Ex Post

Κυνηγάμε μέρες, ώρες, στιγμές ανεβαίνουμε τις ανηφόρες ασθμαίνοντας θέλει πολλή προπόνηση στην ανάγκη στη λύπη κυνηγάμε το μέσα μας δαίμονα με τα χέρια μας κρατάμε τα σχοινιά ματώνοντας στους καρπούς κι οι μέρες καίγανε κι οι νύχτες αργά βασανιστικά σκορπώντας στάχτες και λόγια οι Κυριακές πάντοτε πονούν κάποτε ανοίγουν βαθιά πηγάδια στο σπίτι κάτω από το κρεβάτι και βυθιζόμουνα, βυθιζόμουνα πετάχτηκα ξέπνοος έβλεπα πως κυνηγούσα τη ζωή μου κι αυτή εμένα κι ύστερα, ύπνος, ξύπνιος ποιος ξέρει, με είδα να κοιτάζω με μάτια θολά στο ταβάνι, εκεί που λείπει ένα πολύφωτο εκεί που μια χαρά θα αναρτούσα τη μιζέρια μου να μην έχει παράπονο πλέον σηκώθηκα τρεις η ώρα και χτυπούσα το κορμί μου με αντηχήσεις από λόγια θέλοντας να χαράξω πάνω του πληγές και μνήμες ηδονής αποκαμωμένος έπεσα χωρίς όνειρα πια

Εξάλλου, τι είμαστε τι είμαι εξάλλου εγώ λογίζομαι ακόμα στο "εσείς" ακόμα "εσείς" αυτό το γαμημένο το "εμείς" όσο κι αν το παλεύω όσο και αν το πολεμάω κάπου νομίζω το φτάνω κάπου πάλι  το χάνω, εγώ,  απέναντι ένας "εσείς"

Αξίζει να λες συνεχίζω θα είμαι εδώ κι όταν θα ναι δύσκολα θα σ αναζητώ ξανά και πάλι στης κάθε μέρας τις σκέψεις τις μικρές χαρές και λύπες και θα με βρίσκεις παντού χωρίς να χρειαστεί να με ψάξεις Αξίζει να υπόσχεσαι και να κάνεις την υπόσχεση χρυσή βροχή φυλαχτό και μονοπάτι που θα βαδίσεις πέτρα την πέτρα με πόνο και κόπο Αξίζει να πονέσεις για να καταλάβεις τι σημαίνει αγκαλιά γλυκό φιλί και λόγος να περιμένεις το λίγο να μη μαθαίνεις στο πολύ το πολύ γίνεται λίμνη που τα νερά της θολώνουν χωρίς προσμονή τίποτα να μην δέχεσαι έτσι απλώς δεν συμβαίνουν τα πράγματα Αξίζει για όσους αγαπάς για όσους πιστεύεις και σε πιστεύουν ν αντέχεις και να σηκώνεσαι εκεί που άλλοι βλέπουν σκοτεινό γκρεμό να βλέπεις πηγή να βλέπεις ήλιο σε μια βροχερή μέρα το παράθυρο ν' ανοίγεις στη ζωή με χαρά χρώματα πολλά να σκορπάς μαζί με χαμόγελα στους σκυφτούς να μη χαρίζεις ένα λόγο στα φωτεινά μάτια ν' αφήνεσαι με εμπιστοσύνη Αξίζει ...

Γυρίζω  στο κελί μου και λέω έτσι απλά  να συνεχίσω  να οδηγώ για να μην πάω πουθενά  ο δρόμος όμως κάποτε τελειώνει και λέω γι' αυτό  γράφω για να συνεχίζω και να μην τρελαίνομαι που τρελαίνομαι που γυρίζω συνέχεια πίσω πεισματικά Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή όλο εκεί είμαι και στρώνω και ξεστρώνω το κρεβάτι αυτό το λιτό σιδερένιο μου κρεβάτι που γίνεται χάρτης  στον έρωτα τόσο θέλω είμαι δίνω παίρνω άγγιξέ με όσο μπορείς περισσότερο γι' απόψε σφίξε με κράτα με - μα είμαι εδώ - το ξέρω τι πάει να πει δικός σου, δικό μου πάει να πει εδώ ελεύθεροι κορμί σ΄ένα νιώσε με  όσο ποτέ εδώ μέσα σου που χύνομαι που εισχωρώ στο αίμα σου και το κάνω δικό μου το ενώνω με έξαψη πόθο  και εισβάλλω θεληματικά μένω ξέπνοος μετέωρος για μια στιγμή ανάμεσα στο όλο και το ποτέ σε ένα άχρονο χάσμα που τελειώνει  μαζί μου μια σχάση φωτός ένα...

Η μνήμη είναι ένας δρόμος μια ανηφόρα μια εσωτερική αυλή ένα σπίτι που κατοικήθηκε κάποτε, ο χρόνος μας κι εμείς ξαφνικά ακόμα να σχεδόν παίζουμε στο δρόμο όχι δεν ξέχασα βλέπεις δεν ξέρω αν είμαι εγώ που μεγαλώνω ή αν είναι η μνήμη που έρχεται κρυφά κι απροειδοποίητα να μου φωτίσει τα κοριτσίστικα μάτια μου βλέπω αυτό το κλειστό πια παράθυρο και νομίζω ότι είμαι ακόμα εκεί να σε λίγο θ' ανοίξει η πόρτα και θα δω εμένα να βγαίνω τρέχοντας να συναντήσω τη ζωή που σαν να με περιμένει ακόμα σαν να γυρνώ πάντα εκεί με την ορμή των δεκάξι χρόνων μου που έζησα κι αγάπησα κι ας μην έκανα όνειρα τρελά κι ας ήμουν απλά ένα κορίτσι που δεν το βλεπες σαν όλα τ' άλλα τώρα καταλαβαίνεις περισσότερα τώρα μαζεύω με επιμέλεια όλο και πιο συχνά όλο και πιο επιτακτικά ψηφίδες χρόνου πρόσωπα και εικόνες σπίτια που αναγνωρίζω κι άλλους τόπους που δεν υπάρχουν πια παρά μόνο στο δικό μου χάρτη ανθρώπους που πέρασαν που χάθηκαν στο αναπάντεχο ...

Βγαίνεις έξω τα κλειδιά στη μηχανή για να σε πάει στην ίδια διεύθυνση όνομα, κουδούνι, πόρτα στο βάθος παραλλάσσεις τη διαδρομή και πάλι ο προορισμός σαφής διαγεγραμμένος αμείλικτος αν όμως λέει γυρνούσα το κλειδί και ξαφνικά εσύ στο δωμάτιο με τις πόρτες ανοιχτές να μπαίνει το φως  - το φώς; - μπαίνω μέσα και το βλέμμα μου σε τυλίγει μέσα από εκείνη την  απογευματινή αντανάκλαση που περιμένω που περιμένεις και πετάγεται η καρδιά μου απ' το σώμα μου και αναπηδά στο πάτωμα που η γάτα κυνηγά και παίζει με το χρόνο της δίχως να νοιάζεται α, πώς τη ζηλεύω ώρες- ώρες σε αυτόν, λοιπόν, τον χρόνο του αναπάντεχου κρυφογυρνάω κάθε μέρα και λέω, κοίτα να δεις που κάποια μέρα θα συμβεί δεν θα γυρίσω το κλειδί στην πόρτα γιατί θα μ' έχεις ακούσει από τις σκάλες όπως μικροί ακούγαμε το αργό βήμα του πατέρα απ' τη δουλειά, με την καμπαρτίνα και τον χαρτοφύλακα κράτησέ τα αυτά φύλαξέ τα φύλαξε όμως και για μένα μια θέση στον παράδεισ...

Αν έχουμε δικαίωμα γι απρόσμενα ταξίδια για σχέδια και προορισμούς όνειρα μακρινά αυτό θα πει το σ' αγαπώ ζει μέσα μας απλά αυτό θα πει μην πεις ποτέ για μας πως είν' αργά αν έχω το δικαίωμα να γίνομαι από εσένα όσα ποτέ δεν έκανα και είχα για χαμένα αυτό θα πει πως μ' έχεις πια στα ρούχα σου κρυμμένο τη μυρωδιά σου στα μαλλιά στο σώμα σου λουσμένο αυτό θα πει αγάπη μου πως χρόνια περιμένω τα χρόνια μου που έχασα για σένα ξαναπαίρνω για τη στιγμή που θα μπορείς τα μάτια σου ν' ανοίξεις και να μαι κει δική σου γη ν' απλώσεις να μ' αγγίξεις αν έχω εγώ δικαίωμα ολόκληρο δικό σου ν' ανοίγεις το παράθυρο να βλέπεις τ' όνειρό σου να μη μετράς τις Κυριακές τις βροχερές τις μέρες να ξεκινάς για εκδρομές ν απλώνεις καλημέρες έχει η ζωή δικαίωμα κι οι νόμοι της ορίζουν πως θέλει όσοι αγαπούν σαν ένας να τη ζήσουν

Βλέπω αυτά τα μάτια σου και λέω δεν είν' φωτιές δεν είναι ίσκιοι και φυγάδες δεν είναι συμπληγάδες δεν είναι σκοτεινά ποτάμια μα ούτε και μαινάδες είναι μια λίμνη ακίνητη δυο ήσυχα ξωκλήσια η μνήμη η ακοίμητη ολόχρυσα μελίσσια Κι αυτό το υστερόγραφο ποτέ κι αν δεν εγράφη πονάει περισσότερο γιατί φωνάζει "αγάπη"...

Τα οικογενειακά άλμπουμ ανέκαθεν μου προκαλούσαν μια ανεξήγητη έλξη όχι νοσταλγία ούτε αναπόληση για τις μέρες  που ήρθανε και φύγανε μα ένα αίσθημα ακροβασίας και    ίλιγγου σαν μια  βουτιά  κάθετα με το κεφάλι κάτω μέχρι εκεί  που μπορείς και αντέχεις να φτάσεις γιατί ο βυθός ξέρεις είναι γλυκός και επικίνδυνος σε καλεί  να μείνεις εκεί ανύποπτος αλλά να εγώ θέλω να φτάσω εκεί χαμηλά σε αυτό το  ανεξιχνίαστο σκοτάδι να δω το σκληρό πυρήνα να αγγίξω την ιλύ  της ψυχής σου να σε δω  κάτω απ' την επιφάνεια να ζω παράλληλα κι αντίστροφα στο δικό σου σύμπαν σ έναν χρόνο μακρινό και οικειωμένο ξανά έπειτα μέσα να εισχωρώ σαν λαθρεπιβάτης σαν να υπήρχα στο κάδρο κάπου κρυφά και την ύστατη στιγμή που η ανάσα τελειώνει και το φως από πάνω διαχέεται μετέωρο να δίνω μια και να ξεχύνομαι  να βγαίνω πάλι μπροστά απ΄το χρόνο σου Αγάπη μο...

Εντάξει, λοιπόν, τώρα τα δύσκολα τώρα δυνατοί ανεβαίνουμε σε πείσμα του καιρού χωράμε κι εδώ κι αλλού εμείς που μαθαίνουμε να βγαίνουμε έξω στη βροχή με χαρά να βρισκόμαστε δύσκολα λίγο αδύναμοι δυνατοί φωτεινοί σκοτεινοί βλέποντας αγγίζοντας ό,τι ποτέ μα ποτέ άλλοι δεν πρόκειται να υποψιαστούν σε μια ζωή για τούτο λέω είναι τόσο μα τόσο ταιριαστό και σωστό να είμαι δίπλα σου τώρα απόψε αύριο με κόπο με σθένος θέλοντας γνωρίζοντας και το ξέρω και το γυρίζω μέσα μου διαρκώς κι αυτή η γνώση πονά κι αυτή η γνώση πεισμώνει πάντα το έβρισκα στα δύσκολα αυτό το θάρρος να πορεύομαι με απόφαση στέρεη εκεί που η λογική περισσεύει εκεί που ορίζει η καρδιά μου μόνο κι είναι τόσο ταιριαστό τόσο σωστό να είσαι πλάι μου κι ο χρόνος να μετρά σαν σε ταινία είμαστε ξαφνικά πρωταγωνιστές στη σκηνή βγαίνω μπροστά χωρίς δισταγμό χωρίς φόβο γιατί αυτός ο ρόλος είναι ο δικός μου κι ο δικός σου γραμμένος πριν από μένα και πριν από σ...

Γυναίκα ξεχωριστή ξέρεις ότι από σένα όλοι περιμένουν τίποτα δεν γίνεται αλλιώς εσύ θα δίνεις πάντα και θα δίνεσαι γυναίκα είναι μικρός ο κόσμος και ο κόσμος  είσαι εσύ η απαντοχή όλων το κρυφό  όνειρο στον ύπνο του παιδιού το χάδι και το λίκνισμα το φιλί ολόκληρη  μια αγκαλιά μα η αγάπη είναι γένους θηλυκού από πάντα δεν γίνεται αλλιώς η μοίρα το ίδιο η φωτιά η άνοιξη η γέννηση η ζωή ενώ το αρσενικό τόπος χρόνος πόνος γυναίκα όλα καταλύονται  στο σώμα σου στο στήθος σου μεστώνει κάθε αρχή  στα χέρια σου γεννιέται η κάθε μέρα  κι εσύ τη σηκώνεις και πηγαίνεις πιο πέρα δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς γυναίκα το φορτίο σου είναι το δέντρο και η ρίζα το ποτάμι που κυλάει μέσα σου άλλοτε ήσυχα άλλοτε μανιασμένα ιερή και βέβηλη άγια και πόρνη αιώνια και φθαρτή χοϊκή και ουράνια σύννεφο κι όνειρο πηγή και κατάλυση αρχή και τέλος και ξανά α...

Κορίτσι στο νερό σε βλέπω  κρυφά σε ποθώ κρύβομαι πίσω απ' την  πετσέτα σου και περιμένω να σε δω να λικνίζεσαι στο άπειρο στο διάφανο νερό εκεί που σκέψη  δεν χωρά υπάρχεις μόνο εσύ εξαίσια υγρή και ποθητή τη γραμμή που αφήνεις στροβιλίζοντας  ν' ακολουθήσω προσπαθώ μα μένω τελικά να σε κοιτάζω όπως ανοίγεσαι και γίνεσαι ένα με το φλοίσβο με τα χρυσά φτερά σου κόντρα στον ήλιο τις κνήμες, τους αστράγαλους κινώντας με ορμή με το ρευστό σου ντύμα διπλώνοντάς με αναζητώντας το φιλί σου κι αν με βυθίσεις  στο σκοτεινό σου πέρας δε με πειράζει να μ΄ανασύρεις  μόνο την ύστατη στιγμή να πάρω την ανάσα σου και πάλι με μανία ιερή ν΄ακολουθήσω των λαγόνων σου το πρόσταγμα να μετρηθώ με τη θάλασσα που ορίζεις μέσα μου ν' ανοιχτείς πέρα μακριά στον ορίζοντα  μα να γυρίσεις πάλι αγαπημένη εξαίσια λουσμένη φως μ αλμύρα στο δέρμα για να με πάρεις στα βάθη σου να μάθω...

Ως αντίβαρο στα πορνογερικά μου ένστικτα, ένας εξαίσια σκοτεινός Jeff Buckley... Just want love you don't want to live without no more I just want to give you all my love my love, my love I just got to tell you and embrace you  more and more to keep me going just for your love your love, your love Breatheless time by your side no words just hold me warm and tight like a homeless child till the end of time of time, of time For your smile in your eyes shine reflecting all your love sharing just this night make it through just for your love Trembling in the dark cast the shadow of your thighs wrap around my spine through  our kisses reach the skies Just want to love you don't want to live here on my own just want to keep you caress you with my love my love, my love

Να λοιπόν τώρα πάλι που Κυριακή βράδυ μόνος εδώ μπροστά στο τραπεζάκι μου με τους τοίχους μου με αυτό τον εαυτό το μικρό και λίγο που όλο ζητά που όλα τα θέλει κι επιθυμεί το αύριο να είναι από τώρα εδώ γιατί ένα μόνο πράγμα έχω να σου προσφέρω είμαι φτιαγμένος από πάντα μόνο γι' αυτό για να σου δώσω οριστικά τη ζωή μου για να με βλέπεις νύχτα και μέρα χωρίς το χρόνο χωρίς το πότε τώρα αργότερα όχι σήμερα δεν μπορώ και γιατί όχι και σήμερα και αύριο και να ξυπνώ χωρίς αυτό το βάσανο μη φύγεις μη ζητήσεις κάτι πέρα από μένα γιατί δεν γίνεται να μ' έχεις όπως θες αυτό μπορώ αυτό δίνω αλλά και να μην μπορώ να το δίνω είναι τόσο μα τόσο απλό και απόλυτο τόσο συνηθισμένο σαν τη ζωή την ίδια να γίνω ο ρυθμός σου η ρουτίνα σου, ναι, να μοιραστώ τις φροντίδες σου τις συνήθειές σου σαν τους ανθρώπους που κάθονται στο ίδιο τραπέζι τρώνε, μιλάνε λίγο ή πολύ θα πλύνουν τα πιάτα και τα ποτήρια θα τοποθετήσουν τις μέρες και ...

