Χνώτα

το σώμα
ένας κάβος λυμένος
ταξίδι
σύννεφα μπροστά
στην ομίχλη
θα βρεθούμε και πάλι
στα στενά της Κυψέλης
τα χρόνια
να θυμηθούμε
και με ποτά γλυκά
γλυκά να αφεθούμε
μη με αφήνεις
να με αντέχεις
να με σκεπάζεις
να γελάμε πολύ
αν μιλάμε
κι αν δε μιλάμε
θ' αρχίσω ξανά
να μαθαίνω
μήλο, πορτοκάλι
και γλυκό σταφύλι
στα στήθη σου
θα κρεμάσω
τις πρώτες στάλες
το φθινόπωρο δείλι
ο ουρανός καθαρός
και τα μάτια σου βυθός διάφανος
ν' ανοίξω στα δύο
στα δέκα
να σε δεχτώ δική μου
εκκολάπτοντας
νέες θάλασσες
πιο κοντινές και μακρινές
σαν τα ιπτάμενα όνειρα
να έρθεις
κάτι άστραψε
κι έμεινα βουβός εκεί
για μια στιγμή αιώνια
κατέβηκακι ανέβηκα γοργά
όλη τη σκάλα
ως το άπειρο μηδέν
τρομάζοντας
σπαρταρώντας στα χέρια σου
ήξερα πως
δεν μ' 'άφηνες να πέσω
με 'εφερνες
ως την άκρη άκρη
και την κρίσιση στιγμή
\λίγο πριν λιγωτικά
το κενό με ρουφήξει
έδινες μια
και με τίναζες
στο μουσκεμένο
αχνό φεγγάρι
των χνώτων μας
στο τζάμι