Το αποκορύφωμα

Το αποκορύφωμα
να μην έρχεται ποτέ
μη βιάζεσαι
μη θέλεις να βι-άζεσαι
δίνω όλα
όχι ένα, πέντε, δέκα
όλα, ακούς;
να μην υπομένεις ποτέ
το λίγο
μην αναπαύεσαι στο πολύ
μονάχα όλα
το μόνο μέτρο
στέρεα πατώ
και το λέω
κι ας πενθώ
τ' απομεινάρια
του απόμακρου φωτός
σε πείσμα του καιρού
άκου εσύ, χρόνε
χρόνε ανόητε που δίνεις και παίρνεις μαζί
σε πείσμα σου
θα ζήσω το αναπάντεχο
θ' αντέχω στο κρύο
θα ρουφάω μέσα μου
αμέτρητες θάλασσες
θα σε περιφρονώ
καυλώνοντας στα χέρια της
γραπώνοντας τη ζωή
που μου ανήκει
στους μηρούς της
κι όταν αποκάμω
θα πέσω σε ύπνο βαθύ
και ήσυχο
σαν παιδί χορτασμένο
τη χαρά
το παιγνίδι
 - που δεν είμαι -
θέλω να γυρίσει πίσω
σήκω- πέσε-σήκω
τι είναι πριν τι μετά;
ποια είναι η σειρά
δεν βλέπεις, μας κορόιδεψαν
τίποτα δεν είναι
τακτοποιημένο, σαν να λέμε
μόνο να χαθούμε λέει
σε μια λούπα τρελή
στόμα με στόμα
στο αεικίνητο
μισή ανάσα πριν
το αποκορύφωμα
και πάλι στο ίδιο
σημείο
σώμα/σημείο