δυο πράγματα
κι έρχομαι
μετακομίζω οριστικά
στο προσκήνιο
του έρωτά σου
φέρνω μαζί μου
ένα χαμόγελο
πλούσιο και ζεστό
με όλες τις ρυτίδες στα μάτια
κλείνω μέσα μου
όλη την προσδοκία χρόνων
κι ανατέλλοντας ανατέλλω
δεν χρειάζεται πια
να στοχάζομαι
πέφτω μ' εμπιστοσύνη
στον δροσερό λειμώνα
δίχως το φόβο
κανένα σύννεφο βαρύ
μόνο το άρωμα
κι η γεύση
απροσδιόριστη και παιχνιδιάρα
έλα να παίξουμε
σε τούτο τη γωνιά
δεν χρειάζονται
ατέλειωτα τετραγωνικά
μόνο να βλέπουμε τη θάλασσα
να, σχεδόν τη γεύομαι
όπως μαζί σου τη φέρεις
δεν το γνωρίζεις ίσως
ακολουθείς μια διαδρομή
απ' τη Φωκίωνος του '80
ως τις χαρούμενες ακτές
των έφηβων παράταιρα μεγαλωμένων
εγώ, δεν ξέρω, τι να πω
ακόμα με τη γεύση
από το πρώτο γάλα
παίζω ακόμα στ' όνειρό μου
τα μολυβένια στρατιωτιάκια μου
ήσυχα, μοναχικά
στο ξύλινο παρκέ
μεγάλωσα βλέποντας
ένα κομμάτι ουρανό
που όσο πήγαινε και μίκραινε
κι ωστόσο ανεβαίνοντας
απ' τη μικρή την ανεμόσκαλα
πάντοτε έβλεπες πιο πέρα
κατά τη θάλασσα τη μακρινή
η ψυχή μπορεί και βλέπει
χρόνια και χρόνια πριν
μα η καρδιά δεν το γνωρίζει
και κάνοντας τους κύκλους της
σπρώχνοντας νέο αίμα
στις λεωφόρους της ξεχύνεται
περιπλανιέται
περιπλανιέται
κουράζεται
κάθεται κάτω
κι ύστερα έρχεται η μέρα
που η θάλασσα είναι πια κοντά
κάνει δυο βήματα και να, την έφτασες
και την κρατάς μέσα στα χέρια σου
κι αναθαρρεύεις και γελάς
αχ, πόσο καρδιά μου εσύ γελάς
κι από το χέρι με οδηγείς
έρχομαι πίσω σου και δίπλα
δες με, μεγάλος και παιδί
που έμαθε τώρα πια μαζί σου
απ' την αρχή να ξαναζεί!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου