Ex Post

Να πηγαίνεις στη δουλειά να φεύγεις να έρχεσαι τι πιο φυσικό πιο μεγάλο δώρο δεν είναι δεν μπορώ να φανταστώ να είναι η μέρα ούτε μικρή ούτε μεγάλη αλλά δες πόσο ο χρόνος είναι αδηφάγος αυτό που θες το πιο πολύ το κάνει λίγο το μακρυσμένο το μεγενθύνει ανόητοι συνειρμοί κι όμως πιο κοντά γίνεται κι ακόμα περισσότερο ποιος φοβάται το πολύ η φθορά είναι μόνο μέσα μας να θέλεις είναι ευλογία να ζητάς περισσότερο είναι αντίδοτο στην πλησμονή κι εγώ που άλλο δεν ζητώ παρά να μην χρειάζεται περισσότερο να γράφω πιο πολλή ζωή να υπάρχουμε ο ένας για τον άλλο να αλλάζουμε τα ρούχα μας και να επιστρέφουμε γυμνοί ξεκινώντας κάθε φορά σ' ένα νέο τόπο που ορίζουν τα χέρια η μέση τα πόδια τα μικρά σημαδάκια που μοιραζόμαστε αλήθεια μπορεί αυτά τα σημαδάκια να ήταν εκεί από πάντα σε αναμονή κι ήρθε ο καιρός πετάχτηκαν τα παλιά ρούχα τώρα μόνο φωτεινά χρώματα και λευκά πουκάμισα που αφήνω ανοιχτά για  να βγαίνω στον ήλιο μ...

Οι άνθρωποι μιλάμε με το σώμα μας άλλοι λέμε πολλά και άλλοι όχι μα δεν μπορείς αυτό το δώρο να το κρατήσεις γιατί αλλιώς σαν ξεχασμένο είναι μετόχι Αυτό το δώρο λοιπόν σου το προσφέρω άλλοτε αμήχανα τρυφερά ή με ορμή πάντοτε όμως με μια λαχτάρα και καρδιοχτύπι και μια αφέλεια σχεδόν εφηβική Παρά τα χρόνια μου κοντά μισός αιώνας δεν ξέρω ακόμα το σωστό και το γιατί ξέρω μονάχα πως έχω ανάγκη το φιλί σου και το άγγιγμά σου κάθε ώρα και στιγμή Κι ας λεν ωστόσο αυτοί που ξέρουν κι όλα τα ορίζουν ότι το ενήλικο είναι με μέτρο και προσοχή εγώ δεν ξέρω παρά να δίνω την ψυχή μου που να μην έχει ούτε τέλος ούτε αρχή Έρχονται πάλι άλλες μέρες άλλοι κόποι που όσο κι αν θες εγώ εδώ εσύ εκεί όμως να ξέρεις Σάββατο βράδυ όλοι οι δρόμοι μόνο σε σένα μ' οδηγούν μια Κυριακή Που θα χει φως και έναν ήλιο στις καρδιές μας και τα σκοτάδια θα 'χουν φύγει μακριά θα σου κρατώ το χέρι θα 'χουν οι ζωές μας γίνει πια ένα σαν απάνεμη ...

201 θα είμαι εδώ συνεχίζω δεν περνά λεπτό χωρίς μια σκέψη μια νύξη περνάς διαρκώς κάθε ώρα και λεπτό είτε εικόνα είτε άρωμα γεύση αίσθηση ακέραια που τόσα κι άλλα τόσα κι άλλα τόσα εδώ γράφοντας δεν ξέρω αν ποτέ θα μπορέσω να περιγράψω το ελάχιστο θεέ μου κοιτάζω πίσω και με πιάνει τρόμος ευτυχώς είσαι στ' αλήθεια ό,τι αγγίζω ναι είναι ανάγκη να αγγίζω να σε διαπερνώ σφίξε με πάνω σου 201 σήματα σου στέλνω όλα μαζί και το καθένα χωριστά δεν είναι αρκετά δεν είναι τίποτα κράτησέ μου το χέρι με αυτό το δικό σου χέρι πάνω μου με σένα που λικνίζεσαι και με διαπερνάς με ένα βλέμμα λεπίδα που τα δίνεις όλα που είμαστε ένα πόσο περισσότερο ένα δεν ξέρω αν γίνεται όχι τυπικά, ξέρεις αλλά στο καθημερινό το συνηθισμένο εκεί που είτε χτίζονται ζωές είτε όλα σκορπάνε εκεί σε έχω δεν είναι αρκετό είναι απόσταση είναι χρόνια που θα καλύπτουμε και θα καλύπτουμε με το στόμα με το σώμα θα ρουφήξω όλη την ουσία σου θα γευτώ...

Κι όλο έρχεται μια βροχή κι όλο δεν έρχεται πες μου πως θα 'σαι σήμερα εδώ και σήμερα και αύριο και πάντα για να μπορώ μες τη βροχή να τραγουδώ Μπορώ να είμαι το φεγγάρι σου η αύρα τ' ακροθαλάσσι όσα δεν έζησες καρδιά μου εφηβικά και κρυφά μικρά ξενύχτια το καρδιοχτύπι κι η μορφή στα όνειρά μου κι εσύ πάλι μπορείς να είσαι φως μου κάτι πιο πάνω από σκέψη από φωνή αίσθηση μόνη και βάλσαμο και πόνος ό,τι ζητάει μια ζωή να μη χαθεί εμείς οι δυο να είμαστε πάλι αυτό το ένα οι δυο μας μόνο με τα σωστά μας και τα στραβά αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να λένε 'πάμε' πάμε μαζί αυτός ο δρόμος είναι για μας Κι όλο έρχεται μια βροχή κι όλο δεν έρχεται πες μου πως θα 'σαι σήμερα εδώ και σήμερα και αύριο και πάντα για να μπορώ μες τη βροχή να τραγουδώ Κι όλο έρχεται μια βροχή κι όλο δεν έρχεται κι εσύ σαν σύννεφο φυσάς με το βορριά στο  μπαλκόνι μου κυλάς κι εγώ σωπαίνω πάνω στα κάγκελα μικρή σταλαγματιά

Είναι ο έρωτας ένα μωσαϊκό που φτιάχνεται από τα πιο ταπεινά υλικά ένα άρωμα ένα ρούχο που κυλά στο πάτωμα τα πέδιλα στα πόδια σου ν' ανασηκώνεις μόνο το ρούχο οι γυμνοί γλουτοί τα πλακάκια της κουζίνας ο πάγκος το παράθυρο ας μας δούνε σβήνω το φως σβήνω μαζί του κοίτα με κλείσε τα μάτια το πολύχρωμο φουστάνι σου αγγίζοντας τις καμπύλες ένα όνειρο ξυπνώ λαχανιάζοντας άγγιξέ με το κραγιόν σου γύρω από μένα θέλω να σου τραβάω τα μαλλιά θέλω να είναι όλα δικά σου να παίρνεις όλη την ικμάδα μου με πάθος με έξαρση με μανία και ζήλο μοναδικό ω ναι μοναδική και δικιά μου στα πόδια μου όρθιος γερμένος στηριζόμενος στην κολόνα σκύβοντας μπροστά μου γίνε πιο πολύ πιο μέσα πιο ζεστά πιο υγρά πιο αδρή και απαλή άγρια και τρυφερή κι όταν πρέπει κοίτα με ναι, κοίτα με βαθιά τρυπήσέ μου το βλέμμα κι αποτελείωσέ με χωρίς κανέναν οίκτο και όριο ξέφρενα στο ρυθμό που δίνεις αρπάζοντας απομυζώντας μην αφήνεις τίποτα κατέχεις ...

Τον Αύγουστο τ' άστρα είναι κάποτε πιο κοντινά και γνώριμα κάθεσαι στην πίσω αυλή ή στα βότσαλα της παραλίας δεν είσαι εδώ αλλά σε νιώθω τόσο κοντά τα φωτεινά σημάδια στο σκοτεινό θόλο αντανακλώνται πάνω στο μπουκάλι σκεπάζω έναν κύκλο τα μάτια να μη βλέπω τα φώτα της πολιτείας που ολοένα βουίζει θορυβεί κι αυτός ο κόσμος πάει κι έρχεται και δεν τον νοιάζει που εμείς συντονίζουμε το σώμα την αύρα την ανάμνηση και τη σκέψη στ' αυλάκια του μυαλού εκατομμύρια δικά σου σήματα δεν γίνεται να μην τ' αναγνωρίσεις ξέρω ότι φτάνουν τα μηνύματά μου και σου γλυκαίνουν το βλέμμα όπως όταν με την κάθε αίσθηση χορτασμένη προς στιγμή τι υπέροχη στιγμή αφήνεις αυτό το βλέμμα έτσι να αιωρηθεί σαν να σε βλέπω τώρα στο στερέωμα έπειτα στερεώνεις αυτά τα μάτια πάνω μου και νιώθω μια τέτοια σιγουριά ω ναι βλέπω όλη την αλήθεια μέσα τους τη στιγμή εκείνη τίποτα δε λαθεύει τίποτα δεν μπορεί να διεισδύσει μέσα στο δικό σου αποσμέτρη...

Το κρεβάτι πάλι άδειο και η ώρα δεν περνάει να σε πάρει να σε φέρει και τη λύπη να κερνάει σαν κοιτώ απ' το μπαλκόνι προς το μέρος της καρδιάς σου κει που ξέρω πως ανοίγεις τα πολύχρωμα φτερά σου Και σαν έρθει πάλι απόψε το χαμένο δειλινό μου να σκορπάω σαν τη στάχτη τ' αποτσίγαρα του χρόνου θα 'σαι δω στο κινητό μου ένα μήνυμα δυο λέξεις κι όταν κλείσουμε και πάλι να μπορείς καρδιά ν' αντέξεις Δεν αλλάζω ούτε σεντόνια με τα ρούχα σου κοιμάμαι να μη λες εγώ καρδιά μου πως για σένα δεν θυμάμαι δεν αλλάζω τ' άρωμά σου ούτε τίποτα πετάω να με καίει κάθε βράδυ που στο αίμα σου κυλάω δεν αλλάζω... Κει που στέκεσαι να ήμουν σαν κλαράκι και σα φύλλο να σου ρίχνω τη δροσιά μου όπως τα φιλιά που δίνω να περνάν οι μέρες μόνο σιγανά σαν μεσημέρια τα φεγγάρια του Αυγούστου μες τα  χέρια σου ασημένια Κι ύστερα όταν το βράδυ κουρασμένη θ' ανεβαίνεις τη βαριά την ανηφόρα σαν τα χρόνια που υπομένεις να σε περιμένω φως μου τα...

Τον Αύγουστο οι δρόμοι γίνονται  μακρινοί ενώ οι μέρες αισθητά μικρότερες είναι κι αυτός ο απόηχος ενός ακόμα καλοκαιριού που φεύγει σκέψου το λίγο ένα καλοκαίρι απ' τη ζωή ίσως να είναι κάπως δραματική η συνυποδήλωση αλλά σκέψου τίποτα δεν περνά απαρατήρητο απ' όσα μας περιτριγυρίζουν νομίζουμε πως οι μέρες οι ημερομηνίες οι ώρες περνάνε έτσι χωρίς να νοιάζονται για το τι θα γράψει στο βιβλίο του καθένα στο φως ενός ήλιου που δύει γιατί εγώ κι εσύ τον βλέπουμε να δύει θα ήθελα, μα την αλήθεια, να σκίσω κάθε σελίδα να τσακίσω το πληκτρολόγιο να βγω έξω από τις λέξεις που μερικές φορές λες γαμώτο μου θα με υποκαταστήσουν τα σύμβολα τα σημεία μα είναι δυνατόν να σε αναζητάω enter space shift; είναι δυνατόν να μη μπορώ να σ΄ έχω πεζά, ρεαλιστικά υπαρκτά; να μη μπορώ να σου τραγουδάω ή και να καθόμαστε απλά αμίλητοι όχι επειδή τα έχουμε εξαντλήσει αλλά έτσι για να μη χρειάζεται να εξηγούμε να περιγράφουμε να αναλ...

Βυθίζομαι θεληματικά χάνω και κερδίζω μέσα στο σκοτεινό σου σύμπαν σπάει το περίβλημα χωρίς μάτια ακολουθώ τη μια τη μοναδική διαδρομή που με φέρνει στο κέντρο στον πυρήνα σε αυτό που μόνο υπάρχει ένα πέρασμα που θέλω να το διαβώ με όλη την αίσθηση ακέραια όταν μπαίνω στη διάσταση που δεν υπάρχει χρόνος δεν υπάρχει ύλη παρά μόνο έκταση και βυθός με όλη την ψυχή μου παραδίνομαι και όσο βυθίζομαι τόσο ανεβαίνω όλο και πιο ψηλά σε ύψη δυσθεώρητα θέλω να με καταπιεί αυτή η άβυσσος να ξαναγεννηθώ ενώ αφήνω όλη μου την ύπαρξη να γλιστρήσει να με κάνει να μην είμαι για να μπορώ να είμαι αληθινά να μην έχω όνομα και υπόσταση καμιά όλη η ουσία μου εκτείνεται νευρώδης σάρκινη αιμάτινη σαν να υφαίνεται ένας νέος λώρος μια γραμμή ανεπίστροφη προς την πλήρωση το γλυκό μούδιασμα ένα τίναγμα στον ορίζοντα λίγο ακόμα λίγο παραπάνω καμία σκέψη δεν υπάρχω τη στιγμή που με κάνεις να είμαι ό,τι περισσότερο και ό,τι πιο αληθινό μπορεί ν...

Δεν είναι άλλο  πιο ακριβό συνηθισμένο παρά δυο άνθρωποι που ζουν λες για τον άλλον  κρατώντας ένα  τριαντάφυλλο ανθισμένο  και με κρασί τα χείλη κόκκινο  βρεγμένα πέρα κοιτάζοντας μακριά κατά τον ήλιο που αργεί ακόμα τι καλά θα σ΄ έχω απόψε δεν θέλω τίποτα να φέρεις  όταν έρθεις μα να μου αφήσεις τα κλειδιά κι ένα φιλί σου για να μπορώ σ΄αυτό το σπίτι να χωρέσω έχω ανάγκη  να σε βλέπω απ' το μπαλκόνι να κυνηγάς άλλη μια μέρα στη δουλειά σου δίνοντας χρώμα και φιλιά στη μοναξιά μου γιατί σκληρό είναι πολύ, ξέρεις, να θέλεις να μοιραστείς τα ρούχα σου είναι στο ντουλάπι είναι τα πράγματ' από μόνα τους χαμένα αν δεν τους δίνεις τ' όνομά τους στην αγάπη και μη με ψάχνεις θα  με βρεις στα τετριμμένα ό,τι ονειρεύτηκα το είδα στο φως σου όμοιο δεν έχω ανάγκη δες να ζω παρά για σένα άσε μου αυτό το τόσο δα μικρό προνόμιο κι έλα απόψε αν μπορείς σε περιμένω με το ελαφρύ κι α...

Όταν βγαίνεις στο μπαλκόνι δύο η ώρα κι η πόλη απλώνεται σαν αεροδιάδρομος αλλά εσύ έχεις ήδη απογειωθεί έχεις αγγίξει όρια που δεν βιώνονται μόνο σ' ένα βράδυ θέλει πολλές ώρες θέλει ν' αφιερωθείς πολύ στην αναμονή έτσι, για να ξέρεις καλά καλά και να ξεχωρίζεις γυναίκα τα λάφυρα του έρωτά σου βυθίζομαι και τ΄αποθέτω μέσα σου βαθιά να με κρατάς να με κλειδώνεις πάνω σου γιατί εδώ ψηλά που είμαι και βλέποντας τα φώτα ως πέρα στον κόλπο της Αττικής μπορεί τόσο πολύ να υψωθώ που έτσι να κάνω απλώνω το σώμα μου κλείνω τα μάτια σε κρατάω και βρίσκομαι να πετάω δύο η ώρα τα μεσάνυχτα κοιτάζοντας από ψηλά τη στιλπνή φωσφορίζουσα γύμνια των εραστών στη Νέα Κυφέλη

Κι επέρασεν το καλοκαίρι ως να ήτο ψευδαίσθησις πριν καν προφθάσουμε να βρέξουμε τα χείλη μας στην αρμύρα των αλλιώτικα μελανόχρουν σωμάτων που λούονται επιθυμητικώς και διασχίζουν τα ακύμαντα νερά ολίγον προσφέροντας μέσα από υδάτινο φίλτρο την στιλπνή και στρογγυλά των κάτοψι την οποία ακολουθώ ως έν σημείον το λευκό του στήθους η λεπτή γραμμή στο πλάι το κορδονάκι που συγκρατεί το λίγο που απέχουμε απ' τον δημόσιο σχεδόν φανερό σφιχτό εναγκαλισμόν με τον κίνδυνο της ανακαλύψεως της εκθέσεως σε αδηφάγα και λαθραία βλέμματα αυτό δε το παρανόμως το παρ' ολίγον εκεί επί τόπου όπως άλλοτε σχεδόν κρυμμένοι σ' ελάχιστον κολπίσκο μεσημβρία ν' ανακαλύπτουμε νέες γραμμές πλεύσης και νέα υπήνεμα αγκυροβόλια έξαφνα τόσο φιλόξενα αυτό λέγω δεν το εχορτάσαμε καθόλου φέτος έκθεση ανίερα με το ένστιχτο το θυμικό σε απόλυτον έξαρσι παραφορά και με ελάχιση σχεδόν κοινωνικά επιβληθείσα συστολή κατά της επαπειλούμενης ...

Χρωματιστά νύχια των ποδιών σε σας είναι αδύνατο  το βλέμμα  να μη ρίξω ερευνητικά  αχόρταγα κρυφά αναζητώντας μια συμμετρία ένα τέλειο σμίλεμα χάρης και δύναμης ευλυγισίας κι αισθητισμού πρωτογενής αλλά εκλεπτυσμένη αίσθηση πόσο χαμηλά αλλά και πόσο πάνω απ' οτιδήποτε το φανέρωμα  των δακτύλων μέσα απ' τα λουράκια ένα χωροδικτύωμα υποσχόμενο άμετρες ηδονές κρυφές απαγορευμένες κι απελεύθερες αρμονική κλίση  του μετατάρσιου μεταφραζόμενη σε πελάγη μανιασμένα κύματα όταν με κλειδώνεις πάνω σου μέσα σου μόνο που τότε δεν μπορώ  να τα δω παρά μόνο με τη φαντασία να επαναφέρω την αίσθηση την κίνηση το λίκνισμα την κάμψη και το πέταγμα στ' ακροδάκτυλα σαν να μην είναι ανάγκη πια να αγγίζετε  τη γη  μη συγχέεστε με τα ευτελή μη χάνετε το στιλπνό σας ερωτικό κάλεσμα ερχόμενα σ' επαφή με το έμπεδο περνάτε με έπαρση και πεποίθηση...

όταν δυσκολεύομαι να κατανοήσω η γραφή είναι μια δίοδος όχι ότι βγάζει πάντοτε σε κάτι θετικό συνήθως διασταυρώνονται πολλαπλές πιθανότητες συνήθως πολλές φωνές μιλάνε μαζί ή αντικρουόμενα ν αναζητάς, όμως, αυτή τη μια μοναδική φωνή που δεν χαρίζεται δεν ψυμιθιώνει δεν ακκίζεται και δεν λυπάται θα σε στήσει στον τοίχο χωρίς οίκτο θα σκίζει τα χαρτιά τα ρούχα τα σεντόνια και θα ανοίγει τα παράθυρα διάπλατα στην αμήχανη γύμνια των λέξεων δεν ξέρει αυτή να εκφράζεται με λέξεις ξέρει τι θέλει είναι επίμονη και συμπαγής σαν σίδερο την ίδια στιγμή σπάει, λυγίζει διαλύεται και ανασυντίθεται όλα τα θέλει δικά της όλα τα δίνει ζητά και παίρνει σκορπά και χαρίζει μεγαλουργεί και καταβαραθρώνεται ηχεί παράξενα παράταιρα κάποτε αλλά είναι απόλυτα αναγνωρίσιμη πολλές φορές δεν θέλεις να την ακούς δεν είναι ευχάριστη αλλά δεν γνωρίζει από ευχάριστο και δυσάρεστο ζέστη και κρύο είναι θρυαλλίδα υποφώσκει καιροφυλακτεί δεν χρωστά σε κανέναν...

Να επιθυμείς την επιθυμία σφόδρα ξεπερνώντας όρια ανόητους φόβους θρυμματίζοντας την εικόνα προσφέροντας δίνοντας κοινωνώντας μόνο απτά σωματικά καμία διαμεσολάβηση νοός μόνο πρώτη ύλη πρώτη υφή αυτή που αναζητούμε που βρίσκεται στο πιο σκοτεινό και φλεγόμενο ορυχείο σε αυτό να εισχωρείς με πάθος και με δύναμη τυφλά καμία όραση μόνο αφή αρμυρός ίδρως όσφρηση και γεύση ένας καταιγισμός αισθήσεων σε κύματα σε ροές να διαχέεται στην ατμόσφαιρα η οσμή από αυτή την πάλη την κατάβαση στο απολύτως πρωτογενές στο βασικό να μουσκέψω τα χείλη μου στα χείλη σου στάζοντας καύλα διακτινίζοντας σπέρμα στον ουράνιο θόλο σπάζοντας τις τάβλες ασυγκράτητα επαναλαμβανόμενα αχόρταγα χωρίς μέχρι χωρίς κανέν χωρίς

Τώρα δεν είναι ώρα για παιχνίδια κοίτα σοβαρά μα δεν μπορείς με τίποτα να το δεις μέσα μου με τα δικά μου μάτια δεν μπορείς να το αγγίξεις δε γίνεται να καταλάβεις αυτό που με διαπερνά σοβαρέψου τώρα πώς είναι δυνατόν να ξέρεις εσύ; τι μπορείς να νιώσεις, πες μου το πολύ πολύ ένα καύμα ένα βάρος περαστικό που θα φύγει την επόμενη ώρα αλλά αν πάλι... όχι, δεν παίζουμε τώρα αρκετά με τα παιχνίδια σου σε υποδέχθηκα με τα πιο λαμπρά μου χρώματα και πέταξα κάθε περιττό τώρα τι ζητάς να καταλάβεις και πώς με ποιο δικαίωμα τι γνωρίζεις εσύ τη ζωή την ίδια αυτή την καύτρα που καίει μέσα κι ανάβει και γίνεται φωτεινός κύκλος ένα πολύχρωμο καρουσελ με αμέτρητα λαμπιόνια που κυλά που στροβιλίζεται στο σώμα μου ούτε ένα σπίρτο δεν είσαι ικανός να κλείσεις στην παλάμη σου ζητάς να νιώσεις ένα ποτάμι μέσα μου; ακόμα και το χέρι να μου δώσεις και πάλι θα είσαι τραγικά μακριά τραγικά ανεπαρκής χωρίς γνώση χωρίς φόβο χωρίς ίλιγγο δεν ξέρε...

Ο καιρός δεν πρέπει να περνά ούτε και  να στέκει ακίνητος εμείς  δεν έχουμε την πολυτέλεια που λένε Πολυτέλεια... να σε δω έστω αυτό τις νέες βόρειες αποχρώσεις σου νομίζω πως η ανάγκη σου να αλλάζεις να ελίσσεσαι μέσα από  την ανανέωση είναι  ένας τρόπος που δηλώνεις το παρόν ανανεώνοντας το πρόσωπο για να κοιτάζεις κατοπτρικά με τα μάτια του θαυμασμού που ανακαλύπτουν την ουσία μέσα από  την κάθε  αναπάντεχη αλλαγή σου οι βόρειες αποχρώσεις σου η απαλή και τραχιά αίσθηση του αυχένα είναι αυτό που δηλώνεις σήμερα τώρα εδώ θα υπάρχω θα σας ξαφνιάζω θα περνώ από μέσα σας και θα σημαδεύω την κάθε στιγμή σαν γυναίκα με σθένος βόρεια το πρόσωπό μου λεπίδα χιόνι που καίει τα χείλη μου θα σε παραλύουν και θα περνάς με το χέρι σου πάνω απ' τη λεπτή  επιφάνεια ενώ εγώ θα σου γυρνώ το πρόσωπο όταν θα σκύβω εντός σου για ν...

Στο μπαρ Αngel ένα μικρό σχόλιο για μια μικρή στιγμή καθόμασταν έξω στη μπάρα πήγα να πληρώσω ήμασταν κουρασμένοι και η "ψημένη" δυνατή βγαίνοντας σε βλέπω πλάτη να κάθεσαι στο σκαμπό με όλη τη σαγήνη του σκισμένου σου τζιν στέκομαι για λίγα δεύτερα αυτή τη στιγμή απαθανατίζω τώρα όπως και τότε αυτή η γυναίκα θα γίνει απόψε δική μου νωχελικά ακουμπισμένη στον πάγκο κάπου λίγο χαμένη σε θολές σκέψεις το στενό παντελόνι διαγράφει το σώμα επιθυμητό απόλυτα στίλβον γυμνό μέσα στο ντύμα του και με πόθο καθισμένο στο τυχερό ψηλό σκαμπό το πόδι μέσα στο ψηλοτάκουνο χωρίς να ασφυκτιά μα με μια σιγουριά όμορφα κεκλιμένο να σκορπά κύματα αισθησιασμού και μη μου λες πού τα βλέπω όλα αυτά στο μπαρ Angel λίγο πριν τη μία σηκωθήκαμε και προχωρήσαμε αγκαλιασμένοι ξέρεις δεν το κάνουμε συχνά και μου λείπει έτσι με περισσή προπέτεια να δείχνω στον κόσμο κοίτα, αυτή η γυναίκα θα γίνει δική μου αυτά τα εξαίσια πόδια θα μ...