Σιδερένιο

Γυρίζω 

στο κελί μου

και λέω

έτσι απλά 

να συνεχίσω 

να οδηγώ

για να μην πάω

πουθενά 

ο δρόμος όμως

κάποτε τελειώνει

και λέω

γι' αυτό 

γράφω

για να συνεχίζω

και να μην τρελαίνομαι

που τρελαίνομαι

που γυρίζω συνέχεια

πίσω

πεισματικά

Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή

όλο εκεί είμαι

και στρώνω

και ξεστρώνω το κρεβάτι

αυτό το λιτό

σιδερένιο μου κρεβάτι

που γίνεται χάρτης 

στον έρωτα

τόσο θέλω

είμαι

δίνω παίρνω

άγγιξέ με

όσο μπορείς

περισσότερο

γι' απόψε

σφίξε με

κράτα με

- μα είμαι εδώ

- το ξέρω

τι πάει να πει

δικός σου, δικό μου

πάει να πει

εδώ ελεύθεροι

κορμί σ΄ένα

νιώσε με 

όσο ποτέ

εδώ μέσα σου

που χύνομαι

που εισχωρώ

στο αίμα σου

και το κάνω δικό μου

το ενώνω με

έξαψη

πόθο 

και εισβάλλω

θεληματικά

μένω ξέπνοος

μετέωρος για μια στιγμή

ανάμεσα στο όλο

και το ποτέ

σε ένα άχρονο χάσμα

που τελειώνει 

μαζί μου

μια σχάση φωτός

ένα διάστημα

μια παύση

λίγο πριν το κρεσέντο

μετά μια στιγμή σιωπής

ένα ξέπνοο πέρας

ένας γυρισμός αναγκαστικός

από τον άπειρο τόπο

της ηδονής και της

οδύνης

μια κατάβαση ξανά

στο πεπερασμένο

το μετρήσιμο

αυτό που πρέπει 

σήμερα, αύριο

σε δύο μέρες

σε δύο βδομάδες

τι θα πει αυτό

ας μου εξηγήσει 

κάποιος

για το Θεό

δεν ξέρω

να μετρώ

την αλήθεια μου

σε μέρες, ώρες

λίγο, πολύ

ξέρω μόνο

εσύ 

και πάλι εσύ

όπου εγώ

εσύ