Ex Post

Ακόμα δεν έχω γράψει το πιο όμορφο τραγούδι θα μου πάρει χρόνια και ίσως ποτέ να μην το καταφέρω βάλε μου λοιπόν κι άλλες πολλές προκλήσεις κάνε με να παλεύω στροφή τη στροφή στίχο το στίχο και καλύτερα να μην το πετύχω ποτέ ποτέ να μην πω εγώ έφτασα εδώ δεν πάει παραπέρα γιατί πάντα πηγαίνει γιατί εσύ το πηγαίνεις κάνε με να θέλω να τα σβήσω και να τα ξαναγράψω όλα κάνε να μην έχω ποτέ την ικανοποίηση ότι σε κέρδισα μέσα σε λίγες λέξεις πολλά περισσότερα να προσδοκάς χαρές και λύπες μη διστάζεις στιγμή να μου δίνεις ό,τι κάνει έναν άνθρωπο να υπάρχει με λόγο κι έχω πολλούς για να συνεχίζω κι ας μην το γράψω ποτέ αυτό το τραγούδι κι οι δοκιμές όμως δικές σου θα είναι ολότελα

Δεν υπάρχουνε πολλοί δεν είναι κάτι που το 'χουν όλοι όποιος το έψαξε και το βρήκε το 'χει διπλά καλά φυλαγμένο δεν είναι ανάγκη να το ξέρουν οι άλλοι όλοι μιλούν όλοι κοιτάζουν κι όμως δεν βλέπουν αυτό που βλέπω εγώ ένα πρόσωπο που, όταν γελά, κάνει τα πάντα να ζητούν νόημα νέο είναι λίγα αυτά που μας απομένουν για αυτό σε θέλω τώρα ολοδική μου αμετάκλητα θα σε κλείσω μέσα μου για να υπάρξω μια φορά ελεύθερος άφησέ με να πετάξω απ' τα μικρά χέρια σου να πολιορκήσω με ζέση τη νύχτα σου να με κατακλύσει η πλημμύρα σου να βρέξω τα χείλη μου στις υπόγειες λίμνες και με μια ανάσα να βγω νικητής κι εξαίσια νικημένος από τη μυστική κρύπτη του άπειρου χρόνου που αποθέτω ξέπνοος μέσα σου Πίσω στα 80'ς... θυμόμαστε τους Foreigner? Ας γλυκαναλατιαστούμε....

Δεν ξέρω πολλά ούτε καν αν έχω μάθει κάτι περισσότερο όλ' αυτά  τα χρόνια που αρχίζουν ανεπαίσθητα να προσμετρούν τα υπόκωφα σημάδια τους δεν γνωρίζω, αλήθεια, τι και πώς είναι πολλά  αυτά που ακόμα πρέπει να μοχθήσουμε μετρώντας στοχαστικά το βάρος  των πραγμάτων και το έρμα  της μνήμης είναι δε όλο και περισσότερα αυτά που  με νέα έκπληξη μαθαίνω κοιτάζοντας σε κατά πρόσωπο βλέπω πίσω  απ' αυτά τα μάτια με τη γαλάζια σκιά σαν υπόγεια θαλασσινά περάσματα που ποθώ να οδηγήσω για ν' ανασύρω όλα τα παλιά κοχύλια σου να τα στεγνώσω στην ακτή του κορμιού σου να φτιάχνω νέες συντεταγμένες με το αλάτι και την άμμο να κολλά στους μηρούς δεν ξέρω πολλά, αλήθεια,  αλλά αυτούς τους στιλπνούς λαγόνες ορίζομαι να κατακτώ κάθε βράδυ όλο και πιο πιστά όλο και πιο κοντά με τη σκέψη και την αφή ξέρω, τελικά,  η μνήμη έχει πόρους γεύομαι αγγίζω σε κάνω ολότελ...

Κατέβαινα λοιπόν απόψε τη λεωφόρο Αθηνών μόλις είχε αρχίσει να βραδιάζει  για τα καλά τη στιγμή εκείνη  που άρχιζαν  τα φανάρια του δρόμου ν' ανάβουν το ένα μετά το άλλο και θυμήθηκα εκείνο το ποίημα του Καβάφη με τα κεριά που είπα κοίτα να δεις τα φανάρια αυτά ανάβουν στη σειρά το ένα πίσω απ΄τ άλλο για να σου δείχνουν τη σειρά για το δρόμο που απομένει κι ενώ οδηγούσα σαν υπνωτισμένος σκέφτηκα τώρα θα σου στείλω ένα μήνυμα με όλο τον κίνδυνο της οδήγησης στη λεωφόρο γιατί ορισμένες φορές λες  τώρα δεν παίρνει αναβολή είναι τώρα και πώς  να σε πείσω ενώ τα χιλιόμετρα ανεβαίνουν ενώ τρέχω να προλάβω κι εγώ δεν ξέρω τι  είναι αυτό  που λες όχι άστο για αργότερα τώρα επειγόντως αρκετή ζωή πέρασα τρέχοντας δεν θέλω να περάσουν κι άλλες μέρες να διατρέξω  κι άλλα χιλιόμετρα χωρίς να σου πω πως σε χρειάζομαι τώρα, τώρα να ...

Δεν είναι λίγα το ξέρεις αυτά που ζητώ αν μου έδινες κάτι λιγότερο δεν θα είχα  να ζητώ θα έλεγες τόσο είναι αυτά είναι πορέψου  όπως μπορείς όταν όμως  τα έχεις όλα ζητάς κι άλλα τόσα μα πώς γίνεται γίνεται λοιπόν γιατί αλλιώς αυτό είναι σου κάνει δεν σου κάνει κι έξω απ' την πόρτα μ' αυτή η πόρτα είναι ανοιχτή έχω ένα σπίτι είμαι το εδώ και το παραπέρα κι έχουμε ένα δρόμο ν' ανακαλύψουμε κι άλλα πολλά όχι πως τα κρατάω κρυμμένα αλλά να είναι τα  καινούρια μου ρούχα οι νέες μου συνήθειες τα δικά σου που τα κάνω δικά μου χωρίς να το ξέρω τα μικρά μας και  τα μεγάλα τα δικά μας πια που δεν ξεχωρίζω το εγώ, το εσύ οι καινούριες λέξεις γιατί ναι έχει σημασία το πώς λες  τα πράγματα έχει σημασία για τη ζωή  που διαλέγω και ντύμα μου και σχήμα σημασία έχει για μένα το πώς το λες το πώς με λες έχω ένα όνομα  δικό μου τελικά α...

Όταν εσύ παιδί μου μετά από χρόνια θ αναζητάς τις παλιές φωτογραφίες που δεν θα υπάρχουν τότε όταν θ ανοίγεις τα συρτάρια και θα αναπολείς μνήμες βλέμματα κι εικόνες μιας κρυμμένης παιδικότητας όταν θ ανακαλύπτεις τον απόηχο από τα λόγια που είπαμε και άλλα πολλά που εννοήσαμε αλλά ποτέ δεν αρθρώθηκαν - δεν είναι πάντα ανάγκη να τα βάζουμε σε μια σειρά τα πράγματα- όταν θα γυρίζεις πίσω και θα ψάχνεις τα παλιά ορυχεία για να μπορέσεις να προχωρήσεις με θάρρος κι ένα κομμάτι υπόγεια λήθη στη ζωή σου τότε, λοιπόν, να θυμηθείς ότι μια μέρα σαν τη σημερινή έκανες την καρδιά μου να ραγίσει από χαρά μ' έκανες να χαθώ στο πρόσωπό σου και να θέλω ν' αφήσω ελεύθερο ένα ζεστό δάκρυ μ' όλα τα φώτα αναμένα και να θέλω να σε πάρω στην αγκαλιά μου με λυγμούς γιατί δεν είναι όλα μάταια γιατί η αγάπη έχει και δίνει για το αίμα που μας ενώνει αλλά και για όσους μεταλαβαίνουμε μυστικά σώμα και ψυχή κι όταν δίνει μπορώ να ξεκινώ με ένα τ...

Όχι δεν σε  βλέπω όπως θα ήθελα έχουμε αφήσει καιρό πριν πίσω τους θολούς καθρέφτες της παιδικής μας κάμαρας εσύ, ας πούμε άνοιγες το παράθυρό σου στο δρόμο ανέβαινες την ανηφόρα ή κατέβαινες τα σκαλιά κι αν ακόμα αυτό το βλέπω μπροστά μου, μα πώς κι εγώ θα μπορούσα να ξεχάσω τα σπασμένα παιχνίδια μου τη μπάλα στην πλατεία τα σπασμένα γυαλιά μου, έτσι λοιπόν αν και τα ζω όλα αυτά σε μια διαρκή διελκτιστίνδα του χρόνου σε βλέπω τώρα μπροστά μου όμορφη και στιλπνή σαν ανοιξιάτικη βόλτα με ήλιο μετά τη βροχή νιώθω το  δέρμα και κάτω απ' αυτό γίνομαι το κορμί απ' το κορμί σου κι αγαπώ με όλους μου τους πόρους σε εγρήγορση: τη μυτίτσα στον αυχένα τα δυνατά πόδια τα βαμμένα νύχια στο χρώμα του γλυκασμού τις λέξεις σου τα λάγνα φωνήεντα το πώς με κυριεύεις δυνατά κι αποφασιστικά και, τέλος, ξέρεις αυτά τα μοναδικά τα μοισάνοιχτα  χείλη τη γλώσσα που προβάλλει πονηρά μια με κοροϊδεύει μία με πεθαίνει κι αυτό λέω όσες ...

Ακόμα κι όταν όλα φαίνονται λίγο πιο δύσκολα απ' το συνηθισμένο πες μου το ξέρεις πόσοι περνούν μέσα απ' αυτή την αστραπή αυτό το μικρό ταξίδι που λέγεται ζωή χωρίς να κάνουν μια στάση και να πουν εδώ είναι το νερό εδώ η σκιά που θα ξεκουρστείς εδώ το κορμί που θα γείρεις εδώ η σιωπή και η αγάπη που μιλά και δεν μιλά τα φιλιά σου δεν τα δίνεις στα χαμένα η ανάσα σου ανάσα μου η φωνή σου φωνή μου όχι μη φοβάσαι δεν στα 'χω ζητήσει ακόμα όλα όχι είναι πολλά όσα δεν έχουν βρει ακόμα τη θέση τους μέσα στο χρόνο όμως τίποτα δεν είναι χαμένο το βρήκαμε το κρατάμε και δεν θα το αφήσουμε να χαθεί ποτέ δεν θα κουραστώ ποτέ να σου τραγουδάω θα μου πεις είναι αυτό κάτι; ναι είναι το σήμερα τώρα και συνεχώς ζω υπάρχεις είσαι συνέχεια και σκέψη και άγγιγμα και θέλω και δεν θα χαθώ ποτέ παρά μόνο μέσα σου κάθε φορά όλο και περισσότερο και αυτό λέγεται όλα

Προσπαθείς το βλέπω τι είναι αυτό που χρειάζεται ποιος άλλος ξέρει να το πει θ' αναζητώ μαζί σου κάθε βράδυ και συ το ίδιο αυτό που βαθαίνει δεν χάνεται αυτό που σκορπά στον αέρα στο νερό στα λόγια που δε λέγονται ας τα πούμε όλα λοιπόν μα δε μ' ακούς; δεν ξέρω δεν έχω τίποτα να πω προσπαθείς όμως μα σ' αγαπώ δε φτάνει πρέπει κι εσύ να προσπαθείς τι νομίζεις δηλαδή πως έτσι γίνεται οι άνθρωποι γυρνάνε σπίτι πετάνε τα φορεμένα και ανοίγουνε τα φτερά τους με τη σκέψη μόνο; ά, όχι το πέταγμα θέλει πολλή προπόνηση δεν είναι απλά παίρνεις φόρα κι έφυγες προσπαθείς μωρό μου προσπαθείς κι εγώ μαζί σου κάνω σχέδια πτήσης απ' το  μπαλκόνι μου που τώρα την άνοιξη νομίζεις ώρες ώρες πως όπου να 'ναι ρίχνεις μια σκάλα κι έρχομαι κοντά σου στο λεπτό όμως κι αυτή η σκάλα δε βγάζει έτσι απλά στην ακρογιαλιά θέλει πολλά βότσαλα κατάβαση δύσκολη και θέληση πολλή για να το αντέξεις κι έτσι συνεχίζεις να προσπαθείς για να...

Οι συνολικές αναρτήσεις (δημοσιευμένα και πρόχειρα) έχουν ξεπεράσει πλέον τις 200.. Τώρα θα μου πείτε, είναι λόγος αυτός να το γιορτάσεις; Όχι ακριβώς. Αλλά, αν πρέπει, αν οφείλω κάτι για όλες αυτές τις σημαντικές ή ασήμαντες λέξεις που καταγράφονται εδώ, για όλη τη ζωή που περνάει εδώ μέσα, είναι να αποδώσω πίσω σε όσους δίνουν νόημα σε αυτή τη ζωή, ειδικά σε όσους είναι αφορμή και αιτία για όσα γράφονται, ακέραιο το συναίσθημα και την πρώτη ύλη. Είναι δικά μας όλα αυτά, Είναι η ζωή, όπως τη ζούμε και όπως θα θέλαμε να τη ζήσουμε. Είναι ο έρωτας, οι μοναχικές στιγμές, τα θεϊκά μαζί, οι απογοητεύσεις, οι προσπάθειες, οι χαρές και οι λύπες, τα κοινότοπα και τα ξεχωριστά. Είναι το εγώ και το εσύ σε κάθε "σελίδα". Είναι η μνήμη μας, τελικά. Κι εγώ δεν είμαι κανένας Ελύτης ούτε κανένας μάγος, ούτε και κανένας άξιος της γενιάς μου. Είμαι ένας απλός διαχειριστής της μνήμης. Κι επειδή μ' έχει πιάσει μια κουλή διάθεση σήμερα με Beach Boys (που θα έπρεπε να λέγονται B...

Θα πρέπει να βγω και να το φωνάξω δυνατά ναι θα χρειαστεί να κάνω ένα μικρό πράγμα κάθε μέρα κάθε στιγμή ναι είναι ανάγκη και τώρα και πάντα και συνέχεια να το ξέρεις να το βλέπεις όταν δεν θα το βλέπει κανείς άλλος κυρίως τότε όταν θα πέφτω από την πλευρά σου να τη ζεστάνω όταν θα βυθίζομαι με ακέραια την αίσθηση του δικού μας απόλυτου χρόνου όταν θα γελάμε μετά σαν παιδιά όταν θα στέκομαι και θα σε βλέπω να πηγαίνεις στη δουλειά λικνίζοντας το κορμί σου δεξιά αριστερά όταν θα απομακρύνεσαι πατώντας γκάζι νευρικά όταν θα παραγγέλνω τον καφέ σου όταν θα ετοιμάζω τα μικρά γεύματα όταν μετά θα ακουμπώ στις μαξιλάρες και θα γέρνεις πάνω μου όταν θα γελάω με τη μικρή αξιολάτρευτη ακαταστασία σου όταν θα βάζεις τη σκιά σου στο μπάνιο και θα κοιτώ κρυφά με περηφάνεια όταν θα σε περιμένω στο γνωστό σημείο συνάντησης στην αυλή τα βράδια της Παρασκευής που λάθρα θα πιάνω το χέρι σου στις μικρές βόλτες στο Θησείο στα έδρανα του θεάτρ...

Περιμένοντας να έρθει μια μέρα που να μη χρειάζεται να περιμένουμε την επόμενη μέρα ή τη βδομάδα που δεν θα στεγνώνει το φιλί στα χείλη που δεν θα κρατάς το μαξιλάρι αγκαλιά ο κόσμος  δεν θα 'χει αλλάξει αλλά εμείς  θα κοιτάζουμε στα μάτια και θα βλέπουμε αυτό που ξέρουμε εδώ μπροστά μας και θα το δείχνουμε με περηφάνια που τα παιδιά δεν θα παίζουν πια τα παλιά παιχνίδια τους κάποιοι θα έχουν μεγαλώσει κάποιοι θα 'χουν ξεχαστεί και ο κήπος θα είναι πιο ανθισμένος από ποτέ ακόμα και Νοέμβρη μήνα και θα σ' αγαπώ καλοκαίρι και χειμώνα την άνοιξη πια δεν θα μας χωρά ο τόπος  θα με προσέχεις και θα σε προσέχω  και δεν θ' απορεί κανείς κοίταξέ τους θα θαυμάζουν τι πιο φυσικό φαινόταν το 'ξερα εγώ θα λένε το ξέρω καρδιά μου πως κάποια μέρα περιμένοντας τα πράγματα  έρχονται απλά σε μας

