ίσως

Ίσως
δεν υπάρχουν
φανταχτερά ξέφωτα
μπορεί όλα να είναι
φανταστικές ζωγραφιές
του νου
όμως
πώς γίνεται
να μείνεις αμμέτοχος
μπροστά
στις κόκκινες παπαρούνες
που εκρήγνυνται
πάνω στο
πασχαλινό πέπλο
της ακοίμητης αγάπης
που μένει ζεστή
μέσα στο χειμώνα
και περιμένει
το πρώτο φως
το πρώτο κύμα
για να ταξιδέψει
στο αέναο πάλεμα
με το σώμα
με το φύλο
και με τα χείλη
που κρατούν
το αιώνιο σχήμα τους
και έρχονται
από παλιά
το βλέμμα το σίγουρο
που μέλλεται έρωτες
κι ένα φωτεινότερο εγώ
πώς μπορείς
να αμφιβάλλεις γι' αυτό
πιστεύω σ' αυτό
το βλέμμα
στο πριν και στο μετά
το φευγαλέο τώρα ίσως
ίσως δεν αρκεί
για να το περιγράψει
αχ, να μπορούσα
να υπάρξω
μέσα απ' αυτό
πριν από σένα
και για σένα
αχ, να είχα
το μεγαλύτερο προνόμιο
να λατρεύω
μόνο
και να ζω
στον κύκλο των ματιών
των χειλιών
το ηδονικό άνοιγμα
η κρύπτη
κι αυτό που αποκαλύπτεται
δεν χρειάζεται κανείς
τίποτε περισσότερο
για να ζει
στην αλήθεια
των φιλιών
με πόνο
και πόθο
αληθινό