Ex Post

Ισορροπώντας σ ένα μεταίχμιο από το φως στο περιδέραιο σκοτάδι θα σηκώνεσαι πάλι Σάββατο με κρύο και ψιλόβροχο θα παίρνεις το δρόμο για το λόφο μ' έναν καφέ ζεστό κοιτάζοντας από ψηλά στα νότια αναμοχλεύοντας τις μακριές αυγουστιάτικες νύχτες ο χρόνος ξεκλέβεται κλέβεται κλέβει κι εξαπατά έλα έστω και για λίγο θα είναι και πάλι αναγκαίο μα κι ευπρόσδεκτο σαν τις αλλοτινές μας εποχές που γυρίζουν σαν κι εμάς που  κρατάμε στο πρόσωπο κάτι αδιόρατα επίκαιρο κι επίπονο μια αναλαμπή θυμάμαι τόσο καθαρά τις παιδικές φωτογραφίες όλα μου είναι τρομαχτικά οικεία  και κοντινά μαθαίνοντας  να επιβιώνεις στο σκοτάδι που ενσκύπτει με το απαλό σου χέρι στο στέρνο μου διαρκώς παρούσα τόσο που συγχωνεύονται οι στιγμές και τα όρια μ έχεις κάνει να υπερβώ το χρόνο το λέμε ως σχόλιο κοινό μα μέσα μου βαθιά πιστεύω ό,τι σε κίνηση θέτεις ό,τι αφήνεις ύστερο ό,τι κατακτάς όλα με διατηρούν στην επιφάνεια αναλλοίωτο κι αλώβητο θεε μου, τι ύβρις...

Εκμυστηρευτές ερωτοφύλακες ιερό σώμα αποτυπωμένο στο σεντόνι περικλείνοντας στις ζάρες πόθο και πόνο παίρνοντας σε ίσα μερίδια διατηρώντας την ισορροπία θνητού και αθάνατου σφυροκοπώντας σαν σφυγμός σε έξαρση τα νεύρα τεντώνονας σε ένα έπακρο αχαλίνωτα αβίαστα καλπάζοντας με ιαχές όχι δεν υπάρχουν υποτελείς θελημένα αφήνεσαι σε υποτάσσω ψευδώς ενώ πολύ καλά γνωρίζουμε πως τυφλά υποταγμένος ασπάζομαι τ' ακροδάχτυλα ίσα μερίδια πόθος και έλεος στο χαμόγελο και τη γραμμή των χειλιών βλέπω το βαθύτερο ένα το σκοτάδι που δίνει φως κι όλο σπουδάζοντας όλο περισσότερο είναι αυτό το ένα που παραδέχεσαι ιερό τέμενος λατρευτική μου πύλη αποτίνω σε σένα όλη μου την πίστη και τ' αλμυρό το πρόσφορο

κορμί μου για ταξίδι αφορμή μου κρατώ επάνω μου κολλάω σε όλους του τοίχους σαν φτηνός μανιακός serial θα θελα να προβάλλεσαι στο ταβάνι μα και πάλι όπου είμαι κατοπτρίζεσαι μέσα μου ούτως ή άλλως να παίξω με το διάδημα να παίξεις όλες μου τις δυνάμεις ποντάρω στα δάχτυλά σου κανόνισέ τα όλα όπως ξέρεις ξυπνώ αχάραγα και ψάχνω να βρω τ' απομεινάρια μια μέρας που δεν σ είχα στο κινητό εικόνα ένα εικόνα δύο θα το πετάξω κάτω δεν γίνεται αναλώνεται σε εικόνες και στιγμιότυπα ναι, εγώ που είμαι καλός σ' αυτό όλα να τ' αποτυπώνω μ΄αυτό ξεκινώντας και τελειώνοντας τη μέρα λέω πως δεν μπορεί είναι άρρωστο, το θέλω ζωντανή παντού εδώ και τώρα και συνέχεια και με γλυκά καμώματα να μ' έχεις τελειωμένο δικό σου σε βλέπω και νιώθω γλυκά να παραλύω παραδομένος εκούσια και με τη θέλησή μου όλη στα δικά σου χέρια πώς με κάνεις να βρίσκω και να χάνω όλα πώς βγάζεις το μέσα  μου έξω όλο φωτεινό και ρευστό λάμπον έξω στον κόσμο θέλ...

Γάμησέ το χρόνο που δεν προλαβαίνει γάμησέ το τον καιρό που μια κοντεύει και μία μακραίνει γάμησέ με γίνε το τέλος και το πρώτο βήμα το όριο και το πιο πέρα θέλω μαζί σου να σπάσω κάθε περιθώριο να περπατήσω γυμνός στο δρόμο να σ έχω επάνω μου και τίποτα να μη με νοιάζει ω ναι ας φύγουμε ας ξεφύγουμε είναι τόσο απλό να είσαι παράφορα ο έρωτας έχει τον τρόπο του τόσο εύκολα και φυσικά καταργώντας κάθε σκέψη κάθε έννοια και ορισμό έλα ορμητικά και κατάλυσέ με πιστεύω αυτό είναι θεός μάρτυς μου αυτό το σώμα ο κώδικας αυτό το αίμα ό,τι μετουσιώνεται γλυκιά μαστίχα το πιο σπάνιο ποτό εύγεστή μου μη μου μιλάς μόνο ευωδίασε γύρω μου και μέσα μου άλλο δεν χρειάζομαι πια τιοποτα! Ο μέσος όρος ηλικίας του κοινού.. .

Το κρυφό και φανερό μου όταν θα κυλήσουν τα νερά στα κράσπεδα και τα βαριά σύννεφα μαύρα θα καλύπτουν το φως θα είμαι πιο καλά από ποτέ που θα είσαι στα χέρια μου κουλουριασμένη και τεντώνοντας κάθε μυ λίκνισμα δεξι λικνισμα αριστερό γοργά ξυπόλητη στο πάτωμα πάρε την πετσέτα πάρε τον πόθο μου πάρε το θεό μου κάνε αυτό που είναι το πιο ωραίο καιαπλόκιόμωςτόσοπολύπλοκο σκάει το κύμα στο βράχο και μανιάζει καισυμωρόμουκαλπάζειςστοναφρό κρατάω και μου φεύγει από τα χέρια το τιμόνι[' πώς τιθασεύεις τους σορόκους σκάνε μεορμή 'παλεύω να κρατηθώ επάνω καισηκωνουμαι και πέφτω κάνε μου κάνε έρωτά μου έλα και θέσπισε μέσα μου κάθε βουλή κι επιθυμία το δάχτυλο με βουλιμία στο στόμα γλυκιά μαστίχα τόσο γλυκιά καιπιπεράτη δεν΄εχω γεύση άλληστο στόμα μέλη μουσφιχτά ορίστε με μέσα στο μανικό σας νόμο δεν έχω, σουλέω, πέρα απ' αυτό άλλον κανένα π[ιο αληθινό το γαμημένο που αγαπώ την άλλημέρα στους ιχθύς ολημερίς κι οληνυχτίς!

στην αυλή  θα θυμηθούμε ξανά τις νύχτες και τ' απογεύματα μετά τα μαθήματα  λίγο πιο κοντά να καθήσουμε στο σκοτάδι να πιούμε ακόμα ένα ακόμα λίγο πριν να πρέπει ν' ακουμπήσω δειλά και με προφύλαξη το χέρι η καρδιά μου να αναστατώνεται  απ' αυτό  το μόνο άγγγιμα να λέμε για μας για όσα θέλουμε πολύ να ζήσουμε μα βάλε άλλο ένα δεν πειράζει θα πάω σπίτι θα μαι μόνος και θα θυμάμαι αυτά τα μάτια μες στο σκοτάδι το φως απ' τα κεριά να κρατώ ένα λεμόνι το σκυλί  να κουλουριάζεται κάτω απ' τα πόδια μας στο τραπέζι να σ' αγαπώ και να μη φτάνω λίγο ακόμα και να μακραίνεις Παρασκευές που περίμενα από νωρίς να ρθει τ' απόγευμα να τρέξω για να προλάβω λίγο ακόμα χρόνο να κλέψουμε σαν τα άγουρα λεμόνια το νυχτολούλουδο και την ελιά είμαι κι εγώ ένα αλλο δέντρο ποτέ δεν έφυγα  απ' την αυλή κι απ το παράθυρο άμα τ' ανοίξεις θα δεις πως στέκομαι στην πολυθρόνα και σου μιλάω ...

Σήμερα κρατώ ένα τριαντάφυλλο μικρό το στήθος σου κι απ' τη θηλή του το άρωμα κρατώ τη γεύση την υφή του στα ακροδάχτυλα σε ξαναβρίσκω έφηβη και δροσερή  - για μένα πάντα έτσι θα είσαι - τόσο απαλό και κοριτσίστικο τόσο διάφανο και στρογυλλό μπορώ ξανά και να σε πλάσω μέσα στη χούφτα μου να γείρω επάνω σου και ν' αφεθώ σαν το παιδί πόσο που είναι ποθητό να 'ρχεσαι πίσω στην πηγή αρχή των όλων, γυναίκα, όνειρο γλυκό παρηγοριά κι επιθυμία γλυκιά μου τρέλλα, προσμονή κι ανατριχίλα ρεύμα διαχέεις μέσα μου μα και ρευστή γαλήνη γυναίκα, στο στήθος σου απαλή καταφυγή κορίτσι, πόρνη και αγία μόνο μου εσύ πιστεύω γυμνή απ' όλα τα ψιμύθια κοντά σου θέλω έτσι να ζω και μέσα σου ξαναγυρνώ να βρω του κόσμου την αλήθεια

Το σώμα είναι γυναίκα όλα τ' άλλα αδύναμες καρικατούρες η στροφή του κορμού το αιθέριο λίκνισμα το μισάνοιχτο στόμα και το βλέμμα αιχμηρό με μια υπόσχεση πληρωμένη  και ανεκπλήρωτη εργαστήριο ζωντανών φαντασιώσεων όλα είναι δυνατά όλα γίνονται απτά στα χέρια σου κι αδημονούντα μια δύναμη μυστήρια που ξεκινά και καταλήγει μέσα  κρυφά φανερώνεται κάθε λίγο πότε από δω πότε από κει σκευή του πόθου του έρωτα αρματωσιά τα σίδερα λυγίζουνε κι όλα υποκύπτουν για να περάσετε όμορφα πόδια ντυμένα με κοχύλια πολύχρωμα θρόισμα φουστανιού που ανασηκώνεται στο πέρασμα αρώματα λεπτά λιγωτικά από χαμηλά που αναδύονται χέρια που δουλεύουνε στα έργα της ανάγκης και στα έργα της χαράς ω πάλι σ εσάς όλη την ουσία εμπιστεύομαι να τη μεταλλάξετε σε ασυγκράτητους σπασμούς κι αθανασία

Μερικές φορές αντί να παραδοθώ στην αργία και τη σχόλη κάθομαι και θυμάμαι όλους τους απόντες μάλλον αυτοπροσκαλούμενος μεταξύ τους και την μακάρια σιωπή αναμοχλεύοντας βλέπεις η μνήμη είναι κομμάτια που αναπάντεχα ανασυντίθενται και νέα αίφνης εμφανίζονται ως παλαιά κι άλλα που λες πως έχουν ματαγίνει κάτι ακίνητα πυκνά από σκέψη απογεύματα σε ζεστά μάρμαρα με τις ακτίνες να τρυπώνουν κάτω απ΄τις γρίλιες ανάρμοστα κινούμενος γυμνός και αφελής χωρίς ήχο ούτε τραγούδι μόνο του τέτιγγα το μονότονα καθησυχαστικό του ξύσιμο άδεια  η ανηφόρα άδειο το βουνό ο ιχνηλάτης μνήμονας αναπάντεχα μονοπάτια ανακαλύπτει ταχτοποιώντας όμορφα ένα λεπτό μπλουζάκι στο συρτάρι από αυτά που φοράς όταν αργά μεσάνυχτα τα φώτα μακρινά στο υγρά σου μάτια ρευστά αντιφεγγίζουν