Θα μπορούσε να πει κανείς πως η συνήθεια είναι για τους δειλούς για όσους δεν τολμούν γι' αυτούς που αρκούνται στο λίγο στην επανάληψη στα τετριμμένα για μένα συνήθεια είναι ότι υπάρχω και υπάρχεις εδώ μια σταθερά που σε βοηθά να πλοηγηθείς στο χάος συνήθεια  είναι μία ανθρώπινη πολύ ανθρώπινη ανάγκη κράτα με τώρα περισσότερο που είμαι αδύναμος τώρα που χρειάζομαι περισσότερο μια αγκαλιά συνήθεια είναι να ξυπνώ χαράματα δίπλα σου να κατέχω πάνω μου σαν κάτι απόλυτα δικό μου τη μυρωδιά σου να ζητώ το στόμα σου το βράδυ που κουρασμένοι ή λουσμένοι το φως του ήλιου μοιραζόμαστε το ίδιο σεντόνι συνήθεια είναι οι λεκέδες που δείχνουν ότι μάταια τα βράδια δεν περνάνε είναι να ξέρεις πως δεν είμαστε μόνοι δεν παλεύουμε μόνοι να χαράξουμε μια απλή καθημερινή διαδρομή είναι ακόμα που με περηφάνεια δείχνεις στους αγαπημένους σου ποιος είναι ο άνθρωπος που σε μαθαίνει να ζεις άντρας και γυναίκα συνήθεια είναι δος μου τα κλειδιά είνα...

Εντάξει κοίτα θα συνηθίσεις μα τι λες γιατί μιλάς ξέρεις έτσι όπως ήταν  και πριν ναι ξέρω αλλά τι είναι αυτό που πρέπει να συνηθίσω να μην μοιράζομαι τα βράδια μου να κάθομαι στο τραπέζι να μην έχω να πλύνω παραπάνω πιάτα ένα ποτήρι ένα πηρούνι ένα μαξιλάρι να μου αφήσεις την καρδιά σου φεύγοντας μην τη βάλεις στην τσάντα μαζί με τα ρούχα σου και το πρωί  που θα απλώνω τα σεντόνια εγώ θα τη βάλω προσεκτικά  στη ντουλάπα θα τη φυλάξω μαζί με το δικό σου  και το δικό μου άρωμα μέχρι την άλλη μέρα δεν σε φίλησα όμως  καρδιά μου τα είπαμε  από μακριά ο  κόσμος  γιόρταζε την αγάπη έστω κι έτσι μα εγώ δεν σε φίλησα Σάββατο προς Κυριακή να ξαναγύριζα τις μέρες δεν μπορώ κοιτάζω πίσω ξέρω δεν πρέπει αλλά εγώ κοιτάζω πάντοτε σε κοιτάζω ειδικά όταν χαμογελάς σαν μικρό κορίτσι ξέρεις πόσο  μ' αρέσει αυτό ξέρεις ό,τι μ' αρέσει και μου το δίν...

Όταν σε ρωτώ θα μ' αγαπάς για πάντα; να μου λες τι θα πει για πάντα; Θα πει  κι όταν από θεός γίνομαι μικρός όταν προσπαθώ να γίνομαι  αυτό που θέλω για σένα όταν πέφτω και χάνω το βήμα μου κοντά μου να είσαι  και τότε ακόμα περισσότερο γιατί μαθαίνω Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη Παρασκευή μαθαίνω να ζω και με το πολύ και με το λίγο μου λόγια λόγια μα δεν είναι μόνο δες πώς βυθίζομαι  στην αγκαλιά σου  και δίνω μία μετά ψηλώνω αγκαλιάζω  το κρεβάτι το δωμάτιο περνάω μέσα από  τους τοίχους πετάω ψηλά κι επιστρέφω πάλι σε σένα λικνιζόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο σφιχτά με λόγια με αίμα με σώμα κι ανάσα αυτό το αγάπη μου περιμένω πάνω απ' όλα γι αυτό ζω με αυτό προχωρώ Δευτέρα, Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή Σάββατο και Κυριακή πότε πάλι αγάπη μου τώρα, τώρα είναι εδώ εγώ το ξέρω μη φεύγεις μόνο θα  μετεωρίζομαι  για λίγο πάνω και έξω απ'...

Θα ξαναγίνει  καλοκαίρι θα περάσουμε απέναντι χέρι με χέρι θα παίζουμε  τραγούδια σε παρέες θα χορέψουμε και θα μεθύσουμε,  ευτυχώς. δεν είμαστε όλοι γνωστικοί ευτυχώς,  που δε χωράμε  όλοι όπως πρέπει γιατί είμαστε φευγάτοι και σωστοί και μπορούμε  ν' αγαπάμε  και να πιστεύουμε, ευτυχώς,  που δεν χορτάσαμε τα λόγια μόνο κρατάμε  στο στήθος ένα χαμόγελο, ευτυχώς,  που δεν πετύχαμε όσα υποσχέθηκαν άλλοι  για το δικό μας το πεπρωμένο γιατί αλλιώς  σκοπό πώς θα 'χα μόνο αυτό, να σ' αγαπώ, ευτυχώς, όσα δεν έγιναν μόνο για να 'μαι μαζί σου εδώ

Πέμπτη υπάρχει ένας κόσμος εδώ μέσα ούτε πολύ μικρός ούτε πολύ μεγάλος που μας χωράει μια χαρά που μας πάει και δεν μπορώ παρά να ζητώ βράδυ και μέρα μαζί με σένα άλλαξα δες δεν φορώ πια το ίδιο πρόσωπο μπορώ και χαμογελώ κοιτάζοντας κρυφά στον καθρέφτη να γίνεσαι γυναίκα τα μικρά αξεσουάρ το κραγιόν, τη σκιά είμαι ακόμα με το νου μου πλαγιάζω, γλιστρώ δίπλα σου πάνω σου μένω ξέπνοος πεθαίνω μεταμορφώνομαι γεννιέμαι ένας ολόκληρος δικός σου γι αυτό γίνομαι εσύ στον τρόπο στις λέξεις στις σκέψεις κι αυτό είναι ο νέος άνθρωπος στο στόμα σου στο σώμα σου στο βήμα στα χέρια σου στη μήτρα που μέσα της φυλά τα εξαίσια λαμπρά λάφυρα του έρωτα

Τετάρτη ο χρόνος είναι κινούμενη άμμος ένα ποτήρι κόκκινο κρασί που αδειάζει τα μικρά εικονοστάσια στις στροφές τα μοιραία τελευταία βήματα προς το θέλω αυτές τις λίγες σταγόνες κλέβω λαίμαργα από τα χείλη σου ξέροντας ότι μια μέρα θα είναι όλα κόκκινα θ απλώνω τα σεντόνια στον ουρανό κι ο ήλιος θα σκιάζει το άλλο σου πλευρό καθώς θα γυρνάς νωχελικά προς το μέρος μου εκεί που χτυπά η καρδιά μου για να μου δώσεις πάλι τα χείλη σου που διψούν τα χείλη σου που ανοίγουν με πόθο κι εγώ μέσα τους θα γίνομαι η βροχή στο χώμα το παιχνίδι για το παιδί η αχτίδα που αίφνης διαπερνά τη συννεφιά - μα πότε; - κάποια μέρα, θα δεις θα 'μαι εδώ  και τότε, όπως τώρα θα'ναι  Τετάρτη και θα σε φιλώ - θα τα πούμε τ' απόγευμα, απλά πράγματα αγαπημένα αιώνια

