Ex Post

Απόσταση ασφαλείας από την αναχώρηση του αποκαλόκαιρου με τη γεύση βανίλια παγωτό στον ουρανίσκο από τα αποφέγγαρα λιμνάζοντα στις ακμαίες νεροποντές τα ξέφτια του Αυγούστου στην αντανάκλαση ένα φως που παραπαίει κι όμως μέσα του αυτό το καλοκαίρι δεν πενθεί δεν νοσταλγεί μόνο συλλέγει προσεκτικά και μεθοδικά τοποθετώντας στο τραπεζάκι τα άδεια κουτάκια των ενδιάμεσων στιγμών για να αντέχει το σώμα που κάμπτεται το σώμα που απλώνεται κατακρατώντας φιλί νερό και αλκοόλ ονειρεύεται τις νέες σκοτεινές επάλξεις βραδινά πρόωρα γέννας τρυφερής τρυφερά τα αγγίγματα από δω και στο εξής που μετρώνται με το πέρασμα στο βαθύ βραδινό το χέρι σου στο χέρι μου επιτακτικά δοσμένο όσο ποτέ άλλοτε αυτό δεν είναι υπόσχεση το φωτεινό σου σημείο έχει τη μυρωδιά της ζωντανής σάρκας που ενώνεται σε αιώνια ψυχή

Γυναίκα στο κράσπεδο δεν καταλήγουν όλα όπως ξεκινούν ήταν στην αρχή καλά μια ωραία μέρα έγινε λυγμός και πόνος τον βλέπω στο βλέμμα σου βουβό κι απορημένο που δεν ήθελες τίποτε άλλο παρά μια ήσυχη βόλτα Κυριακάτικη στη θάλασσα (καταραμένες Κυριακές) ας μην παραπονιόμαστε κάποιοι δεν θα φτάσουν ποτέ κάποια παιδιά θα κρατούν ένα άλλο χέρι και με πόση χαρά θ' αφήνουν το σώμα να δέχεται το υγρό το χάδι γι' αυτό  ας αφήσουμε τη μέρα και μαζί της να προχωρήσουμε η θάλασσα είναι κοντά μα κάποτε ο καιρός κόβεται σπάει και θρυμματίζεται με πάταγο και δεν ξαναπατάς ποτέ το πόδι σου  στ' άγριο βότσαλο ας βουτήξουμε  σώμα με σώμα κι άσε με  προστατευτικά' να κλείσω το στήθος σου στις παλάμες μου να φυλάξω για πάντα τους γλυκούς καρπούς του όψιμου καλοκαιριού μας Από το 1972. Προσέξτε τη μουσική την αισθητική και τον Bowieκό εν γένει τρόπο. Mέσα στην χαζοχαρουμενιά των 70's και την...

Ακολουθήστε με τρυφερές κοφτερές μου σκέψεις γυρίζοντας ολοένα σαν θηρία μέσα σ' ένα γυάλινο κλουβί εκτεθειμένες στο άβολο φως του ύστερου καλοκαιριού μέχρι που θα πέσει η πρώτη βροχή κι η άμμος θα σμιλευτεί σε λάσπη τα ρυάκια θα φτάνουν  ψηλά από τα βουνά μέχρι τα πιο χθαμαλά  υπόγεια ευτυχώς γι' αυτό θέλω να είμαι ψηλά να μην παρασυρθώ να μην παρασυρθείς από αυτή τη νεροσυρμή λίγο πριν  σβηστεί η ποθητή γραμμή από το swimsuit αλλά ας είναι θα φορέσεις πάλι τα μακρινά φορέματα διατηρώντας όλη  την απόχρωση του καλοκαιριού ας κλείσει όλες τις πύλες του ο καλός καιρός ας μαζευτούν οι ομπρέλες και τα βράχια να μείνουν να κοιτούν τη μολυβένια θάλασσα καθώς οι περαστικοί θα σφίγγουν πάνω τους το φθινοπωρινό πανωφόρι γιατί μέσα μου κρατάω τα ζεστά φιλιά κι ανασκάπτοντας  τα βρίσκω όλα ανέπαφα ό,τι είπα δεν είναι παρά η αλήθεια πως κάθε για κάθε μία ξεχωριστή φορά μπορώ να υφα...

