Σχεδόν

Σχεδόν
τόσο κοντά
πιο πέρα
πιο μακριά
με κόκκινα δάκρυα
στα ημίφωτα δωμάτια
μια ψιλή σκόνη
σαν βροχή
στο βάθος
ο ορίζοντας ένα αμάλγαμα
τα μάτια κόλλησαν
στην πηχτή ομίχλη
η ανάσες κονταίνουν
η έξαψη
ο κίνδυνος
καραδοκώντας
με την όσφρηση υπόγεια
τα πελιδνά μου χέρια
τρίβοντας να ζεσταθούν
και με ουίσκι στο ποτήρι
στην ύπνωση χαμένος
τους δυνατούς μηρούς σου
μόνη παρηγοριά
δεν θα ταν άλλη
ποτέ δεν θέλησα
τόσο πολύ
πόνος και χαρά
σχεδόν κοντά
στο σύνορο επάνω
τελειώνω επάνω στο μαχαίρι
έλα και πάρε με τη γλώσσα
το αίμα που αχνίζει
τα πιο κόκκινα χείλη
ως μέσα βαθαίνοντας
μέσα σε στεναγμούς αλλόκοσμους
το σώμα θ' ανασταίνεται
σχεδόν αθάνατο
βλάσφημο ρήμα άρρητο
που ξεπερνά το θάνατο
τότε
μονάχα τότε σε γνωρίζω
τότε σε ζω
κι αποθυμώ
αναθυμούμενος
στην άγρια δίψα
με ορμή παραδομένος
σχεδόν στο θεό
καθ' εικόνα σου
εικόνα μου