για μια φορά ακόμα
να δούμε
τα βραδινά φώτα'
δεν θα είναι εδώ
για πάντα
τι τρομερή συνείδηση
ανοίκεια λέξη'
παγερή και αγέρωχη
δεν θα ατενίζουμε πάντα
αυτό τον γαλακτώδη
μαυλιστή ουρανό
με τ' ανάερα σύννεφα
να πετούν
σαν ξεχασμένα ίχνη
ίχνη στη σκόνη'
και στον αέρα
ίχνη από μένα
από τον καθένα
δεν θα είναι έτσι για πάντα
με ψευδαίσθησες διαρκείας
μ' όρθρους κι εσπερινούς
και προσευχές σιωπηρές
με λυγμούς κρατημένους
κι αναστενάγματα στα σκοτεινά
δεν θα είναι
όλα ετούτα τα γνωστά
και τα άγνωστα
με χαρές και συφορές
γυρίσματα πόθων
και ξενυχτίσματα αγωνίας
και μήτε σκέψη'
μήτε ανάμνηση'
μόνο σκόρπια βότσαλα
και ρότες μακρινές '
σε ταξίδια
που θα συνεχίζονται
χωρίς να το ξέρεις
καν
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου