Ex Post

όταν θα έχουν φύγει οι τελευταίο εκδρομείς με τα μπαγκάζια φορτωμένα και την ίδια ζάλη που κατατρώει την ψυχή όταν θα πεθαίνουν τα τζιτζίκια απ' τον μεστό τον έρωτα ίχνη ξερά αφήνοντας στο διψασμένο χώμα τα κοντινά αστέρια θα ξεμακραίνουν σαν τα υγρά φώτα υπνωτισμένων καραβιών τα βραδινά μπάνια με γυμνές πατούσες στα ξεχασμένα βότσαλα όταν θα πέφτουνε τα πρώτα φύλλα παραδομένα στην κούραση του αποκαλόκαιρου και το κορμί θα σκιάζει το φευγαλέο πρόωρο σύννεφο ξέρεις πως θ' αναζητήσω το χέρι σου στέρεο και θεληματικό να χαράξει επάνω στο αλάτι το ιδρωμένο σινιάλο της προσδοκίας να μπορώ να λέω δικό μου

Καταποντισμένοι μέσα στον ίδιο τον πόθο μας κι όλο να περνά ο καιρός ούτε γρήγορα ούτε αργά σαν να χει κολλήσει το τώρα σε έναν βρόχο εφιαλτικό η νύχτα γεννά τυφλά παιδιά ένας υπόκωφος άνεμος ξύπνα από τον λήθαργο το τέλμα της λαγνείας οριοθετώντας τις αισθήσεις ένα σώμα που σπαράσσεται ούτε η θάλασσα δεν έχει τελειωμό το πήγαινε έλα με το κύμα με τους καιρούς να κυοφορούν ατσάλι κεραυνούς  μια σιγή εκρηκτική αγγίζω και δεν σε βρίσκω εκεί σκάβω ολοένα και βαθύτερα στα υγρά θεμέλια να βρω τις απαρχές άγγιξε σφιχτά και θεληματικά  κάνε δικό σου αυτόν τον ορυμαγδό που μέσα μου μαίνεται πριν εντός του με ίλιγγο ανεξέλεγκτο παραδοθώ

εκτίω τον έρωτα σε ισόποσες δόσεις διά βίου ενεστώς και ανέστιος κάτω από την επιφάνεια εκεί όπου το κύμα δεν μαίνεται ένας βυθός σιωπής ή στα παράθυρα μη βρίσκοντας εύκολα πια τα πειστήρια της ύπαρξης εκτίω τον ερειπωμένο χρόνο τον άνισο αγώνα ενάντια σε κάθε πείσμα βλέπω ήδη πίσω απ΄το θαμπό μεσημέρι την πορεία των φύλλων προς την πτώση προσωρινά διάκεινται ευνοϊκά οι εποχές όλα υφίστανται τις ίδιες διεργασίες αγαπώ τη φθορά το  υπόλοιπο που λιγοστεύει τα μάτια που βουλιάζουν στις κόγχες τους τα νοτισμένα βότσαλα που λαμπυρίζουνε στη δύση εκτίω τον έρωτα ως έρωτας ακέραιος ακραιφνής αμέριμνος και μόνιμα εκκρεμής Απόψε, φίλοι, ένα φλασμπάκ, σαν να έρχεται κατευθείαν από τα 70's των παιδικών μας αναμνήσεων. Κακώς, θεωρείται ηλικία ανωριμότητας. Τι πιο ώριμο απ΄την αυτάρκεια της αγνής παιδικής καρδιάς;

ektio ton erota mou dia viou ekmysthreuomenos osa pote den tha einai profanh ekkremo mesa sthn antifash mou prosvlepontas se mia akairh epivevaiosh mhn koitate pou den gnorizo oute ta pio vasika den xreiazontai polla  s' ayth thn poinh mono na vythizesai katakoryfa apo kairoy eis kairon sthn pio gymnh  lytrotikh ki apolyth thlipsh

