Ex Post

Τα χείλη τ' απαλά μόνο να φιλήσω και τα μελένια μάτια λίγο να βυθιζόμουν μέσα τους πόσα κρατάς κρυφά και δεν μπορώ να προσεγγίσω πόσο υποφέρω γλυκά με το λιγωτικό του πόθου κέρασμα τα χείλη να στάζουνε το άγριο μέλι στα χέρια δυνατά να με κρατάς κι όλο να φτάνω κι όλο να διψώ ν ανοίγεις από λίγο έπειτα ποταμός και θάλασσα μανιασμένη αχ να μπορώ μονάχα στα κύματά σου να μετρηθώ να πάρω μιαν ανάσα' και στο βυθό σου να μείνω να μείνω εκεί και ζωντανή να σε ονειρευτώ

Η βέβηλη τελετουργία Όλα τα κρατώ κρυφά απόκρυφα Στις πιο μακρυσμένες έλικες Ή πίσω απ’ τον ιππόκαμπο Ώστε, όταν πια δεν θα μπορώ Να θυμάμαι τίποτα άλλο Μόνο αυτές οι σκέψεις Να με κρατάνε Κάθε απόγευμα θερινό έρως εσπερινή μου σπορά’ είχα στο χέρι μου και στα μάτια μου και στο νου και σε κάθε εικόνα κυριευμένος ως τα πιο έσχατα δεν άργησα να οργάσω πάλι επάνω σου μα μου έλειπε το πιο πολύ το πιο δικό το ολότελα όταν κόβεται μαχαίρια η ανάσα και ένας χτύπος χάνεται όταν με μια παύση στην κορυφή των ηδονών σου το ανεπίστροφο όλα ξανά θα τα φυλάξω να τα γεύεσαι θέλω όμως τώρα πόσο θέλω κι εσύ μαζί μου να αφήνεσαι και με τα χέρια σου να ψηλαφίζεις τ’ ακριβά σου δώρα και μέσα στο μαξιλάρι να πνίγεις την κραυγή του επερχόμενου προσωρινού λυτρωμού

Το στόμα Να σου γεμίσω με φωτιά Κι απ΄ τη φωτιά να πιω και γω Δεν μπορώ χωρίς εσένα Να καίγομαι για σένα Πάρε στα χέρια σου Όμορφα και γλυκά Το δυνατό ποτό Που τόσο λαχταρώ Άσε με να το χορτάσω Μια φορά Όχι μη μ αφήνεις Έτσι κάνε με Όλο και πιο πολύ Στη σφαίρα του πόθου  σου Να χάνω κάθε μέτρο Και να μην ξεχωρίζω πια Αυτό που ζω Κι αυτό που μέσα μου έχω Κάθε ώρα και λεπτό Αναζητώ το δυνατό Που είναι αδύνατο Το στέρεο και στιλπνό Τυλιγμένο με έλαια Να γυαλίζει στο φως Του πρωινού Στον καναπέ καθώς απλώνεις Την ημέρα που έρχεται Επάνω στις γάμπες σου Να μιλάν όλα για σένα Κι όλοι να σε ποθούν Και περισσότερο απ’ όλους Να είμαι εγώ Πιστός σου θεράποντας ερρώμενος

Για σένα Κάθε απομεσήμερο Θα καίγομαι ολόκορμα Τα πυρωμένα χέρια Επάνω μου να κλείνεις Μέσα σ’ έναν κύκλο Φωτιάς και νερού Η καταιγίδα ήρθε Κι άφησε Ένα ακόμα πιο έντονο Αίσθημα καύσου Τα λόγια Παλεύω μα Δεν μπορούν να μετριάσουν Ο ιδρώτας δεν μπορεί Να είναι μέτριος Το κεφάλι μου φλέγεται ανοίγει σε χίλια κομμάτια χάνομαι μέσα στους ατμούς και την υγρασία σ ‘ένα παραλήρημα άρρητο που δεν πληρώνεται έτσι θέλω να με τυραννά να με διαλύει και να με ανασυνθέτει μέσα σου κάμνοντας για τον έρωτα  μόνο κι ούτε σκιές ούτε και σκέψη μόνο τα μέλη σου επάνω μου τερπνά και έντονα σαν τη μπόρα να μαίνεσαι κι όλα εδώ να καταλύεις στον κύκλο σου μέσα ικέτης, θεός, φωτιά, βωμός εγώ για σένα λαμπρά να καίομαι κι όλα τ΄άλλα ασήμαντα

Το νιώθω Ξεχειλίζει Και δεν ημερώνει Πόσος δρόμος Πόση αναμονή Στα χιλιόμετρα που μαζεύω Στο ακουστικό που περιμένει Κάθε μέρα ξετυλίγω εικόνες Και μπαίνω στο ίδιο Επαναλαμβανόμενο πάθος που Τροφοδοτείται Από τον ίδιο Τον εαυτό του Πάλι θα σε λατρέψω Αγάπη μου Όπως την κάθε μέρα Πάλι θα σε ζητήσω Απεγνωσμένα Πονώντας γλυκά Και με χαρά πονώντας Λέω πως όχι Θα το φυλάξω αυτό Που με κατακλύζει Μα σε σένα Ξανά και ξανά Προμελετημένα Κι αβοήθητα Με ηδονή ανείπωτη Κι ενοχή καμία Έμπλεος στο πάθος που εκκολάπτω Σαν έφηβος κι ωραίος Μέσα σου υποκύπτω

Ω, χάρισέ μου αυτό που περισσότερο ποθώ πόσο να μετουσιωθεί πια μια εικόνα που παραδέχομαι πως με κάνει να παραμιλώ και να παραλογίζομαι ω πότε, πότε θα σταλάξω μέσα όλη τη κάψα του καλοκαιριού με τον ιδρώτα μου ν’ ανακατωθεί όλο το άρωμα που αναδίδεις που είσαι εικόνα βέβηλη και άγια και δέομαι ο ασεβής δέομαι τ απογεύματα που στέκουνε ακίνητα πάνω απ το σπινθιρίζον βλέμμα αχ κοντεύω να χαθώ ολότελα μέσα και μόνο στην ιδέα σου δώσε μου την έννοια με σάρκα και καύμα με κύματα έγκαυλου πυρετού με προσπερνάς και πάλι’ ένα γύρο με τυλίγεις’ ανίκητα ατέλειωτα πόσα δεν είπα’ τόσον καιρό πόσα δεν ένιωσες και γω προσπάθησα να τα μαντεύω άραγε, να παλεύεις στο κρεβάτι κάτω απ τα κλήματα όπως και γω άραγε να μην περνά στιγμή, λεπτό, ανάσα χωρίς να είμαι ήδη σε σένα άραγε, πόσο πιο πολύ χρειάζεται για να ξέρεις το πόσο γυναίκα με κατέχεις έλα να κάνουμε μαζί ό,τι δεν γίνεται αλλιώτικα έλα και δώσε μου τ...

Μ αρέσει  να περπατώ και να κοιτάζω στα μπαλκόνια πίσω από τ' ανοιχτά παράθυρα γυναίκες που σέρνουν την κούρασή τους ανθρώπινες ατέλειες ανθρώπινοι ιστοί με τατουάζ από την άλλη νέοι ανέμελοι χωρίς να λογαριάζουνε τα λιπαρά και το χρόνο υπομονή υπομονή όλα θα περάσουνε χωρίς να καταλάβεις ωπ! πηδάς το σκάμμα και να σαι από την άλλη πλευρά παρατηρώντας χαζά σαν χρυσόψαρο στη γυάλα ζηλεύω το γατί μου που δε νοιάζεται έτσι λέω εγώ μόνο μικρές φροντίδες και μια τερατώδης αυτάρκεια τελευταία κοιμάμαι πολύ βαριά αλλά ξυπνώ ενδιάμεσα με τη δική σου θέληση γαντζωμένη κάτω από το μαξιλάρι μου να σηκωθώ να πιω ένα χυμό όπως κάνουμε μετά αλλά χωρίς τη σοκολάτα γιατί το στόμα μου δεν έχει γεύση παρά μόνο αναμασώ  τα νυχτερινά ανεπίδοτα πάθη κι άλλοτε παραδίνομαι άλλοτε επιστρέφω στο άκαιρο της υπάρξεως 1985 έτος απόλυσης όλα μπροστά ακολουθώντας, άγνωστα και δαιδαλώδη σαν της Κυψέλης τα στενά κάπου εκεί γύρω περιφερόμουν πώς να 'ξερα Φωκί...

Περνώ τις ώρες μου διατρέχοντας ένα κορμί έχω κάνει τη νύχτα διάδρομο πάνω κάτω απογείωση και κρύσταλλοι στα τζάμια μισάνοιχτα τα παράθυρα για να γλιστρούν οι αναστεναγμοί μας τις πρώτες κρίσιμες πρωινές ώρες του θέρους ξυπνώντας με την αναπάντεχη ποντή από τα μέσα ένας πίδακας στο φως του κινητού τα μάτια πονούν κοιτώντας λοξά η εικόνα που αποκτά κίνηση το χαμόγελο που πάλλεται και το στόμα που υποδέχεται την πρωινή βροχή san to glyko karpo που πέφτει με αχνούς έτσι θα περνάνε αυτές οι νύχτες και θα θυμάμαι σφιχτά πώς με κρατούσες στο ανάμεσο ένας ζεστός θύλακος αφομοιώνομαι κι εξαφανίζομαι κλείνω τα μάτια και χάνομαι μετά ανεβαίνω επάνω στην επιφάνειά σου με την αίσθηση μιας γαλήνιας επιστροφής ένα όμορφο τραγούδι για το απόγευμα τι να το κάνω αν δεν μπορώ να το φορέσω επάνω σου αν δεν μπορώ να σου ανακατεύω τα μαλλιά όταν μου προσφέρεις oh my silky swan you r so generous with me κι εγώ θα έρχομαι σφοδρά επάνω μου θα σε εφάπτομαι να καρφωθείς...

Ω, τυλίγομαι τη νύχτα το σκοτάδι την αγωνία εκείνοι που αγαπούμε θα δίνουν πάρτι στις ταράτσες τρέχω και πάλι όλα με προσπερνάνε ελλειπτικές τροχιές και το φεγγάρι λάμπει στην άσφαλτο ακολουθώ ένα σύννεφο κι όλο διψάω πίνω το αίμα καυτό που ρέει κάτω υπόγεια κι όλο οσφρίζεται αυτό που αφήνεις εκ προμελέτης να με ξυπνά να με τελειώνει το ακριβό μου το κρατώ είναι ένα κάτι είναι τα πάντα είσαι με όλα μέσα τους μέσα μου ατέρμονη και μαγική δεν σε λέω νοσταλγία σε λέω κόκκινο όλες μου οι διαδρομές προς αυτό το κόκκινο τα αγριοκέρασα κάτω απ΄τη βρύση θεέ μου πώς δίψασα μη με μαλώνεις ξέρω καλά πώς να κρατάω απ τη δροσιά σου'  και να πορεύομαι μη με μαλώνεις παραμυθάκι μου δεν είμαι ο ήρωας είμαι η σκηνή η γραμμή απ' τα λαμπιόνια στην άκρη και πάνω μου περνάνε τρέχουνε ασταμάτητα ακούω την ηχώ των πραγμάτων όταν το βράδυ πέφτω όλα ζούνε μια δεύτερη ζωή μέσα μου γι' αυτό νοσταλγώ πριν ακόμα νοσταλγήσω ζώντας στο περιθώριο του χρ...

Ναι τελικά επισφαλείς οι λέξεις κατατρεγμένες σπασμένες φωνές και τεθλασμένα γέλια πόσο θέλω να χορέψουμε ανάλαφρα όμορφοι κι αέρινοι σ' ένα χώρο φωτεινό φορώντας ρούχα ανοιχτά και χαμόγελα διαφανή αγκάλιαζέ με σφιχτά άφηνέ με πιάσε με και γω θα τρέξω ίσια στο κέντρο σου θα περιμένω γυμνός και μόνο με την ιδέα της αναμονής σου θα είμαι έτοιμος αγκάλιαζέ με γλυκά και παράφορα κλείνε με ερμητικά ν' αγωνίζομαι να παραμείνω λίγο ακόμα και το πρωί ας κάνουμε ότι θα βρεθούμε και μετά εδώ τώρα ακόμα όλο αυτό που δεν έχει κατακαθίσει ακόμα το σώμα αχνίζει άσε με να ακουμπώ χρειάζομαι όλη μου την αφή ας σηκωθούμε λέει κι αυτό το πρωί με την προοπτική μας στο τέλος της μέρας είδα ένα παράπονο στο βλέμμα σου πίσω απ' το χαμόγελο είδα να σκοτεινιάζει λίγο πιο νωρίς ανεπαισθήτως σαν τα χρόνια που κάπου μένουν ή χάνονται μη μ' αφήνεις ακόμα ας  έχει φως φοβάμαι για το σκοτάδι που θα έρθει μείνε ακόμα λίγο και καθησύχαζέ με γλυκά κι ...

Και καρδιά και κορμί λεπτό μου αιχμηρό χνούδι στο δέρμα κατακόρυφα δέομαι ανιχνεύοντας σαν ζωντανό με την όσφρηση με καλεί στο σκοτεινό του μυστήριο που εμένα μου φαίνεται πως είναι φως ρέον όχι δεν με τυφλώνει αυτός ο πυρήνας το βασικό το ένα όλα απορρέουν απ αυτό ποιος δεν το καταλαβαίνει είμαι ένας πιστός που με ευλάβεια ανεύλαβα το ασπάζομαι και ευμενίζομαι στο είναι του όταν γλυκαίνει όταν στην αμάχη επάνω ορύεται κι όλα τα ζητά να τα κατασπαράξει όλα να τ' αφομοιώσει και πίσω να τα γυρίσει ως εξαίσια δώρα αναγγέλλοντας με φωνές και κραυγές εγώ απλός διαμεσολαβητής του απόλυτου έρεβος, απόλυτο κρημνός και κορυφή καταπόντισέ με  μέσα σου αφομοίωσέ με σαν ουσία χοϊκή λιώσε με σαν πέτρα στον πυρήνα με τη θερμότη σου δώσε μου μια θέση' προσωρινά στον παράδεισο του εξαίσιου πάθους σου ελεεινά σερνόμαστε στο καθημερινό ανόητα κι υποφέροντας για το τίποτα πασχίζοντας κομμάτια από ζωή θησαυρίζοντας και λίγες στιγμές μόνο πετάμε πέ...

Τα ακριβά μου λάφυρα στα χέρια σου κρατώ προσφέροντας το σώμα μου ιερόσυλος, πιστός πάναγνος, αμαρτωλός θα ΄'ρθω να σε συλλήσω μονάχα με τη τη σκέψη όλα θα θησαυρίσω σ' ένα τρελό parade το θέμα σου μονάχα θα παίζει και θα καίει κατακλυσμός και όργαση κοινότοπα και νέα μα όχι κενά κι ας μη μπορώ η έκφραση δε φτάνει όντας μέσα στον κύκλο σου χαίρομαι να χαθώ στην αίσθηση και την υφή κάθε άπορό μου πόρο θα υποκύψω, θ' αφεθώ στο μέλλον και στο χώρο κι από τα βάθη των γκρεμών καυτό θ' αφήσω σπόρο... Όσο κι αν θυμίζουν Villagers of Ioannina City, όσο κι αν ο Παπακων. έχει αφήσει επιγόνους, respect και πάλι respect στην ορμή και τη δημιουργικότητα της νιότης. Εμείς πλέον, άλλης γενιάς θερισμένοι σπόροι, ας θαυμάζουμε τα επερχόμενα...

Κάθε χρόνο θα γιορτάζουμε αναδρομικά τηρώντας όλες τις κρυφές υποσχέσεις λέω κρυφές μα πρέπει να φανερώσω ότι κάθε βράδυ απλώνω τακτικά τα ρούχα σου και πέφτω επάνω τους τρίβω τα υφάσματα ν' ανακατέψω τη μυρωδιά μου με το αποτύπωμα της υφής σου πράγματα που κι εγώ δεν πιστεύω ότι γίνονται όπως ένας κατά συρροήν ή ένας μανιακός συλλέγει τακτικά κομμάτια από ύφασμα φίνα σατέν που γλιστρούν απαλά περιφέρω το σώμα μου γυμνό με ηδονή που πονά σχεδόν από δωμάτιο σε δωμάτιο μετουσιώνομαι σε σένα μεταλλάσσομαι θέλω να νιώσω όπως νιώθεις όταν το βήμα σου πάνω στα τακούνια ο αέρας να φυσά μέσα σου να σηκώνεται ένα κύμα γυναίκα δεν γίνεται αλλιώς αναστατώνοντας κάθε αίσθηση αποζητώντας κάθε σου στιγμή να σ' έχω όταν δεν μπορώ να σ' έχω κι αυτό πιο πολύ θεέ μου να με μεθάει και να με συνεπαίρνει συγχωρήστε μου είναι οι δικές μου παράφορες εμμονές τους δίνεις σάρκα και ψυχή κι όλα τα δικά σου πράγματα με κυριεύουνε απόλυτα μέρα τη μέρα ω,...

