Ex Post

Ιριδίζον φεγγάρι δεν σε πρόφτασα κράτησα λίγο απαλά τη στιγμή μέσα στα χέρια μου σύντομη διαυγής έντονη με τη γεύση ακόμα νωπή δεν ήθελα ακόμα να φτάσω στην περιγραφή ώσπου γυρνώντας το βράδυ είδα το ιριδίζον φωτοστέφανο του φεγγαριού οδηγώντας πιο πριν υπνωτισμένα σχεδόν διαπερνώντας σαν διάφανος η αλήθεια μου είναι άμμος ανάμεσα στα δάχτυλα και στα σεντόνια το νερό που τρέχει μετά αλλά αφήνει ευλαβικά τη γεύση και το άρωμα δεν μπορούμε παρά κάτω από αυτόν τον ηλεκτρισμένο ουρανό με τον ήλιο να φορά τα ανάκατα σύννεφα να τρέχουμε και να περνάμε μέσα από τα διάφανα νερά το  ιριδίζον φεγγάρι είναι το απείκασμα αυτών που δεν προλάβαμε όπως όταν καταπίνοντας χιλιόμετρα βλέπεις πίσω στον καθρέφτη τις ώρες που περάσανε να στροβιλίζονται με τον αέρα αν ακουμπώ το χέρι' στα γόνατά σου ξέρω σίγουρα πού πηγαίνω και ο δρόμος απλώς κυλάει, κυλάει όπως προσμένοντας για να κυλήσω ξανά μέσα ανάδευε την άμμο με το πόδι εγώ θα σε φέρω πίσω μ...

υπερβολικά χλωμό αγόρι ο κόσμος σου τα παιχνίδια σου θα πάρω την παρδαλή μαϊμού και θα κλάψω ήσυχα σε μια γωνία δεν ξέρω γιατί αυτές οι εικόνες μένουνε μέσα ένα πικρό γλυκό κατακάθι αν με βοηθάς να το αναδεύω με τα χέρια σου με τη γλώσσα σου βγαίνει στην επιφάνεια ο γλυκός χυμός ή το χρυσοπράσινο λάδι πλησιάζει ο καιρός της συγκομιδής κι η γη που πότισες καλά με δάκρυα κι έρωτα και δούλεψες με τα χέρια με τη γλώσσα με το φύλο σου καλά θα δώσει τους καρπούς της σ' εμάς που κάνουμε' το αίμα μας αγάπη και υπόσχεση

Μέσα στο πέλαγος αέναος ταξιδιώτης των οριζόντων οι γραμμές το συνεχές κι ένα χτύπος στην πόρτα το κουδούνι η γλυκιά προσμονή και οι σιωπές τα καλοκαίρια που αφήσαμε στην άμμο και στο σπίτι μια γωνιά να κρατηθείς αν θέλεις τύλιξε  τα πόδια σου κοντά μου θα δυναμώσω τη φωτιά να ζεσταθείς πόσο μ' αρέσει ο καιρός που όλα τα φέρνει κι όλα τα παίρνει και γυρνάμε γύρω εμείς στην κουπαστή απ' το κρεβάτι θα πιαστούμε κι έτσι γλυκά θα ταξιδεύουμε θαρρείς τώρα που παίρνει και νυχτώνει δε με νοιάζει θα σε κρατάω αγκαλιά από νωρίς όταν θα σβήνουνε τα φώτα στο σαλόνι και με τη γάτα' θ' ανεβαίνουμε κι οι τρεις πάνω στο χάλκινο δικός μας το καράβι να ταξιδεύουμε  στον κόσμο αποβραδίς

Ο καιρός θα κλείνει οι μέρες ανακυκλώνοντας προσπαθώ κατά το μέρος που μου αναλογεί να φτιάξω έναν κόσμο να μπορώ ν' αναγνωρίζω το διάφανο πρωινό τη γραμμή της θάλασσας από ψηλά την υπογραφή του Λυκαβητού μέσα απ' το φεγγίτη της μονοκατοικίας των θεών κρατώ, ωστόσο, και κάτι ακόμα πιο απτό μέσα στο κουτί τους τις στιλπνές μπαλαρίνες κι αυτό όσο κι αν με χλευάζετε είναι η σκευή μου και το εισιτήριο για να κρατώ τις αισθήσεις μου ζωντανές δυο γόβες μπορεί να σημαίνουν και τα πάντα το να έχεις ' το να είσαι θα το πω ξεδιάντροπα η αφή το δέρμα το λουράκι το λεπτό η κίνηση που υπονοείται υποθάλπουν το πάθος μου ευτυχώς όλα αυτά ιδιωτικά καλά κρυμμένα στο σκοτάδι μην πείτε ότι τα μαρτύρησα όλα αν και δεν δίνω μία για την υπόληψη εάν διακυβεύεται το πάθος μου ομολογώ και το κουτί μου  γι' αυτό που έχω ευγνωμονώ

σ έναν κήπο κατάφωτο με τα στιλπνά του αγάλματα έκταση αχανή κι επίπεδη ανοίγοντας την εξώθυρα και να  ο άλλος κόσμος ο μέσα, μαρμάρινος μα κι έντεχνα πλαστικός μου τον φανέρωσες για μια μόνο στιγμή ενατένισα προσεκτικά με τη ματιά του γεωγράφου αλλά αυτό το όλον ένα παράδοξο απείκασμα κι είναι κρίμα σε απόσταση αναπνοής να μην μπορώ ένα ένα τα δάχτυλα να πάρω στο στόμα μου κι αυτό το άρωμα πώς με μεθά και με λιγώνει αν ήταν μπορετό μέσα του να εισέλθω\ με στόμα πυρετώδες' γλυκά ν' απομυζώ έναν προς έναν τους ευώδεις χυμούς τρέφοντας τα αισθήματα με απτά ηλεκτρικά σκιρτήματα μόνο εσύ το ξέρεις πως όλα αυτά συμβαίνουν έντονα και θυμικά καθώς μ' αρχίζεις και με τελειώνεις

to the nighs of tomorrow to the realms  of the hollow to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the limits and the mask questions never asked to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the pointeless and the few elapsed and the new to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the funny little thing the quilty in between to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the never asking why weary and the shy to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the nomans fucking land redemption and  the sun to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the spinning mevlevi toujours et c'est la vie to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the spoiled and the thrive a million miles to drive to the city to the sorrow to the city to the sorrow to the era of the sun the passion hav...

Αν είναι πρέπει δεν γίνεται τα φύλλα πες μου γιατί δεν πέφτουν με τον αέρα παρά αυτή η άρρωστη ζεστή ανάσα στον αυχένα κι όλο τρέχω και ποτέ δεν ξεκινώ ποτέ δεν φτάνω ως και εικόνα για να σε φτάσω ματώνοντας γραπώνομαι επάνω και γλιστρώ λέει πέφτω σε μια λίμνη σκοτεινά και αφιλόξενα τώρα θ' αρχίσει το φως να λιγοστεύει φοβάμαι και τρέμω πληγώνω άθελα όσοι μ' αγαπούν δεν το αντέχουνε και το νερό δεν είναι  ούτε κρύο ούτε υγρό σαν μια ταινία ένα προφίλ τοξικά απόβλητα βγάζοντας από το στόμα και που να τα ξεπλύνω θεέ μου ένα κλειστό σπείρωμα κι όλο σφίγγει στο κέντρο πονάω κι εγκυμονώ απρόβλεπτες συνέπειες η φθορά που είναι χρόνος ύπουλη χρόνια ασθένεια οι άνθρωποι βυθίζονται στη λησμοσύνη μη με αφήνεις να με σκεπάσει αυτή η ύπουλη κραυγάζουσα σιωπή δεν ξέρω που είμαι δεν είναι σπίτι υλικά απλώς γύρω μου να βγω στο μπαλκόνι ίσως να σε αναζητήσω περιμένοντας με αγωνία αύριο αν ξημερώσει η  μέρα καθαρή θα αναδεύομαι από πάνω σαν...

στο ιδιοφυές σου μένος υγραίνοντας την ψίχα του έρωτα να μουλιάζουνε τα μέσα να μη σκληραίνουνε με τα χρόνια αλίμονο' μέσα κυλά αψύ το αίμα και το κορμί που κλυδωνίζεται να κρατηθεί έτσι ζεστό όλη η ζωή να εξαρτάται από ένα μονάχα φιλί ένας λεπτότατος μίσχος ξεδιάντροπα δοσμένος στο άσεμνο φως τα μέλη καταυγάζοντας τώρα επειγόντως πριν κλείσουν οι φεγγίτες τ' ουρανού τώρα οπωσδήποτε κάνε με υγρό σου πέρασμα μέσα από σένα γέννησέ με ever and ever Bowie...