Αν γνωριζόμασταν τυχαία σήμερα δυο περαστικοί που συναντήθηκαν αλλά, το σταματώ.... αν όλα είναι χάος δεν υπάρχει το τυχαίο υπάρχει μόνο το αναπόδραστο υπάρχει αυτό που θα συμβεί έτσι είναι από καιρό σχεδιασμένο κι εμείς μόνο δεν το γνωρίζουμε με έναν τρόπο χαίρομαι που δοκιμάζομαι στο κάθε όριο χαίρομαι που έρχεται η ώρα που η λύπη με χορταίνει η καρδιά βαραίνει είναι σωματικά πράγματα απτά μετρούσα αργούς χτύπους κάτι μέσα μου σερνότανε αργά, προμηνύοντας το σεισμό που ξέσπασε τίποτα, λέω δεν μας βρίσκει απροετοίμαστους ξέρουμε πως όλα θα συμβούν ωστόσο να που αιφνιδιαστικά μια εντύπωση αλλάζει τα δεδομένα πώς αλλιώς να ερμηνεύσω ότι μέσα στην παλάμη μου ένιωσα να κρατώ το χέρι σου όχι όπως την πρώτη φορά αλλά σαν πρώτη φορά σαν το αχνό το πρώτο φως που διαλύει την ανησυχία της μαύρης νύχτας σαν το παιδί που γεύεται πρώτη φορά γλυκό σταφύλι σαν δυο χείλη που πρωτοφιληθήκανε ξέρω θα πεις υπερβολές τίποτα άλλο δεν θα πω μ...

έλα για μια φορά ακόμα να δούμε τα βραδινά φώτα' δεν θα είναι εδώ για πάντα τι τρομερή συνείδηση ανοίκεια λέξη' παγερή και αγέρωχη δεν θα ατενίζουμε πάντα αυτό τον γαλακτώδη μαυλιστή ουρανό με τ' ανάερα σύννεφα να πετούν σαν ξεχασμένα ίχνη ίχνη στη σκόνη' και στον αέρα ίχνη από μένα από τον καθένα δεν θα είναι έτσι για πάντα με ψευδαίσθησες διαρκείας μ' όρθρους κι εσπερινούς και προσευχές σιωπηρές με λυγμούς κρατημένους κι αναστενάγματα στα σκοτεινά δεν θα είναι όλα ετούτα τα γνωστά και τα άγνωστα με χαρές και συφορές γυρίσματα πόθων και ξενυχτίσματα αγωνίας και μήτε σκέψη' μήτε ανάμνηση' μόνο σκόρπια βότσαλα και ρότες μακρινές ' σε ταξίδια που θα συνεχίζονται χωρίς να το ξέρεις καν

Έπεσαν βαριά χαρτιά στο τραπέζι επάνω θεέ μου, να πεθάνω ή να σηκωθώ σαν την καταιγίδα πια δεν έχω ελπίδα κι όλο περιμένω σαν το ναυαγό

το αγέλαστο Κινεζάκι παρατηρεί είμαι εγώ που βλέπω με τα μικρά ματάκια του ούτε βλέφαρο δεν κουνάει ούτε αδημονία ούτε να τρέξει στο γρασίδι μόνο μία αμυδρή καχυποψία μια επιφύλαξη αν ασκηθείς από μικρός στην παρατήρηση θα έρθει μία μέρα που οι προσπάθειες θ' ανταμειφθούν το τίμημα: λιγότερη ζωή η εσοδεία: αμέτρητες δυνατότητες θεωρητικά διότι στην πράξη το σχέδιο απέτυχε παταγωδώς γι' αυτό τρέξε ανέκφραστο μικρό Κινεζάκι τώρα κι άσε για μετά τον απολογισμό

μην ξεχνάς προσπαθώντας να ξεγελάσεις το απύθμενο χάος ρεμβάζοντας μέσα σε όνειρα που δεν έχουνε γεύση και οσμή και δεν αρκούν ν' αναταράξουνε τι νιώθεις τι σκέφτεσαι απλωμένη καθώς είσαι στο σκληρό σου στρώμα εγώ εδώ αναζητώντας ένα αποκύημα κάτι από αυτά που απομένουνε ενθύμια στα συρτάρια μας θυμάμαι πάντα με την ίδια ένταση τη στιγμή που θα δεχτείς καταφεύγω στις οικείες φαντασιώσεις για να καλύψω την απόσταση κι όλο εδώ καταλήγεις η μία σου τιράντα κατεβασμένη πόσο μ' αρέσει που σ 'έχω μυστικό μου αρχείο μόνο σ' εμένα για μένα κι ας είσαι παντού σ' εμένα θα χαμογελάσεις ανεξίτηλα φιλιά ανεξίτηλα αγγίγματα θ απλώσω επάνω στην εικόνα σου όλο μου το σθένος στα χείλη σου να κρέμονται λεπτές σταγόνες δεν  μπορώ να μη σκορπίζομαι για σένα σ' όλο το κορμί που θα λατρέψω και τώρα και κάθε τώρα γυμνή στον ήλιο σαν λευκό μικρό σύννεφο στ απαλά σου χείλη καταλύω