Πριν το καταλάβουμε φύσηξε το πρώτο μελτέμι κι αναρρίγησαν τα κορίτσια με τα σορτσάκια που περπατούν γελώντας στην προκυμαία τα φύλλα σκίρτησαν και κάτι από την υποψία της άφιξης του επικείμενου χρόνου έκανε την ατμόσφαιρα τόσο απόκοσμα διαυγή σαν ακονισμένη λεπίδα πέρασαν οι μήνες και το κορμί δεν ψήθηκε στο αλάτι ούτε αγκαλιά στα βότσαλα όπως λέγαμε το χειμώνα μόνο έβλεπα απέναντί μου κάτι μακριά βυσσινί σεντόνια απλωμένα σε σύρματα και σκισμένα στις άκρες κι έλεγες εντάξει δεν πειράζει και βλέπαμε κατά τον ορίζοντα ήξερα πως ήσουν εκεί κι ας μην σε έβλεπα είχα την πεποίθηση πως μιλούσα μέσα από εσένα όντας εγώ και χωρίς πια να διακρίνω αν μπορούσα, ναι, θα φορούσα τα ρούχα σου και θα μεταμορφωνόμουν στη στιγμή θα γελούσα δυνατά και θα βάδιζα λικνιστά και σίγουρα με τα πατήματά σου γι αυτό κολλάω επάνω σου με την επιθυμία να αφομοιωθώ ολότελα κι εσύ που με δέχεσαι ξέρεις πως δέομαι κι απ την πηγή μ αφήνεις τα χείλη μου να βρέξω δεν θέλω άλλ...

Ένα φιλί είναι πολύ κάνε λιγάκι υπομονή ένα φιλί θέλει καρδιά θέλει και σώμα και φωτιά ένα φιλί ματιά θολή και μ' ένα σύννεφο καπνό ένα φιλί σαν το παιδί γαλάζιο φως δεν είν' απλό ένα φιλί μέσα σου ζω είναι και χώμα κι ουρανός ένα  φιλί δεν ωφελεί για να ρωτάς πότε και πώς ένα φιλί ζεστό ψωμί αποθυμιά και στεναγμός ένα φιλί ανατολή ένας γλυκός μικρός θεός

τα πράγματα έχουν ταυτότητα και το νόημα  που παίρνουν από εμάς αν φορώ το ρούχο σου μπορώ να σ' έχω επάνω μου αν βάλω στη σειρά τα περιδέραια φιλώ το λαιμό σου πόσο μου είσαι οικεία πόσο έχω από σένα σε λίγο θα μοιάζουμε όλο και πιο πολύ και δεν θα χρειάζεται να ξεχωρίζουμε τίποτα θα είμαι μέσα  σου και θα υπάρχεις μέσα μου όταν το βράδυ περιμένω ν' ακούσω τα βήματα στη σκάλα όταν ανοίγω το κινητό για να σε δω ατημέλητη και ζωντανή διαπλέκεται το τώρα και το πριν διαρκώς δοσμένος στην ύλη και το άυλο δες δεν είναι το σώμα μου είναι η ψυχή μου που σπαρταρά  σε σένα χωρίς καμία διακοπή με μια νέα ορμή και το βλέμμα το σίγουρο και βαθύ του είμαι εδώ για σένα...

να επιθυμώ την επιθυμία επαναλαμβάνοντας τα υπέρμαχα θέλω ως με θέλγεις κι εγώ εκούσια ανυπεράσπιστος στο δικό σου χέρι απόλυτα θέλω να τα ζω ω, ας μην χρειάζεται να περιγράφω πλέον πώς αντέχεται να αναβιώνεις το βιωμένο στο πάθος σου θεωρός όλα απροσδόκητα αλλιώς με συγκινούν ο  ζεστός αέρας που καίει το πρόσωπο ο καφές το πρωί η καλημέρα στο φούρνο όλα με συγκινούν αλλιώτικα και πείτε ό,τι θέλετε έτσι μόνο ξέρω ότι η ζωή είναι ζωή θεε μου' έτσι να ζω ποθώντας όλο και περισσότερο ολοένα πιο κοντά να νομίζω πως φτάνω και πάλι από την αρχή εξαίσια επανάληψη περνώ όλα τα κεφάλαια των ηδονών σου μαθαίνοντας όλο και κάτι ακόμα μείνε, μείνε έλα έξω και όρισέ τα όλα με το δικό σου το μέτρο να σε φορώ επάνω μου σαν περιδέραιο και με τ αρώματά σου να λούζομαι διαρκώς ναι είναι αλήθεια κοιτώ τη φωτογραφία και μέσα της θέλω να μπω κι όσο ποθώ τον ίδιο μου τον πόθο τόσο περισσότερο για σένα ολότελα θα ζω