Ex Post

Είναι καιρός πια να βγούμε έξω με τα καλοκαιρινά μας ανέμελα φερσίματα ν' αφήσουμε στο συρτάρι όλα τα περιττά που βαραίνουν τις άλλες εποχές είναι καιρός να γευτούμε όλο τ' αλάτι με τη γλώσσα στον αφαλό του μεσημεριού να περάσουμε χέρια και πόδια ο ένας γύρω απ' τον άλλο και σ' ένα ιδρωμένο κουβάρι ν' αφεθούμε με λόγια και με ήχους με τα φωνήεντα του σώματος δυνατά ηχηρά ο έρωτας φωνάζει διαπερνά τη μεσοτοιχία βγαίνει έξω στο δρόμο κι αναστατώνει τις έρημες ώρες είναι γάτα που επίμονα τρίβεται επάνω σου σε περιμένει ν' ανέβεις τη σκάλα γνωρίζει τον ήχο απ' το κουδούνισμά σου σε περιμένει να βγεις στον εξώστη φυλάει το τζην σου στα καθαρά ρούχα φέρνει στο στόμα και τη μύτη ό,τι κρατά τη μυρωδιά σου από πολύν καιρό απόψε  να θα καταθέσω απ΄το συρτάρι τα δικά σου τεκμήρια ξέρεις εκεί στο βάθος που τα φυλάω θα τα έχω στο μαξιλάρι μου να ονειρευτώ να ζήσω προκαταβολικά αυτά που μου υπόσχεσαι θέλω να έρθεις πάνω μου με...

Το γλυκό χαμόγελο μαλλιά ανακατεμένα έξυπνο και παιχνιδιάρικο ερωτικό, λαμπυρίζον βλέμμα έναν στεναγμό αφήνω κι η ηχώ με παρασύρει στα βαθύτερα νερά σου στην καμπύλη σου διψώ ο πόθος μου γεμίζει το δωμάτιο διαστολή το είδωλό σου ένα φωτεινό πέρασμα σε ηδονών υπόσχεση θ' πλανηθώ για την ώρα από αυτή την αντανάκλαση που εκπέμπεις ακούσια αν και καλά γνωρίζεις πως κάθε κίνηση ένα σήμα ερωτικό που αποτυπώνω μέσα μου βαθιά ξαφνικά διασκορπίζομαι και γίνομαι ένα σαν καθρέφτης σου τόσο πολύ που πείθομαι ότι εμένα μες τα μάτια ίσια σημαδεύεις και έτσι με παίρνεις μόνο και μόνο στο γελαστό σου βλέμμα

Πόσο πολύ μπορώ να σ' αγαπώ πόσα λίγα λέω τίποτα δε λέω αυτός ο γλυκασμός ένας χείμαρρος που αναδύεται από μέσα μου και ξεσπά σε χρώματα απροσδόκητα ας συννεφιάζει τι με νοιάζει η αγάπη μου γιορτάζει αγαπώ το σύννεφο στο παράθυρό μου αγαπώ τις σταγόνες στο περβάζι του γραφείου τις φωνές στο γήπεδο και τ' αυτοκίνητα που χυμάνε μπροστά τις μηχανές που ουρλιάζουνε το αεροπλάνο που φεύγει μακρύτερα όλα μα όλα τόσο πολύ παίρνουν κι ελαφραίνουν μέσα μου επειδή σ' αγαπώ τη μουσική που έρχεται από μακριά τη γλυκιά προσμονή που ξυπνώ με τη φωτογραφία σου στο κινητό που κάνω μπάνιο και σκουπίζομαι με την ίδια πετσέτα που σε αγγίζει που φυλάω στο συρτάρι μου την ανάλαφρη μυρωδιά σου κι αγκαλιάζω τρυφερά το ρούχο σου ό,τι σε περιγράφει ό,τι φέρεις το έχω δικό μου δεν το ξέρεις; όλα όσα αφήνεις είναι και ήταν και θα είναι δικά μου τι άλλο πιο πολύ να θέλω τι άλλο απ' το να ζω για το δικό σου θέλω;...

Το κορίτσι έπαιζε στο μπαλκόνι κρυφτό μόνο του κρυβόταν κι έτρεχε γύρω από μία κολώνα σαν να ξεγελούσε τον ίδιο το χρόνο σε μια στροφή λες πως όλα θ' άλλαζαν πια αδυσώπητα ο καιρός κρύβεται πίσω από την πέργκολα ανοίγει και κλείνει την πόρτα ενώ οι άνθρωποι αναπτύσσουν θεωρίες κι ενώ αραδιάζουμε τον ένα κενό λόγο πίσω απ' τον άλλο οι αποστάσεις μεγαλώνουν και μικραίνουν όσο ξανοίγεσαι τόσο κλείνεσαι μέσα σε σένα τα όριά μας είμαστε εσύ κι εγώ τρέξε ανυποψίαστα μικρό κορίτσι που τα μαλλιά σου μακραίνουν λυτά κάτω στην άσφαλτο θα πάρω το δρόμο γιατί να σε κουβαλώ μέσα μου δεν έχω απάντηση δεν γνωρίζω πολλά όσο πορεύεσαι άλλο τόσο πορεύομαι είμαι ένα κέλυφος σαλιγκαριού γυρίζω γύρω μου και μέσα στην αγωνία μου σ' αναζητώ και να έρχεσαι κάθε βράδυ μ' ένα καινούριο φεγγάρι κάνεις τ' όνειρο σπίτι μου και τρέχω γύρω γύρω σαν το  μικρό κορίτσι ανέμελο πονά η καρδιά μου από χαρά ν' απόδιωχνα προκαταβολικά κάθε μελλ...

ο καιρός στέκεται και σε κοιτά περνά δίπλα σου τον πατάς με το πόδι σου κάτω έτσι μπορώ κάθε μέρα να φοράω το ανοιχτό μου πουκάμισο και να σου φωνάζω κοιτώντας στη γραμμή της θάλασσα πόσο κοντά είσαι πόσο χαίρομαι για το μέτρημα της αναμονής άλλη μια δύσκολη μέρα που σε φέρνει ακόμα πιο κοντά μου ο καιρός μακραίνει ο καιρός μικραίνει κι εμείς χαράζουμε επάνω στο  σεντόνι το γυμνό περίγραμμα της αθάνατης ψυχής που μόνο με τον έρωτα δεν χάνεται ποτέ

Ήρθε η βροχή ξαφνικά και πέρασε όλο το βράδυ πάλευα να κρατήσω τη δική σου οσμή τυλίγοντας γύρω μου πεισματικά το σεντόνι το πρωί όλα στεγνώνανε στον πιο λαμπρό ήλιο κοιτάζοντας κατά τη θάλασσα όλα ήταν εκεί τα πρωινά καράβια ο καθαρός ορίζοντας η λαχτάρα για το ταξίδι ο άθλιος καφές στην προκυμαία τα ήρεμα νερά κι η κρυφή ακτή τα λεία βότσαλα έλα πιο κοντά μου να το ξαναζήσουμε αυτό όλα είναι αληθινά όλα υπάρχουν μέσα από εμάς τα βρήκα στη θέση τους όπως τα άφησες προχθές τα ρούχα σε μιαν άκρη τα παπούτσια στο χωλ τα δυνατά σου βήματα και το σίδερο που αδράχνεις ακόμα παλεύω μέσα σου ζωντανός όσο ποτέ βγαίνω ακόμα ζαλισμένος στο φως της μέρας κι αναζητώ επάνω μου το απαλό σου χέρι και το γλυκό σου στόμα άλλη μια μέρα γεμάτη από σένα που πέρασε έμεινες εδώ για πάντα

Κοιτώ και πάλι αγγίζω καμία αίσθηση δεν μπορεί περισσότερο ν' αποτυπώσει αυτό που νιώθω για μια στιγμή κρατώ την ανάσα μου κάνω ένα βήμα βλέπω μα περισσότερα όσα μέσα μου η παλίρροια ανεβαίνει έλα τώρα θα μας πάρει μαζί της θ ανοιχτούμε στα βαθιά εγώ που φοβάμαι που δεν έχω το σθένος αλλά με το παράφορο του έρωτα το θάρρος και μια και δυο ανοίγομαι δεν γίνεται αλλιώς με τραβάς σαν σειρήνα και στο τραγούδι σου πειθήνιος τυφλός θα σ' ακολουθούσα' όπου και να με πήγαινες μπορώ να είμαι φίλος με τη φωτιά και το νερό σε κοιτώ κολυμπώ με κοφτές ανάσες κλείνω τα μάτια καίομαι περιμένοντας όλο τον καιρό για μια στιγμή αλήθειας θα χτυπηθούμε και πάλι στις συμπληγάδες ώρες και οι μέρες έρχονται και οι μέρες περνούν για μια στιγμή το σώμα πορθμός διαπερνώντας όλα μέσα από ένα χωρίς τα λόγια στο στόμα όλα μιλάνε και λένε για σένα όλο τον καιρό την ώρα που τρέχεις κι έρχεσαι πάλι σε μένα κατά κύματα κάνοντας κύκλους από χθες από...

Απ' τ' αχείλι σου  στάλαξε ο έρωτας  γλυκό κρασί δεν γεύτηκα σαν το δικό σου λευκά μαργαριτάρια απ' το μισάνοιχτο το στόμα που λαχταρώ να μου προσφέρει τη λησμονιά των ηδονών του

Απότομη βροχή ξυπνήσαμε το χάραμα ακόμα έσταζε ο  έρωτας επάνω στα φύλλα που σκόρπισε ο αέρας ένα κομμάτι σοκολάτα που έμεινε στο τραπέζι' στα χείλη σου που γεύτηκα το μέλι όλου του κόσμου κρυφά να το ξεδιάλεγα να μάζευα ένα ένα τα ολόγλυκά σου πέταλα ν' απλώσω στο κορμί σου έφυγε από πάνω μου όλη αυτή η κούραση που βάραινε τη μέρα το βράδυ ήσουν υπέροχη και λίγο ανεξιχνίαστη ακόμα κι αν δεν μπόρεσα το λίγο να εξηγήσω είχα όμως τα πάντα δικά μου ολοδικά μου γύρω μου και μέσα μου στο άρωμα στη γεύση στα μάτια το αμύγδαλο στη γλώσσα μου να λιώνει όλα ήταν σαν όνειρο' διάφανος υπνοβάτης ανάπνεα το σώμα σου και έκλεινα τα μάτια μήπως και παρατείνω γλυκό αγάπης μούδιασμα την άλλη τη στιγμή μη γύριζα εδώ μόνος χρόνος που αποταμίευσα και κέρδισα για λίγο όσο γλυκό που μπόρεσα να κλέψω από σένα τώρα αναπολώντας κρυφά να ξαναζήσω όσα εσύ επρόσφερες και γέμισες με δώρα να χω πάλι στο στόμα μου τη γνώριμη σου γεύση αυτή που δεν εχόρτασα ...

Τώρα που το βράδυ έρχεται ζεστό θέλω πάλι να περπατήσω επάνω στα γυμνά σου βήματα ν' αφήσεις να πέσει το φόρεμά σου κι απαλά να γλιστρήσω  το χέρι μου έτσι όπως στο είπα μετρώντας κάθε ίντσα ήρθε και έφυγε γοργά όπως οι μέρες τρέχοντας διαδέχονται το φως και το σκοτάδι ήταν τόσο απτό σαν μια παύση μέσα στο αέναο ένιωσα σχεδόν τη διάρκεια του άπειρου ήρθες αφέθηκα ολοκληρωτικά να οδηγηθώ πέρα και έξω από εμένα ήταν τόσο απτό τόσο έντονη η παρουσία το αληθινό σώμα και όχι αυτό που  κουβαλάμε  σκηνοθετώντας κάθε μέρα το πώς τοποθετείται ή το πώς γίνεται αντιληπτό  ή ακόμα  και το πώς νομίζουμε πως φαίνεται όχι, όχι πέρα απ' όλα αυτά μια πλήρης ολοκληρωτική αίσθηση ένα τόσο ζωτικό φρενήρες και μεστό αγκαλιάζω όλη σου την ύπαρξη αυτό με διαπερνά ολόκληρο μπορώ να γίνομαι η συνέχειά σου θεέ μου, βρήκαμε πάλι τα πατήματά μας τα αγγίγματα τις ανάσες και τα λόγια που είναι πέρα από τα λόγια άφησέ με μωρό μου ...

Καρδιά μου συγγνώμη δεν έχω πια γνώμη δεν έχω πια σώμα φοβάμαι ακόμα δεν έχω κανένα μονάχα εσένα εσένα και έχω τα πάντα κι αντέχω στα μάτια σου βλέπω τον κόσμο που αλλάζει εσένα μου μοιάζει χαμόγελα, χρώμα φιλί μες στο στόμα μεγάλο φιλί μου ταξίδι, ζωή μου να ζεις, η ζωή μου καρδιά και κορμί μου σαν όμορφη μέρα με ήλιο κι αέρα με κόκκινα χείλη χαρούμενοι φίλοι με άμμο ακόμη ζεστό το σεντόνι με πόδια μπλεγμένα κεριά αναμμένα κι η γάτα ζηλεύει ν' ανέβει γυρεύει να νιώσει το κάτι που λένε αγάπη η αγάπη κοιμάται και πια δεν φοβάται ευχή, αστεράκι καινούριο δεντράκι στον κήπο φυτρώνει κι η αγάπη ψηλώνει να είσαι, καρδιά μου πνοή, συντροφιά μου

Στον κήπο θα βγούμε πάλι κάτω απ΄το ισχνό φως των κεριών με λόγια σιγανά κι αγγίγματα κρυφά με μια νέα προσδοκία για βράδια αλλοτινά να μην ξεχωρίζω στο σκοτάδι μόνο κάτι ματιές λαμπυρίζουσες κι υγρές διάβασα κάτι εχθές πως σκηνοθετούμε λέει τις ζωές ίσως και να ν' αλήθεια ίσως ζώντας μόνο σε στιγμές που η ψυχή γυμνή στο κήπο τις ευφραίνεται γι' αυτές αλήθεια τις στιγμές αξίζει να τις περιμένεις κι άλλες τόσες ζωές δες νιώθω τόσο όμορφα δεν είναι υπερβολές τα θαύματα ζούνε κρυμμένα στο πίσω μέρος της αυλής μακριά απ' το μάτι το κακό τα θαύματα ζούμε την ένταση μα ίσως κι όταν συμβαίνουν να μην το ξέρουμε καλά καλά μπήκα στον κήπο σου ήθελα να μας δω ξανά να ιχνηλατούμε στο σκοτάδι αυτά τα πρώτα βήματα κρυφή μου νοσταλγία χωρίς την ώρα να μετράμε λίγο να μείνουμε στο σκοτεινό υπόστρωμα ένα σφηνάκι για το δρόμο ένα τσιγάρο ακόμα όλα ανθίζουνε με την αγάπη δεν είναι το νερό που λείπει ούτε το χώμα όλα ανασταίνονται από του έρωτα...

Κατάχρηση της εξουσίας των ματιών κατάχρηση των ορίων των εννοιών ξεκίνημα πρωί μπάνιο, παπούτσια δρόμος, δουλειά καλημέρα μωρό μου έφτασες  έφτασα πόσα μέιλ θα απαντήσεις πόσα τηλέφωνα καφές, πάμε κατάχρηση σκέψης ομιλίας, σκέψης σύσκεψη κατάχρηση χολής ένταση σκάλες πάνω κάτω μπρος πίσω ερμάριο, τηλέφωνο που είσαι που είμαι ναι χάθηκα, χάνομαι κατάχρηση του χρόνου στάσου να σε πάρω ένα λεπτό λίγο να κάνουμε ένα διάλειμμα κατάχρηση της απόστασης ένα ποτό πριν ή μετά πάω να βάλω τα γυαλιά να φύγω μα ήταν μέρα να, τώρα νύχτωσε πέφτει το βραδινό πούσι σα νοτιάς στη γραμμή του ορίζοντα αθλητικά τρέξιμο ο κόσμος επικίνδυνα παντού κατάχρηση του χώρου του χώρου μου πού να έρθω να σε βρω πρέπει να γυρίσω να μπω στο μπάνιο στον υπολογιστή φαγητό στα γρήγορα κατάχρηση της γεύσης των ασφυκτικών περιθωρίων θα σε βρω πάλι τα σκεπάσματα ένα κουβάρι εμείς ένα κουβάρι ακόμα Τρίτη μη σε νοιά...

Το μέλι από τα μάτια στη χείλη μου να φέρω απαλά να σε φιλώ στα μάτια ας ήτανε έστω και μόνο αυτό που όσο κι αν τα σπουδάζω ολοέν κάτι καινούριο μυστικό θα βρω δεν έχω ξαναδεί μάτια ως τα δικά σου να μιλούν τη μια να λες να, είναι εδώ την άλλη να βυθίζονται και να ταξιδεύουν σε κήπους άλλων ηδονών πλασμένα όχι για το εφήμερο ποτέ δεν με τρομάζουνε μόνο όταν δεν τα βλέπω μα σαν τα αντικρίσω πώς γίνεται και κάθε φόβος σκορπά ξέρεις, ναι, ήτανε καιρός μα πάλι δεν μπορώ να πω πως όλα τα κατέχω δεν αποκρυπτογραφούνται όσο φανερά άλλο τόσο και μυστικά και με τραβάνε θεε μου στο βαθύ τους φως και τόσο πολύ θέλω να πέσω μέσα τους που μου γεννούν εμπιστοσύνη έλα, εγώ θα σε οδηγήσω ξέρω πως ψάχνεις ένα πέρασμα ναι, να μείνουμε ως αργά στην παραλία να δούμε όπως παλιά τη δύση θα τα καταφέρουμε αγάπη μου κι όλο πιο πολύ θα σ' αγαπώ μέσα στα χέρια μου κρατώ σαν μικρό μαργαριτάρι το άδολο δάκρυ σου και ξεδιψάω...

Μέσα στο πλήθος δεν χρειάζεται  ν' αναζητώ ξέρω πως εκεί που θ' αντικρίσω την αγάπη εκεί θα σε βρω λικνίζεσαι αγγίζω για λίγο νιώθω την ανάσα σου τόσο κοντά μου θέλω να σε αγγίζω εγώ που δεν έχω αυτή την πολυτέλεια κι  ο χρόνος άλλοτε βραδύνει άλλοτε γοργά σκορπά πόσο απ' αυτό το φευγαλέο άγγιγμα πρέπει να κρατήσω μέσα μου μόνιμη καταφυγή μου στην εικόνα σου επιστρέφω συνεχώς κι είναι αυτό μια παρηγοριά κ ένας πόνος σιγανός από αυτούς που έρχονται κρυφά ύπουλα κερδίζουν έδαφος η αναμονή  μόνη διέξοδος πέρασε το βράδυ βρεθήκαμε τόσο κοντά όσο μπορούσε να γίνει ανοίξτε όλοι δρόμο αφήστε μας φύγετε, θέλω να πάω πιο κοντά το κάλεσμα της αγάπης μου το νιώθω εδώ το βλέπω σ' ακολουθώ με το βλέμμα δεν θέλω να χαθείς μέσα σ' αυτή τη θάλασσα είμαι δίπλα έρχομαι όσο κοντά μπορώ έλξη και πόθος που πρέπει να υπακούει σε κάποια λογική κοίτα λοιπόν θα σ' αγαπώ το ίδιο παράφορα κάθε φορά προσπαθώντας να κερδίσω λίγο ακόμα λίγο ...