ήταν γλυκό και τρυφερό το φιλί έπεσα κι απόκαμα στο στήθος σου βυθιζόμουν νομίζω πως μπορούσα ν' αποκοιμηθώ στην αγκαλιά σου αλλά αυτό πια δεν γίνεται μόνοι γυρνάμε μόνοι πέφτουμε στο ενδιάμεσο ψηλαφίζουμε  το δέρμα της ζωής κι ενώ  βυθιζόμουν ήτανε τόσο ωραία σαν να πέφτεις και να πέφτεις σε ένα άχρονο κενό πόσα θέλω ν' αλλάξω πόσα δεν μπορώ ν' αλλάξω τι έμαθα  τι γνωρίζω μόνο στο ρυθμό της αναπνοής σου μπορώ να βρω μικρές φωτεινές εκρήξεις μέσα σου γεννιέται κάθε φορά όση αλήθεια μπορώ να υποφέρω μετά τα μάτια κλείνω βαριά και με ανάσα ήρεμη μωρού αφήνομαι μ' εμπιστοσύνη στην άβυσσο  που με ερά Απόψε, φόρος τιμής, σε ένα μεγάλο και σεμνό πρωτοπόρο, που όπως κάθε πρωτοπόρος άνοιξε νέους μουσικούς δρόμους με πολλούς επιγόνους.  Γιάννης Σπάθας, στο πάνθεο της ροκ    

η μέρα διαλύεται μέσα στην πνιγηρή της άρνηση ανακυκλώνοντας σκόνη, σκέψεις και ιστορίες ο κειμενογράφος στέκεται αναλογιζόμενος όλα όσα θα πρέπει ν΄αφομοιώσει θα έλεγα εάν ήμουν ένας επαγγελματίας όμως αυτό που εντέλει αφομοιώνουμε κι είναι το πιο ισχυρό απ' όλα είναι τα γυμνά πορτρέτα των ημιδιάφανων γυναικών κι όλο το μυστήριο ενσωματώνεται στην κυριολεξία σε κορμιά κι είναι η ομορφιά τους η αλήθεια που περιφέρουν μ ελάχιστη κάλυψη γιατί άλλωστε όλα είναι τόσο φανερά αποκαλυμμένα μέσα από ένα τίποτα μίζεροι άνθρωποι άνθρωποι κακοί στριμμένα γερόντια προς της ώρας σας και χοντρόφατσες σκατόφατσες κι αρουραίοι κάντε στην άκρη γυναίκες περνούν δονούν τον αέρα υπάρχοντας ερωτικά σημαίνοντας ακροβατώντας στο ανεκπλήρωτο και την πλήρωση που διψούν και δροσίζονται που φλέγονται και φλογίζουνε ο κειμενογράφος πέθανε ποιος τώρα θ' απαθανατίζει ως το τέλος όλη αυτή την έξαψη καθημερινά κι απλά όλα συμβαίνουνε στην πλατεία στον ...

και έρχεται  κατά κύματα μέσα στη νύχτα δεν ξέρεις εάν είναι όνειρο ή αλήθεια κι η νύχτα αλλάζει μεταμορφώνεται άλλοτε μέσα στην επιθυμία άλλοτε σ' ένα χάος απρόβλεπτο πού είσαι έχω ανάγκη να τα βάλω όλα στη δική σου σειρά να συνταχθώ μέσα στην αταξία σου με τα χείλη να βρω ξανά τον δρόμο χτυπιόμαστε πέρα δώθε σε τεθλασμένες υπομονή το φως είναι πιο κοντά τόσο  που σε καίει υπομονή θα καώ και θα ρθω μαζί σου θα κυλάω επάνω σου σταγόνες ιδρώτα αλμύρα του κορμιού και στιλπνότης της επιθυμίας έρχομαι μαζί σου κόλλησέ με επάνω σου σαν βρεγμένο ρούχο μ επιθυμία ποτισμένο κ υγρή προσμονή