Φωταγωγία

Ο,τι έχω πει
κοίτα είναι λίγο
είναι αβάσταχτο
και σκοτεινό
είναι η αγάπη
που ανθίζει
μέσ' στο χειμώνα
σαν τη λεμονιά
τα όμορφα φύλλα
να κυλάνε επάνω τους
σταγόνες της χαράς
τι κι αν έρθει χειμώνας
στην καρδιά έχει λιακάδα
τα σύννεφα περαστικά
μια ησυχία απλώνεται
κι έρχεσαι μέσα στη νύχτα
αργεί ακόμα η μέρα
και το κορμί που αναζητά
κι όλο και πιο πολύ
σε νιώθω
πριν ξημερώσει
θα είσαι πια κοντά
χωρίς το πιο πολύ
να βασανίζεσαι
χωμένη μέσα
στα σεντόνια μου
να βγεις έξω στο φως
κι όμορφα να σημαίνουν
οι μέρες και τα χρόνια
έχω όλων την αίσθηση
ευχή και κατάρα
αναζητώντας διαρκώς
τη διαρροή του χρόνου
ανάβοντας τα μικρά φώτα
κι οι καιροί να μιλούν
και να μιλούν
κάποιοι από μας
σωπαίνουν
κάποιος σφίγγει το χέρι
κάποιος φεύγει
το κερί
τα λιγοστά του απομεινάρια
σκορπώντας
φίλησέ με
άναψε κι άσε να καούμε
φωταγωγώντας εξαίσια
τα πιο βαθιά
και σκοτεινά
μακρυσμένα όνειρα