Στο ποτήρι μου
κυλάει
ο κανένας
με τη μεθυστική του γεύση
το στυφό του άγγιγμα
στον ουρανίσκο
αδειάζοντας
μικρές γουλιές
αφήνοντας ένα
μούδιασμα
στο κεφάλι
να πέφτεις
να κοιμηθείς
βλέποντας να περνά
η επόμενη μέρα
κι η επόμενη
ώσπου ο χρόνος
μια σειρά
από σταγόνες
σε κόκκινα χείλη
άλαλα
παραστέκουνε
τη λιτανεία των ημερών
μια χαρακιά
στο ημερολόγιο
και λέμε μετά
πώς πέρασεν έτσι
τόσος καιρός
χωρίς να περιμένει
ποτέ δεν περιμένει
ούτε και νοιάζεται
σταγόνες
το κόκκινο που βάφει
και μένει ανεξίτηλο
στο περιθώριο
μια πλύση να βάλεις
να μην ξεχνάς
το λευκαντικό της μνήμης
απλώνονται αυτά
τα σημάδια
και ποτίζουν
μέσα βαθιά
με το στυφό τους
αποτύπωμα
νύχτες
που δεν έρχεστε
λυτρωτικά
νύχτες
με σκέψεις
που σκοτεινιάζετε
στο μυαλό
σαν σύννεφα' απειλητικά που
πέρασαν κι έφυγαν
δίχως το ξέσπασμα
της καταιγίδας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου