Ex Post

Μου αρέσει πολύ που κατεβαίνουμε και ανεβαίνουμε μου αρέσει η διατάραξη της κοινής ησυχίας το ξύπνημα απ' τη ραστώνη αλλά κι η ίδια η ραστώνη μου αρέσει η επίγνωση του κινδύνου λίγο πριν τον εκτροχιασμό κι όλα μέσα στο χαλασμό να κλυδωνίζονται στο έσχατο ηδονικά αλλά' με σταθερό χέρι και με το άρωμα στο σώμα που αναδεύεται αργά απολαμβάνοντας το κάθε λίκνισμα την κάθε ώση με τα δάχτυλα τεντωμένα στο πιο βαθύ αναζητώντας στο σώμα όλα βρίσκουν τη νέα θέση τους πόσο μ' αρέσει να επιπλήττεις τις άκαιρες αναπολήσεις μου κι επιτακτικά να λέει το κορμί που και ντυμένο συγκλονίζει σαν γυμνή αλήθεια που έχει φωνή και λατρεία είμαι εδώ! μη μ' αναζητάς αλλού και με το μαύρο μακρύ σου ρούχο να περνάς και να σκορπάς ανατριχίλα σαν καλοδεχούμενη δροσιά του Ιούλη

Αν η ρωγμή ανοίξει και χάσκει από κάτω απειλητικά τότε καταλαβαίνεις πώς είναι να ακροβατείς πάνω από ένα λεπτό στρώμα πάγου δεν μιλάει κανείς και η σιωπή αποπνιτική να θέλεις να βγάλεις τ' αντερά σου αλλά ούτε κι αυτό να μην έρχεται για ανακούφιση το κενό που έλκει το κενό που καλεί μαυλιστικά μη σταθείς ποτέ στο χείλος του όλα ανακατεύονται όλα είναι επίφοβα όπως τα έφτιαξες κι έτσι θα πέσεις να κοιμηθείς ξερά βαριά σαν να περνούν βιαστικά από πάνω δέκα φορές χειμώνες αν δεν πιαστώ το χέρι σου αν μείνεις μετέωρη εκεί να με βλέπεις να γκρεμίζομαι δεν έφτιαξα πολλά όμορφα αγαλματάκια από πηλό να έχουμε να παίζουμε έλα ξανά σε μια ατέλειωτη αυγουστιάτικη νύχτα τι έχει το φως και αρρώστησε γιατί το απόγευμα' είναι κίτρινο τι έκανα θεέ μου και τα σκοτεινιασα όλα γιατί δεν μπορεί από μόνα τους μέσα βαθιά πόνος και αίσθηση αναπόδραστου φεύγουνε όλα σαν σύννεφα βιαστικά κι η βροχή μισή, μισερή και ανεκπλήρωτη αφήστε με ...

Αμαρτωλή μου σκέψη καίγομαι εκουσίως και παραδίνω ψυχή και σώμα χωρίς αντίσταση καμία κι όμως δεν λαθεύει καθόλου αυτή η έκτη αίσθηση αναδιφά διαρκώς μέσα σου ανακαλύπτοντας καινούριους ορισμούς που μόνο σωματικά κι αδρά είναι δυνατόν να ειπωθούν ένα πέρασμα αρκεί είναι το θεϊκό χέρι που δίνει αυτή την υπεροχή όχι, όχι είναι μια εσώτερη πηγή ηδονής που υλοποιείται μέσα σε μια έξαψη που η μορφή πυρπολεί και υπερτερεί κάθε σκέψης μία από σκηνής εκτός σκηνής παρουσία τόσο γλυκά ηδονικά περάσματα μα δεν φτάνουν τα φιλιά δεν μπορεί να φτάνουν τι είναι το περισσότερο να κατέχεις ή να λαχταράς ποια απροσμέτρητη δύναμη έκφρασης τα λόγια μου ασθμαίνουν όπως κι εγώ ο ίδιος που προσπέφτω να γίνομαι ο βωμός και το θυσίασμα ο πέπλος που πέφτει στα πόδια σου το βαθύ σου βλέμμα που ανεξιχνίαστα οδηγεί κάθε μου σκέψη πρωί και βράδυ τι είναι οι μέρες μου παρά διαλείμματα ακύμαντα μια αχανής χρονική παύση μέχρις ότου να ξαναπιάσω το νήμα σου πού...

και πως να περάσει η πιο μεγάλη μέρα ανέφελα ήσυχα  κι απατηλά με πνοές από σύννεφο και γλυκές αναμνήσεις στην άκρη της γλώσσας με κρυφές απεικονίσεις κόκκινα μυστικά παίζοντας στα χέρια κομμάτια από κοχύλια που χάιδευαν το λαιμό σου ερευνώντας στις πτυχές των σεντονιών αναδιφώντας το χθες και το αύριο η πιο μεγάλη μέρα ατέλειωτη χωρίς έρμα και τέλος ένας αέναος βρυχηθμός στις φωνές στη βιαστική κίνηση ο καφές που νέρωσε και το κορμί που ιδρώνει ενθυμούμενο την οσμή και την υφή σου το ιερό σώμα που όταν μέσα του μπαίνεις η ψυχή που καταυγάζεται κι όλα εκ νέου επανακτούν  το διασκορπισμένο τους νόημα η πιο μεγάλη μέρα ένας δρόμος μακρύς χωρίς δέντρα και ίσκιο μόνο με μια  εκτυφλωτική αντανάκλαση από βλέμμα βαθύ κεχριμπαρένιο τα βήματά σου ορίζουν  τα στίλβοντα άκρα και με φορέματα ανάλαφρα κάνοντας την είσοδό σου ορμητικά στης πιο μεγάλης μέρας δροσερό σκαλοπάτι που ως τ'...

Είπα λοιπόν στην ψυχή μου κάθισε τώρα γαλήνεψε κλείσε μέσα σε κύκλους τα πνιχτά θολωμένα όνειρα απ' το νερό που θα κυλήσει το ζεστό απόγευμα θα ξεδιαλύνουνε όλοι οι σβησμένοι ορίζοντες αντιφεγγίζοντας οι συσσωρευτές θα στείλουν πίσω την αντανάκλαση άλλης μιας έφηβης μέρας που προετοιμάζεται

και ποιος ενδιαφέρεται στην τελική ρίξε πάνω σου την κοντόθωρη θλίψη σου και φύγε απο δω μας κόβεις τη θέα μα εγώ ήθελα μόνο να παίξουμε χα, νομίζεις ότι ακόμα δεν ήρθε ο καιρός των πραγμάτων αυτά που ανεπαισθήτως ωριμάζουν στο υπόγειο κι έρχεται μια ωραία μέρα να σαπίσουν με πάταγο διαλύοντας κομμάτια παρασέρνοντας πέτρες και χώμα και αίμα άλικο στις νεροσυρμές τι ζητάω το μόνο που ήθελα ήτανε να, αυτά τα πιο άγουρα φιλιά στο περιστύλιο της προσμονής σύνελθε καιρός να δεις τα πράγματα στις διαστάσεις τους μα, αν δεν μπορώ να κατακτώ αυτό το κομμάτι λατρείας που μπορώ να σμιλευω ξέρεις ' με τα χέρια μου και να κάνω το λίγο πολύ πόσο ανώριμα και  άσκοπα περιφέρεις τις γλίσχρες ιδέες σου θα προτιμούσα τη ζωντάνια των άγριων κήπων με άτια καλπάζοντας την έξαψη αυγατίζοντας μέχρι να εκρήγνυται μα η έκρηξη θα τα διαλύσει όλα ναι και μετά θα βρεθούμε σ' έναν απέραντο διάφανο ωκεανό που η μοναξιά του με τρομάζει κι η απεραντοσύνη του σ...

Υπόσχομαι να παραμείνω ανεπαρκής ένα εν εξελίξει σχέδιο που θα δοκιμάζει τις αντοχές σου ανερμήνευτο περίπλοκο κι ακατανόητο χωρίς εύκολες παραδοχές αυτοϋπονομευόμενο αλλά και με πίστη κι ελπίδα υπόσχομαι πως δεν θα εκπληρώσω κανέναν στόχο στο ακέραιο κι ούτε θα συναγελάζομαι με συρφετό αυτάρεσκων σοβαρών κλόουν υπόσχομαι να μην καταντήσω καρικατούρα να μην γελοιποιήσω τον ρόλο μου αν ποτέ μπορέσω κάπως να τον προσεγγίσω ερμηνευτικά σου υπόσχομαι να παραμείνω ένα μυστήριο ανερμήνευτο γρίφος που λύνεται εν ριπή μόνο μέσα στα δικά σου χέρια πανεύκολα σε δύο κινήσεις υπόσχομαι να γελάω περισσότερο και να απέχω απ' τον κόσμο λιγότερο να διατηρήσω ένα σχήμα αξιοπρέπειας κι απροσποίητης ευγένειας υπόσχομαι κατάφαση νεότητας με απόσταγμα μεστότητας υπόσχομαι ν' ακροβατώ επάνω σ' αυτή την λεπτή καμπή που λέγεται παρόν εδώ στιγμή τώρα είμαι Άλλη μία κλασική αξία απόψε σε πιο pop "πακέτο", ως κέρασμα, σε όσου...

Είναι το σαλιγκαράκι που μπαίνει στον κήπο σου κρύβεται πίσω απ' τα φυλλαράκια να σε βλέπει  όταν κάθεσαι στην αυλή με τα πόδια πάνω στο σκαμπό να λάμπουν τα όμορφα νύχια σου στο φεγγαρόφωτο το σαλιγκαράκι έρχεται γλιστρά απαλά και σιγά σιγά εκεί που δεν το περιμένεις να το! έχοντας διανύσει πόση μα πόση απόσταση θα κάνει μια στάση να πιει νερό απ' τα χειλάκια σου τα τρυφερά κι ανεβαίνοντας με το γνωστό ράθυμο μα σταθερό ρυθμό του σαν μια μικρή χαντρούλα ή φυλαχτό στο στήθος σου μέσα θα φωλιάσει έτσι, μικρό κι επίμονο πάνω σου θα γλιστρήσει και σαν μικρό διαμάντι φωτεινό  το δάκρυ του μες το λαιμό σου θα κυλήσει Τώρα θα μου πείτε τι σχέση έχει το τραγούδι; Έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το γλυκερό- ράθυμο ρυθμό του σαλιγκαριού, στο οποίο θα ταίριαζε κάτι σε JJ Cale από τα παλιά Εδώ, όμως, υπό την καθοδήγηση ενός άλλου Cale, αυτό το υπέροχο, steady δωρικό μπλουζ,  βγαλμένο απ' τη ρίζες του rhythm ...

το σκαθάρι ακολουθεί τον επίμονο σταθερό του δρόμο μαύρο κι άραχλο ένα συμπαγές κουβούκλιο προστασίας άμα και σνομπισμού στην πορεία προς τη μαύρη τρύπα του άλλοτε ακροβατώνας επάνω σ' ένα φυλλαράκι άλλοτε διασχίζοντας άφοβα τις ρυπαρές πλάκες του πεζοδρομίου γενικώς τίποτα δεν φαίνεται να ανακόπτει την επικείμενη πορεία του πέραν του αναπάντεχου σθεναρού πέλματος κάποιας μετρίας υπάρξεως η οποία στη μέτρια διαδρομή της δύναται να μετατρέψει το συμπαγές κουβούκλιο προστασίας του ατυχούς σκαθαρίου σε μια πλατειάζουσα μαύρη κηλίδα εις δόξαν του μηδενός

Είμαι θεατής τακτικός παρακολουθώ ανελλιπώς φυσιογνωμίες ζωές εκλείψεις μέχρι και τις εκφράσεις περαστικών στ' αυτοκίνητα περνώντας ή και από τα βαγόνια σαν σε ταινία κουράζομαι αφάνταστα απ' την ορμή του πλήθους μόνο στο στήθος σου μπορώ να καταλαγιάσω αυτή την ανάγκη επιθυμώντας και ζώντας με την επιθυμία είναι μακρινές αυτές οι μέρες αλλά οι ώρες λύνονται γοργά σαν σκοινιά που σπάνε παρασέρνοντας έρμαιο στο κύμα η πλώρη μου βολοδέρνει δεξιά ζερβά και το φως με συντρίβει δος μου έναν ίσκιο να σταθώ χωρίς να ζαλίζομαι πέρα δώθε πίσω απ' τα χαμόγελα βλέπω δόντια κοφτερά και βλέμματα επίβουλα πρέπει να τρέξω πίσω να καλυφθώ αχ και δεν με πιστεύεις που γίνομαι ένα φιάσκο κι όλο τρέχεις και δεν φτάνω ο θεατής στην τελευταία σειρά κρυμμένος περιμένει τη στιγμή όταν ξαφνικά όλα τα φώτα στραφούν επάνω του και όλοι δείχνουν με το δάχτυλο κι αρχίζουν και ρωτούν "που ήσουν εσύ;" τότε, καλέ μου θεατή δεν θα ναι πια ...

σ' αυτό το σώμα θέλω να ζω μ' αυτό μόνο να κινούμαι να μετέχω στο κάθε του πάθος την κάθε του κίνηση ό,τι βαθειά μέσα του αναδεύεται να το νιώθω δικό μου να λιώνω όταν λιώνει και να λιγώνομαι να είμαι ένα με τα κύτταρά σου να ενώνομαι με όλες τις συνάψεις σου και να ζω την έξαψή σου τον τρόπο που γίνεσαι γυναίκα που μαίνεται και στον έρωτα κατακτά όλες τις στρατιές ενώνοντάς τα όλα ιερά και βέβηλα σ' αυτό που με χαρά λαμπρή κατέχει να έρθει να με αποτελειώσει σαν αποτύπωμα να γλιστρήσω κάτω απ' τη φτέρνα της σαν άρωμα βαθύ κι ηδονικό να τυλιχτώ στο λαιμό σαν επιθυμία που μέσα κοχλάζει να γίνω πυρετός στο βλέμμα σαν το νερό της πηγής να με ποτίσει κι εγώ ραβδοσκόπος σπορέας και θεριστής

Γυμνάζω εντατικά τη μνήμη μου τρέχω μπρος πίσω διαλειμματικά ή και συνεχόμενα τα φορτία μεγαλώνουν κι οι μέρες βαραίνουν αν δεν έχω κάτι απ' το φως σου δεν θέλω να βγαίνω καθόλου αφήστε με σ' ένα σκοτεινό δωμάτιο τα πράγματα εκεί έξω με αγριεύουν κρύβομαι σαν το αγρίμι πέφτοντας σ' έναν  ανήσυχο ύπνο λες και υπάρχει χρόνος για εφησυχασμό όχι, φίλε μου δεν υπάρχει αντικατοπτρισμοί μας αφήνουν πίσω κι όλα μαίνονται έντονα αν δεν έχω το δέρμα σου δεν με σώζουν άπειρα μεγαμπάιτ αν δεν φιλώ το στόμα σου δεν αντλώ κανένα κουράγιο πείτε μου άλλον τρόπο για ν' αντέχουμε κι όμως πέρασαν  κι άλλοι χειμώνες θα πεις το βάρος του φωτός είναι ασήκωτο στα μάτια μου διολισθαίνω χωρίς να θέλω σε μια αιχμηρή καταιγίδα κι όλο κρατιέμαι στο χείλος κι όλο γαντζώνομαι πάλι κι ανεβαίνω έρποντας σαν το σκουλήκι που η δύναμή του με ξαφνιάζει η γάτα κοιμάται γαλήνια στα πόδια μου χωρίς κ...