Ex Post

όταν ο ήλιος δύει πίσω απ' το σταθμό πελοποννήσου σ' ένα βρώμικο τοίχο ένα μωβ λουλούδι σβήνεται τα μπαλκόνια που βλέπουν άλλα μπαλκόνια οι ένοικοι εξαφανισμένοι αυτή η άσφαλτος που με καταπίνει θέλω ν' ανέβω πιο πάνω πάντοτε ήθελα ν' αναχωρώ στα ψηλότερα στα μεγαλεπίβολα μ' αμφίβολα αποτελέσματα παρά τις προθέσεις ποτέ δεν φτάνουν ποτέ δεν φτάσανε πάντα εκεί που λίγο ψηλώνεις τ' όνειρο απότομα αποδομείται σ' ένα μετέωρο σχεδόν ηδονικό κενό τα μικρά μπαλκόνια βλέπω καθώς περνώ και τις μικρές γειτονιές τα βρώμικα παιδιά στο δρόμο οι γηραιές πόρνες ένα ρυπαρό συνονθύλευμα κι όμως όλοι παλεύουν να κρατηθούν στο χείλος της επιφάνειας των πραγμάτων όλα επιφάνεια ακόμα και πίσω απ' τους κολλαριστούς γιακάδες σε audi θωρακισμένες' με κλιματισμό κι αυταρέσκεια περνώ αλήτικα δίπλα σας κάνοντας κωλιά σαν δεκαξάχρονο με πειραγμένο παπάκι αλλίμονο πώς να οδηγήσω έτσι αυτούς που περιμένουν πώς να πιστέψω αν δεν πι...

Καιρέ αδυσώπητε παραφροσύνη που όλα καταλύεις θα γίνω πιο δυνατός θα μάχομαι η υπόκωφη κραυγή μου θα γίνει ορυμαγδός αν στον έρωτα είμαστε νικητές μπορούμε δυνατά τα αδύνατα μέσα μου διαρκείς κι αναγεννιέσαι με ωδίνες γλυκές με κάνεις να χαίρομαι γι' αυτό το φως το άπειρο το λιγοστό τη ζωή διασχίζοντας σαν τα τελευταία φωτισμένα βαγόνια της μέρας προχωρώντας ακάθεκτα προς το σταθμό αδυσώπητε χρόνε περίμενέ με επιβιβάζομαι σίγουρος όσο ποτέ για τον προορισμό

Αν δεν έχω τη συναίνεση θα έρθω πατώντας νύχτα αργά και σιγά θα γλιστρήσω κάτω απ΄το ζεστό σεντόνι ήσυχα και γαργαλιστικά κρυφά θα εφάπτομαι στα πιο αναπάντεχα μέρη θα υπενθυμίζω την παρουσία μου επιταχτικά κάνοντας διαολιές και με γέλια θ' αναστατώνω την ομαλότητα πλην  όμως δυστυχώς είμαι η ίδια η κανονικότητα και συναινώ ανέκαθεν έχω εφαρμόσει πολύ πιο πριν πολιτικές και ρήτρες ώστε τίποτα να μην αντίκειται στα επιτρεπτά όρια μόνο τώρα που δεν γυρνάνε πια με βιάση οι σελίδες και ίσως ίσως αρχίζουν και κολλάνε ελαφρά και το χαρτί παίρνει πια το βάρος του χρόνου που κιτρινίζει τώρα δα ακριβώς σαν τον πονηρό γέρο που κατεβαίνει στο κελάρι κρυφά ρίχνω πιο βαθιά τ' αγκίστρια μου φέρνοντας στην επιφάνεια τα πιο κρυμμένα πάθη και δεν θέλω πια τη συναίνεση κανενός μόνο ενώπιος ενωπίω κι εσύ φαντασίωσή μου εμμονική και στοχευμένη ίσια στο κέντρο του πιο ευαίσθητου προσωπικού μου και καθόλου δεδομένου

Θέλω να φωνάξω κι η φωνή μου βγαίνει πηχτή σαν σκοτάδι ή σαν το αίμα των σκοτωμένων σκύλων εμβρόντητος μπροστά στο αναπάντεχο της ζωής τα μικρά μπακλαβαδωτά μπαλκονάκια Κυψέλη οδός Βελβενδούς το βράδυ ήταν καλύτερα γηραιά ζευγάρια στο μπαλκόνι στο πάρκο Αλβανοί παίζοντας ντόμινο και μαύροι γυρολόγοι να πάρω το δρόμο λίγο πιο πάνω και παραπάνω στο μαγαζί με τις vintage μηχανές μια μηχανή του χρόνου η γειτονιά μου και το κρεβάτι μου ο τόπος που όλα διεκδικούνται και ξανά κερδίζονται το κεφάλι μου ελαφραίνει όσο ανεβαίνω προς το λόφο όπου πατάει το πόδι σου θέλω να πατώ ν' ακολουθώ το βαρύ σου το ελαφρύ σου βήμα το αέρινο πέρασμά σου την αίσθηση που αποπνέει κάθε σου κίνηση πόσο ποθώ να σε ποθώ ανεπίδοτα η ανταμοιβή μου να είναι η προσμονή σου α, κάνε με, ξέρεις, να περιμένω με αγωνία και μια μικρή ανησυχία το ίδιο το πάθος μην με καταπιεί σαν ιδέα που δεν ξέρει πώς να γίνεται στ' αλήθεια όμορφο γαλάζιο βήμα μου θέλω ως θα γλιστ...

Λάμψεις σαν προβολή παλιάς ταινίας είναι ο βυθός είναι το όνειρο διάβαζα τότε ωραίες μελωδίες κι έλεγα μέσα μου να, έτσι θα το πω αυτό έτσι εκείνο το πρώτο φως με βρίσκει με μια απέραντη απορία το σώμα αδέξια προσπαθεί προσαρμογή στο στομάχι συσφίγγεται ένας κόμπος παλλινδρομεί και με πνίγει στη θάλασσα να βρεθούμε επειγόντως να φύγει από πάνω μας η λερή ανάσα τουκαθεμέρα ο πνιχτός εσμός των κλιματιζόμενων ανθρώπων να φτάσω γρήγορα σπίτι ν' ανοίξω τα παράθυρα και να περιφέρω χωρίς πανοπλία τη γυμνή μου διαφάνεια έλα και κολύμπησε μέσα της όλα οδηγούν μόνο προς αυτό στον να περιμένω σταθερές αξίες...

Ξυπνώντας κι η αίσθηση επιτακτικά μαινόμενη δέηση απ' τα χείλη σου δροσιά μου γλυκύτατο μου όνειρο να συνέχιζες μέσα στο φως του πρωινού δεν με μέλλει θα σε πάρω στο γκρίζο μου σεντόνι τόσο πλήρης και  ζωντανή σηκώνοντας ανάερα το γαλάζιο φουστάνι θα μπω σαν άνεμος θα σε αναστατώσω έχοντας μέσα σου ξαφνικά και ν' απορείς πώς μ' ένα νεύμα σου μόνο τόση έξαψη μπορείς και σηκώνεις όταν δεν θα περιμένεις θα ρθω γλυκά κι όλο το πάθος μου μετουσιώνοντας σε γλυκό χαμόγελο του έρωτα εγερτήριο θα μεταλαβαίνουμε

Ν' ανέβω ψηλά το βράδυ με τα φώτα να πάλλονται να ίπταμαι σαν μετέωρο να μην πατώ πουθενά μόνο όταν θα παίρνει να χαράζει στο γλυκό σου ύπνο να γλιστρήσω σαν υπνοβάτης να εισχωρήσω κάτω απ' τα ζεστά σκεπάσματά σου κι όπως το κορμί σου θα αιωρείται απ΄των ονείρων την αχλύ κατά το πρώτο ξύπνημα μέσα σου σαν ήλιος ν' ανατείλλω στα δάχτυλά μου να κυλήσεις σαν πρωινή δροσοσταλίδα

Αυτό το σώμα δεν είναι δικό μου είναι μια χειρονομία που εκκρεμεί όταν βρίσκεται στο δικό σου μια χαμένη ισορροπία που ξαναβρίσκεται ήρθες από μακριά σ' αυτό το χώρο συναντήθηκαν διαδρομές φιλιά κι αγγίγματα πάνω σου ενώνονται κάθε πριν και μετά μείνε ακόμα λίγο αυτή η αγκαλιά είναι το μέτρο μου αναμονή και λαχτάρα καρδιά μου θέλω ν' ακούσω το δικό σου χτύπο και να συγχρονιστώ τρέχω να σε προλάβω ας μείνουμε εδώ σε ένωση μοναδική ζητώ να επιστρέφω σ' αυτό που ζούμε επιμηκύνοντας' την ένταση της στιγμής όταν ένθεη δίνοντας σώμα και ψυχή μα πιο πολύ ψυχή που γίνεται φωτιά που γίνεται παφλασμός φύση ζωώδης και τρυφερή μαζί πώς δίνεσαι στις μυστικές σου δεήσεις κι εγώ απλώς ο τρόπος και το μέσο ξεδίπλωσέ μου κάθε μανία με ιερή αφοσίωση γίνεσαι η γυναίκα η μία κι όλες μαζί καταλύοντας στα εκούσια δεσμά σαν ενώτιο όλα μέσα σου ενώνονται κι αναγενώνται ξανά καινούριοι τροπαιοφόροι εραστές στο όνειρο και στο απόγευμα όλ...

Η άσπρη γραμμή που αφήνουν πίσω τ' αεροπλάνα ζωγραφίζει στον ουρανό την αγάπη μου στο ανέφελο γαλάζιο κι από το πιο ταπεινό μπαλκόνι τα λουλούδια που ανθίζουν ανεβαίνουν ψηλά στο φως για την αγάπη μου φορώντας τα χρώματα που δυνατά μιλάνε για την άνοιξη μην σου φαίνεται παράξενο άφησέ με να σε κοιτώ βαθιά μέσα και γύρω απ' το περίγραμμα πώς γίνεται πες μου ολοένα κάτι ανακαλύπτω κάτι ολότελα καινούριο και παλιό όλα καταλήγουνε από πολύ μακριά στο μαργαριταρένιο χαμόγελο αχ, να 'ταν συνέχεια μέσα σου να ταξιδεύω να μετρώ τη δύναμη και την ανάσα νομίζω πως όπως πάω θα εκραγεί η χαρά που μαίνεται μέσα μου συσσωρεύω τα κύματα που ξεσπάνε να κρατηθώ από το λαιμό σου ρίξε άγκυρες τα πόδια σου γύρω μου να μην διαλυθεί αυτό το σύμπλεγμα μέρα τη μέρα να περιμένω να έρχεσαι κι από τον ύπνο μου να βγαίνω ανεβαίνοντας στην κλίμακα των αισθήσεών σου σαν μικρός ήρωας να κατακτώ κάθε κορυφή που δεν φαντάστηκα ποτέ κι όμως μείνε ακόμα...

Θα καρφωθώ σαν τριαντάφυλλο στην καρδιά σου το αίμα σου θα μου γεννά μιαν έξαψη πρωτόγνωρη άγριο και τρυφερό φιλί να κυκλώσω με τα κλαδιά μου χέρια το γλυκό αγκάθι που πονά κι αναλιγώνει απέραντες ηδονές τα τείχη γκρεμίζονται εκτοξεύοντας υγρό πόθο στα μάτια μου όλα γίνονται πρωτόφαντα το καταλαβαίνεις αυτό; το παιχνίδι και το πιο σοβαρό η συνέπειες του έρωτα χωρίς έρμα τι αλλιώς αξίζει να ζεις αν κάθε φορά προ παντός κάθε φορά δεν ανακαλύπτεις την κρυμμένη σάρκα ψυχή που καίει και λιώνει αργά και όλο και πιο γρήγορα και πάλι largo... αργότερα, πετώ πάνω απ' τον περιφερειακό κάθε φορά και χάνεται η καρδιά μου σαν παιδί που παίζει στ' ακρογιάλι γενέθλια ανεβαίνεις αγγελική μου έκφανση σαν γλυκιά ζαχαρωμένη συννεφιά ή σαν  άτι ρωμαλέα ιππεύουσα αμαζόνα α

Δεν είδα άλλες φωτιές μόνο το γλυκό σου χαμόγελο μ' έκαιγε σύγκορμο το ξαναζώ κι αναλιγώνω δικιά μου θεληματικά επιθυμώντας κατακτάς όλα μέσα σου καταλαγιάζουν' όλες οι καταιγίδες που ξεσηκώνουν οι θωπείες σου ένας χείμαρρος θέλει να κατακλύσει το σώμα σου δεν θα γίνει αλλιώς θα σε κρατήσω στο σώμα μου θεωρός και μέτοχος του χαρούμενου πόθου σου πόσο ωραίο και σωστό με τα μάτια κλειστά να χαμογελάς με την αυτάρκεια του ευτυχισμένου έρωτα που τα σώματα ορίζουν 

Μόνο μέσα σ' αυτό το σώμα μπορώ να είμαι δεν χρειάζεται  να υποδύομαι όταν μου δόθηκες ναι,  θα έτρεχα  κάθε σου επιθυμία πώς να μην  την ικανοποιήσω έγινα ένα κι έτσι απλά θα μπορούσα να μείνω εκεί πληρότης μου αξίζει κάθε ώρα και λεπτό της προσμονής αγάπη μου δεν είναι τίποτα πιο οριστικό τίποτα πιο λυτρωτικό από την προσδοκία της αναμονής έλα να μείνουμε ζεστοί κι αγκαλιασμένοι ενώ η χαρά τριγύρω θα διαχέεται με το χορό και το τραγούδι των παιδιών αργότερα μόνο να γινόταν στο χρόνο μια παύση ή ένα πέρασμα στη σιγή του φωτός ή στον άσπρο πάγο του απέραντου να διάβαινε αυτή η στιγμή διολισθαίνοντας σε ένα τώρα που κρατώ στην αγκαλιά μου ζεστό και λαγαρό νιώθοντας ως τα πιο μύχια πως θεέ μου,  δικό μου είναι αυτό το σώμα αξεδιάλυτο από μένα κάνε την αίσθηση αυτή με διάρκεια μη με κλείνεις  στον ασφυκτικό κλοιό του νερού πάνω στο σεντόνι  ένιωσα ε...

Αν έπιανε τώρα μια βροχή θα 'θελα να ταξιδέψω πάνω σου σαν τις σταγόνες αργά να γλιστρήσω μέχρι το άνοιγμα στο στήθος σου να κυλήσω άπληστα' εξερευνώντας τον κόσμο σου που γεμίζει τις αισθήσεις μου που δεν μου δίνεις συχνά αυτό το προνόμιο ν' ανακαλύπτω το δικό μου μονοπάτι άφησέ με εκεί να επιστρέφω πόσο εύγευστο είναι στη γλώσσα και στα χείλη μου το διάφανο ποτό ίσως και να μην πρέπει έτσι απροκάλυπτα' να φανερώνω μια τέτοια αδυναμία όμως ό,τι με ορίζει πώς αλλιώς να το πω πώς να το παραβλέψω πιο πολύ απ΄ όλα άσε με' να σου χαϊδεύω τα μαλλιά όταν πέφτουν στο μέτωπό σου με τον αχνό ιδρώτα του έρωτα να ξεπλένω τα μάτια μου να κοιτώ όσο μπορώ περισσότερο σαν να προσπαθώ να κρατήσω εικόνες και βλέμματα όσο γίνεται περισσότερο να σε αποθησαυρίσω μ' αρέσει κι απ' την απέναντι πλευρά όπως φαινόμαστε έξω στη σκηνή να κοιτάζω άπληστα σχεδόν με τη μανία ή την εμμονή του εικονοβλεψία αλλά  αυτό το παρασκήνιο το δικό...

Ακούω μέσα μου τον παφλασμό των κυμάτων ένα αεράκι ρίχνει τα μαλλιά σου στο πρόσωπο απ' την καρδιά μου πηγάζει' ένας καταρράκτης χρόνος δεν ξέρω πού εκβάλει ούτε και πώς ξεκίνησα και βρέθηκα εδώ κάτω οι μοίρες μου εμένανε με παίξανε τα ζάρια μ' ένα ξένο φύσημα έλαμψε στα μάτια μου ο νέος κόσμος από το τίποτα έσκασε μέσα μου η μέρα έκανα τόσο δρόμο και παρά λίγο να ξεμείνω εδώ πέρα μητέρα, οργή μου ξέρεις πως δεν γέλασα ποτέ στα πλαστικά μου στρατιωτάκια κλείστηκα για πάντα σε μια αμάχη ατέλειωτη φανταστική σαν τη ζωή μην απορείς λοιπόν που δεν ξεμακραίνω που απ' το στήθος σου κρατιέμαι για να ζήσω μην τυλιχτεί ξανά σαν τρυφερή αγχόνη ο ομφάλιος λώρος που τυλίγει τα πιο βαθιά όνειρά μου