Ex Post

Το μεσημέρι είπα θα σε δω στον ύπνο μου εκεί που ήμασταν πιο πριν μαζί και εσύ ήσουν όλη δική μου ήμουνα γύρω σου σε πολιορκούσα κι όπως στη γη πέφτει η καταιγίδα με δεχόσουν ενώ εγώ σε άγγιζα για να κυριεύσω με απόλυτη ορμή κάθε κρυφή σου αίσθηση πυροδοτώντας μία μία τις δικές σου μικρές αδυναμίες που τόσο τις έχω οικειωθεί εγώ που το μόνο που ποθώ είναι να ξυπνήσω και να είμαι δικό σου σώμα ακόμα, και να το 'χω ζήσει ή και να μην ξέρω αλλά να ξυπνώ με αυτή την τόσο επιτακτική και κυρίαρχη ανάγκη να σε νιώσω και πάλι δική μου όσο ποτέ

Κάποιες φορές προσπαθώ να το δω απλά το θέμα όπως λες αλλά τελικά είναι τόσο διαφορετικό το ζήτημα που δεν έχει άλλη ερμηνεία γιατί το θέμα είναι ότι όσο και να θέλω να το δω ψύχραιμα αυτό δεν υπάρχει πολλές φορές μου λείπεις έτσι απλά επιτακτικά αληθινά γυρίζω σπίτι δουλειά ως αργά μια βόλτα για χαλάρωση με το ποδήλατο ένα ποτήρι κρασί ένα τσιγάρο στο κωλομπαλκονάκι κι αυτή είναι η ζωή μας το καθημερινό μεροκάματο της αφάνειας να μην είσαι εκεί όχι, λέω, δεν πάω σπίτι θα έρθω σε σένα είναι ανάγκη μεγάλη μα δεν υπάρχει τρόπος το ξέρω δεν θέλω να τ' ακούω να το σκέφτομαι και γυρνάω ένα γύρω λέω, άντε να το καθυστερήσω λίγο ακόμα μα, τι κάνεις, δεν μπορείς να γυρνάς στο δρόμο μπορώ, καρδιά μου για σένα μπορώ μέχρι να με πιστέψεις θα ξοδέψω όσα βράδια χρειαστεί όση ψυχή έχω για μια νύχτα ακόμα μαζί σου δεν χρειάζονται πολλά δος μου άλλη μια ευκαιρία να σου χαϊδεύω τα μαλλιά να χαθώ μέσα σου να γελάμε όσο ποτέ και να λέμε κοίτα ...

Καταλαβαίνεις; προσπαθείς, αλήθεια,  αρκετά; μη νομίζεις πως θα τα βρεις έτοιμα στρωμένο κρεβάτι τακτοποιημένα τα πιάτα και τα λουλούδια στο βάζο εγώ δίνω  το αίμα μου για λίγο ελεύθερο ουρανό δε σκορπάω το γέλιο μου στο ασήμαντο γι' αυτό γελάω δυνατά καταλαβαίνεις; από σένα περιμένω περισσότερο καλύτερα πιο μπροστά να με εκπλήξεις, αν μπορείς θα με εκπλήσσεις, άραγε, και τώρα και μετά; θα με αναζητάς το ίδιο; θα με υπομένεις; θα κρατάς μόνο για μένα τη μόνη σκέψη το τελευταίο τσιγάρο την πρώτη καλημέρα τα πιο κρυφά σου θέλω το πιο καυτό δάκρυ; θα με κρύβεις  κάτω απ' το ρούχο σου στη δουλειά στο δρόμο θα με ζεσταίνεις ακόμα και το καλοκαίρι; καταλαβαίνεις τι σου ζητάω, ε; πες μου, καταλαβαίνεις;

Σε ζω σε μοιράζομαι εδώ και αλλού όπως μπορώ να σ' έχω αλλά όσο στα σεντόνια μου μένει τ' αποτύπωμά σου θα ξέρω ότι μπορώ να ξεκινήσω πάλι αύριο με τη βεβαιότητα ότι ο έρωτας που κάθε άλλο παρά μια έννοια αφηρημένη μένει εδώ κάθε φορά και κάτι καινούριο αλλά και γνώριμο αναπάντεχα οικείο και ολοένα πιο δικό μας πώς γίνεται αυτό δεν μπορείς να ξέρεις ζω για σένα θα πει σ' έχω σε κρατώ σου χαϊδεύω τα μαλλιά σε κατακτώ κι έπειτα τρυφερά σε σκεπάζω με το σώμα μου κλείνω τα μάτια κι ακούω την κούρασή σου σε βλέπω το πρωί στον καθρέφτη και κοροϊδεύω τις γκριμάτσες σου με μαλώνεις γλυκά βγαίνουμε καφές στο χέρι ένα φιλί βιαστικά και τρέχουμε, τρέχουμε όμως, ο έρωτας επιμένω μένει εδώ στο δωμάτιο αυτό κι έχει τη γεύση το σχήμα την ανάσα και το σώμα σου και είναι όλα δικά μου

Οικειότητα πόδια μπλεγμένα ανακατεύοντας τα μαλλιά σου αναδεύοντας μισοφωτισμένα απογεύματα η γάτα γυροφέρνει τα ρούχα πεταμένα βιαστικά στο πάτωμα με κυριεύεις, ψυχή και κορμί τρέμω η καρδιά μου κλωτσάει κατακλύζεις κάθε κύτταρο ανεβαίνουμε στην εσωτερική αυλή ένας ουρανός γαλακτώδης ρευστή ουσία του κόσμου που με περιβάλλει μετά απλωνόμαστε στο τραπέζι λόγια, γέλια, σχήματα οικειότητας ένα απόγευμα δίπλα στις γρίλιες οικειότητα μαθαίνω μαζί σου διεκδικώ το είναι σου σε θέλω έτσι οικεία

Ξεχωριστή από πάντα το ξερες δεν ήταν εύκολο δεν υπάρχουν κανόνες δεν τους χρειαζόσουν ξεκίνησες να φτιάξεις τον κόσμο σου και να τοποθετήσεις την εικόνα σου μέσα σ' αυτόν άλλοι το προσπαθούν ανεπιτυχώς εσύ έπρεπε να καταστείλεις το μοναδικό το τάλαντο του έρωτα ήθελες μόνο να μπορείς να υπάρχεις έξω απ' το πλήθος όχι, όχι δεν σε χωρά δεν είσαι εκεί γι' αυτό ψάχνεις το ξεχωριστό τι κατάφερες, τελικά αναρωτιέσαι μα πώς μπορεί ν' αναρωτιέται μια μικρή θάλασσα το λόγο και την αιτία δεν υπάρχει είν' αυταπόδεικτο κι αν τώρα κάθομαι και τα λέω αυτά με λόγια σχεδόν πεζά είναι για ν' αφήσω ένα ακόμα ισχνό τεκμήριο να ξέρουν όλοι όσοι θα μπορούν κι όσοι θα καταλαβαίνουν κάποτε ότι δεν υπήρξες μάταια στο χώρο κι έξω απ' αυτόν στις συνήθειες σου και στην απαίτηση να μην υποτάσσεσαι ναι, αγαπημένη, στέκεσαι μοναδική χιλιάδες χρόνια και πριν ακόμα απ' το χρόνο στέρεα κερματισμένη φωτεινά σκοτεινή ιερά μαιν...

Δεν σε πιστεύω τα μεγάλα παιδιά δεν κλαίνε αλλά οι άντρες κλαίνε πικρά μουσκεύουν  το μαξιλάρι σαν κοριτσάκια αλλά όχι με το κοριτσίστικο καπρίτσιο κλαίνε με την καρδιά τους οδηγώντας όχι με την πρόφαση του αέρα που χτυπά  στο πρόσωπο αλλά απροκάλυπτα χωρίς ντροπή γιατί το δάκρυ ενός άντρα πηγάζει κατευθείαν από το πιο  φωτεινό και ατόφιο κομμάτι του που τόσο πολύ το 'χουμε φορτώσει τα πρέπει και τα μη κλαίνε με τα πιο ακριβά δάκρυα όχι συγχώρεσης  ούτε μετάνοιας αλλά με τη συναίσθηση της πράξης πως είπα τα πιο λάθος λόγια στον πιο λάθος χρόνο πως πλήγωσα όποιον δεν έπρεπε δεν είναι δάκρυα εξαγνισμού είναι η συγγνώμη που άργησε τραγικά είναι το σφάλμα που έγινε οριστικά το μοιραίο που ήρθε και δεν έκανες τίποτα να το σταματήσεις είναι που είμαστε τίποτα και κανένας που μένουμε μόνοι τα παιδιά κλαίνε κρυφά και με παράπονο και παραδίνονται στον ύπνο ...

Περπατάς ξυπόλητη έξω στο δρόμο στα μαγαζιά στην αυλή δεν υπάρχει καμία άλλη πιο αισθησιακή εικόνα για να αποταμιεύσω για τα μοναχικά βράδια καρδιά μου είπα μισές αλήθειες όχι δεν συνηθίζεται το σπίτι με μια μόνο φωνή πώς θα γίνει θα μιλάω μόνος θα γυρνάω από δωμάτιο σε δωμάτιο και δεν θα έχω να μαζεύω τα ρούχα σου φεύγοντας, ευτυχώς, πάντα μου αφήνεις κάτι κυρίως, όμως, θα ήθελα πολύ κάτι που δεν μπορείς ν' αφήσεις πίσω θα ήθελα, πολύ σοβαρά ν' ακουμπήσεις πάνω μου τα δάχτυλά σου και στα γυμνά σου πόδια ν' αφιερώσω το καλύτερο τραγούδι μου έπειτα, με απόλυτη ηδονή να σκύψω και να τα φιλήσω κυρίως δε εκείνη τη μικρή ελίτσα στο δαχτυλάκι που όταν βρίσκει διέξοδο αυθάδικα ξεπροβάλλει και παίζει μαζί μου με προκαλεί και μου γελά αυτό το πονηρό δαχτυλάκι θα ήθελα να το φιλούσα κάθε βράδυ σαν το μικρό σκανταλιάρικο παιδί που κρυφά καμαρώνεις και γλυκά φιλείς πριν το σκεπάσεις και σβήσεις το φως για να πας...

Κάποιες φορές χάνομαι το μυαλό μου σκορπίζεται κι ένας τρόμος με κυριεύει ότι δεν θα με αναγνωρίσεις ότι θα με απωθήσεις σαν ξένο κάποιες φορές χάνω το δρόμο και περιφέρομαι τριγύρω σου χωρίς να ξέρω που θα σε βρω πως με βλέπεις και δε με βλέπεις φοβάμαι πως σε χάνω ενώ, να, είσαι εκεί κάποιες φορές φοβάμαι να σε αντικρίσω για να μη δεις ότι είμαι χαμένος κι ωστόσο με ξέρεις τόσο καλά πριν καν μιλήσω από τον τόνο απ' την παύση με ξέρεις τόσο καλά κι εγώ χάνομαι σαν ηλίθιος πιάνεις το παραμικρό μου σήμα περνάς από μέσα μου κι εγώ σ αφήνω να κυλάς από πάνω μου σαν ένα αόρατο δίχτυ να μη μ αφήνει να σ' αγγίξω και τρέχω να σε φτάσω αλλά δεν σε φτάνω κι είμαι όρθιος αλλά δεν υπάρχω ανάγκη είναι να σε νιώσω να πάρω ξανά τη φλέβα της ζωής από μέσα σου δεν ξέρω αν κι άλλοι το νιώθουν΄ κι ούτε με νοιάζει ξέρω μόνο ότι με σένα ζω αναπνέω εκτείνομαι τελειώνω αφήνομαι μόνο αυτό όλα τ' άλλα αντικατοπτρισμοί

Ο χρόνος είναι όλα όσα σου υποσχέθηκα δεν είπα ψέμματα μωρό μου μη μετράς αυτά που πέρασαν καθισμένη στην αυλή μια χαρά μπορείς να λες κοίτα, γιορτάζω εγώ ολόκληρη με το κορμί μου που δεν κρύβω ένα κορίτσι που δε φοβάται τη ζωή που δε φοβάται το κύμα κόντρα στον άνεμο  - μην πας μακριά, καρδιά μου, μη μιλάς εδώ πάλι θα γυρίσω μόνο άφησέ με για λίγο να 'μαι μόνη ν' ακούω τους παλμούς μου να νιώθω τη ζωή από μέσα μου να φλέγεται να θέλω ν' ανασάνω και το κύμα να χτυπώ να προσπαθώ ξανά να γεννηθώ σαν αποκάμω πίσω τότε να γυρίσω να με δεχτείς στο φως αυτό λουσμένη γυναίκα, στην αλήθεια σου δοσμένη

Δεν θα στείλω μήνυμα μέσ' από τον εύκολο δρόμο δεν θα σου ταίριαζε θα ήθελα κάτι άλλο δεν ξέρω γιατί αυτή τη φορά περισσότερο κάτι φωνάζει μέσα μου κάτι λέει όχι σε αυτό που κάνουν όλοι μα δεν βλέπεις; τι πας να κάνεις; να βυθίσεις στο  μέτριο στο ασήμαντο το διαφορετικό; μα την αλήθεια, από μόνη σου ορίζεις το μοναδικό το δικό σου κι αυτό που θέλεις θα κάνεις, το ξέρω, περιφρονείς με σιγουριά τα τετριμμένα δεν θέλω ν΄ αναλωθώ σε λόγια έξω απ' το χρόνο ξέχωρα από λέξεις χειρονομίες που αρμόζουν στους πολλούς μόνο εδώ μέσα  - μα πόσο μέσα πια; - όσο δεν φαντάζεσαι ίσως και να φαντάζεσαι ίσως και να το ξέρεις ήδη υπάρχεις ζεις μοναδική δική μου το λέω χωρίς ντροπή πέρα για πέρα χωρίς έπαρση και τώρα και χωρίς χρόνο να ζήσουμε μόνο αυτό που μας αναλογεί δεν υπάρχει πριν μετά μόνο ένα τώρα που θέλω τόσο να διαστείλω για να χωρέσουμε να χαθούμε μέσα στη μήτρα του εμείς, δες, ξαναγενιόμαστε το γενέθλιο δώρο μου είναι ...

Στην εκδρομή φορέσαμε τα καλύτερα μας χαμόγελα και βγήκαμε όμορφοι στον ήλιο χωρίς να χρειάζεται να κρύψουμε κανένα ψεγάδι γιατί γελώντας σαν τα παιδιά όλα δες γίνονται τόσο εύκολα τόσο απλά είναι φυσικό να σ' αγαπώ και να παίρνουμε τους δρόμους με μια υπόσχεση μια υπέροχη μέρα ηλιόλουστοι και καθαροί όσο ποτέ από κάθε δεύτερη σκέψη τόσο όμορφα ταιριαστοί κι απαλλαγμένοι από κάθε φόβο δεν βλέπω τίποτε άλλο παρά την άμμο στην πλάτη σου και δεν θέλω παρά ν' ανακατέψω με σκανταλιές τα μαλλιά σου κι είναι σαν να σε φιλώ γλυκά κι ας μην μπορώ να το κάνω κι είναι σαν να μας είναι τόσο γνώριμες αυτές οι Κυριακές α, όχι δεν ήταν πάντα τόσο εύκολα οι εκδρομές κάποτε βαραίνανε δεν με νοιάζει η επιστροφή κι ας θέλω λίγο ακόμα όμως ξέρω καλά πως αυτή η εκδρομή δεν θα τελειώσει και με ήλιο και με συννεφιά και βροχή δεν θα με νοιάζει ούτε όταν θα νυχτώνει κάποτε νωρίς γιατί θα σχεδιάζουμε πάντα την επόμενη και την επόμενη χ...

Ψάχνεις γυναίκες που να μου μοιάζουν γυναίκες γλυκερές βαθιά ερωτικές που έχουν στο βλέμμα μια φωτεινή λεπίδα και κατακόκκινα χείλη γι αυτό βλέπεις φοράω επιμελώς τη σκιά μου για να τονίζεται αυτό το φως σε παγιδεύω έπειτα  στο βάθος τους σε βλέπω και δεν το καταλαβαίνεις μια γυναίκα δεν θα το πει ποτέ θα σε τραβήξει στο πλάι και σαν σκοτεινή θεά η ίδια θα σε τυλίξει μέσα της ώστε να νομίζεις ανόητα ότι κυριαρχείς ενώ ανέκκλητα θα είσαι κυριευμένος γιατί εγώ το θέλησα ν' ακολουθείς εγώ οδηγώ κι ας σου δίνω το τιμόνι να παίζεις τον άντρα που γίνεται παιδί κι αντίστροφα δεν με αφορά έτσι κι αλλιώς εγώ μαζί σου όχι δεν θα παίξω έχω αρκετά σπαταλήσει κι ας μην όφειλα τι περιμένεις, λοιπόν; φίλα με τώρα που ξέρεις πως υπάρχω  ένα σώμα που είναι στο χέρι σου - όχι δεν θα τα έχεις όλα  έτσι εύκολα - κάντο δικό σου όσο πιο πολύ μπορείς μη φοβάσαι δεν ζω πια με τ...

Μόνο αν εσύ με κάνεις μοναδική μόνο αν με προσέχεις αν σκέφτεσαι πριν από μένα αν επιθυμείς την επιθυμία μου αν συμπληρώνεις ό,τι πω πριν το πω αν με κάνεις δική σου χωρίς καμία λογική μόνο μ' ένα παράφορο κι ανίερο πάθος αν με κάνεις και περπατώ με σιγουριά στη μέρα και κατακτώ το κάθε μου βήμα αν με κρατάς αλλά και μ' αφήνεις όταν θέλω αν μπορείς να είσαι κοντά μου χωρίς να μου αφαιρείς τίποτα δικό μου αλλά αντίθετα να με κάνεις να δείχνω πιο πολύ εγώ να μου προσθέτεις να μου παίρνεις αλλά χωρίς να στο ζητώ εγώ να ξέρεις ότι ξέρω αλλά χωρίς να χρειάζεται να στο πω αν τα μπορείς όλα αυτά και αν τα θέλεις κοίτα με εγώ για σένα μάθε με κράτα με κατάκτησέ με σαν πρώτη φορά έτσι να μπορούμε να ξεκινάμε αλλιώς την κάθε μέρα

