Ex Post

Οι μέρες που πέρασαν σαν σιωπηλοί φανοστάτες στην προκυμαία __________________ και το κύμα που δεν έσκαγε ένας υπόκωφος παφλασμός μόνο ύποπτα σκοτεινά νερά (...................................) τα κεριά στα παραλιακά τα κέντρα κι ο βουερός ανιαρός βόμβος του αλλοπαρμένου πλήθους κανείς δεν πρόσεχε το μολυβένιο ουρανό με το μαβί του περιδέραιο μόνον εγώ έβλεπα να σκάνε τα κύματα στο λαιμό και τους λαγόνες σου κατανόησα έξαφνα όλες τις μυστικές φόρμουλες το κάθε άρωμα μου έγινε οικείο αναδύοντας περίπλοκους συνδυασμούς μέσα απ' το δροσερό φύλο σου δεν ζητώ παρά να κάνω μία παύση να ξεκινήσω να σε φιλώ από τα πόδια ως τ' ακροχείλι θε μου μου ναι τόσο σαφές σαν να διψώ και ξέρω κατά πού να κάνω να η πηγή μου να το νερό να το δέρμα μου γνώριμο στις ρώγες των δακτύλων και το απαλό το στόμα θα βρω φιλόξενα τα χείλη στενάζοντας από χαρά και προσμονή που μ' ανταμείβεις με των θεών τις ηδονές

Το πιο ευφυές δημιούργημα του θεού γυναίκα εδώ μπροστά μου με καθηλώνεις όλο τ' απόγευμα και το βράδυ σε είχα καίγοντας το μυαλό μου και σπαράσσοντας το φτωχό κορμί μου με την ιδέαν σου και μόνο είναι δυνατόν μία σου μόνο κίνηση ας πούμε όταν σηκώνεσαι κι ανεβαίνεις τη σκάλα απ' το ριχτό σου φόρεμα να καταγράφω τις γραμμές σου ή το κατεβασμένο ραντάκι ώρες παρατηρώντας ή τα στίλβοντα δάχτυλα που εκβάλλουν στο φως του προβολέα κύματα πόθου κι οργασμό επιθυμιών δες, πώς ξεσηκώνουνε εν ακαρεί

Όλα μου τα πρέπει διαλύονται μέσα στο κύμα του θέλω θέλω και θέλγω τι να πω για τη μοίρα των ανθρώπων άσπονδοι φίλοι και ξένοι θραύσματα που προσπαθούν να ενωθούν και ζητούν συνεχώς ζητούν ποια μέριμνα πιο μεγάλη ποιο χρέος ξεπερνά την ιερή του έρωτα επίκληση τα παιδιά μεγαλώνουνε χτίζοντας νέα οράματα απλησίαστα ακόμα κι απ τη σκιά μας όλα μπαίνουν σ' ένα δρόμο άλλοτε προχωρούν άλλοτε καθηλώνονται οι εποχές γυρνούν η όψη των πραγμάτων ανεπαισθήτως μεταβάλλεται κάθε μέρα από λίγο μα τόσο  αμετάκλητα αν δεν ακούω τα βήματα στη σκάλα αν δεν περνά το θρόισμα στο διάδρομο αν δεν βλέπω με την αφή  και το μυαλό μου θα χάνομαι μέσα στην αναπόληση ο νους μου καίγεται η ψυχή μου ανεβαίνει κι εξαχνώνεται στο ανάμεσα δέξου με εμένα που άμαθος βιάζομαι ν' αρπάξω όλο τον καιρό στα χείλη και στα χέρια να ξαναενώσω τις άκρες να μεριμνήσω για τη σωτηρία την επίγεια όσο υπάρχει φως κι ανάσα τόσο θα λαχταρώ όλο και πιο πολύ σ' αυτό το ένα το ...

Θα περιπλανηθούμε ανέμελοι στην άμμο καίγοντας τα πόδια μας θα χαθούμε σφιχτά αγκαλιασμένοι \στο πιο απόλυτο σκοτάδι θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά και θ' απορείς δεν έχω μετρήσει ακόμα ξαφνιάζομαι  κάθε φορά που αναφλέγεσαι μέσα στα χέρια μου πόσο πιο ψηλά πόσο πιο πολύ όλα όσα ανακαλύπτω σε σένα και μέσα από σένα πόσα λίγα πράγματα πώς πορευόμουν τυφλός και δεν ήξερα ούτε το φύλλο ούτε το νερό μαθαίνω τη γεωγραφία των αισθήσεων και σαν παιδί που διψά απομυζώ το κάθε τι άλλοτε μπαίνοντας μέσα σ' αυτό ως το τελευταίο μόριο να χάνομαι εντελώς το μυαλό μου γίνεται αιθέρας που διυλίζεται μέσα απ' τ' ανοιχτό σου στήθος το περιδέραιο που απλώνεται επάνω σου σαν πολλά μικρά δάχτυλα να σε χαϊδεύουν θέλω να έρθω πάλιν με το ελαφρύ κύμα και την αψάδα της αρμύρας να φωλιάσω στο κορμί σου μέσα από τους πόρους σου θέλω να κατακτήσω κάθε κρυφή πλευρά να εισχωρώ στο μυαλό σου αδράχνοντας τα κάγκελο δεν μου φτάνει να έχεις ένα σώμα θέλω να φτά...

Εγώ δεν ξέρω παρά μονάχα να σ' αγαπώ ακόμα δεν έχω άλλο να περιμένω ένα φιλί στο στόμα δεν έχω γέλιο ούτε και χρώμα ένα χαμένο σώμα που τριγυρνάει και το σκορπάει στο χρόνο που πονάει και που μετράει κάθε σφυγμό σου κρέμεται στο λαιμό σου σαν ένα ξένο παιδί χαμένο και λίγο τρομαγμένο που δε γελάει ούτε μιλάει και όλο μελετάει τα δίχως λόγια μνήμη υπόγεια μονάχο τραγουδάει μέσα στη νύχτα ρίχνει τα δίχτυα σκορπά στους πέντε ανέμους με νικημένους και ξεχασμένους στο λάθος τους χαμένους εγώ μιλάω παρακαλάω για μένα να ανοίγεις τα δυο σου φύλλα και σαν βροχούλα μέσα σου να με πίνεις

Ακούω στις βεράντες στις πίσω αυλές γέλια κι αστεία ζωές που μπλέκονται ζωές περνάνε η μία μέσα απ' την άλλη στιγμές αλήθειας στιγμές που συναντιόμαστε μέσα από ελάχιστες προτάσεις αποκαλύπτεσαι όλα μου λες πως φανερώνονται καλά που θα 'τανε να μην υπήρχε η ανάγκη όλα να λέγονται να διατυπώνονται μπαίνω όλο και βαθύτερα μέσα στη σπείρα αυτού του χρόνου κι έρχομαι  όλο πιο κοντά αν ήταν όμως δυνατόν ακόμα λίγο περισσότερο να με φορέσεις πάνω σου να γίνω εγώ ό,τι πατάς κατεβαίνω ποθώντας να συγκρατήσω μες στο στόμα μου την απαρχή σου και το τέλος να μ' εγκολπώνεσαι αργά ποτέ δεν θα μπορέσω όμως να καταλάβω  - ποιος μπορεί; - να πει τι έζησε τι είδε από ετούτα εδώ τα άγια τα σκοτεινά τερπνά μυστήρια που με τραβάν κι ας μη μπορώ το πιο πολύ να προσεγγίσω ξέρω γιατί δε με αφήνεις το ξέρω τώρα πια καλά ίσως γιατί και να μην πρέπει έτσι σε σένα οριστικά να ξεχαστώ παρά να μείνω ψηλά κι αγέρωχα εγώ που δεν τολμώ στα σκοτεινά τα υπόγεια βάθ...