Τρίτη το ξέρω  θα γυρίσεις κι αν κάτι ξέρω τελικά είναι αυτό  το πρωινό άγγιγμα πλησιάζω κοντά σε σφίγγω μείνε για άλλη μια ώρα μείνε για άλλη μια ζωή μείνε μέσα μου σώμα και αίμα μου κράτησέ με σφιχτά σε κυριεύω μαίνομαι  στα χέρια σου τελειώνω κι αρχίζω μείνε κι απόψε μην τα μετράς μόνο  μείνε Τρίτη νύχτα σώμα ιδρώτας αρμύρα κρασί εσύ

Δευτέρα εδώ στον ίδιο ρυθμό στο δρόμο καφές βιαστικά μια φορά κι αν σε δω δεν είν' αρκετό θα πέσω το βράδυ αργά θα  μετράω τα λεπτά θα ξυπνώ μες τη νύχτα ξαφνιασμένος κοιτώ στο παράθυρο τα σύννεφα τον ύπνο των ανθρώπων που κλείνουν τις κουρτίνες κι η ζωή κυλάει όπως πάντα εμείς δεν είμαστε αυτοί που πίσω από κάθε πόρτα κλειστή θα  μας βρεις εμείς στο τέλος της μέρας θ ανεβαίνουμε πάνω απ' τις στέγες θα σε έχω στα χέρια καράβι και σπίτι κι ανάσα και ταξίδι απ' το μικρό μου μπαλκόνι θα φεύγουμε για μια στιγμή ή για ένα βράδυ στο κορμί σου θα είμαι θεός και ικέτης θα σ αγαπώ με όλα όσα έχω κλείνεις τα μάτια και ζητάς κι πιο πολύ θα  με θέλεις σε βλέπω ταξιδεύεις και χάνομαι μαζί σου σ' ακολουθώ σε παίρνω με ίμερο χωρίς όριο κανένα και μαίνομαι μαζί σου ιερή μου έξαψη τις ψυχής μου καύλα κι ουσία και νόημα δεν χρειάζεται δεν μπορώ με λόγια μόνο με το κορμιού την έκταση που κατισχύει στο έρεβος έρωτα που με ορίζεις ως...

Δεν θέλω να είσαι σκιά δεν θέλω να μένεις αλλού θέλω να σε δω θέλω να σε δω να γυρνώ απ΄ το γραφείο να με καίει ένα αντίο θέλω να σε δω να είσαι εδώ Δεν έχω καρδιά μου καρδιά να ψάχνω σε κάθε βραδιά θέλω να σε δω θέλω να σε δω τα καλύτερα που μένουν και για χρόνια περιμένουν θέλω να σε δω να σου τα πω Κι αν είναι το φως το γλυκό που σκέπει τη μέρα ζεστό θέλω να σε δω θέλω να σε δω δεν υπάρχει άλλος τρόπος να τ' αντέξουμε έτσι, όμως, θέλω να σε δω να σε κρατώ Ανάβω τα φώτα γυρνώ και πάλι μακριά σου περνώ, μα... θέλω να σε δω θέλω να σε δω στο μικρό τον καναπέ μου στον καπνό και στον καφέ μου θέλω να 'σαι δω τόσον καιρό

Επειδή σαν ξημερώνει κάπου οι άνθρωποι γελούν κάποιοι παίζουν και θυμούνται κι άλλοι θα μελαγχολούν επειδή γυρίζει ο κόσμος μ΄έναν ξέφρενο ρυθμό και κυλάν κάπου οι ώρες σ΄έναν άγνωστο σταθμό επειδή οι φωνές ηχούνε τα τραγούδια που ξεχνάς κι όσα γίνονται περνούνε αλλά εσύ θα μ' αγαπάς επειδή ψυχή μου ανοίγεις τα φτερά σου και πετάς και αλλάζεις, πώς μου μοιάζεις, και στο χρόνο δε σκορπάς επειδή χωρίς να θέλω με χαμόγελο ξυπνώ και κοιτώ το κινητό μου να μου πεις πως είσαι εδώ επειδή καλά το ξέρεις πόσο αλήθεια σε ζητώ επειδή ζω πια για σένα και για σένα τραγουδώ