Φως υπέροχα  που αντιφεγγίζεις αχ να κλέψω μια ματιά και άλλη μια να σε δω γλυκά να στρέφεις τα νώτα σου πώς λυγίζεις τον όμορφο λαιμό και στο στήθος σου όμορφα να δω όνειρα ξανά δυνατούς ιάμβους να συνθέσω στο σώμα σου να σ' έχω  στην αγκαλιά μου μα πόσο το θέλω κι αυτό να σε κοιτώ από κάθε πλευρά ξανά ανακαλύπτοντας κάθε κρυφή ή φανερή λεπτομέρεια φανέρωσέ μου και κράτα μου κρυφά τα πιο βαθιά μυστικά έτσι να φαντάζομαι το πώς κινείσαι μέσα μου κι έξω από μένα όλη τη σαγήνη που εκτινάσσεις  κάνε με να υποφέρω έτσι γλυκά  και με λαχτάρα το βλέμμα επάνω σου να διαχέω σαν για πρώτη φορά εντύπωση που γίνεσαι το δικό μου αρχέτυπο υμνωδός και λάτρης για ένα σου νεύμα για μια μικρή κίνηση για το ανεπαίσθητο γλυκό σμίξιμο των χειλιών ό,τι αγγίζεις να με καλεί σε έκρηξη του νου στην εικόνα σου όλα να ενοποιούνται μα και στην κάθε λεπτομέρεια γυναίκα δίνεις καινούριο νόημα τι λέω είσαι το νόημα τόσο σωματικό τόσο απτό που ...

Είμαι εμμονικός τελειώνω τη μέρα μου με την επίμονη επίκληση των στιγμών που αναβιώνουνε κάτω που μαίνεται το καύμα σου δεν έσκυψα ν' αγγίξω με τα χείλη δεν έσυρα τη γλώσσα μου στέκεις στην κουζίνα ανεβαίνουνε οι υδρατμοί ζαλίζομαι από εσένα κι όλο τρέχω να ανέβω να μπορέσω να φτάσω' άλλη μια μικρή κορυφή κι όλο έρχομαι κι όλο μένω πιο πίσω κινείσαι κι όλα γύρω σου γυρίζουν με τα φύκια κολλημένα δε γεύτηκα όσο αλάτι θα ήθελα θέλω να το γεύομαι λίγο λίγο ήθελα τόσο πολύ να σε κατακτήσω μέρα τη μέρα νιώθοντας τόσο δυνατός που λες ναι μπορώ να γίνομαι θεός σου και πιστός δικός σου εμμονική λατρεία αν δεν πετυχαίνω το μέγιστο νιώθω πως τα χάνω όλα αν δεν αφήνω στα δάχτυλά σου όλο μου το μέσα νομίζω πως μένω λειψός αν δεν με φιλάς με κραυγές και μάτια κλειστά σφιχτά αδράχνοντας φοβάμαι πως θα γλιστρήσεις δέξου με εμένα που θα προσκολλώμαι σαν τα γλιστερά φύκια και την άμμο να γίνω ένα στο δέρμα σου και να εισχωρήσω ακόμα παραμέσα μόνο...

Η παρατεταμένη αγωνία να βρω το θερινό σου θέλγητρο ν' αδειάσω όλη τη σπορά και τότε μένοντας άναυδος σ' αυτό που συντελείται σαν μια ονείρωξη όχι εν υπνώσει ζώσα και εν συνειδήσει σαν να συνάζονται εκατοντάδες Μαλερικές παύσεις προετοιμάζοντας την καταιγίδα εν μέσω θέρους που όλο αναβάλλεται ένα καθαρτήριο θέσπισμα από τα τρίσβαθα της ψυχής σου όχι, αγάπη μου δεν είναι το σώμα σου που δονείται και μαίνεται οριακό δεν είναι τα κύτταρα που πάλλονται φρενήρη και οι χυμοί που ανεβαίνουν προς το υπέρτερο είναι η ιδέα σου γυναίκα και πέρα από σένα που κραυγάζει και μετουσιώνεται κανένας φθόγγος ποτέ ποτέ ποτέ δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδώσει αυτό το έρεβος που γεννά φως και νερό κανένα κύμα δεν θα μπορέσει να το παραβγεί στέκομαι στην ακτή και τρέμοντας γίνομαι στιγμιαία μάρτυρας πώς το βαθύτερο σκοτάδι η βαθύτερη φλέβα που καίγεται πώς μέσα σε μια κραυγή αιώνων ξαναγεννιούνται, γυναίκα, όσοι ποτέ υπήρξαν κι όσοι θα υπάρξουν ψυχή που...