Ex Post

Όταν ξεκινάω μ' ένα θέλω κάτι στον κόσμο κινείται τρία αστέρια στη σειρά στο πίσω μπαλκόνι δεν είναι τ' αστέρια είναι το μπαλκόνι θέλω να μπούμε στ' αυτοκίνητο να ταξιδέψουμε βράδυ δεν ξέρω πού δεν ξέρω γιατί σταματώντας κάπου όπως στις αμερικάνικες ταινίες σ' ένα φτηνό μοτέλ να ενώσουμε τα δύο κρεβάτια θέλω να κάθεσαι σ' ένα σκαμπό στο μπαρ και να σε βλέπω να σε παρατηρώ άπληστα' το τσιγάρο στα χείλη σου τα μαλλιά στο μέτωπο και τα μελένια μάτια δεν είναι πράγματα που τα χορταίνει κανείς άσε με να επαναλαμβάνομαι ξανά και ξανά χωρίς τέλος ας σταματήσουμε μέσα στη νύχτα σε μια άγνωστη πόλη σ' έναν άγνωστο δρόμο σ' ένα τοπίο κοινό ας γίνονται τα πράγματα γύρω μας κι εμείς ας είμαστε μέσα ο ένας στον άλλον

αφησεμενασεαγγιξωσιγααπαλαγιατιφοβαμαιοιανθρωποιπονανεκαιδενξερουντογιατιδυστροπουνκιοιστιγμεςπερνανεαπρακτεςακυρώνονταςό,τιαναμένουμεό,τιαργειναερθειο,τισιγοκαίειστασωθικαοποθος περνάνε εξουθενωτικά γοργά ένας σαδιστής νέος αναμαλλιάρης και σαλός ρυθμίζει το χρόνο στο ρυθμό που δεν μπορείς ν΄ανταποκριθείς γρήγορα περνούν σύννεφα βιαστικά κι έρχεται πάλι μια λιακάδα εκτυφλωτική αυτό είναι να κάνουμε ένα κλικ να βρεθούμε στα γνώριμα ακρογιάλια μας -αυτόθαθελατοπιοπολύ- όχι στα βαθιά  με το σκούρο σαν  μπλε αίμα  και τα βράχια να μας κυκλώνουνε από πάνω θέλω ήσυχο ακρογιάλι και καθαρά νερά να βλέπω κάτω τα στιλβωμένα άκρα σου όπως και τότε ν' ακολουθώ τ' αφρισμένο σου μονοπάτι χέρι μέσα στο χέρι για ζέσταμα στα ρηχά να προσπαθώ να κρύψω το ενθουσιώδες κέρας και να μην θέλω να το κρύψω εδώ να σε θέλω δική μου όπως σε ξέρω και με ξέρεις ατόφια και γυμνή δεν θέλω ν' ανακαλύψω τον κόσμο όλο δεν μ' εν...

Στης μοναξιάς τον πόλεμο είναι πολλοί χαμένοι έρμοι τρελοί κι απ' τη χαρά μακριά ξενιτεμένοι Δεν κατοικούνε στα βουνά σαν έρημα ξωκλήσια μον κελαηδούνε σαν πουλιά σε μαύρα κιπαρίσια Ήρθα και γω σαν τον τρελό φευγάτος στην αυλή σου δεν ήξερα τον κόσμο αυτό ούτε και τη βουλή σου Μαθαίνοντας το α, το β το γάλα και το χιόνι που κυνηγάει τα θεριά στο γέρμα και στη σκόνη Κι απ' το πολύ του έρωτα το πιο βαθύ σημάδι έγινε ο ήλιος θάλασσα κι η θάλασσα σκοτάδι Κι ένα καράβι με πανιά καταμεσής στο κύμα πάλευε εκεί με το φονιά, τον πόνο και το κρίμα Κι είδα σημάδι σου γοργά που μου δωσες το χέρι μ' έσυρες  πέρα απ΄τα βαθιά της μοίρας μου καρτέρι Κι εγώ σε λάτρεψα εκεί στο ξανθωπό το χώμα κι όσα κι αν είπα τίποτα δεν σου χω πει ακόμα Μα δεν χωράν σε μια ζωή ούτε σ' αυτό το σώμα γι αυτό που μου δωσες εσύ να πιω από το στόμα Να μου σταλάξεις τη χαρά ξανά, κι από τα χείλη το αίμα άλικο, βαθύ να  πέσει στο μαντήλι Να ξεκινήσουμε ξανά ...

