ιδέα

ανοίγω το στόμα
κι οι λέξεις πέφτουν
σαν κούφια κελύφη
άδειες από βάρος
το σώμα χάνει
την επαφή του
πλαγιολισθαίνει
στην άβυσσο
και πάλι επανέρχεται
με ζόρικα σπιναρίσματα
κούφιος καιρός
αέρας πηχτός
και το κρεβάτι
δεν αρκεί
ξυπνώντας με την ίδια κούραση
κι ο πόνος
ένας μόνιμος χορηγός ελπίδων
όλα θα πάνε καλά
όλα συγκατανεύουνε
μέσα σε μια χειρονομία
είσαι το θαμπό μου
ημίφως το βράδυ
αδύνατον να κυλίσω
στην επόμενη ημέρα
πέρα από το φάσμα
των φαντασιώσεών σου
διέρχομαι έτσι
σαν να περνώ
από μέσα σου
προς έναν άλλο
εφικτό ορίζοντα
σε προβάλλω διαρκώς
και το μυαλό μου
γίνεται αγωγός σου
πόσο αθεράπευτα
επιθυμώ την επιθυμία σου
κι αυτό με διαλύει
μέσα σ' ένα εικονικό δωμάτιο
επάνω στον καναπέ
χτίζω με επιμέλεια
το βωμό σου
προσφέροντας αφειδώλευτα
τα σωθικά μου
στην ιδέα σου
που αχαλίνωτα μέσα μου
παίζει
και ζητά το δικό της μερίδιο
στην προσπάθεια να κολυμπήσουμε έως
την αντίπερα όχθη