Το αλάτι

κατακρεουργώ
την καρδιά μου
ευσυνείδητα
μικρά κομματάκια
αποστηθίζοντας
παλιές προσευχές
Αγίας Ζώνης
με τα χέρια χωμένες
στις τσέπες
τα μάτια των αγίων
που δεν σε κοιτάζουν
παρά στοχεύουν
πέρα από σένα
ίσως να μάζευαν
για μένα
τα τρίμματα και την άμμο
πιστεύω
στο χέρι σου
που θα με κρατήσει
στο στήθος που θα προβάλει
κάτω απ' το παγωμένο  φως
πιστεύω
που σε περιμένω
βιαστικά αλλάζοντας
πεζοδρόμιο
κάθετα διασχίζοντας
το κορμί μου
κάθετα τέμνοντας
το μυαλό μου
αφήνουν πάνω μου
πατημασιές
και τις ακαθαρσίες
που κουβαλάνε
από το μακρύ δρόμο
ένα  κεράκι
θα αρκέσει άραγε;
πόσο ψωμί
θα πρέπει άλλο
να πικρίσει στο στόμα μας;
πόσο θα μολύνει το στήθος μας
το θολό κακό΄ νερό;
δεν θέλω άλλο
ζωή σε απολογία
θέλω να μπω ξανά
θαρραλέα
σε αυτή τη θάλασσα
και να γίνω
υγρό σου άλλοθι
τόσο σφιχτά
κολλημένο πάνω σου
σαν το αλάτι
που δεν ξέπλυνες