Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μόνο σκιές

Κάποιες φορές
προσπαθώ
να το δω
απλά το θέμα
όπως λες
αλλά τελικά
είναι τόσο διαφορετικό
το ζήτημα που
δεν έχει άλλη ερμηνεία
γιατί το θέμα είναι ότι
όσο και να θέλω
να το δω ψύχραιμα
αυτό δεν υπάρχει
πολλές φορές
μου λείπεις
έτσι απλά
επιτακτικά
αληθινά
γυρίζω σπίτι
δουλειά ως αργά
μια βόλτα
για χαλάρωση
με το ποδήλατο
ένα ποτήρι κρασί
ένα τσιγάρο
στο κωλομπαλκονάκι
κι αυτή είναι η ζωή μας
το καθημερινό μεροκάματο
της αφάνειας
να μην είσαι εκεί
όχι, λέω,
δεν πάω σπίτι
θα έρθω σε σένα
είναι ανάγκη μεγάλη
μα δεν υπάρχει τρόπος
το ξέρω
δεν θέλω να τ' ακούω
να το σκέφτομαι
και γυρνάω ένα γύρω
λέω, άντε να το καθυστερήσω λίγο ακόμα
μα, τι κάνεις,
δεν μπορείς να γυρνάς στο δρόμο
μπορώ, καρδιά μου
για σένα μπορώ
μέχρι να με πιστέψεις
θα ξοδέψω όσα βράδια
χρειαστεί
όση ψυχή έχω
για μια νύχτα ακόμα
μαζί σου
δεν χρειάζονται πολλά
δος μου
άλλη μια ευκαιρία
να σου χαϊδεύω τα μαλλιά
να χαθώ μέσα σου
να γελάμε όσο ποτέ
και να λέμε
κοίτα να δεις
μια μέρα
όλα αυτά θα τα θυμόμαστε
το τρέμω αυτό το "μια μέρα"
γιατί τώρα, τώρα, τώρα!
να σε νιώσω
δεν υπάρχει αναβολή
δεν υπάρχει ο χρόνος
εσύ είναι
το μέσα μου
το θέλω σου
εδώ, δυνατά,
με φωνή,
άσε με να στο πω
με το στόμα μου
να γευτώ όλη
την ουσία σου
ν' απομυζήσω
κάθε σου χυμό
για να στον δώσω πίσω
το χέρι σου στο χέρι μου
είναι τόσο απλό
πόσες φορές
μου λείπουν
τα πιο απλά πράγματα
και αδιαφορώ
παντελώς
αν αυτό είναι
ενήλικο
γιατί το πάθος
ποτέ
είναι η αλήθεια
δεν ενηλικιώνεται
ευτυχώς
για μας
πάντα νέοι
εμείς οι δύο
μόνοι
και γύρω μας
μόνο σκιές


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Terminal

Εμπρός, όλοι όρθιοι να επευφημήσουμε ζωηρά στην τελική αναμέτρηση δεν υπάρχει νικητής ούτε και γέρας μα ο αγώνας δόθηκε η κούρσα κερδήθηκε τα καλύτερα μείνανε πίσω όπως κάτι σημάδια που βάζεις στη διαδρομή και ξέρεις ότι οδηγούν στα ξέφωτα των αναμνήσεων Εμπρός με μία ιαχή θριάμβου ν' αποθέσουμε  λίγες κόκκινες παπαρούνες τι είναι η εποχή που θριαμβολογεί το εφήμερο  κι ανεπανάληπτο  της άνοιξης που ήρθε δύσκολα κι εύκολα θ' αποδράμει αφήνονας πίσω χιλόμετρα δρόμο πόνο και δάκρυ κι αλλοτινή χαρά δίκαια μοιρασμένα

Χειροκρότημα

δεν πρόσεχε όλο πατούσε σε κάτι κενά κάτι ρωγμές άηχες ένα φάσμα άπλωνε άρρωστο φως έβρεχε σκόνη λέγανε πως θα περάσει υπομονή είναι ζήτημα... εξαρτάται απ' το μέτρο σύγκρισης για άλλους ένα κλείσιμο του ματιού για άλλους μια ζωή θα περάσουν όλα δεν θα σκέφτεσαι πια αν και ίσως κι εφόσον ο μαστρωπός χρόνος ασελγεί στο ανυποψίαστο σώμα παρατάσεις και παραστάσεις ο πιανίστας σκύβει επάνω από το κύμβαλο κι αναμετράται με το φοβερό κενό των παύσεων πριν το τελειωτικό χειροκρότημα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα

Ηλικιωμένη στη μπαλκονόπορτα δεν ξέρω αν παρατηρεί ίσως να θυμάται ίσως να μη θυμάται πια πιο πάνω ανεβαίνοντας Τοσίτσα μου φάνηκε πως είδα τον σύντροφο Φελέκη κάπως πιο συρρικνωμένο οχι όμως στην αρχαία τρίκυκλη μπεμβέ αλλά σ' ένα παπί τρισάθλιο νομίζω αυτός' θα μας έχει αφήσει χρόνους στην Ερεσσού  αποτυχημένη πρώτη συνέρευση δεκαετίες πίσω μόλις χτες σ΄αυτή τη γειτονιά συσσωρεύονται μνήμες γκράφιτι μαύρα αφίσες και συνθήματα στις εισόδους των καταστημάτων κορίτσια καπνίζουν στριφτά τσιγάρα εμείς χορτάσαμε καπνό και τέλος από αυταπάτες οι δρόμοι άλλαξαν τα σπίτια κρύφτηκαν πίσω από φεγγίτες στη σκεπή οι μέρες κοντύνανε στο ανάστημα του επιτρεπτού απολυτήριες εξετάσεις φροντιστήριο στην Κωλέττη οι δρόμοι σκεπάστηκαν οι διαδρομές έμειναν ίδιες τα βήματα βαρύνανε κι έρχεται λέει νέος χρόνος ούτε να το συζητάς κάποτε έγραφα κάρτες Χριστουγέννων κάποτε ήσαν δυνατότητες που η υλοποίησή των καθυστέρησε τραγικά ως το αναπόφευκτο  abort mission  το προτσές του ιστορικού υλισμού ...