Δεν είναι
τόσο ανόητο
να σου ζητώ
να μου κρατάς το χέρι
μόνος μου
έφτασα ως εδώ
για να μπορέσω
μια μέρα
να χαράξω ένα
νοητό σημείο
μια γέφυρα
που να σε φέρει κοντά μου
είμαι κάτι
από το χρόνο σου
ένα σημάδι
από τα βήματά σου
οι σκέψεις που κάνουμε
τα παράλληλα
μοναχικά βράδια
άλλοι
ζούνε ζωές
παράπλευρες
κι ούτε νόημα
ούτε σκοπός
μόνο επανάληψη
μια σταθερή πορεία
προς το ναυάγιο του χρόνου
εμείς
γεννηθήκαμε
μέσα απ' τον έναν
ξεπήδησε ο άλλος
νέος και λαμπερός
σαν ήλιος
του Οκτώβρη
εμείς
με την επίγνωση
του τίποτα
που μας περιβάλλει
που μόνο με το σώμα
έρχεται εις όλον
εμείς
έντιμοι
δεν κοροϊδεύουμε τον καιρό
γιατί φυλάμε πολύ καλά
αυτό που μας μέλλεται
από λίγο
να το γευόμαστε
σάρκα μου
από τη σάρκα σου
δεν μου άφησες
το άρωμά σου
και τώρα παραπαίω
σαν κλαδί
γυμνό από φύλλα
στον άσκοπο αέρα
που με χλευάζει
γιατί
δεν ξέρω πώς να ζω
παρά μόνο
σαν χάντρα στο στήθος σου
Και τώρα μια φοβερή τύπισσα στο μπάσσο...κι όποιος έχει παίξει ποτέ αυτό το γαμωόργανο, ξέρει πόσο ζόρικο είναι και σου βγαίνει το χέρι...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου