Το περιδέραιο

Φευγαλέα εντύπωση
δεν φτάνει ο χρόνος
κι όλο δεν προφταίνουμε
αφή που δεν χορταίνεις
να διαβάζεις
ξανά και ξανά
το δρόμο στο δέρμα σου
κι αναπάντεχα ανοίγεις
νέα περάσματα
κάθε φορά
να έρχομαι
ορμητικά και ξέπνοα
καλπάζοντας μανικά
κραδαίνοντας σαν τρόπαιο
το περιδέραιο
θέλω μόνο να φοράς
στο γυμνό λαιμό σου
όλα να τα διαβάζω
να με πιάνεις
σταθερά και σίγουρα
αχ, θα μπορούσα
να με κρατάς εκεί για πάντα
τόσο γλυκά
γεμάτα και λιγωτικά
ακόμα και τώρα
μένει αυτή η αίσθηση
πλήρωση και γλυκασμός
ανείπωτα θέλω
να συνεχίζεται
χωρίς τελειωμό
και κει φτάνοντας
κοντά στο τέρμα
λίγο ακόμα παραπέρα
να βάζω το σημάδι
σπρώχνοντας λίγο πιο κάτω
κάτω από μένα
κάτω από σένα
το είχα τόσο καλά
εγχαράξει μέσα μου
κι όμως
μια λεπτομέρεια
το κοραλένιο περιδέραιο
κι αυτή η παρόρμηση
να θέλω απόλυτα
για μένα
να το φοράς
μόνο αυτό