Τα δικά μας πράγματα

Μερικές φορές
κοιτάζω τα χαμηλά σπίτια
σπίτια που βλέπουν ίσια
στα μάτια
αυτά που γίνονται
πίσω από κλειστές πόρτες
ανοίγονται δρόμοι
κι όλο νομίζεις πως
κάνεις νοερούς κύκλους
βλέπω μπροστά μου
τα θαυμαστά πράγματα
που μπορεί να μην είναι
τίποτα πιο λίγο
ή πιο πολύ
από έναν ανθισμένο κήπο
σφηνωμένο
ανάμεσα
στο οκτάωρο της λήθης
τότε,
με ευγνωμοσύνη
κι απέραντη τρυφερότητα
κοιτάζω προτού ξεκινήσω'
πέρα μακριά
κατά τη θάλασσα
ή εκεί που σμίγουν
οι βουνοκορφές
και βλέπω όλα
που δεν είναι ευθείες
αλλά ρευστές καμπύλες
κι ευχαριστώ τη ζωή
για το χάδι το ζεστό'
και την ανάσα
ό,τι ζω
είναι καλό
γιατί με φέρνει'
με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους
όλο και πιο κοντά σου
πέφτω να κοιμηθώ
με μια γλυκιά
αγαλλίαση
κι ευχάριστη προσμονή
η ψυχή μου πλέει χαρούμενα
θέλω να πάρω
και να δώσω κι άλλο
επιστρέφω έτσι
στα δικά σου πράγματα
που είναι πιο πολύ
δικά μου
συν τω χρόνω