μπροστά στον καθρέφτη προβάρω τα ρούχα σου ένα ένα θέλω να φορώ, τα μαλλιά σου θέλω να ταιριάζω, το άρωμά σου να αναπαράγω και μία ταινία άγρια άνθια στον αστράγαλο κι όλο να βλέπω στο είδωλο και να ζαλίζομαι κι όλο να πιάνω το λεπτό το ύφασμα και να τανύζομαι κι απ' το γλυκό σου αναστεναγμό όλα απ' την αρχή πάνω σου να ταιριάζουνε στου απόλυτου την οδύνη τόσο που να τρομάζει κανείς πως θα χαθεί τόσο ωραία το εγώ μέσα σε μια γλυκά μεθυστική κι εθιστική αντανάκλαση

τα μεστά πορφυρά χείλη τα έχω εδώ απαλά με αγγίζουνε κάθε βράδυ και γλυκά τα θωπεύω με λόγια ζεστά κι ερωτικά θυμιάματα καίοντας λάδι καυτό η σάρκα μου υποφέρει γλυκά καίγομαι και  παραληρώ αχ είναι τόσο κοντά μου σχεδόν τα νιώθω απαλά κι έπειτα ν΄απλώνονται επάνω μου παντού άγγιξέμε, κράτησέμε κάνεμε δικό σου το ξέρεις πώς ξέρεις πόσο το ποθώ' κάθε βράδυ έρχεσαι κοντά δεν έχεις φύγει ποτέ τόσο που δεν ξέρω πια να ξεχωρίζω το είναι από το θέλω κι όλο τρελαίνομαι σ' αυτόν τον κύκλο μ' αρέσει να θέλω υποφέροντας και να υποφέρω θέλοντας κι όλο έρχεσαι κι όλο μετράω επάνω μου να το το στόμα το πορφυρό μου στέμμα το πιο γλυκό μου φτιαγμένο από σύννεφο απαλό κι αποθυμιά ατέλειωτη

Το σπίτι στην ακτή τα παράθυρα ανοικτά ολάνοιχτα στον κόλπο κι ένα κορίτσι στο περβάζι με το φρούτο στα χείλη το όψιμο ζαχαρωμένο πετώντας φλούδες στους γλάρους από τα χείλη οι σταγόνες δροσερά κι ένα αεράκι να εισχωρεί απαλά κι ανεπαισθήτως φουσκώνοντας το στήθος με υποσχέσεις φιλιά που θα έρθουν το σπίτι αυτό βλέπει στο βάθος και κατοικείται από αόρατα σχήματα ίσως και να μην είναι ψυχή ίσως μέσα του να πάλλεται κάτι δικό μου και δικό σου να κατεβαίνουμε τα σκαλιά το απόβραδο να γυρίζεις να με κοιτάς καθώς φορά τη μάσκα και λικνιζόμενη περαιώνεσαι στο ακύμαντο ξάφνου είμαι εγώ στο παράθυρο και βλέπω εμένα που σε βλέπω κρατώντας σημειώσεις προσεκτικά μην τυχόν με την άμμο σκορπίσει το όραμα μιας μέρας που αφήνει τη θέση της στο ίδιο της το περίγραμμα που ζω με αυτό

Εποχές γυναίκες που αλλάζουν ρούχο σχήμα και φερσίματα πριν προλάβει να περάσει το καλοκαίρι θ' ακολουθούμε στη σκοτεινή γραμμή της σελήνης πόσο ανόητα ξεχνάμε διαγράφοντας κύκλους περπατώντας επάνω σε καυτή άσφαλτο μέχρι την ακτή εισπνοή εκπνοή σαν αγώνισμα επιβίωσης δεν μου αρκεί στο γυρισμό πεθύμησα που ανεβαίναμε γεμίζοντας άμμο τα σεντόνια αλατισμένα μέλη περνώντας με τη γλώσσα την περιφέρεια των λείων πόθων όλα είναι ενθύμηση σάλιο, πέτρα και ιδρώτας το μωρό το βρέφος που βυζαίνει ο έρωτας το πάλεμα η κλίνη κατεβασμένα ρολλά και το απόβραδο που έρχεται στο ζεστό υπνοδωμάτιο όλα είναι ελαφρά σαν αέρινη μνήμη αιωρούμενη και όλα γίνονται απτά μόνο μέσα από τα χέρια σου μαλάζοντας τον κορμό τα φύλλα υγρά βγάζοντας μέσα ρίζες εισχωρώντας όλο και πιο βαθιά στην πηγή καιρός της άνθισης και των καρπών όλα στα χέρια σου όμορφα καμωμένα και σωστά

ο πόθος που όλο ανεβαίνει πνίγοντας το σώμα το ίδιο το ξαφνικό κύμα στην ακτή σκέπασε τα πυρωμένα βότσαλα όλα παραδόθηκαν στην ορμή ξυπνώντας το απομεσήμερο ακόμα με την επίγευση των πρώιμων φιλιών ποτέ δεν την έχασα θυμάμαι και ζω ξανά τα βιαστικά απογεύματα σε αλλότρια μέρη εξερευνώντας προσπαθώντας ν' αντλήσεις απ' το φιλί να μάθεις να έχεις κι έτσι ακόμα νέοι αλλιώτικοι και ίδιοι μα πάντοτε με μια επιμονή ίσως όχι ίσως με μιαν απόφαση ζωή, θα προσπεράσω τα χρόνια έλα λοιπόν φίλα με να γλιστρήσουμε πιο πέρα από αυτό τον  λογιστή΄χρόνο ίσως γι αυτό δεν έμαθα ποτέ το συν και ίσον και επί ίσως γι' αυτό ό,τι μου προσφέρεις με χαρά και λαχτάρα και με μια γλύκα απέραντη θα το πάρω μέσα μου μα δεν θα το κρατήσω για μένα θα στο επιστρέψω σε γιορτή στα σώματα που χορεύουνε στο ζεστό νερό που ρέει και θ' απομείνω πάνω σου και θα σαι επάνω μου το μόνο που θέλω να φορώ είναι τα χείλη σου και το ζεστό σου στόμα

Φευγαλέα εντύπωση δεν φτάνει ο χρόνος κι όλο δεν προφταίνουμε αφή που δεν χορταίνεις να διαβάζεις ξανά και ξανά το δρόμο στο δέρμα σου κι αναπάντεχα ανοίγεις νέα περάσματα κάθε φορά να έρχομαι ορμητικά και ξέπνοα καλπάζοντας μανικά κραδαίνοντας σαν τρόπαιο το περιδέραιο θέλω μόνο να φοράς στο γυμνό λαιμό σου όλα να τα διαβάζω να με πιάνεις σταθερά και σίγουρα αχ, θα μπορούσα να με κρατάς εκεί για πάντα τόσο γλυκά γεμάτα και λιγωτικά ακόμα και τώρα μένει αυτή η αίσθηση πλήρωση και γλυκασμός ανείπωτα θέλω να συνεχίζεται χωρίς τελειωμό και κει φτάνοντας κοντά στο τέρμα λίγο ακόμα παραπέρα να βάζω το σημάδι σπρώχνοντας λίγο πιο κάτω κάτω από μένα κάτω από σένα το είχα τόσο καλά εγχαράξει μέσα μου κι όμως μια λεπτομέρεια το κοραλένιο περιδέραιο κι αυτή η παρόρμηση να θέλω απόλυτα για μένα να το φοράς μόνο αυτό