Άσε με για σένα να μετράω τις υπερβολές μου να μου λες πόσο πολύ μωρό μου έχεις αλλάξει να σου λέω μη σε νοιάζει εγώ σε έχω πάντα επάνω μου κι ο κόσμος δεν με νοιάζει και τίποτα δεν με πειράζει αφού εσύ την άλλη μέρα θα είσαι εδώ και θα με νοιάζεσαι αφού εμείς δεν χρειαζόμαστε το πολύ ούτε το λίγο του χρόνου που είναι στα χέρια μας σαν παιδί μικρό γελάει δες εγώ το ίδιο κάνω κοίταξέ με πώς κρατάω με λαχτάρα μέσα στα χέρια σου τη ζωή που είναι δική μας αφήνομαι και κυλάω μέσα σου τώρα γίνομαι σώμα σου δικό μου τόσο το νιώθω σαν να γεννιέμαι μέσα από σένα περήφανα χωρίς προσπάθεια τόσο πολύ είσαι δικιά μου χωρίς κανέναν εγωισμό μόνο γιατί γίνεσαι εγώ΄ μόνο υπάρχω να σ' αγαπώ μόνο γι' αυτό

Κάπου κάπου μένω μόνη και η μέρα με πληγώνει κάπου κάπου θέλω να 'σαι και μαζί μου να κοιμάσαι σαν γυρνάω απ' το σπίτι κι είναι κάτι που μου λείπει να σε βλέπω μη λυπάσαι ξέρεις μ' έχεις μη φοβάσαι Κάπου κάπου σ' έχω σώμα και ψυχή μου σ' ένα στρώμα κάπου κάπου δεν φοβάμαι γιατί εγώ το φως σου θα 'μαι να με κάνεις να γελάω τη ζωή μου μη χαλάω να γυρίζω να σε βλέπω και μαζί σου να αντέχω τα φιλιά μου να σου δώσω και δικό μου να σε νιώσω Στο ταξίδι αυτού του κόσμου να ' σαι πάντοτε δικός μου να μου λες λόγια αγάπης και τη φλόγα μου ν' ανάβεις στο κορμί μου που φωνάζει στην καρδιά μου που σπαράζει κι ας μη φαίνεται ψυχή μου πως μου λείπεις στη ζωή μου Τόσα χρόνια περιμένω κι άλλα τόσα υπομένω να βρεθώ στην αγκαλιά σου κι ό,τι έχω όλα δικά σου μόνο εγώ, δες, ζω για σένα κι είναι τα φιλιά κρυμμένα μα στα δίνω και με πόνο που μετρώ ξανά το χρόνο Κι όλο λέω θα 'ρθει πάλι κάποια μέρα ...

Όταν με κλείνεις μέσα σου όταν κλείνεις τα μάτια και χάνεσαι στο ρυθμό που δίνουν τα σώματα όταν δεν υπάρχω και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ούτε κόσμος ούτε έγνοια ούτε εκείνο πρέπει το άλλο όταν η στιγμή γίνεται αέναος στροβιλισμός στο αγκάλιασμα ούτε είμαι ούτε δεν είμαι έχω, δεν έχω τίποτα άλλο δεν μετράει πέρα από εμάς τους μικρούς θεούς ο ένας για τον άλλο μόνο κι ούτε καν αυτό είναι αυτή η αίσθηση συνέχειας σαν να υπήρχε από πάντοτε και να χάνεσαι μέσα σ' αυτό και να μη θες να βγεις ποτέ από αυτό το σκοτεινό και ζεστό σύμπαν που διαστέλλεται μαζί με τον χρόνο γι' αυτό μετά καμιά φορά όταν ξαναγυρνάμε από αυτό το ταξίδι ξαγρυπνώ ακούω τους θορύβους ακούω το αίμα που βουίζει μέχρι ν ακούσω μια γνώριμη ρυθμική ανάσα ν' αντηχεί βαθιά μέσα μου μόνο τότε ησυχάζω και παραδίνομαι στα όνειρα που δραπετεύουν απ' το μισάνοιχτο σαν παιδιού στόμα σου που τρέμω ν αγγίξω μην τυχόν και δεν σε δω εκεί την επόμενη στιγμ...