Χλωρά στάχυα

Ανάβουν μέσα μου
οι λέξεις
δεν φωτίζομαι
μόνο λαμπαδιάζω
τα σκαλιά λιώνουν
ποδοπατώ νεκρά φύλλα
κι απλώνω τα χέρια
για να σε πιάσω
τα κρίματά μου
ανεβαίνουν στο λαιμό
σαν παραφωνίες
πνίγομαι χωρίς φωνή
ασθμαίνω
κι η ανηφόρα ακόμα
μακριά
έλα  μπροστά
και με πόδια γυμνά
χάραξε το δρόμο
θα κυλιστώ
και θα συρθώ πρόθυμα
στο ένα γνώριμο
μονοπάτι
κατεβαίνοντας εκεί
χαμηλά
ω, υγρό μου πυρ
τι δροσιά
για τα χείλη μου
σταλάξτε επάνω μου
όλης της γης
το νέκταρ
και με άνθη χειμωνιάτικα
να ξορκίζουμε
κάθε κακό
με ένα μόνο άγγιγμα
θα γίνομαι συντρίμμια
και ξανά θα στήνομαι
απ' την αρχή
υγρή ανακύκλωση
κάνε μου γλυκά
βασανιστήρια
ω, πρόθυμα
θα υπομείνω
και με πόθο
και με πόνο
να λαμπρύνεται
το πρόσωπό σου
με τα χείλη ικεσίας
ανεβαίνοντας σαν άτια φρενήρη
τον ωραίο λόφο
με τα χλωρά ακόμα στάχυα