Ζω με επιμονή
σ' αυτό το αυγουστιάτικο ενδιάμεσο
ίνα κριθώ
και ομολογήσω
κάτω από
το κοφτερό
τόξο των ματιών σου
και μήτε ποταμός
να ριγήσει το σώμα
μήτε δέντρο
να κουρνιάσει η ψυχή
αυτό τον αύγουστο
κλείνω τα φύλλα
κι ατενίζω μέσα βαθιά
ώσπου η μέρα
πάλι να ξορκίσει
όλο τον φόβο
μέτρησα ώρες πολλές
που δεν απάντησα κανέναν
κι ένα ξερό κρύο
τύλιξε την καρδιά μου
πρόωρα φρούτα
του καλοκαιριού
που ξεραίνονται
στον ανήλεο φως
αν ήξερες
αλλά ξέρεις
κι ίσως αυτή η γνώση
να χιμάει κατά πάνω
σαν σαλεμένος νοτιάς
να σηκώνει το φουστάνι σου
κι επίμονα να ζητά
ένα πέρασμα ακριβό
αν δεν το ξαναβρω
θα μείνω για πάντα
στην όχθη
σαν σπασμένο κοχύλι
στο κύμα
παραδέρνοντας
σ' αυτό το αυγουστιάτικο ενδιάμεσο
ίνα κριθώ
και ομολογήσω
κάτω από
το κοφτερό
τόξο των ματιών σου
και μήτε ποταμός
να ριγήσει το σώμα
μήτε δέντρο
να κουρνιάσει η ψυχή
αυτό τον αύγουστο
κλείνω τα φύλλα
κι ατενίζω μέσα βαθιά
ώσπου η μέρα
πάλι να ξορκίσει
όλο τον φόβο
μέτρησα ώρες πολλές
που δεν απάντησα κανέναν
κι ένα ξερό κρύο
τύλιξε την καρδιά μου
πρόωρα φρούτα
του καλοκαιριού
που ξεραίνονται
στον ανήλεο φως
αν ήξερες
αλλά ξέρεις
κι ίσως αυτή η γνώση
να χιμάει κατά πάνω
σαν σαλεμένος νοτιάς
να σηκώνει το φουστάνι σου
κι επίμονα να ζητά
ένα πέρασμα ακριβό
αν δεν το ξαναβρω
θα μείνω για πάντα
στην όχθη
σαν σπασμένο κοχύλι
στο κύμα
παραδέρνοντας
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου