Ex Post

ερχεσαι μέσα μου και κυλάς σαν το καινούργιο αίμα δυνατό και ορμητικό α, θαλερέ μου αγέρα πάρε με παράσυρέ με πέρα που να μην μπορώ πια πίσω να γυρίσω μόνο μαζί σου να καταχτώ κι άλλα μακρύτερα κύματα φοβάμαι, είναι αλήθεια αλλά με το δικό σου βήμα' μπορώ να φεύγω μακρύτερα' να φιλώ τα πόδια σου και να μπολιάζομαι το θάρρος σου πόση ζωή σκορπίζεις μέσα μου και γύρω πόσο χρώμα και φως άπληστα ρουφάω απ' αυτά τα μάτια δεν είμαι εγώ αγάπη μου εσύ είσαι που με κατακτάς και με παίρνεις στα πιο όμορφα τοπία σου κι ούτε έγνοια ούτε σκοτάδι κανένα θέλω μόνο με το φως να σε κάνω δική μου θέλω με τα μάτια ανοιχτά να σε ονειρεύομαι ενώ είσαι εδώ αγάπη μου  αν φτάνω ως την τρέλλα ας μην  γυρίσω πίσω αν στο λαιμό σου γλιστράνε τα δάχτυλά μου και τα μαλλιά σου χαϊδεύω είναι που έχω θεό είναι που η καρδιά μου πιστεύει και γλυκά στο στήθος μαζί σου χτυπά είναι που παίρνω πίσω τα χρόνια και τ' απλώνω στα γαλάζια σου χέρια είναι που ξαγρυπ...

Ο δειλός στο κάθε βήμα του συντρίβεται καίγεται απ' τα ίδια του τα μάτια που ματώνουν βλέπει κορυφές απάτητες και βάθη ανεξάντλητα μετεωρίζεται στην κάθε στιγμή βήμα μπρος βήμα πίσω οι  άλλοι γύρω άγνωστα τοπία επικίνδυνα και μια τάφρος που μέσα της βουλιάζει δίχως φωνή δίχως βούληση μόνος με τα λιγοστά κλειστά κελύφη που ίσως να κρύβουνε το μυστικό του  άπειρου' ίσως και το φοβερό πέρασμα στην άβυσσο κωλυσιεργώντας κι αναβάλλοντας διαρκώς την αναμέτρηση που δεν θα βγει νικητής και το ξέρει πολύ πίσω για να πάει μπροστά πολύ μακριά για να δει επιστροφή ένας αναποφάσιστος ακροβάτης που μπορεί να σωθεί την τελευταία στιγμή μπορεί σ΄ένα κλείσιμο του βλέφαρου να συντριβεί https://www.youtube.com/watch?v=f0Yh756gGcI

έξω απ' την περίμετρο στον ορίζοντα των πιθανών γεγονότων που αν γλιστρήσεις  απρόσεκτα  πέφτεις μέσα στη πιο μαύρη τρύπα του αναπόφευκτου έβλεπες κι άλλες μέρες να περνούν κι ήταν γιορτή ο κόσμος έφευγε από το πάρκο φορώντας ακόμα τα καλά του περνούσες γρήγορα απ' τα φανάρια ολοένα κυνηγώντας τις μέσα χίμαιρες που βυθίζονταν με παραλογισμό τότε ήταν ανάγκη πιο πολύ από κάθε φορά να ελευθερωθείς απ' τους καταναγκασμούς να μάθεις να παίρνεις και να δίνεις μόνο το καλό ν' αφήνεις πίσω το βάρος που πιέζει στο υπογάστριο κι εμποδίζει τις χαρές να πλημμυρίσουν τα φωτεινά σχήματα του απογεύματος μονάχα όταν θα έρχεσαι αποφασιστικά και στέρεα με το σταθερό σου βήμα και τη λαχτάρα σου να με σκεπάζει μ' ένα φιλί αίφνης θ' αποκαθιστάς τις λεπτές μου ισορροπίες μην τύχει καμιά φορά και με σπρώξει η θλίψη σου στο πιο βαθύ κι ανεξιχνίαστο πηγάδι του αδηφάγου εαυτού ως βρέφος άκακο θέλω να τα ζήσω όλα αθώα κι έκπληκτα δικά μου να ...

Θυμάμαι συχνά τους ανθρώπους που γίνονται αστέρια σκορπούν μέσα στα όνειρα μια μαγική σκόνη για να μας μπερδεύουνε πού έζησα; πού κοιμήθηκα; σε ποιον αιώνα ξύπνησα; νομίζεις ότι είναι εύκολη υπόθεση κάθε πρωί να μπαίνουν στη θέση τους χίλια κομμάτια κόσμος και να βγαίνεις στο δρόμο ξέροντας πού πας πού θα φτάσεις πού θα σε βρώ;... στα βαθύτερα σκοτάδια ή στο φωτεινά ηλιοτρόπια της ακροθαλασσιάς;

σ' έχω κεκοσμημένη και δεν νοώ άλλα πλείονα μόνο της εσθήτας σου το κρυφίο άνοιγμα για να εισρέω σαν ανεμόεσσα παραίσθηση και να κυλώ σιγά σιγά το λοιπό της ημέρας αργοθυμώντας τα προοίμια αγκαλιάσματα την αγαλμάτινη καμπύλη των χειλέων σε ίσα μέρη ηδονή και οδύνη πνοή και βρυχηθμός έκταση και νεφέλωμα

Θα φέρουμε τον καιρό στα μέτρα μας θα ξυπνήσουμε ένα πρωί όλα θα είναι ένα μακρινό όνειρο με τον καφέ στο τραπέζι θα καθήσουμε θα τα διηγηθούμε ξανά με κάθε λεπτομέρεια θα βγεις έξω με το μαντήλι ανάερα στο λαιμό και τη λαχτάρα για ζωή στο βαθύ σου βλέμμα κι όλοι θα ζηλεύουνε ο φθόνος τους δεν θα μας αγγίζει έλα εδώ κοντά μου να ξεκουραστείς επάνω στο σώμα μου ίσως να φταίει που' έχω καιρό να σου χαϊδέψω τα μαλλιά ίσως επειδή δεν πέφτω να ονειρευτώ μαζί σου αλλά παραφυλάω στον ύπνο σου μη φύγεις επάνω σ' ένα σύννεφο και πετάς σαν άλλοτε σε μακρυσμένες ακτές καμιά φορά οι αποστάσεις κατακάθονται  σαν τη θολή σκόνη μέσα μας βαραίνουνε τα θέλω μας φοβάμαι για τη μέρα που δεν θα έρχεσαι  μ' αυτό το θέλω στο βήμα γοργά και ζωηρά όπως σε γνωρίζω φοβάμαι μήπως δεν με αναγνωρίζεις γιατί θα κοιτάζεις μα δεν θα με βλέπεις να σε λευτερώσω μόνο να μπορούσα γυναίκα εσύ να έρχεσαι  και να ...

Μια πόλη θαμμένη στη σκόνη και κάτω απ' το νερό το σκέπασμά μου ένα βαρύ παραπέτασμα εξορισμένη ωραιότης στην ονειροφαντασία παραδίδομαι ες αεί υπάρχουμε εναλλάξ ανάμεσα σε δύο παρατεταμένες παύσεις πριν αρθρωθεί το θριαμβικό κρεσέντο η σιγή της ορχήστρας ένας λευκός θόρυβος πριν τις εκστατικές συγχορδίες των έγχορδων που διαρρύονται κατέβαινα το λόφο αναζητώντας έναν καλό λόγο να μιλήσω για το ωραίο που στριμώχνεται ανάμεσα στο κράσπεδο του πεζοδρομίου και την ενατένιση των κοντινών νησιών οι αποστάσεις που πρέπει να διανύσουμε κοντινές και στέρεες σαν αυτή την αχλύ που έχει εγκιβωτίσει τον αστικό λαβύρινθο μέσα στον ορυμαγδό των μακρινών θορύβων ξέρω ότι κάπου δηλώνεις τη δυνατότητα του ωραίου κι αυτό με κάνει και ησυχάζω περιμένοντας την ώρα που θα πέφτει το διάχυτο φως να βαδίσεις με πόδια γυμνά κι αέρινο φόρεμα στα δικά μου σκαλιά και να γεμίσει πάλι το δωμάτιο με το γνώριμο άρωμα να κατακαθίσει στα έπιπλα και μέσα μου να με ...

ανοίγω το στόμα κι οι λέξεις πέφτουν σαν κούφια κελύφη άδειες από βάρος το σώμα χάνει την επαφή του πλαγιολισθαίνει στην άβυσσο και πάλι επανέρχεται με ζόρικα σπιναρίσματα κούφιος καιρός αέρας πηχτός και το κρεβάτι δεν αρκεί ξυπνώντας με την ίδια κούραση κι ο πόνος ένας μόνιμος χορηγός ελπίδων όλα θα πάνε καλά όλα συγκατανεύουνε μέσα σε μια χειρονομία είσαι το θαμπό μου ημίφως το βράδυ αδύνατον να κυλίσω στην επόμενη ημέρα πέρα από το φάσμα των φαντασιώσεών σου διέρχομαι έτσι σαν να περνώ από μέσα σου προς έναν άλλο εφικτό ορίζοντα σε προβάλλω διαρκώς και το μυαλό μου γίνεται αγωγός σου πόσο αθεράπευτα επιθυμώ την επιθυμία σου κι αυτό με διαλύει μέσα σ' ένα εικονικό δωμάτιο επάνω στον καναπέ χτίζω με επιμέλεια το βωμό σου προσφέροντας αφειδώλευτα τα σωθικά μου στην ιδέα σου που αχαλίνωτα μέσα μου παίζει και ζητά το δικό της μερίδιο στην προσπάθεια να κολυμπήσουμε έως την αντίπερα όχθη

Αχ το μαρτύριο γλυκό να έρχεσαι και να μην έρχεσαι ευτυχώς δεν φτάνουν ποτέ οι μέρες της πλησμονής από την ξύλινη αποβάθρα οι γλάροι ατενίζουν το πέλαγος ανίδεοι πολλών ανθρώπων φωνές συγχέονται και με καμώματα θορυβούν περνάς βιαστικά ως και το θρόισμά σου δεν ξέρω αν είναι απείκασμα του νου μόνο το άρωμα πιστοποιεί κι αυτό το σπίτι άλλοτε ανασαίνει το δικό σου σώμα άλλοτε ουδέτερο ένα δοχείο που παίρνει το σχήμα της κάθε επιθυμίας των ενοίκων του αν είχε χορτάσει τον έρωτα θα ήτανε σαν κάμπος με ολόχρυσα στάχυα αλλά και πάλι απαλά για να πέσεις πάνω τους να κυλιστείς γουργουρίζοντας θα ήταν ακτή απομεσήμερου ολομόναχη κι ηδονική για σώματα που ενδίδουν στα άγια μύχια ένστικτά των ή ένα ξαφνικό  μπουρίνι ζεστού Ιούλη καταλαβαίνεις λοιπόν πώς οι αισθήσεις μου ενεδρεύουν σ' αυτό το πεδίο κι όλο θέλω να αποθηκεύω και να αποθηκεύω μικρά στιγμιότυπα σου και λεπτομέρειες αφανεις όλα όσα περνούν αλλιώς απαρατήρητα αλλά μόνο το σώμα σε εξ...

Ω δώστε μου των χειλιών το σκοτεινό δείπνο με αντάλλαγμα τα λίγα μου κρυμμένα ενθυμήματα α, μαρτύριο και σύνδρομο που με κατατρέχετε ξυπνητός να ονειρεύομαι κι όλο να μπερδεύω τα πόδια μου στους δρόμους αυτού του  κόσμου δες, άλλο δεν ζητώ παρά να μου δίνεσαι παράφορα και με εξαίσια όρεξη να μεταλαβάνεσαί μου κρυφή μου χαρά κι απαγορευμένη ηδονή μου τόσο η επανάληψη γίνεται ποθητή στα χέρια σου μόνο συμβαίνει αυτή η μεταμόρφωση ποιος εγώ που δεν ξέρω να βάλω το άλφα δίπλα στο βήτα και τραυλίζω τα βήματά μου σε χαοτικά σύμπαντα διαδρόμων κι επικίνδυνων θυρών πώς γίνεται όμως πώς όταν συναντούμε μαζί κάθε επόμενο και προηγούμενο να μη με νοιάζει ούτε κεραία για το τι και πώς τόσο ελεύθερα πετά η ψυχή μου γύρω γύρω σου και χαρούμενη για λίγο ζωντανή με το γέλιο με το αχ και το ξέπνοο χείλη μου γεύμα μου γίνετε και στεναγμοί μου πριν το ξημέρωμα

Σαν τα λεωφορεία που γυρνάνε  από εκδρομή κι όπως πέφτει το σκοτάδι με τα θαμπά φώτα στο εσωτερικό νυσταλέα χωρίς αίσθηση προορισμού και να μη βλέπεις ανάμεσα σε δύο μεγάλες μέρες κι ύστερα στην ακτή άπλωσα τα χέρια σαν σε ικεσία στον ήλιο όταν σηκώθηκα το μυαλό μου ήταν θολωμένο από τη ζάλη τρεις μέρες τώρα δεν ένιωθα τα μέλη μου σαν να μην ήταν προέκταση δική μου και τότε κατάλαβα' ότι δεν ήταν ποτέ αν είναι δικά σου είναι και δικά μου και μόνο έτσι τα νιώθω αλλιώς πως απλωμένα μένουνε επάνω στα σιωπηλά βότσαλα σαν ξύλα που τ' αρμυρώνει το κύμα σαν κορμοί ξεκομένοι που οι χυμοί τους ξεραίνονται κάτω απ' το γυμνό φως δεν είναι δικά μου παρά μόνο αν γίνονται η δική σου συνέχεια και συνενοχή πέρασε η ανάσταση και δεν μας μύρωσε κανένας κανένα άσμα δεν έρανε την ψυχή μας μόνο κοιτάζαμε τη σκοτεινή θάλασσα όταν κόπαζε πια  ο παφλασμός του πλήθους  και μέσα από τη μοναξιά ...

Έχασα όλα τα δεδομένα όλα ξανά απ' το μηδέν ένα ένα να τα περνάς ξανά και ξανά και καμία επαναφορά η μνήμη που διαγράφεται ευτυχώς έχω κρατήσει καλά εκείνη τη φωτογραφία χυμώδη και ανέμελη με τα σαρκώδικα χείλη και το υποσχόμενο χαμόγελο το γλυκό και σκανταλιάρικο μάτι α, να ξερες να ξερες πόσες φορές τα βράδια έχω μια ανησυχία κι η αιτία είναι αυτό το βλέμμα το γεμάτο το φωτεινό χαμόγελο το στιλπνό του ήλιο στο δέρμα και το έντεχνα ριγμένο ραντάκι πόσα βράδια' συντροφιά κι ανταμοιβή μου ευτυχώς αυτό δεν χάνεται μην το χάσεις ποτέ σου ζητώ σαν μυστική συμφωνία και σαν όρκο ακόμα κι αν εμένα με περάσεις μην το ξεχνάς ποτέ αυτό το ακριβό μου μυστικό

Ίσως δεν υπάρχουν φανταχτερά ξέφωτα μπορεί όλα να είναι φανταστικές ζωγραφιές του νου όμως πώς γίνεται να μείνεις αμμέτοχος μπροστά στις κόκκινες παπαρούνες που εκρήγνυνται πάνω στο πασχαλινό πέπλο της ακοίμητης αγάπης που μένει ζεστή μέσα στο χειμώνα και περιμένει το πρώτο φως το πρώτο κύμα για να ταξιδέψει στο αέναο πάλεμα με το σώμα με το φύλο και με τα χείλη που κρατούν το αιώνιο σχήμα τους και έρχονται από παλιά το βλέμμα το σίγουρο που μέλλεται έρωτες κι ένα φωτεινότερο εγώ πώς μπορείς να αμφιβάλλεις γι' αυτό πιστεύω σ' αυτό το βλέμμα στο πριν και στο μετά το φευγαλέο τώρα ίσως ίσως δεν αρκεί για να το περιγράψει αχ, να μπορούσα να υπάρξω μέσα απ' αυτό πριν από σένα και για σένα αχ, να είχα το μεγαλύτερο προνόμιο να λατρεύω μόνο και να ζω στον κύκλο των ματιών των χειλιών το ηδονικό άνοιγμα η κρύπτη κι αυτό που αποκαλύπτεται δεν χρειάζεται κανείς τίποτε περισσότερο για να ζει στην αλήθεια των φιλιών με πόνο ...