Θα έρθω χαμηλώνοντας τα φώτα εισβάλλοντας  στο μεταίχμιο του ύπνου σου διεκδικώντας το κάτι παραπάνω κοίταξε μέσα σου  και θα με δεις αναπάντεχα κοντά σου ας μην αναμένουμε άλλο πια οι μέρες φτάνουν και παρέρχονται τίποτα δεν μπορεί  να ανακόψει την πορεία που ανοίγεις σε μένα φύλαξε μου τις καλύτερες θωπείες σου και με πολύχρωμα ντύματα κλείσε με έντεχνα σφράγισέ με με το στόμα με τη μυρωδιά με το νερό που κυλά απ' την πηγή αποκοιμιέμαι υγρός και γαλήνιος ο ουρανός μου είναι η σκέψη σου η φυσική σου παρουσία ερμηνεύει όλα τα ανεξήγητα έχω μάθει πια και το ξέρω όσο ζω είσαι η μοίρα που διαλέγω ας μη ζηλέψει θεός κανείς σε παρατηρούσα να περνάς την είσοδο ακολούθησα νοητά το σταθερό σου βήμα περιπλανήθηκα μαζί με το βλέμμα σου ώσπου κατάλαβα πια πως είμαι εκεί που είσαι κι ας μένω εδώ συγχρονίζομαι σε σένα κι ας καθυστερώ βρίσκομαι μόνο σε σένα κι ας έρχονται ώρες που σ' αναζητώ μη μ' αφήνεις έστω και λίγο τώρα που σ...

Βάζω στην τσάντα δυο πράγματα κι έρχομαι μετακομίζω οριστικά στο προσκήνιο του έρωτά σου φέρνω μαζί μου ένα  χαμόγελο πλούσιο και ζεστό με όλες τις ρυτίδες στα μάτια κλείνω μέσα μου όλη την προσδοκία χρόνων κι ανατέλλοντας ανατέλλω δεν χρειάζεται πια να στοχάζομαι πέφτω μ' εμπιστοσύνη στον δροσερό λειμώνα δίχως το φόβο κανένα σύννεφο βαρύ μόνο το  άρωμα κι η γεύση απροσδιόριστη και παιχνιδιάρα έλα να παίξουμε σε τούτο τη γωνιά δεν χρειάζονται ατέλειωτα τετραγωνικά μόνο να βλέπουμε τη θάλασσα να, σχεδόν τη γεύομαι όπως μαζί σου τη φέρεις δεν το γνωρίζεις ίσως ακολουθείς μια διαδρομή απ' τη Φωκίωνος του '80 ως τις χαρούμενες ακτές των έφηβων παράταιρα μεγαλωμένων εγώ, δεν ξέρω, τι να πω ακόμα με τη γεύση από το πρώτο γάλα παίζω ακόμα στ' όνειρό μου τα μολυβένια στρατιωτιάκια μου ήσυχα, μοναχικά στο ξύλινο παρκέ μεγάλωσα βλέποντας ένα κομμάτι ουρανό που όσο πήγαινε και μίκραινε κι ωστόσο ανεβαίνοντας απ' τη μικρή την ανεμ...

το υγρό καλοκαίρι που καίει μέσα απ' τα μισάνοιχτα χείλη σταυροπόδι δουλεύοντας στη στιγμή κυλάνε σταγόνες κι η σκέψη μακραίνει είσαι και δεν είσαι δω τώρα εδώ την πιο κατάλληλη ώρα για να σ' έχω η κάθε ώρα κολλάει επάνω σου ένα βήμα σίγουρο επάνω μου καλπάζοντας το στυλό στα χείλη στον καθρέφτη που παίζεις στο όριο ανεβαίνοντας κατέβασέ το λίγο ακόμα εκεί στο χώρισμα το σημάδι του ήλιου θέλω να βλέπω πίσω από  μια γωνία απαρατήρητη να θεώνεσαι γυμνή αναδιφώντας στο βλέμμα, στη λαγνεία της υποψίας αφής που με βασανίζει τόσο με τη σκέψη μόνο σχεδόν φτάνοντας στο έσχατο όχι δεν μπορεί δεν γίνεται να ξοδευτεί αυτή η επιθυμία ν' αναλωθεί στον εαυτό της πρέπει να βρει τη δίοδό σου τόσο καιρό που δε σφάλλει που ξέρεις τόσο καλά αχ, πόσο μπορείς να τα ενώνεις όλα μέσα σου και να φτιάχνεις κόσμο από τον έρωτα και για τον έρωτα δεν παραδέχομαι και δεν αναγνωρίζω τίποτε άλλο υπέρτερο απ' το δέρμα που ιδρωμένο μεθάει τον ίδιο το...

Κάνε μου κι εγώ ακολουθώ βρίσκομαι πάντοτε πίσω απ' αυτά τα βήματα εκεί που ορίζεις και με αρώματα εξαίσια διευρύνω τη μνήμη της όσφρησης οι δρόμοι που μου άνοιξες το λεπτό σου φόρεμα ρίξε το επάνω μου να γλιστρήσω απαλά το χέρι μου στο ανάγλυφο των ονείρων στερέωμα σε σκέφτομαι ρευστός μέσα στη νύχτα παλεύω μόνος στο ανοιχτό σου παράθυρο καιροφυλακτώ κι ας μη μ' αφήνει ο ανίκητος χρόνος θα περάσω θα χωθώ στην έξω μεριά στο στενό σου σεντόνι ξεκινώντας από χαμηλά θα διασχίσω το κορμί σου αργά και σταθερά να σταθώ σε κάθε σημείο όλα θέλω να τα αποτυπώσω σ' εξιδανικεύω κατ'εξακολούθηση και το ξέρεις φαντασίωση ήσουνα πάντοτε δική μου θέλω να περνάνε έτσι οι ώρες και τα χρόνια να μένουν όλα έτσι μετέωρα ανάμεσα σε δύο κύματα οργασμικά και με φωνές, κραυγές και λόγια σιωπηλά που καίνε μετά να γελάμε ω ναι, να γελάμε από της ψυχής τα βάθη δεν ζήτησα κάτι άλλο θεέ μου είναι λίγα αλλά είναι όλα τόσα πολλά που στερούμαστε θέ...

Θέλω εγώ στα χέρια σου το νήμα μου γυναίκα να ορίσεις όλο μου το βιος απ' το εδώ ως το ποτέ θέλω να μ' εγκολπωθείς μέσ' απ το αίμα και την  υγρή ουσία να με αφομοιώσεις έτσι που τελειωτικά πια να γίνω όλος  ένα ιερό σκήπτρο δαυλός καιόμενος ένα κατακόκκινο κάρβουνο που θα κυοφορείς μέσα σου για να γεννάς μαργαριταρένια σύννεφα απ το στόμα σου να λάμπει ο νυχτερινός ουρανός στα στίλβοντα πόδια σου πριν σε σκεφτώ να είσαι η σκέψη μου πριν σε δω να ξέρω πως σε είδα πριν σε ποθήσω να σ΄ έχω ποθήσει πριν να ψελλίσω οτιδήποτε άλλο ν' απαντώ με κραυγές και βρυχηθμούς που μέσα μου ταιριάζω ανασκάπτοντας κι αντλώντας και γω' θ' αποθέτω τις καινούριες μέρες βαθιά να τις φυλάς έτσι δυνατή σαν αρχαία ιέρεια κρατώντας γερά αδράχνοντας όλα τα θέλω μου σε μια εκστατική κραυγή που δεν μοιάζει τίποτα και κανενός κι απλώνεται επάνω στο δέρμα μου σαν ιερή ανατριχίλα ανοίγω το στόμα μου νομίζω πως μοιάζει σαν η τελευταία πνο...

Η καλύτερη μέρα τη ζω και την ξαναζώ άφησέ με να σε κοιτάζω κρυφά και φανερά από κάθε πλευρά γίνε η δική μου οπτική χρειάζεται μια διάρκεια σε αυτό το άγγιγμα σε όλο το δρόμο της επιστροφής το σώμα δεν ακολουθούσε είχε μείνει ακόμα μέσα στ' αυτοκίνητο το φιλί έξω απ' το σταθμό ένα φιλί που δεν θέλω να κοπεί σαν να είμαι δεμένος με έναν αόρατο λώρο δεν έφυγα ποτέ έμεινα εκεί μπήκα στο τρένο κι όλα είχανε αποκτήσει μια παράξενη διαύγεια μπορούσα και διάβαζα τα πρόσωπα σχεδόν αποκρυπτογραφώντας σκέψεις, έξεις, επιθυμίες όλα έγιναν πάλι τόσο ξεκάθαρα βυθίστηκα με εμπιστοσύνη στο μέλι των ματιών σου και κράτησα στα χέρια μου όλη την ύπαρξή σου κι όμως ο χρόνος μας ξεγέλασε δεν ήταν παρά μια απειροελάχιστη στιγμή που θέλαμε πολύ να διαρκέσει επιβραδύναμε το χρόνο κατάπληκτοι διαπιστώσαμε πως δεν είχαμε διατρέξει παρά δυο βήματα με πήρες στα χέρια σου αναλήφθηκα πάλι μέσα σου και χάθηκα πάλι σε ένα άχρονο νομίζω πως με παρατηρούσες ...

Disconnect γύριζα στον κόσμο απλώς περιφέροντας το σώμα σε λιτανεία δεν ωφελεί τίποτα ακατάσχετες φλυαρίες μια σύναξη ανοησίας περνούν κάνοντας όση φασαρία μπορούν όλοι δηλώνουν παρουσία γρήγορα κορμιά γρήγορα αυτοκίνητα γρήγορα ξεχασμένοι αφήστε με θέλω να πάω κάπου να κρυφτώ να μη μιλώ σε άνθρωπο αν συνεχίσω να περιφέρομαι δεν ξέρω πού θα φτάσω μέχρι να χάσω κάθε αίσθηση' και να πέσω κάτω ξερός σαν νεκρό φύλλο τι είν αυτό τώρα ηλιοβασίλεμα το λένε κουράστηκαν τα μάτια μου πόνεσα να κοιτώ με τόση ένταση και να μη βλέπω τίποτα έμεινα ασύνδετος και άναυδος disconnect σφάλμα πού είσαι μη μ' αφήνεις θα με παρασύρει αυτό το γελοίο πλήθος που δεν μπορώ ό,τι και να κάνω μένω καρφωμένος κάτω δώσε μου κάνε να σηκωθώ λίγο αφήστε με ανόητοι σε λίγο να θα έρθει  να με πάρει από το χέρι δεν πειράζει παρεξήγηση όλα καλά όλα εντάξει όλα καλά θα λέω στην άκρη του δρόμου τσαλακωμένοι μα ζωντανοί

να αγκαλιάσω τον αστράγαλό σου σαν λεπτό διάφανο βραχιόλι να κυλήσω στο λαιμό σου σαν την τελευταία σταγόνα ποτό να διασχίσω την ενδοχώρα μέχρι το δροσερό λιβάδι και να προσφέρω χοή και θυσία να βρέξω τα χείλη μου νοτισμένα μάτια κλείνω και πέφτω βαθιά έτσι πρέπει να είναι όταν βυθίζεσαι στο έρεβος και πάλι επάνω με μιαν ανάσα ρίξε μου ένα νεύμα κάνε στο πέρασμά σου' να θροίζουνε τα φύλλα σαν σκέψεις που πετάνε ερωτικά να πλανεύονται σμίξιμο ανατριχίλα λιτανεία ορθή πόσα μάτια γυρίζουνε φθονούνε ή ορέγονται κάνε να μην μπορέσω ποτέ να πω σε χόρτασα να μη φτάσω ποτέ ως το πιο έσχατο να σε τρυγώ κι όλο να καρπίζεις με τον ανθό στα χείλη κι ένα χαμόγελο μαργαριτάρι αγάπη μου αχ να σε πάρω και πίσω ποτέ να μη γυρίσω πάλι άδραξε και όρισέ με κάνε με δικό σου νικητή έλα να παλέψουμε και να καλπάσουμε μαζί όπως ποτέ δώσε μου σχήμα μέσα στο στόμα σου φανέρωσέ μου όλα τα μυστικά κοινωνήσέ μου τα υγρά σου χείλη άνοιξέ μου το δρόμο να περνώ κ...