Αν θέλω να κλάψω λίγο είναι για το φως που γλυκά σβήνει είναι που φοβάμαι μην ξεχαστώ σαν καλοκαιρινά σανδάλια με την άμμο στα δάχτυλα είναι που περπατώ και νιώθω διάφανος αστικά τοπία που λιώνουν στο απόβραδο και τα μπετά λευκότερα ένα μεγάλο νησί γυμνό στο βραδινό προσκλητήριο οι νεώτεροι μόνο συνεχίζουν να στροβιλίζονται στα μεταίχμια των εποχών ανίδεοι, λαμπεροί πώς άλλωστε θα γινόταν κατάρα πρέπει να διαθλώνται όλα μέσα μου να διυλίζομαι να είναι ο καθρέφτης του καθενός που καίει μέσα μου σαν θερινός πυρετός αν κλάψω λίγο ήσυχα και σιωπηλά είναι που νιώθω  κάτω απ' το δέρμα μου το αχ και το χαίρε του ενδιάμεσου που μου δόθηκε σαν ευθύνη να κουβαλώ στο γύρισμα των εποχών Respect...

γυναίκα στο νερό με τις θηλές σου να τρυπούν εκκωφαντικά το λαμπρό φως του μεσημεριού κύμα το κύμα έρχομαι όλο και πιο κοντά σου κλείνοντας στον κύκλο της αγάπης όλη τη βαθύτερη επιθυμία γιατί δεν είναι μόνο μια στιγμιαία έκλαμψη ή μια βουτιά στο μέσα υπέροχο κάνουμε έναν δικό μας κόσμο φτιαγμένο από έρωτα και αρμυρό νερό άνοιξε τα χέρια σου αγκαλιάζοντας όλη τη θάλασσα σε μια δρασκελιά σαν τον εξερευνητή ακολουθώ πιστά τις φυσαλίδες κι εμπνέομαι στη ρότα σου λίγο ακόμα λίγο ανέμελο καλοκαίρι ζητούσα κι εσύ με χόρταινες πλουσιοπάροχα σε καιρούς μίζερους πώς γίνεται κανείς να τα έχει όλα πόσο φοβάμαι μη θυμώσουν οι θεοί κι οι δαίμονες από την τόση χαρά που αβίαστα ρέει απ' τα μουλιασμένα μου δάχτυλα Με τον μαυλιστικά λικνιστικό ήχο ενός απ΄τους jazz masters της  Blue Note...

Όταν απλά κι αναπάντεχα αβίαστα' είναι τόσο φυσικό να ξυπνώ πλάι σου και σαν το νερό το σώμα σου να ζητώ όταν με οδηγό ένα απλό θέλω έτσι να βρίσκεσαι ποθητά κι ανεξιχνίαστα χωρίς καμία άλλη διεργασία παρά με την αφή σαν την κίνηση ν' απλώνεις και να κόβεις ένα γλυκό φρούτο να μένουνε περισσότερο αυτές οι λιγωτικές διαυγείς στιγμές ένα καλοκαιρινό απόγευμα που δεν υπάρχει λογική κι εξήγηση ό,τι οδηγεί από μόνο του μικρά διαλείμματα όχι όταν αναζητώντας το άρωμα στα σεντόνια στο νου περιπλέκεται αγαπημένη ακαταστασία τι να το κάνω όλα να μένουν στη θέση τους άοσμα λευκαντικές μέρες χωρίς την αρμύρα του πριν την εύοσμη αποπλάνηση το ήρεμο μετά όταν όλα αυτά θα είναι πάλι δικά μας δεν θα γυρεύω σχήματα ούτε θ' αναζητώ στα περιγράμματα των αληθειών μη λήθη μου δείξε μου μη μ' αφήνεις να λέω κάνε με πράξη μην μ' αφήνεις να λιμνάζω στη σκέψη όταν είσαι δεν χρειάζεται άλλο τίποτα πια

Χαρούμενες θλιμμένες γιορτές όλα κάποτε καταλήγουν στη σωστή τους θέση έχοντας αποσβέσει την ανταπόδοση του χρόνου απλώς συμβαίνει όταν βρίσκεσαι στο κέντρο κι αλίμονο δεν αντιλαμβάνεσαι όλην αυτή τη διεργασία την απίστευτη δίνη των πραγμάτων που ωθούν προς το ένα αναπάντεχα το μοναδικό αποτέλεσμα απλώς ζεις το σενάριο και στο σενάριο γράφεις το σενάριο όντας ήρωας και συγγραφέας μέρες γιορτής χαρούμενες θλιμμένες πώς γίνεται γίνεται τα κομμάτια όλα ενώνονται δεν μπορεί διαφορετικά κι έτσι οι γιορτές περνάνε κι έτσι η διάρκεια είναι μια αντανάκλαση σαν να βουτάς μέσα σου στο πηγάδι που σκάβεις λίγο λίγο μια ζωή η μνήμη είναι η μόνη ζωή και το απτό του έρωτα άγγιγμα είναι η μόνη χαραμάδα που ανοίγει μεταξύ αρχής και τέλους γι΄αυτό τραγουδάμε χαρούμενα θλιμμένα στις γιορτές γιορτάζουμε και πενθούμε και στο ενδιάμεσο χανόμαστε στον έρωτα

Οι ομπρέλες θα κλείσουν τα ώριμα φρούτα θα μαραίνονται στο χώμα αλλά εμένα η αγάπη μου ξαναγυρνά ακόμα ο αέρας θα κοπάσει ταινίες εποχής παλιά σινεμαδάκια - στους ώμους ζακετάκια - κι εμένα η αγάπη μου χορεύει σαν τα στάχια οι ταξιδιώτες θα γυρίσουν το χαλάκι της εισόδου στη θέση του και πάλι και μένα η αγάπη μου θα μου γελά στο προσκεφάλι στο σπίτι πια δεν θα χει την άμμο που φέρναμε στα μάτια το αλάτι μα εμένα η αγάπη μου θα χει να φέρνει κάτι και το σταφύλι το γλυκό τα ράκη του θ' αφήνει τα στερνά τραγούδια στις σπηλιές με τα καζάνια εμένα η αγάπη μου με στόλισε κοράλια ο κόσμος στο μπαλκόνι του με το φεγγάρι πια δεν θα μιλάει εμένα η αγάπη μου όλο γλυκά φιλιά θα μου κερνάει οι μέρες θα περάσουνε οι εποχές κυκλωτερό χορό θα στήνουν χέρι χέρι κι εγώ θα λέω αγάπη μου έλα να κάνουμε άλλο ένα καλοκαίρι

Ζω με επιμονή σ' αυτό το αυγουστιάτικο ενδιάμεσο ίνα κριθώ και ομολογήσω κάτω από το κοφτερό τόξο των ματιών σου και μήτε ποταμός να ριγήσει το σώμα μήτε δέντρο να κουρνιάσει η ψυχή αυτό τον αύγουστο κλείνω τα φύλλα κι ατενίζω μέσα βαθιά ώσπου η μέρα πάλι να ξορκίσει όλο τον φόβο μέτρησα ώρες πολλές που δεν απάντησα κανέναν κι ένα ξερό κρύο τύλιξε την καρδιά μου πρόωρα φρούτα του καλοκαιριού που ξεραίνονται στον ανήλεο φως αν ήξερες αλλά ξέρεις κι ίσως αυτή η γνώση να χιμάει κατά πάνω σαν σαλεμένος νοτιάς να σηκώνει το φουστάνι σου κι επίμονα να ζητά ένα πέρασμα ακριβό αν δεν το ξαναβρω θα μείνω για πάντα στην όχθη σαν σπασμένο κοχύλι στο κύμα παραδέρνοντας

τι καλά που είναι πόση χαρά στα μικρά πράγματα παίζοντας με την πλαστική μπάλα βόλτα με τον μπαμπά στο στάδιο δεν πειράζει κι αν είναι λίγο στα παιδικά ματάκια όμορφα, γελαστά υπέροχα διαλείμματα μια μπαλίτσα τόση δα απ' το περίπτερο να και μια λαχτάρα για παιχνίδι ένας καλός γλυκός λόγος απ' τον μπαμπά και να! πώς γίνεται η βόλτα πανηγύρι ούτε φανταχτερά ούτε πολλά ούτε απ' τα καλύτερα ας είναι απ' τα φτηνά δεν θέλει πολλά σου λέω η χαρά συγγνώμη αν στη ορμή μου πάνω άφησα έναν λεκέ να 'χεις μωρό μου ψήγματα επάνω σου μικρά η ανάμνηση του ρούχου στις ίνες του θα χει να λέει κάτι από μένα στα κρυφά και μιαν υπόσχεση απλή για την υπέροχη που έρχετα στιγμή που ξεχειλίζει η χαρά!

don't wanna go anywhere μόνο στον κλοιό του κορμιού σου να δεθώ υποδόρoια με έλκεις το νιώθω πως επικίνδυνα ρίχνομαι μέσα σου δεν είναι τόπος άλλος μια κλωστή που δένει διαδρομές γνωστές σπίτι λεωφόρος δουλειά στάδιο σούπερ βραδινό επεισόδιο η ζωή αλλού διαφεύγει διαρκώς όσο θυμάμαι ενεργοποίηση απενεργοποίηση είναι καλό δεν είναι ας στεκόταν λίγο στάσιμος ο πλάνητας χρόνος ο καιρός ένα συνεχές παλίρροια άμπωτις πού θα σε βγάλει ας στεκόταν για λίγο να ζήσουμε λίγα κλικ σαν πολαρόιντ που κάποτε' θα μας ανακαλύπτουν την αφόρητη κοινοτοπία μου αφιερώνω σε όσα αύριο θα ναι ήδη χθες

γλυκό μου μελισσάκι πόσο όμορφα με βασανίζεις κεντάς τρυγώντας το νέκταρ κι όλα τα πέταλα ανθίζουν για σένα όλα γυρίζουν τους μίσχους των για να είναι στο δικό σου κύκλο το πέρασμά σου αφήνοντας την απτή σου ουσία έπειτα τα έπιπλα τα ρούχα το φως κι οι σκιές σάμπως να ρηχαίνουν όλα τυλίγοντας σ' ένα  ουδέτερο νήμα δουλειά σπίτι αθλητικά καλάθι με ψώνια ανοίγω συχνά όπως είναι ομολογημένο τα συρτάρια μου αναζητώντας κάτι από αυτή  τη φευγαλέα έκτη αίσθηση μορφή χειρονομίες χέρια αδρά χέρια απαλά μικρά μου χέρια θα γίνω μια μικρή κλωστή στα δάχτυλά σου να με παίζεις κι εκεί που δεν  το καταλαβαίνει κανείς στον κόρφο σου να με κρύβεις έτσι θα ζω ήσυχα κι ευτυχισμένα με τη γλυκιά οσμή  της σάρκας σου που λίγο λίγο όπως μου δίνεται το λοιπό  πρέπει  πίσω απ' τα μάτια μου κάθε βραδιά να το αυγατίζω

Ό,τι μου αρνείσαι αυτό και μόνο θέλω ό,τι δεν πρέπει είναι αυτό που ζητώ όλα τα απαγορευμένα γυρίζουν γύρω από τη μέση σου κι εγώ πίσω σου κλείνοντας τα χέρια σε κλοιό όχι προστασίας ή τέτοιες μπούρδες αλλά σε κατάφαση του θέλω του είσαι δική μου πρωτόγονα και κτητικά αυτές όλες οι αντωνυμίες που πολιτικώς ορθώς πρέπει να αποφεύγουμε αλλά, η αλήθεια είναι πως θέλω να σε πάρω θέλω να γίνεσαι δική μου κάθε φορά που ξαγρυπνώ ή τα μάτια μου ανοίγω θέλω να γεμίζεις με φως και να καταυγάζεις στο φως τον έρωτα που μέσα σου πάντοτε έχεις σαν έναν λαμπρό εκτυφλωτικό πυρήνα το ένα η αρχή