Ω, χάρισέ μου
αυτό που περισσότερο ποθώ
πόσο να μετουσιωθεί πια
μια εικόνα
που παραδέχομαι πως
με κάνει να παραμιλώ
και να παραλογίζομαι
ω πότε, πότε
θα σταλάξω μέσα
όλη τη κάψα του καλοκαιριού
με τον ιδρώτα μου
ν’ ανακατωθεί
όλο το άρωμα που αναδίδεις
που είσαι εικόνα
βέβηλη και άγια
και δέομαι ο ασεβής
δέομαι τ απογεύματα
που στέκουνε ακίνητα
πάνω απ το σπινθιρίζον
βλέμμα
αχ κοντεύω να χαθώ ολότελα
μέσα και μόνο στην ιδέα σου
δώσε μου την έννοια
με σάρκα και καύμα
με κύματα έγκαυλου πυρετού
με προσπερνάς και πάλι’
ένα γύρο με τυλίγεις’
ανίκητα ατέλειωτα
πόσα δεν είπα’
τόσον καιρό
πόσα δεν ένιωσες
και γω προσπάθησα
να τα μαντεύω
άραγε, να παλεύεις
στο κρεβάτι κάτω απ τα κλήματα
όπως και γω
άραγε να μην περνά
στιγμή, λεπτό, ανάσα
χωρίς να είμαι ήδη σε σένα
άραγε, πόσο πιο πολύ
χρειάζεται για να ξέρεις
το πόσο γυναίκα
με κατέχεις
έλα να κάνουμε μαζί
ό,τι δεν γίνεται αλλιώτικα
έλα και δώσε μου
το ζεστό στόμα
κι ένα φιλί ακόμη
έλα να σου κάνω
όσα έχω ποθήσει
και με το νου έχω μονάχα ζήσει
έλα πόθε μου
να σε ποθήσω απ’ την αρχή
όντας εδώ στο ίδιο στρώμα
έλα και θα παραδοθώ
ψυχή και σώμα
μέσα σου αποθέτω
όσα κρατάω όλα!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου