθυσμένο  ακουμπά γλυκό κρασί εγώ δεν ήπια, μόνο μια στάλα από τα χείλη σου απόσταγμα ακριβό τώρα ...

Κοίτα εγώ χωρίς εσένα να το ξέρεις πως δεν ζω κι άμα το θέλεις να το πω θα σου το πω πως έχω σώμα και ψυχή να σ' αγαπώ Κοίτα εγώ που μένω πίσω και δεν ξέρεις τι περνώ μέσα σου χάνομαι και σβήνω και πονώ που αυτά τα μάτια σου με καίνε ζωντανό Κοίτα εγώ από παιδί περνούσα πάνω  απ' το κενό φυλλορροούσα κι όλα μοιάζανε βουνό παρακαλούσα την αγάπη' να μου φέρει αυτό το κάτι να ξεχνώ Κοίτα εγώ που έχω μάθει με το τίποτα να ζω πάντα να δίνω και ποτέ  να μη ζητώ να μένω πάντοτε πιο πίσω μια λαχτάρα ν' αγαπήσω να ξεχνώ Κοίτα εγώ χωρίς εσένα να το ξέρεις πως δεν ζω κι άμα το θέλεις να το πω θα σου το πω πως έχω σώμα και ψυχή να σ' αγαπώ Κοίτα εγώ που μένω πίσω και δεν ξέρεις τι περνώ μέσα σου χάνομαι και σβήνω και πονώ γιατί εσένα έχω αίμα μου στερνό Κοίτα εγώ έχω στο στήθος έναν πόθο  μακρινό σαν ταξιδιώτης σε βαθύ ωκεανό σαν μία έρημο το βράδυ μέσ το κρύο το σκοτάδι ...

Κι όσο σκέφτομαι τόσο βυθίζομαι επικίνδυνα ισορροπώντας με φόβο να σπάσουν ξαφνικά οι άκρες που συγκρατούν κυριεύοντας το σκοτάδι που φοβάμαι τόσο μα λες και κάτι με τραβά χωρίς να το θέλω προς τις σκιές που ελλοχεύουν μέσα μου προσπαθώ να υπερνικήσω αυτή τη ροπή της τρέλας δεν είμαι θεός δεν είμαι καν καλός ένα σύμπλεγμα που με κατατρύχει ανόητα και με επιμονή ποθω τον ίδιο μου τον πόθο παράφορα τόσο που πέφτω μεμιάς ξέφρενος εξουθενώνοντας κάθε λογική σκέψη σαν ξένη αντανάκλαση θέλω τόσο να ξεφύγω απ' αυτό τραβώντας τις άκρες από τα ρούχα σου τα ρούχα σου που σκίζονται από τα νύχια μου και ματώνω κρυφά ματώνω και σφίγγω γύρω μου ό,τι μπορεί να νοηθεί ως σημείο ν' ανακτήσω ξανά το χαμένο σθένος να βγαίνω στην πόρτα και ν΄αντικρίζω θάλασσες να βρεθώ σε αμμουδιές και εκτάσεις που ταξιδέψαμε ξυπόλητοι αφημένοι στο απόλυτο που είμαστε είμαστε να ξαναγυρίσουμε στα βράχια και τ' απόμερα βάθη να κολυμπήσουμε ένα βράδυ γυμνοί και...

Ανακαλύπτοντας κάθε φορά κάτι περισσότερο ψάχνοντας στοχάζομαι διαρκώς επάνω στα νοήματα αγνοώ λέξεις ορισμούς  ξέρω καλύτερα μαθαίνω μάλλον τους νέους φθόγγους του έρωτα ν' απαλλαγώ επί τέλους απ' όλα τα περιττά έργο ζωής πηγαίνοντας σε βάθος κι όχι πλαταίνοντας ο ορίζοντας περιορισμένος πόσο μέσα πρέπει να σκάψει κανείς έζησα τα δύο τρίτα όλο και περισσότερο μαθαίνω αν μου δείξεις αν μου κρύψεις θ' ανακαλύπτω κατεβαίνοντας πιο κάτω ένας νέος ερευνητής πώς να μιλήσω για τη ζωή αν δε ζω πώς να ζω αν δεν σ' έχω αδιάλειπτα κι αμείωτα ένας γρίφος που θέλω να τον φτάσω ως το τέλος κι ας ξέρω πως δεν θα τα μάθω όλα ποτέ μη μου φανερώνεις άφησέ με να χαράζω νέους χάρτες ν' αναζητώ καινούρια ίχνη κρυμμένα στο κορμί σου νοητή και ζέουσα αεικίνητη έμπυρη περνάς μπροστά μου τη μια στιγμή φασματικά την άλλη με τελειώνεις διπλώνοντας γύρω μου κλειδώνοντας σε παίρνω και με παίρνεις ...

Ποιος μπορεί να δει μέσ' απ' το κλείστρο του χρόνου το 68  πόσο μακρινό στα μάτια των παιδιών κατά κάποιον τρόπο είμαστε ήδη η παρωχημένη αντανάκλασή μας το φως που φτάνει με καθυστέρηση ώρες ώρες δεν αντέχω ούτε τη γάτα επίμονα πέφτει στα πόδια μου πώς ν' αντέξω τον εαυτό μου οι μέρες που μέλλονται να περάσουν βαραίνουν  ήδη επάνω μου σαν το τελευταίο φως σαν προπομπός της άλλης μέρας έφυγαν ώρες και ώρες στην αναμονή  στο περιθώριο άτομα 1 επάνω κάτω επάνω κάτω ανεβαίνω σκάλες και θυμάμαι  καλοκαιρινά απογεύματα ν' ακολουθώ την αρμύρα στη φτέρνα σου κάτι να με τραβά ίσια κατά πάνω σου μετωπική  μη με λυπάσαι έλα να συντριβούμε γλυκά εκφέροντας  ερωτικά ολοφυρόμενα μέλη αν μπορούσε να φυτρώσει απ' όλο αυτό το αλάτι η ρίζα μου πάνω σ' αυτό το βράχο θα έβγαινα κάθε βράδυ ατενίζοντας τα μπάρκα τη γραμμή των φώτων  ίσια στα ντοκ μόνο που δεν έχω θαλασσινά φύλλα ...

Δε φταίω εγώ που είμαι ο καθρέφτης κι η αντανάκλαση αν σκύψεις εδώ θα δεις  το είδωλο εκεί που νομίζω πως τα χάνω όλα εκεί πάλι φανερώνεσαι σαν μήνυμα κρυφό που κρύβεται κάτω από υδρατμούς κι έπειτα σιγά σιγά κυλά υγρό σαν να γράφεις με το δάχτυλο επάνω στην επιφάνειά μου αν θέλεις με διαλύεις ξέρω πως απεχθάνεσαι αυτή την  κανονικότητα αλλά μόνο στα βήματά σου πατάω καλά σ έβλεπα  ν απομακρύνεσαι σαν αυτούς που αποχαιρετάμε στην προκυμαία μακραίνοντας  κατά τον αδειανό ορίζοντα πρόσωπα άγνωστα που μένουνε πίσω στον παφλασμό του άσπρου κύματος κατακερματίζοντας σημαίνοντα πάθη πρέπει να υποφέρουμε μόνοι δεν θέλω να το ξέρω με το πείσμα του μικρού παιδιού στο μικρό κορμί σου' θέλω να δίνω μια άλλη διάσταση κι όμως εγώ ένας μεγάλος κλόουν ίσα που βολεύομαι στα ρούχα μου αλλά σε σένα δες πόσο καλά χωράω σ' αυτό τον κόσμο στη ζωή που τρέχει και κυλά δεν έχουμε να πάμε σε πολλά...

Στο τέλος της μέρας ένα μετέωρο άωρο νεύμα μακρινό σαν τον πηχτό ορίζοντα που θολώνει στην πρωινή κίτρινη ομίχλη περιφερόμενα σώματα στην αιθάλη χωρίς ερείσματα θέλω να πετάξω να ορμήσω σαν λεπίδα μέσα στο νερό και μέσα στη φλέβα σου σε περιδίνηση του εγώ κάθετη δύναμη με καθηλώνει κατακαίομαι χωρίς φωνή πέφτω και σηκώνομαι ψάχνω ένα πέρασμα μέσα από μένα στα χέρια μου ό,τι πιάνω πυρακτώνεται ο πυρήνας μου διαστέλλεται όλοι κάτι θέλουν ποιος θα γνωρίσει ποτέ το δικό μου ενεστώτα που συμπιέζεται σ' ένα κενό που με πνίγει εκκωφαντικά σε σιωπές και λόγια ανόητα ω, κι αν κυλιστούμε κάτω απ τον πιο αδυσώπητο ήλιο θα κάνουμε το άλμα θα πάρουμε άκαιρα το δρόμο της επιστροφής σηκώνομαι και δεν βλέπω τη θάλασσα κάτι βαραίνει τα μάτια μου κι η καρδιά μου διψά αρμύρα αν σε καλέσω θα μπορέσεις να με κλείσεις μέσα σ' ένα περίβλημα διάφανο κι αχνό να  ντύνομαι μόνο τη δική σου μυρωδιά και να πετάξω πίσω στον κόσμο με τη δική σου δύναμη με το δικ...

Θ' αγαπηθώ παράφορα συστέλοντας κάθε μικρή διάρκεια θα μπω σε όλο το εκστατικό σου εγώ εγώ βίαια και θεληματικά θα υποταχθώ κατακτώντας σε κάμπτοντας όλη μου τη θέληση μπροστά στα ακροδάχτυλά σου με εμμονική μανία θα σε προβάλλω στο σκοτεινό θάλαμο του ανεξήγητου εγώ θα επανέρχομαι διαρκώς στην ηδονή του πόνου που αποχωρίζεται το αντικείμενό του δεν είναι όλα τόσο αθώα, αγάπη μου θα βυθιστούμε γελώντας άγρια οι σάρκες μας θα εκλύουν μόρια φωτός διαλυόμενες γύρω από μια μαύρη τρύπα που μας καταπίνει ο έρωτας μαυλιστικός κι ελεύθερος θα εγκαταβοά μέσα μας τις συλλαβές του πάθους του θα μείνουμε στο χείλος του πιασμένοι σφιχτά ο ένας απ' τον άλλον ένα σύμπλεγμα αξεδιάλυτο κι ανεξιχνίαστο θ αγαπηθώ παράφορα από σένα για να μπορέσω ν' αγαπήσω αυτό που κουβαλώ και με κουβαλάει θα με αντέχεις και θ' αντέχω να ζω θα κρατηθώ με σένα παράφορα με άναρθρα ρήματα θ' αναμετρώμαι στο σώμα σου θα χαράζω με τα νύχια το νόημα επάνω μου ...

Να έρθεις μαζί με το καλοκαίρι ακροπατώντας κόκκινα βαμμένα χείλη και στο λαιμό το μαντήλι με τον απαλό βραδινό φλοίσβο όμως θυμήσου ήταν χειμώνας γωνία Τριανόν δεν ήθελα με τίποτα ν' αφήσω το χέρι σου δεν είχα νιώσει αυτή τη ζεστασιά ξέρεις που έρχεται από μέσα βαθιά μια ροή αδιάλειπτη διαπερνά το στέρνο μου διασχίζει τα νεύρα φτάνοντας ως το κέντρο ως το πιο βαθύ φως που ακόμα και στον πιο απόκρημνο βυθό θάλλει εκεί με ήβρες κρυμμένο φυλαγμένο καλά για τα δικά σου μάτια κι έφτασες ως εμένα εγώ που δεν κάτεχα κι έπεσα με χαρά άφατη σ αυτό το βαθύ πέρασμα βρέθηκα μαζί σου από την άλλη πλευρά δεν ξέρεις αληθινά τι σου χρωστώ που νίκησες το σκοτάδι επήρα χωρίς καμιά ντροπή τη λάμψη αυτή ίσως κάποτε να τρόμαζα από την τόσο αλήθεια κι αγάπησα χωρίς όριο γύρισα πίσω ζωντανός έγινα στα χέρια σου θεός θα ομολογήσω με αυθάδεια ψήλωσα τόσο αγάπη μου όσο να βρεθώ κοντά σου θέλω να έρθεις μαζί με το καλοκαίρι να είσαι πάντα η νέα μου εποχή να ξ...

Στον καθρέφτη που στέκεσαι και κοιτάζεις μπροστά ή και στο πλάι ρίχνοντας κάτω την υγρή πετσέτα να περπατήσεις μετά με τα πόδια γυμνά επάνω στο χαλί γυμνή γυαλίζοντας στους λαγόνες και της κνήμες  περνώντας από τον ημιφωτισμένο διάδρομο αν έστεκα πίσω από  ένα διάφανο παραπέτασμα κρατώντας την ανάσα μου' δεν με βλέπεις σε παρατηρώ στο συρτάρι  με τα εσώρουχα ας έμενες έτσι για περισσότερη ώρα χωρίς τίποτα να σε σφίγγει διάφανη και στιλπνή οι κόρες των ματιών διαστέλλονται είναι μια εικόνα που ευχάριστα τη φέρω επαναλαμβανόμενα περιγράφοντας πάνω στο σχήμα σου έρχομαι γύρω σου' και σ' αγκαλιάζω σε κλειδώνω από πίσω διατρέχοντας με τα δάχτυλά μου σαν να σμιλεύω αυτό το περίγραμμα κλείνοντάς το με τη θέρμη μου μείνε εκεί στον καθρέφτη κοίταζε στα μάτια βαθιά θα με δεις από μέσα σου εγώ είμαι αυτός που κοιτάζει άφησε κάτω να γλιστρήσει απαλά μέσα στο υγρό τοπίο χάνομαι μαζί σου είμ...

...να λέω λοιπόν εντάξει τώρα μπορούμε να γυρίσουμε σπίτι αφού ήπιαμε τα ποτά μας και γελάσαμε αυτό θα ήταν  το πιο τρελό μου όνειρο αγαπημένη μου ραντεβού στο μπαρ της γειτονιάς μετά τη δουλειά θα είμαι κεί να πούμε τα δικά μας μια καθημερινή ακόμα καλύτερα Παρασκευή βράδυ ξέρω η ζωή δεν είναι όλο βόλτα και  έξω έλα λοιπόν ας πάμε μέσα θέλω τόσο να αγγίξουμε πάλι αυτό που λες πως δεν προλάβαμε να το κάνουμε δικό μας θέλει χρόνο κι η επανάληψη είναι  ο χρόνος που παίρνει μορφή από τα σώματά μας μόνο πλάθεται σαν τον πηλό και κάθε φορά βλέπω μια άλλη δική σου ύλη τόσο ίδια και τόσο διαφορετική τα δάχτυλά μου πρέπει πάλι και πάλι να σε εξερευνώ να σε μαθαίνω, να σε δημιουργώ ω εσύ πνοή μου νιώθω ως μέσα μου βαθιά κάθε σου κίνηση  αν χωθείς κάτω απ' τα σεντόνια κι έμενες εκεί δεν θα ταν καθόλου παράξενο δικιά μου ταξιδεύτρα από εσένα ως εσένα φτάνω και δεν φτάνω κάθε φορά' όσ...

Αν αυτό δεν είναι ζωή τότε τι είναι  ζωή μου πες μου, απ' αυτό πιο πολύ αν το κορμί δεν έχει ψυχή τότε κουφάρι σκέτο έν' άδειο κάδρο, μια χλαλοή αν το χάδι δεν  έχει καρδιά πώς θα καιγόμασταν πες μου πώς τ άγγιγμα σου δεν θα ταν φωτιά  αν το φεγγάρι ένας δίσκος κενός τότε η αγάπη ένας ήλιος  σβησμένος, ήλιος νεκρός αν τα λόγια είναι 'μήπως' και 'αν' πως να πιστέψεις αν λέω όσα δεν λέμε μόνο μετράν αν η σιωπή  δεν είναι στάλα χρυσή τότε οι σιωπές μας φωνάζουν όσα δε λέμε κι οι δυο μας μαζί κι αν τα χρόνια μας περνάνε γοργά τότε να λες 'σ' αγαπώ' να το λες η αγάπη μένει στερνά

Κάτω απ' τα ρούχα σου αναδεύονται τα πέλματα των γάτων μαλάζοντας τρυφερά τη σάρκα που καίς θέλω να βρεθώ εκεί απαλά να τις σηκώσω αφήνοντάς τες στο χαλί μπροστά στη φωτιά να πάρω τη θέση τους τίποτα πια δεν μας απειλεί ας χαμηλώσουμε τα φώτα ας χαμηλώσουμε εμείς έτσι να βγει καλά αληθινό το όνειρο γερμένοι στο πλάι στον αναπαυμό του έρωτα θα μπορώ να γελάω με την καρδιά μου δεν θα παραμονεύει κανείς ούτε και θα πειράζει που γυρίζει ο χρόνος μια στιγμή γλυκιάς ακινησίας μόνο μια μόνο στιγμή πάνω απ' τον πόθο πέρα απ΄ τον πόνο ένα μικρό προσκύνημα ο τόπος σου λατρεία μου τα μέλη σου υψώνομαι σε σένα σαν έξαλλο εξαπτέρυγο υμνώ με ψίθυρους ό,τι δεν μπορώ με λόγια μόνο το κορμί γίνεται λόγος κι αγωγός μόνο η σάρκα κοινωνία της ψυχής ψυχή μου αν μου δοθείς θα καίω σαν ζεστό φως και θα γλυκαίνω το σκοτεινό ναό σου εγώ απλός πιστός προσφέρω όλα όσα για σένα από καιρό κρατώ με μάτια σφαλισμένα

Να κυλήσω ρευστός μέσα από του κλείθρου τη σκοτεινή οπή ν' αλλάξω μέρα ν' αλλάξω συνειρμούς κι ακολουθίες γεγονότων είδα πάλι πως ήμασταν πρόσωπο με πρόσωπο ένιωσα πως άγγιζα έτσι αν έμπαινα κάτω από τη χαραμάδα αν εισχωρούσα ή μέσα από την πρίζα δεν είμαστε παρά στον κόσμο δυο φωτεινοί σηματοδότες δίπλα μας περνούν ανήσυχα φώτα διασταυρώνονται αν όμως αν ήμουν μια ακκίδα ή ένα τόσο δα σκουπιδάκι η σκόνη που θα κατακάθονταν στο κρεβάτι σου χωρίς να το ξέρεις θα ήταν όλα τόσο αληθινά σαν όνειρο πρωινού που μέσα στου ύπνου τις αχνές κουρτίνες το διηγούμαστε λέγοντας πως να έφτασε αυτή η μέρα και δεν φοβάμαι πια πως θα ξυπνάω ολομόναχος πως θα πηγαίνουν τα βήματά μου όπου δεν ορίζω το παγερό Κυριακάτικο τραπέζι χωρίς το γέλιο πρέπει να κάνουμε ένα δύο τρία αν αγγίξω με τα δάχτυλά μου στο σημείο της σύναψης θα ξαναβρώ μεμιάς όλα σου τα μέλη άρτια θα πετάξω από πάνω μου κάθε ρούχο που με βαρα...

Ένα δωμάτιο είναι κρύο ή ζεστό μεγάλο ή μικρό έχει τις προδιαγραφές του και δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις ούτε εκτείνεται ούτε πλατειάζει όμως σε μια προσεκτική ύστερη ματιά μπορείς να δεις δωμάτια λυπημένα ή χαρούμενα μίζερα ή ηλιόλουστα όχι γιατί ένα μέτρο πιο κει ή ένα παράθυρο ακόμα αλλά γιατί τα δωμάτια έχουν τη μνήμη του καιρού τους κι ίσως κι αλλοτινών καιρών κρατούν στις γωνίες τα παιδικά χρόνια στο πάτωμα ακόμα κουδουνίζουν παιδικά παιχνίδια αυτά είναι πράγματα που μένουν ο έρωτας κάνει τα δωμάτια λεία και ρευστά ο πόνος τα σκληραίνει ο θάνατος και η απουσία τα γεμίζει με πυκνό αέρα και σπασμένο χρόνο υπάρχουνε μέσα σ' αυτά αγάπες και θρήνοι αγκαλιές και κρύα χέρια η στέγη είναι χώρος κατοικίας του πόθου και των ψυχών ημών δεν είναι λοιπόν διόλου παράξενο όλη μέρα απουσιάζω πρέπει να γυρίσω να απλώσω το σώμα μου σε κάθε τετραγωνικό να κάνουμε έρωτα σε κάθε σημείο να μιλήσουμε σιγανά κάτω από τα κατεβασμένα στόρια κι ό...

Ο υπνοβάτης κυκλοφορεί ανάμεσά μας είναι μονίμως ξάγρυπνος δεν μπορεί ούτε να ζήσει ούτε να αφηγηθεί τη ζωή μέσα σε ένα διάμεσο εγκλωβισμένος δε νιώθει τον πόνο και στο βλέμμα του καθρεφτίζονται οι άλλοι βάζει τα ρούχα του σωστά σωστά οδηγεί χτυπά κάρτα και πίνει τον καφέ απαντά ούτε με προθυμία ούτε και απρόθυμα όλοι εξυπηρετούνται καλύτερα και λένε τι καλά που υπάρχουν κι αυτοί δεν ξέρουν ωστόσο τον τρόμο που ελλοχεύει στο διάφανο του ματιού πως όλα αυτά που με σιγουριά περνιούνται δεν είναι παρά αντανακλάσεις ο υπνοβάτης χωρίς κανείς να το γνωρίζει πυρπολείται κρυφά στη γκρίζα ζώνη που περιπολεί κάνει μια βουτιά μέσα του και κατακαίγεται καθώς θέλει να φτάσει στον πυρήνα βαδίζει απαρέγκλιτα προς ένα σκοπό είναι ό,τι δεν βλέπετε όσα ανυποψίαστα περνούν πάνω από το κατώφλι του φυσιολογικού απεχθάνεται το πολύ που εξατμίζεται μέσα σε χείμαρρους από λόγια λιχνίζει τα απομεινάρια της κάθε ημέρας για να φτάσει στα ψήγματα ανακαλύπτοντας πολ...