Πατέρας και δύο παιδιά

Ο χρόνος
ο ανύπαρκτος
ο ανυπόστατος
ο μέγας βασανιστής
ακόμα έρχονται εικόνες
το πατρικό μου σπίτι
ο πατέρας να κόβει το ψωμί
στο τραπέζι
απλώνουμε τα  κλαδιά μας
κι ανοίγουμε τα φύλλα
μια ωραία
ηλιόλουστη μέρα
κι η ρίζα γαντζώνεται στο χώμα
το υγρό και σκουλικιασμένο
από το λίπασμα των πτηνών
και τα καύκαλα των αγίων
πατέρας με δύο παιδιά
με φόντο το σεληνόφως
πόσο γρήγορα θ' αφήσουν
το χέρι που αγαπημένα
τα κρατά
εμείς θα ταξιδέψουμε
στην άλλη πλευρά
του φεγγαριού
και τα παιδιά
θα χαμογελούν σε παραλίες
στο τελευταίο βραδινό φως
που γι' άλλους σημαίνει
έρχομαι
ζεστή αγκαλιά
στιγμές που ούτε καν σκέφτεσαι
πως θα θελες να κρατήσουν
α, φενάκη της νιότης
γιατί όταν αρχίζεις και το σκέφτεσαι
τότε
καθώς η μέρα χαιρετά το φως
κάποιοι γλιστράνε μακριά
στο θαμπό ορίζοντα
καθώς τα πρώτα φώτα στη γέφυρα
μοιάζουνε σαν γιορτή
που ξεμακραίνει