Θα φέρουμε τον καιρό
στα μέτρα μας
θα ξυπνήσουμε ένα πρωί
όλα θα είναι ένα μακρινό όνειρο
με τον καφέ στο τραπέζι
θα καθήσουμε
θα τα διηγηθούμε ξανά
με κάθε λεπτομέρεια
θα βγεις έξω
με το μαντήλι ανάερα στο λαιμό
και τη λαχτάρα για ζωή
στο βαθύ σου βλέμμα
κι όλοι θα ζηλεύουνε
ο φθόνος τους
δεν θα μας αγγίζει
έλα εδώ
κοντά μου
να ξεκουραστείς
επάνω στο σώμα μου
ίσως να φταίει που'
έχω καιρό
να σου χαϊδέψω τα μαλλιά
ίσως επειδή
δεν πέφτω να ονειρευτώ
μαζί σου
αλλά παραφυλάω στον ύπνο σου
μη φύγεις
επάνω σ' ένα σύννεφο
και πετάς σαν άλλοτε
σε μακρυσμένες ακτές
καμιά φορά
οι αποστάσεις
κατακάθονται
σαν τη θολή σκόνη μέσα μας
βαραίνουνε τα θέλω μας
φοβάμαι
για τη μέρα που
δεν θα έρχεσαι
μ' αυτό το θέλω στο βήμα
γοργά και ζωηρά
όπως σε γνωρίζω
φοβάμαι μήπως
δεν με αναγνωρίζεις
γιατί θα κοιτάζεις
μα δεν θα με βλέπεις
να σε λευτερώσω
μόνο να μπορούσα
γυναίκα
εσύ να έρχεσαι
και να γέρνεις πάνω μου
κι όχι εγώ
να κρύβομαι
τρομαγμένος στο στήθος σου
να κάνω δυο χέρια δυνατά
να μπορώ να κρατάω
όλη του πόθου σου
την έξαψη
αλλιώς
δεν έχω νόημα'
γυρνώ γύρω
χωρίς έρμα
με μια κούραση
και την πίκρα
της ανημπόριας
θα φέρουμε εμείς
τις καινούριες μέρες
θ' ανοίξουμε την πόρτα
στο σπίτι
και θ' αγαπάμε
με το γλυκό φως
να χύνεται επάνω μας
όλα τα μικρά πράγματα
που αποκτήσαμε
από παιδιά
και τώρα μοιραζόμαστε
τόσο δικά μου
όσο και δικά σου
θα σε προσέχω
και θ' ανησυχώ
σε κάθε σου βήμα
θα είμαι σκιά
και άγγελός σου
άμα με δέχεσαι
θα είμαι
απ΄τα δικά
το πιο δικό σου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου