Μετά την καταιγίδα

Διέσχισέ με
ως αχτίδα
που τρυπά
τα μαύρα σύννεφα
έλα κάθετα
καταπάνω στην πιο
διαβρωτική υγρασία
κάνε μέρα
αυτό το κλειστό διάστημα
εισχώρησε μέσα μου
πρώτα
πριν απ' το δηλητήριο
του σιχαμερού φόβου
δεν ξέρω πώς
να τιμωρούμαι πια
θυμάμαι όμως
τόσο καλά
και δεν τολμώ
να διατρέξω εν ριπή
όλο το χρόνο
που κατήργησα
εκούσια παραδομένος
δέσμιος στα χέρια μου τα ίδια
γι αυτό
εφόρμησε κάθετα
ω φωτεινή γλυκύτης
κι άφηνέ με να παραληρώ
στη ζεστή σου κλίνη
εν αναμονή