Γυναίκα στο σπίτι με το κοίλο υπέρθυρο ποια αποθυμιά στο σώμα σου διαρρέει η βραδινή  υγρασία το σκοτεινό προφίλ σου πίσω απ' το ημίφωτο παράθυρο σκηνικό του πόνου ή και του ανηλεούς πόθου ίσως κλείνοντας τα φύλλα του παραθύρου πιο μέσα να καραδοκούν μάνητες ιέρειες και με φλεγόμενα μέλη ρίχνοντας έναν έναν τους σκοτεινούς τους χιτώνες προετοιμασία για  θυσία ίσως στο φως που εισέρχεται κρυφά απ' το υπέρθυρο ίσως να ξεγλιστρούν τα βέβηλα φιλιά των εραστών από κύπελα που ήπιαμε κοινά θα χύνεται κρασί και μέλι σκύβοντας θα το μαζεύεις με τη γλώσσα σαν την κοινωνία απ' το δισκοπότηρο ιερό το τέμενός σου και στην κάμαρα καθαρτήριο τα κρίματα του κόσμου αναγυρνούν σε στεναγμό κι ολόλυγμα κράτα το ίσο, κράτα με και τον αέρα ανάδευε γυρνώντας σύστροφα τα χέρια έτσι που με το στίλβος των νυχιών μες το σκοτάδι να χαράζεις δυο μονοπάτια χαμηλά έτσι με σχέδια λαγαρά στον πιο κρυφό εναγκαλισμό με πόθο υγρό και τρυφερά τη δύναμη μου ενσταλάζ...

Σχεδόν τόσο κοντά πιο πέρα πιο μακριά με κόκκινα δάκρυα στα ημίφωτα δωμάτια μια ψιλή σκόνη σαν βροχή στο βάθος ο ορίζοντας ένα αμάλγαμα τα μάτια κόλλησαν στην πηχτή ομίχλη η ανάσες κονταίνουν η έξαψη ο κίνδυνος καραδοκώντας με την όσφρηση υπόγεια τα πελιδνά μου χέρια τρίβοντας να ζεσταθούν και με ουίσκι στο ποτήρι στην ύπνωση χαμένος τους δυνατούς μηρούς σου μόνη παρηγοριά δεν θα ταν άλλη ποτέ δεν θέλησα τόσο πολύ πόνος και χαρά σχεδόν κοντά στο σύνορο επάνω τελειώνω επάνω στο μαχαίρι έλα και πάρε με τη γλώσσα το αίμα που αχνίζει τα πιο κόκκινα χείλη ως μέσα βαθαίνοντας μέσα σε στεναγμούς αλλόκοσμους το σώμα θ' ανασταίνεται σχεδόν αθάνατο βλάσφημο ρήμα άρρητο που ξεπερνά το θάνατο τότε μονάχα τότε σε γνωρίζω τότε σε ζω κι αποθυμώ αναθυμούμενος στην άγρια δίψα με ορμή παραδομένος σχεδόν στο θεό καθ' εικόνα σου εικόνα μου

Κάπου να πιαστείς ένα απειροελάχιστο που είναι όλα ώρες μωρές αιμορραγούσες τα σώματα σαν κλαδιά παρασυρμένα στις νεροσυρμές καλάμια σπασμένα κόκκινο χώμα που κυλά ένα κάτι να δώσω να δώσεις να δοθεί χωρίς να ζητά επιστροφή του έρωτα ανεπίδοτο γράμμα πετάχτηκα πάνω θρηνώντας βουβά κάποιοι είναι έτσι καμωμένοι η ζωή όλη να κρέμεται από μια παλάμη με δάχτυλα τεντωμένα ο  έρωτας ήταν πάντοτε το νερό που με ορμή ξέπλενε τη σκόνη απ' τα μάτια παίζοντας όλα για όλα τελευταία προβολή

δεν θέλω να κοιτάζω πίσω φωτογραφίες την πιο σκοτεινή ώρα που ωστόσο το φως ακόμα έχει αυτή την διαύγεια ο χώρος γύρω αρχίζει και στενεύει αμφιβάλλει τι δεν υπάρχει σε πήρα στα χέρια μου μέσα απ' το ακουστικό ειπώθηκαν πολλά κι ήταν σαν να ήμασταν στο μεταίχμιο του τελευταίου φωτός που όλα γυρίζουν ένας κύκλος ανεβαίνοντας πιο πάνω ή και πέφτοντας ποιος ξέρει κι όσο σε άκουγα τόσο ξεμακραίνανε οι λέξεις μια σειρά από ήχους ο αέρας που έβγαινε από μέσα σου με δονούσε χαμηλά άκουγα στο υπογάστριο δίχως να το ξέρεις κάθε ήχος κάθε χρωματισμός φωνήεντα στο ημίφως θεέ μου το ένιωσα να έρχεται από μέσα μου σαν να ήμασταν ένα πρόσωπο με πρόσωπο ω μόνο συνέχισε να μου μιλάς η φωνή σου με ζεσταίνει μίλησέ μου θα σ' ακούω ώσπου να έρθει η ώρα κι άλλες μικρές και μεγάλες αποστάσεις να εκμηδενίσουμε έστρωσα σεντόνια καθαρά και τ' άφησα ανέγγιχτα μόνο στη δική σου υφή και στο σχήμα σου να  πάρουνε μορφή απ' των σωμάτων ημών τι...

Ανάβουν μέσα μου οι λέξεις δεν φωτίζομαι μόνο λαμπαδιάζω τα σκαλιά λιώνουν ποδοπατώ νεκρά φύλλα κι απλώνω τα χέρια για να σε πιάσω τα κρίματά μου ανεβαίνουν στο λαιμό σαν παραφωνίες πνίγομαι χωρίς φωνή ασθμαίνω κι η ανηφόρα ακόμα μακριά έλα  μπροστά και με πόδια γυμνά χάραξε το δρόμο θα κυλιστώ και θα συρθώ πρόθυμα στο ένα γνώριμο μονοπάτι κατεβαίνοντας εκεί χαμηλά ω, υγρό μου πυρ τι δροσιά για τα χείλη μου σταλάξτε επάνω μου όλης της γης το νέκταρ και με άνθη χειμωνιάτικα να ξορκίζουμε κάθε κακό με ένα μόνο άγγιγμα θα γίνομαι συντρίμμια και ξανά θα στήνομαι απ' την αρχή υγρή ανακύκλωση κάνε μου γλυκά βασανιστήρια ω, πρόθυμα θα υπομείνω και με πόθο και με πόνο να λαμπρύνεται το πρόσωπό σου με τα χείλη ικεσίας ανεβαίνοντας σαν άτια φρενήρη τον ωραίο λόφο με τα χλωρά ακόμα στάχυα

να πάμε πάλι όπως ανεβαίναμε από την άθλια γειτονιά στην επάνω πόλη ένας κόσμος πιο πάνω ήσυχος περίπατος μου άρεσε να ακούω τις ιστορίες μην με παρεξηγείς ξεχνώ τις λεπτομέρειες αποτυπώνω μόνο την ουσία ένα ωραίο λεμόνι αν το συντρίψεις με το χέρι θα σε ανταμείψει με το χυμό του θέλω γλυκά να βγάζω το χυμό αργά κι αποφασιστικά ν ανεβαίνει και να χύνεται σπαρταρώντας καμιά φορά νομίζω θεε μου πως η καρδιά μου θα κάνει μια μεγάλη παύση έπειτα θα λάμψει σαν βεγγαλικό και θα πέσει σαν βροχή ασημένια πάνω στα πόδια σου μετά μια κούραση γλυκιά βαραίνει τα βλέφαρα μα το άλλο μισό αγρυπνεί θέλει να διεισδύσει φωτίζοντας τις πιο βαθιές σκέψεις καμιά φορά νομίζω πως παίρνει μια ιδέα σαν το άρωμα του τσαγιού που διαπερνά λίγο το χαρτί άλλοτε, το πιο συχνά γυρίζει γύρω γύρω απ' το αύταρκες ωάριο τόσο κλειστό αυτάρεσκο βέβαιο για την υπεροχή του και τότε θέλω τόσο να μπω μέσα του να κατοικήσω ολοσχερώς

