Αν
θέλω να κλάψω λίγο
είναι για το φως
που γλυκά σβήνει
είναι που φοβάμαι
μην ξεχαστώ
σαν καλοκαιρινά σανδάλια
με την άμμο στα δάχτυλα
είναι που
περπατώ και νιώθω
διάφανος
αστικά τοπία
που λιώνουν στο απόβραδο
και τα μπετά λευκότερα
ένα μεγάλο νησί
γυμνό στο βραδινό προσκλητήριο
οι νεώτεροι μόνο
συνεχίζουν να στροβιλίζονται
στα μεταίχμια των εποχών
ανίδεοι, λαμπεροί
πώς άλλωστε θα γινόταν
κατάρα
πρέπει να διαθλώνται όλα
μέσα μου
να διυλίζομαι
να είναι ο καθρέφτης
του καθενός
που καίει μέσα μου
σαν θερινός πυρετός
αν κλάψω λίγο
ήσυχα και σιωπηλά
είναι που νιώθω
κάτω απ' το δέρμα μου
το αχ
και το χαίρε
του ενδιάμεσου
που μου δόθηκε
σαν ευθύνη να κουβαλώ
στο γύρισμα
των εποχών
Respect...
Respect...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου