Κλινη

σ έναν κήπο
κατάφωτο
με τα στιλπνά του αγάλματα
έκταση αχανή κι επίπεδη
ανοίγοντας την εξώθυρα
και να  ο άλλος κόσμος
ο μέσα, μαρμάρινος
μα κι έντεχνα πλαστικός
μου τον φανέρωσες
για μια μόνο στιγμή
ενατένισα
προσεκτικά
με τη ματιά του γεωγράφου
αλλά αυτό το όλον
ένα παράδοξο απείκασμα
κι είναι κρίμα
σε απόσταση αναπνοής
να μην μπορώ

ένα ένα
τα δάχτυλα να πάρω
στο στόμα μου
κι αυτό το άρωμα
πώς με μεθά
και με λιγώνει
αν ήταν μπορετό
μέσα του να εισέλθω\
με στόμα πυρετώδες'
γλυκά ν' απομυζώ
έναν προς έναν
τους ευώδεις χυμούς
τρέφοντας τα αισθήματα
με απτά
ηλεκτρικά σκιρτήματα
μόνο εσύ το ξέρεις
πως όλα αυτά συμβαίνουν
έντονα και θυμικά
καθώς μ' αρχίζεις
και με τελειώνεις