Ex Post

Νερό θαλασσινό απομεσήμερο απτό και διάφανο να τυλίξω γύρω σου τα χέρια μου να κυλάω μέσα σου μια αγκαλιά κυψέλη προστασίας με γλυκιά επιθυμία που όσο το θέλει τόσο πιο ωραίο γίνεται να περιμένει γύρισε πίσω στο νερό άφησέ το να σ' αγκαλιάζει ελεύθερη και ρέουσα γύρω γύρω στο κορμί στον συννεφιασμένο ουρανό οι κόκκινες θηλές να κεντούν στο γαλάζιο πόσο θέλω αυτό που θέλω να το βλέπων να το γεύομαι λίγο λίγο έτσι ώστε' να μην έχω ποτέ αρκετό να μην το χορταίνω είναι πράγματα που καμιά φορά ό,τι είναι λεύτερο σαν ένα υγρό τοπίο που τόσο ωραία λες να σε βλέπω μόνο κι αυτό μου φτάνει για να γεμίζω νύχτες ολόκληρες έχοντας ακόμα στα μήλα των χεριών μου  την αφή σου και να τα νιώθεις ακόμα επάνω σου πόσο ωραίο δώρο πόσο με γεμίζει αυτή η αίσθηση πόσο τ' αγαπώ αυτό που αγγίζω κι αυτό που στη σκέψη μου υγρά μεθυστικά αναδεύεται να σ' είχα εκεί να κολυμπάς κι εγώ ένας λάτρης παρατηρητής κάθε σου κίνηση αχόρταγα ν' απ...

Κορίτσι με καρέ το βήμα δύσκολο κι αβέβαιο πόσο ντρέπομαι το βλέμμα σου ν' αντικρίσω η αγάπη της μαμάς θα είναι πάντα εκεί - κι όταν δεν θα 'ναι; - να σε στηρίζει αν μπορούσα αν ήμουν σύννεφο στα χέρια να σε σηκώσω να δεις τον κόσμο με τις δικές σου μικρές δυνάμεις χωρίς να σε κρατά κανείς μόνη σου, έτσι, μαγικά το αβέβαιο βήμα σου τ' αθώα σου μάτια πόσο με κάνουν και ντρέπομαι για όλη την ασχήμια του δύσκολου, απάνθρωπου, εκεί έξω εσύ που πρέπει να ζεις με αγάπη μόνο πήρα τα ψώνια μου βγήκα στο δρόμο κάτι με έκανε να περιμένω να σε δω ξανά να βγαίνεις απ' την πόρτα να διασχίζεις το πλακόστρωτο με τα βλαισά σου ποδαράκια σιγά σιγά και πηδηχτά σαν νεοσσός κύκνος που δεν μπορεί σε  τόπο ασύμμετρο να βρει το πάτημά του αλλά σ' αυτό είναι που βρίσκω την τόση χάρη κι ομορφιά και μόνο με χαράς δάκρυα ζεστά να σ' αγκαλιάσω να σου χαρίσω (αν μπορούσα) της θάλασσας ένα αστεράκι μαγικό μέρα και νύχτα να σε φυλά από το κάθε τι ...

Πώς είναι δυνατόν δυο, πέντε, δέκα λόγια και πάλι λόγια πώς να σου  αποθέσω όλα τα λατρευτικά μου σύνεργα επίθετα, επιρρήματα όταν είσαι η προστακτική μου το γλαφυρό σου γέλιο ρίξε επάνω μου με ορμή και με ζήλο διάθεση και θέρμη ανάταξε την ψυχή μου ω εσύ που μαρτυρείς μέσα στον κόσμο για την αγάπη για τον έρωτα τα πιο υψηλά τα πιο γλυκά και δουλεμένα να σε γιορτάσω μια φορά και πέντε, δέκα ποτέ ποτέ να μην πεις ότι χορτάσαμε κι αποστάσαμε κάλλιο να τρέξω σε σένα ώσπου η καρδιά μου να σπάσει να εξαυλωθεί σαν άστρο και σκόνη να εκραγώ μια φορά μέσα σου κι εκεί οι δυνάμεις μου να με εγκαταλείψουν οριστικά μάρτυρά μου στα χέρια μου να σωθείς κι από μένα νερό κι αλάτι ένα κορμί και στάρι ψωμί γλυκό από μέσα σου το μέλι το ακριβό χρόνια πολλά που το γεννάς κι εγώ που όλο χαρά θα το τρυγώ

Θα τριφτώ επάνω στο ρούχο σαν το σκύλο να κατευνάσω την κρυμμένη βουβή ανάσα βρίσκοντας ικανοποίηση στο ελάχιστο που είναι τόπος στιγμή κίνηση υπόμνηση όταν σε αγγίζει γίνεται ένα με το σώμα σου αποτυπώνει τη μυρωδιά σου στις ίνες του τις συνήθειές σου ως και τις κινήσεις στον τρόπο που εφαρμόζει σε κάθε καμπύλη στο πέλμα σου στα δάκτυλά σου ω πόση επιθυμία εγκλωβίζει η συνήθεια της αποτύπωσης ως ένα εκμαγείο θεσπέσιων χειλιών που άλλοτε γεύονταν άπληστα της ηδονές της κάθε μέρας κι όσο κι αν ξυπνά το αποτύπωμα τις μνήμες του σώματος ζωντανές άλλο τόσο το αποζητά το αληθινό αγκάλιασμα το εφήμερο που γίνεται διαρκές

Το τρένο δεν περνά πια το ποτάμι χάνεται στα έγκατα ξερή γη που πονά φεύγουν οι ράγες ξοπίσω μου σαν κυνηγημένα σκυλιά πλατφόρμες που αδειάζουν κορμιά που γεμίζουν οι αποσκευές στοιβάζονται μία πάνω στην άλλη ταλαίπωρες αχθοφόρες ψυχές φαλτσάροντας σε ρυθμό κατατονικό ήμουν μόνος μέσα στον κόσμο σαν σε κακό όνειρο που λες κάπου θα τελειώσει κι όλο μια λούπα εφιαλτική τυφλή όλοι οι αγαπημένοι ξεμακραίνουν φεύγουν όλοι , με χαρά και προσμονή κι ακόμα στις ράγες ν '  ακουστεί το παρήγορο σύριγμα του απόβραδου διερχόμενου συρμού

Και μόνο που Υποψιάζομαι κάπου Την ύπαρξή σου Τον τρόπο που κινείσαι Και Αναδεύεις τον αέρα Κάτι μέσα   μου Και πάνω μου Κινητοποιείται Το κορμί Που τόσο τέλεια Κουμπώνει στο δικό σου Να παραμένω τμήμα σου Αναπόσπαστο κομμάτι Έτσι ώστε Να μην ξεχωρίζει πια κανείς Τα διαφορετικά μέλη Να γίνουν ένα αμάλγαμα και άνδρας Και γυναίκα   Και κάτι Πολύ πιο πέρα Και μετά από αυτό Ω πόσο το κορμί μου Ποθώ να χαθεί Μέσα σου Και με φωνές και με σιωπές Και με άγριες κραυγές Με χαρά και πόνο Μ’ επιθυμία και μανία Να τυλιχτούμε Σαν σκιές Γύρω γύρω Να γιορτάζω το σώμα σου Όλα να τα βλέπω Καθαρά Αποτυπωμένα Στα δικά μου μάτια Να συμβαίνουν σε μένα Να είμαι θύτης και θύμα Ενεργός Και παραδομένος Και ν’ αφεθώ ν’ αφεθώ Άγια και Καταραμένη στιγμή Της αθανασίας Που διαρκείς τόσο λίγο Και μας   μαυλίζεις έτσι Χαρίζοντάς μας Ένα θεϊκό φωτοστέφανο Που χαμογελά Σαν γλυκύς καρπός Επάνω μας ...

Και σε θέλω Σε θέλω Σαν το νερό που διψά Σας την ξαφνική νεροποντή Σταγόνες που γλυστρούν Στο γυμνό σου λαιμό Με τη διαύγεια και το σθένος Των διαττόντων Σε θέλω σαν Ηχηρό γέλιο Κι αναστεναγμό στο σκοτάδι Το ζεστό μεσόνυχτο Πετώντας ανακατεμένα Ρούχα, περιττά λόγια Αφήνοντας μόνο’ Στον υγρό ζεστό αέρα Ένα θέλω Να κολλάει πάνω Και το κορμί ένας δρόμος ένα πέρασμα για το άλλο ένα υπάρχω όπου υπάρχεις διαφιλονικώντας διεκδικώντας τις πολύτιμες σιωπές χώρο άγγιγμα διάρκεια στο λίγο ενέργεια στο άπειρο πώς σε προβάλλω παντού όλα κατακτώντας στα χέρια σου τα τρόπαια θεϊκά γυρνώντας το λαιμό κι υψώνοντας μάτια σφαλιστά στην πιο στέρεα κατάφαση άσεμνη γυμνότητα κι απλότητα του απόλυτου ερωτικού

Ω   πηγή μου αστείρευτη Γλυκό μου αίμα αχνίζον Στήθος που αυθάδικα προβάλλεις Προκαλώντας Τις πιο εναργείς εντυπώσεις Ευγενικά και βίαια Που τυλίγεσαι γύρω μου Και με καλείς και γλυκά Και παράφορα Πόσο ωραία Κ αι μυστικά και φανερά Που σε μεταλαβαίνω Κι όλο ανεβαίνει μέσα μου Ένας χείμαρρος Να σου δαψιλεύω Κι όλο κρατώ τα πανιά Να μην χαθώ μεμιάς Μέσα στο σκοτεινό σου Πέλαγος Που έντονα μαυλιστικά Με καλεί Πως θα άφηνα στα πόδια σου Όλη την πεπερασμένη μου ουσία Και με διέγερση ηλεκτρική Θα εκκένωνα Τη διάθεση που με περικλείει Το ξέρες πως Έτσι θα γινόταν Μα   πως ακόμα Θα ενθυμούμαι με ζήλο Και μ’ ένα καύμα που πονάει Τις χάντρες που Σαν χέρια και φιλιά Σας υγροί κρύσταλλο πόθων Θα τύλιγαν Το λεπτό σου λαιμό Αυτό ίσως Να το ήξερες Ακόμα πιο καλά

Τι καλά να προσπαθώ κι αυτή η μέρα όλο να αναβάλλεται πόσο γλυκά λιγωτικό να περιμένω κι όλο ν' αργεί αυτή η ώρα πόσο το χαίρομαι αγαπημένη που ποτέ δεν σε χορταίνω που η προσμονή θρέφει τα πιο τρελά μου όνειρα που σε βλέπω σε κάθε τι που μας περιβάλλει που αναμένω με καρδιοχτύπι πόσο τυχερές αυτές οι γλυκές μέρες της αναμονής κάτι σαν προσδοκία για ταξίδι μ' ετοιμασίες με έγνοια κ αϋπνία κι όμως κάτι να γίνεται κι όλο ν' αναβάλλεται η άγια ώρα της αναχώρησης πόσο ευλογημένη καθυστέρηση της πλήρωσης της επιθυμίας που όλο μέσα μου κι απ΄έξω μου θεριεύει και όλο κάνει κράτει πριν ξεχυθεί στον καλπασμό τον ξέφρενο

Τα λινά φορέματα τα αέρινα να φυσήξει επάνω μου και να με πάρει σαν ένα κομμάτι ύφασμα που παρασέρνεται στη βαθιά θάλασσσα τα βαθιά τα μάτια όταν μέσα μου χωρίς να με κοιτούν ατενίζουν και στρατιές ακολουθούν πιστές και έτοιμες για σένα να θυσιαστούν να σε ακολουθήσουν σε κάθε νέο κίνδυνο το βήμα το ανάερο και σταθερό πώς σε βλέπω με τόση σιγουριά και φυσικότητα να ψηλώνεις στον έρωτα που δίνει και δίνεις ξεσηκώνοντας τα πιο σκοτεινά πάθη χριστέ μου πώς γίνεται να βλέπω λυόμενους μανδύες ξέφρενα δοσμένα ανάκατα μαλλιά και σχήματα που ρέουν όλα ένα γλυκό κρεσέντο απ' το στόμα να ρέει νερό και μέλι να η πηγή να και το μαχαίρι το αίμα το γλυφό μια ζωγραφιά στο χέρι αν, άπιαστο όνειρο να μπορούσα να σε φέρω μια αγκαλιά στόμα με στόμα κι άλλο να πάμε πιο μακριά στα χέρια μου ν ' ανθίσει ένα κοχύλι να το γεύομαι στο λιγοστό μέσα από τις γρίλιες άδολο φως

μέρες εσείς που περάσατε με χωρίς αλάτι σαν πληγή στο στήθος και μια φωτιά που αναζωπυρώνει στεφάνια από φλόγες τυλίγοντας τα μέλη που αναζητούν τον έλεώ σου σαν χιμαιρική θεά έλα και σκόρπισε βαθιά ηδονή κι οδύνη να χτυπιέμαι αδυσώπητα στα μεστά σου χείλη μάζεψε όλο το αλάτι και κάμε το γλυκύτατη μέθη από έρωτα γεμίζει το στήθος από έρωτα ψηλώνουν οι κορφές πυκνώνουνε οι εποχές και βρέχουνε καυτή βροχή στα σπαρασσόμενα σώματα ευλογημένων γυναικών ρίξε μου ρίξε μου φως κι άλλο σπατάλησέ με σαν ένα κόκκκο στην έρημο σκόρπισέ με σαν φωνή βαθιά στενάζοντας στο βαθύ ησυχαστήριο της απομεσήμερης κλίνης σου κι έλα ω  έλα να με κάνεις ζηλωτή σου αμαρτωλό αμετανόητο ω πόση ανοησία εμποδίζει ν' αποθέσεις επάνω στο στήθος σου όλης της ύπαρξης τις καταφάσεις και με τα μάτια να μας καθηλώσεις σου προσπέφτω και αναρριγώ από την έκστασή σου και κυλώ στο αυλάκι του λαιμού σου σαν μια σταγόνα ή σαν χάντρα στο στήθος σου να με κρεμάσει...

Στο ποτήρι μου κυλάει ο κανένας με τη μεθυστική του γεύση το στυφό του άγγιγμα στον ουρανίσκο αδειάζοντας μικρές γουλιές αφήνοντας ένα  μούδιασμα στο κεφάλι να πέφτεις να κοιμηθείς βλέποντας να περνά η επόμενη μέρα κι η επόμενη ώσπου ο χρόνος μια σειρά από σταγόνες σε κόκκινα χείλη άλαλα παραστέκουνε τη λιτανεία των ημερών μια χαρακιά στο ημερολόγιο και λέμε μετά πώς πέρασεν έτσι τόσος καιρός χωρίς να περιμένει ποτέ δεν περιμένει ούτε και νοιάζεται σταγόνες το κόκκινο που βάφει και μένει ανεξίτηλο στο περιθώριο μια πλύση να βάλεις να μην ξεχνάς το λευκαντικό της μνήμης απλώνονται αυτά  τα σημάδια και ποτίζουν μέσα βαθιά με το στυφό τους αποτύπωμα νύχτες που δεν έρχεστε λυτρωτικά νύχτες με σκέψεις που σκοτεινιάζετε στο μυαλό σαν σύννεφα' απειλητικά που  πέρασαν κι έφυγαν δίχως το ξέσπασμα της καταιγίδας

Μετά τη βροχή πάνω από τα σύννεφα' ανέβα και λάμψε γλυκό μου άστρο με τη ηδύτητα του ονείρου όμορφα και πάρε με στην αγκαλιά σου σαν μητέρα ουράνια σαν φως αγγέλου έλα και δείξε σε όλους μας το δρόμο για την ψυχή μας ατένισε πέρα μακριά ' και μέσα η αγάπη ανθίζει στο στήθος σου' σαν βρέφος στο λίκνο του στο σκοτεινό μου θάλαμο στέκομαι  σκαλιά πιο κάτω και σε κοιτάζω εκστατικός ζητώντας να μάθω τη ζωή μέσα απ' τα δικά σου μάτια πόσο ψηλά στέκεις και με την έγνοια σου αγκαλιάζεις κάθε μικρή ανησυχία είσαι κοντά μου άγγελέ μου' χωρίς το απόκοσμο κι αλλόκοτο ρίγος του ψυχρού λευκού αλλά με τη ζεστή ανάσα το γάλα και το απαλό στόμα που σμίγει σ' ένα  το πιο γλυκό απ' όλα αγγελικό φιλί

Γυναίκες στο γρασίδι με τα βαμμένα νύχια και τα πρόωρα κουρασμένα βλέφαρα που βλέπετε ζωές άλλες ζωές με την ζηλοφθονία του καθημερινού κάματου σ' ένα ανώφελο γύρω γύρω απ' τα ίδια κουβεντολόι κι η ώρα να χάνεται πόσο χαίρομαι που δεν μοιάζετε με το άλλο μου σώμα που βλέπω να περνά ζωντανό και παλλόμενο ένα φλεγόμενο νεαρό άστρο, αναγεννώμενο διαρκώς αυτοτροφοδοτούμενο τον ίδιο του τον πόθο μέσα στον ορυμαγδό των σκουπιδιών σας και την μάταιη προσπάθεια αναδόμησης του θνήσκοντος έρωτα του άλλοτε τι καλά που το άλλο μου σώμα δεν ξέρει τι θα πει αφήνομαι και κατρακυλάω μόνο στην έξαψη' διαρκώς ανεβαίνει με πυρετώδη ρυθμό κι ανάταση πόσα σ' αυτό χρωστώ που στέκομαι με σιγουριά κι αγάπη για μένα για τη ζωή που αντιστέκεται για όλα τα ερωτικά ταξίδια που είναι προορισμός και χαρά της διαδρομής γυναίκες πεταμένες στο γρασίδι κοιτάξτε λίγο τις ζωές σας πριν όλα προσπεράσουν και το μάταιο γερασμένο θα κατοικεί μονί...

Το παγωτό του Ιούλη σαν τότε που παιδιά μετρούσαμε το καλοκαίρι θησαυρίζοντας ξυλάκια κρέμα σοκολάτα ή τα τσιγκάκια απ΄τ' αναψυκτικά στην πλατεία το παγωτό της Κυριακής είναι πιο γλυκό, λίγο ζεστό και χαλαρό να κάνεις δυο πράγματα σαν άνθρωπος και γι΄αυτά να χαίρεται η ψυχή σου απλά' χωρίς καμία υστεροβουλία ή σκέψη μισερή και δεν θέλω, μα την αλήθεια σου λέω, δεν θέλω πιο πολύ γι' αυτά να λέω παρά να ζω να ζω να ζω ας μην είχα χάρη καμιά υποτιθέμενη ευγλωττία να είχα μόνο έναν κύκλο που ν' ανοίγει το πρωί και μ' όρεξη περισσή το κάθε βράδυ να σφαλίζει να είχα τη χάρη να σε θαυμάζω αμαζόνα και νικήτρια ή και πιο ψηλά βαδίζοντας το επιβλητικό παράστημα δεν ξέρεις πόσο ψηλώνει κανείς όταν αναμετριέται με τον κόσμο τον έξω και τον μέσα του και το βλέμμα φεύγει πέρα σε απλανή και απροσμέτρητα τι να βλέπεις άραγε πέρα από δω ποια φωνή και παρόρμηση επιτακτική σε οδηγεί ποια αόρατη κλωστή με το διαρκές σε ενώνει πόσ...