Ο χρόνος είναι απάτη σαν τα κιάλια που τα γυρνάς απ' τη  μια κι όλα μοιάζουν μακρινά και ξαφνικά γυρνάς απ' την άλλη κι όλα είναι εδώ μπροστά σου τι είναι αλήθεια τι αυταπάτη δεν έχω απάντηση καμια ζήσε μονάχα τη ζωή σου κυνήγησε τα όνειρά σου μα μη χαθείς μέσα σε χίμαιρες πάλεψε για το δίκιο μα μην πληγωθείς από τη βία του πλήθους η ζωή είναι πολύχρωμη δεν ξέρει άσπρο και μαύρο μην κλείνεις τα μάτια σ' ό,τι μοιάζει άγνωστο αυτό που σήμερα φαντάζει άπιαστο κι εξωτικό αύριο θα γίνει το πιο κοινότοπο όσο κι αν είναι δύσκολο κράτησε νέα την καρδιά σου είδα πολλούς να σκληραίνουν μέχρι να φύγει η  μέρα και με βουλές αλλιώτικες άσχημα να γερνάνε όσο μπορείς να γελάς γέλια χαζά, γέλια βροντερά, γέλια να πέφτεις κάτω άσε τους άλλους να νομίζουν πως κερδίσανε στην άλλη σελίδα τα πράγματα αλλάζουν να είσαι έτοιμη για την αλλαγή μη βγάλεις ρίζες σε βεβαιότητες και σκοπούς ατράνταχτους μάθε να συγχωρείς και να ξεχνάς αν και η μνήμη ...

Πόσο δίψασα αν είχα τα χείλη σου θα είχα και λόγο και φωνή τώρα μόνο δίψα ξερό το λαρύγγι ο δρόμος έρημος στεγνή αν είχα τα χείλη σου θα ήμουν εσύ θα έφεγγα εδώ κάτω όχι τώρα που κρύβομαι τη μέρα και τη νύχτα/ χυμάω επάνω στην άγρια χίμαιρα ο εαυτός μου μ' αρρωσταίνει δεν έχω κανένα εγώ για να είμαι αντιγράφω η ζωή μου patchwork πίνακας του Miro το νερό έχεις όλο το νερό αυτής της γης πηγή μου σκάβω να έρθω πιο κοντά η ανάσα μου κόβεται χέρια κλαδιά μπλέκονται γύρω μου δεν σηκώνομαι την αυγή δίπλα στο κύμα το πρώτο φως όπως άλλοτε κι ένα φέρρυ στη γραμμή του ορίζοντα σκεπάσου με ίσως έτσι να βρω κι εγώ σώμα και γαλήνη σ' αυτή τη ζωή

προτού τα προηγούμενα κοπάσουν κι η στάχτη στο χώμα χωνευτεί ρίχνω κανούρια σχοινιά ξέφτια που παίζουν τρελά τον άνεμο πασχίζοντας να δέσω μιαν αμυδρή ή φευγαλέα εντύπωση μέσα μου αναδεύεται διαρκώς και δεν παλιώνει το επείγον του βίου παντού προβάλλει κάτι ολότελα παλιό κι όμως απρόσμενα καινούριο ο εκπαιδευτής ζώνεται την πανοπλία του κόσμου και πολεμά σε νέες καρδιές μα και παλιές κρούοντας συγχορδίες παράφωνες και με τον έρωτα όλα τούτα να συνάζονται απλά στο μόνο νόημα που κατανοώ

Κουβαλάω το φορτίο  ιχνηλατώντας την πόλη όπως το σώμα σου ανεβαίνω το δρόμο με την λεπτομέρεια του περιττού να σημειώνεται επιτακτικά γιατί όλα αυτά τα λίγα πράγματα τα λέμε ζωή σήμερα' τώρα σαν την κουρασμένη κομμώτρια που στέλνει μήνυμα η ζωή που δεν ξεχνά μιλά για έρωτα στο κινητό διαχέει τις μυρωδιές και ντύνεται όμορφα για να διασχίσει λίγες εκατοντάδες μέτρα δρόμο θα ήθελα πολύ αυτή η γυναίκα να είναι η κάθε γυναίκα που έχει κάτι παραπέρα απ' το να ετοιμάσω τα παιδιά ν' απλώσω τα ρούχα που έχει να περιμένει όσο κι αν αυτά είναι πράγματα κοινά κάποιοι δίνουν τη ζωή τοςς μην το γελάς έχουν σκοπό  κοιτώ δεν σημαίνει πάντα βλέπω ,αν όμως βλέπω είμαι εκεί βαθιά μέσα κάθε στιγμή κι ως τα πιο αναπάντεχα πράγματα η αγάπη του τετριμμένου ΄που γίνεται μοναδικό στου καθενός που αναλογεί να με βλέπεις και να με νοιάζεσαι κι απόψε και αύριο προσέξτε τα κορίτσια στο background... ...

Ναι μην αμφιβάλλεις για μένα από το τίποτα θα πιαστώ και κει που λες να, πέφτεις στο γκρεμό την πιο γλυκιά ελπίδα θα φέρνω στα χείλη σαν την ανάμνηση της γεύσεως που λαίμαργα χορταίνω μέσα σου ω, χυμοί θεσπέσιοι να τρέχουν από το σαγόνι μου στάζοντας ως τα ακροδάχτυλα κι ύστερα' εγώ ονειροδρόμος να σκύβω με μάτια κλειστά να τα φιλώ κάθε φορά' και μια αρχή καλύτερη από την άλλη απλά πράγματα ό,τι είναι για πάντα υπάρχει για πάντα και δεν αναλώνεται ποτέ δεν λιγοστεύει κάνεις μια έτσι  μέσα και αναβλύζει ζωντανό νερό να ξεδιψάμε με μια ζάλη γλυκιά και μια ζεστή ραστώνη ας καθυστερήσουμε ας μη βγούμε στον κόσμο ας μείνουμε εδώ σμίγοντας κλείνοντας στις παλάμες μιαν απτή, ιδρωμένη αγάπη κι όλα θα κυλάνε σωστά έτσι όπως πρέπει ας αφήσουμε απέξω τα λεπτά και τα περιθώρια υπάρχουμε σάρκα και ψυχή στο στεναγμό και στην κομμένη αναπνοή (We 😊 Depeche...)

Τι κοιτώ αναρωτιέσαι βυθίζομαι σαν ν' αναζητώ δεν είναι το σχήμα ούτε το χρώμα είναι το γλυκό το καλωσόρισμα σαν το σταφύλι στο πιατάκι και το δροσερό νερό στην αυλή πόσες μέρες περνούν περνούν καρτερικά παρήγορη εικόνα μόνο μέσα μου γεμίζω κρυφή χαρά και προσμονή κι όταν έρχεται η ώρα τότε μ' αγωνία λεπτό το λεπτό το βήμα αυτό το θρόισμα ένα γύρο έπειτα όταν τα σώματα θα παραδίδονται στων ηδονών τη θαλπωρή πάλι απαλό θα με σκεπάζει και θα μένω εκεί αχόρταγα να το απομυζώ μη σου φαίνεται παράξενο πόσα διαβάζω μέσα στο βλέμμα αυτό ούτε κι εγώ μπορώ ούτε και θέλω να του κρυφτώ όλο μου το σώμα να το προβάλλω θεε μου, τόση αγάπη χαρά, σχεδόν με πόνο να δίνεις να λάμπει μέσα τους της μέρας το καινούριο φως κι ολόγυμνος μέσα του να τυλίγομαι ο πιο ευτυχής - και να το ξέρω- εγώ, απλός θνητός

Γεια, μένω κάπου εδώ θέλω να σε δω φεύγω, γυρίζω κι όλο νοσταλγώ τον ήλιο να βρω σε μια στροφή σ ένα σκοπό Φως, στερνό τη μέρα προσπερνώ μακριά ή εδώ στο δρόμο  πάντα θα γυρνώ στο δρόμο  πάντα θα γυρνώ... Εδώ, περιμένω όπου με πάει πηγαίνω το βήμα σου ακολουθώ χαρούμενα φεύγω ξεχνώ Φως στερνό τη μέρα προσπερνώ μακριά ή εδώ στο δρόμο  πάντα θα γυρνώ στο δρόμο  πάντα θα γυρνώ... ντουμπλάρισμα στα ελληνικά του happy on the road...την κατανόησή σας

O my queen είσαι τα πρώτα μου λόγια και οι τελευταίες φευγάτες μου διάφανες εικόνες γλιστρώντας απ' τ' όνειρο στη ζωής το αβέβαιο και πάλι πίσω σ' αυτό εδώ το επίπεδο που πατώ στέρεα ή και σκοτεινά εδώ που υπήρξες γονυκλινής πώς να ξεχάσω όλο αυτό έρχεται σαν νέο κύμα' και υπόσχεση' ένας χρόνος παραπέρα μέσα έξω πάνω κάτω υγρό ζεστό μου τι σημασία μόνο αυτό μετράει αλλιώς δε λέγεται μα κι ούτε λέγεται δεν μπορώ ν' αποκαλύψω πιο πολλά η γάτα απόψε κι έκτοτε κάθε βράδυ διπλώνεται στα πόδια μου έρχεται επίμονα και πάνω μου κολλάει κι εγώ αχ με το περίγραμμα απ΄τα χείλη υπάρχω διακαώς στο στόμα που υγραίνει και θέλω  να μπορώ το πιο πολύ να το τιμώ όπως σου πρέπει ω θεϊκή μου όλα μέσα σου μονάχα εσένα ναι ταιριάζουν το απόλυτο του έρωτος