Οι αλήθειες καίνε και θυμώνουν σαν τα μυστικά που κρατάμε παιδιά μόνο για πείσμα όμως τα μυστικά που βγαίνουν κάποτε μοιραία απ' το σκοτάδι είναι σαν καρφιά από ένα μικρό κουτί καταχωνιασμένο στην αποθήκη όπως αυτά των παιδικών παιχνιδιών φανερώνοντας μια κρυμμένη χαρά ένα στρατιωτάκι κουτσό ή ένα αυτοκινητάκι χωρίς ρόδες τα μυστικά είναι υπνοβάτες στην ομίχλη άνθρωποι που χάνουν το δρόμο τους κι αναζητούν διέξοδο στο ξέφωτο κοίτα με κατάματα τώρα μπορώ να ονειρευτώ τη  ζωή μπορώ να σε αγγίζω χωρίς να σε πληγώνω τα δάκρυά σου μου σκίζουν τα ρούχα και σ' ακολουθώ έτσι γυμνός και λυτρωμένος ολόκληρος για μια φορά χωρίς κρυφά νοήματα υπαινιγμούς χωρίς δισταγμό στο βήμα μια φορά προσφέροντας το σώμα μου καθαρό, πλήρες λαμπρό κι εξαγνισμένο Γιατί είμαστε όλοι μοναδικοί και ιδιαίτεροι...

Δεν χρειάζονται πολλά αλήθεια μόνο να δίνεις να ενώνεις να σηκώνεις τον κόσμο με τα χέρια πλεγμένα όπως στο σινεμά στην παράσταση στα πεταμένα σεντόνια μόνο να δίνεις γενναιόδωρα χωρίς αντάλλαγμα χωρίς αντίτιμο να ξοδεύεις την καρδιά σου τινάζοντας τη σκόνη και το θόρυβο της μέρας αυτή η σκόνη η θολή κρούστα του στενάχωρου πρέπει που επικάθεται στα βλέμματα στους πόρους στων αισθήσεων το σκοτεινό φρέαρ το δώρο μου είναι νερό και σύννεφο διάφανα κρίνα και υπόγεια ποτάμια ένας αγώνας να προσεγγίσουμε μια νέα ισημερία στον ορίζοντα τέμνοντας σώμα φως στις ήσυχες λίμνες των ματιών ώστε χωρίς λέξεις να ορίζεται πια αμετάκλητα ανεπαίσθητα γυμνό αδρά ρέοντας σ' αγαπώ

Κοντά σου δίπλα σου να σε φτάνω να μπορείς να λες, ναι, είναι χρόνια εκ νέου κερδισμένα να με φιλάς και να χάνομαι αδιόρατα να ξανοίγεσαι στο ένα εσύ η καρδιά σου με ζέστανε το κορμί σου με ξύπνησε τα χέρια σου τα μικρά με άδραξαν ότι πήγαινα στο χαμό κοιτάξτε, λοιπόν, όλοι εσείς, μικροί και σίγουροι, πόση ζωή ξεπήδησε ξεδιάντροπα μέσα από έναν μικρό κύκλο καύλας και αρμύρας ναι, μπορώ να το πω μπορώ να το νιώσω καθώς μέσα μου αυτό το σώμα διαχέεται καθώς το αίμα μου κυλά εκσφενδονίζοντας τα κρυφά σημαίνοντά μου κι εγώ με αίσθηση πλήρη αυτού που ζούμε με κατοικείς αφήνομαι σε φέρνω πιο κοντά με απαντέχεις τόπος μου προορισμός ελεύθεροι, χωρίς φτιασίδια λιώνοντας, διάπυροι θεοί, στο σκοτάδι ψηλώνοντας στο φως εκτείνοντας στο έπακρο αγγίζοντας, ψηλαφώντας τις εσχατιές του κορμιού μαθητεύοντας ξανά στον έρωτα  - πάρε μου δώσε μου - όπως δεν υπήρξα ποτέ κι άσε με απλά να προσπαθώ σισύφεια να σε κλείσω μέσα μου και ποτέ ...

Να πω ξανά  τα ίδια δεν με πειράζει πώς να πω, όμως, η λάβα στα κύτταρα στο δέρμα που έχει σα μέσα σου να σμίγουν δαίμονες κι άγγελοι μια μέρα με πολύ ήλιο θέλω να είσαι δικιά μου να ταξιδεύουν τα σώματα και να φωνάζουν το θέλω τους βαθιά στο έρεβος που φλέγεται πέταξε τα πρέπει σου ψυχή μου δείξε μου μάθε μου πάρε μου  από μένα να μην απομείνει τίποτα απολύτως - και τώρα και ποτέ -  που να μην ταιριάζει με την ανάσα  το γέλιο σου τη λεπτή γραμμή στον αυχένα σου που θέλω  να ψηλαφίζω γείρε στο πλάι  να σε βλέπω καθώς θα με λυτρώνεις απ' τη δίψα μου την απέραντη δίψα  που με κατακαίει  χρόνια περιμένοντας έτσι όπως  με πόθο και πόνο που δεν ξέρεις σε θέλω