Γυναίκα που απλώνει στο μπαλκόνι πες μου πότε για τελευταία φορά σου είπε μυστικά πως είσαι η μόνη εσύ θεά γυναίκα  που το περίγραμμά σου στο βραδινό το πέρασμα αδρά αποτυπώνεις πότε η μανία του για σένα σε κυρίεψε κι εσύ γυναίκα που αδειάζεις το πλυντήριο με τις φροντίδες της επόμενης να σε κυκλώνουν πώς θα σε φτάσω  να σου πω ότι σε σένα όλα αρχίζουν και τελειώνουν ότι έχεις κάνει κατοχή στην κάθε μου παρόρμηση κι ονειροφαντασία που είναι σαν κάθε βράδυ στο χέρι σου υγρά να σπαρταράω που όλα εδώ τα ξαναζώ γύρω απ' αυτά όλο γυρίζω και κρατιέμαι γυναίκα που τον κόσμο κυριεύεις σαν Κίρκη ή σαν κόρη και σαν αγία ερωμένη στο εικονοστάσι σου αφήνω τις σπονδές μου και την καρδιά μου σαν πιστός  σου την προσφέρω

αχείλι μου γλυκά να σε κεντούσα κι όλο το νέκταρ και το αίμα να στάλαζε εντός μου τι δεν μου φτάνει μια αγκαλιά είναι αμέτρητα τα χάδια που θέλω επάνω σου να γεωγραφήσω σαν τον παλιό τον περιπατητή να φέρνω ένα γύρο την αυλή σου να έμπω μέσα να σε τρυγήσω κι απ΄το ποτό σου να μεθύσω μέσα σε σένα ν' αποκάμω και να ξυπνήσω που ο κόσμος όλος να είναι λέει με μιας αλλιώτικα δοσμένος όλα να μιλούν στον έρωτα κι εγώ λέει να γίνω σάτυρος στον κήπο σου χωρίς ντροπή καμία να σε ξαπλώνω κει στο χώμα κάτω απ' τον ήλιο του φθινόπωρου χείλη μισάνοιχτα μάτια κλειστά το πώς σε θέλω μόνο αυτό στον κόσμο να μετρά κι ασχήμια πια καμμιά μόνο φιλί νερό καθάριο σαν βροχή να σου ποτίσω το κορμί μόνο φιλί ούτε και λόγια ούτε υπόμνηση καμία μόνη ουσία το κορμί σαν μουσκεμένο περιβόλι να το φιλώ να το μεθώ να ευωδιάζει χώμα και σώμα

Blurring woman oh blurring woman come along and come forth there' s no comfort when you r not hunging around thee spirit true colors blue of my skeptical intense thee thighs keep my thoughts on the tips of my fingers seen it all from within blurring woman eyes in deep lucid dreams touching the skin of sorrow with sour  lips I will succumb to my anguish will for just a leak behind your ear under the skin haste to you pouring rain come and excavate explore all the lengths of you beneath my soul I cry and rip the cloth paving the way to your unborn wishes your lavish body will  speak for you blurring woman blessed as the waters uncover me and rinse me deep ecstatic and fierce      

κι  άλλα έτσι μικρά φάλτσα τ αφήνω να αιωρούνται σαν το γέλιο μετά τον έρωτα είναι τόσα σπουδαία που η φυσικότης τους τα κάνει να φαίνονται απλά και σίγουρα μα για σκέψου πόσοι έχουνε στερηθεί οριστικά ένα χάδι απαλό ένα μάγουλο μια αγκαλιά α, μην υποτιμάς τα μικρά τιμαλφή του έρωτα ίσως αυτά να μετράνε ως τα πιο πολύτιμα σαν κοσμήματα παλαιακά σε κασετίνες στο συρτάρι όλα πηγαίνουνε γοργά κατά τη δύση μα δεν με νοιάζει αγαπώ το φως που λιγοστεύει γιατί κάτι μέσα μου όλο παίρνει και φωτίζει

Αποκόμματα κρατώ εισιτηρίων και στιγμών στο πάνθεο των μικρών μου αναμνήσεων έτσι πορεύομαι χωρίς ν'  ανησυχώ για τον καιρό ένα σου φιλί και ντύνομαι για τον χειμώνα το κορμί σου η πανοπλία μου βόρειο κρύο καθαρό και κρυστάλλινο το δέρμα και η γεύση το αποτύπωμα στη γλώσσα θέλω να το φιλώ και να το φιλώ αγαπώντας σε θα απομυζώ όλο το χυμό έτσι ευχαριστημένος πια σαν μέλισσα στον τρύγο θα κολλήσω επάνω τόσο ώσπου να γίνω σαν παλιό απόκομμα που παίρνει πια και χρυσίζει απ' την πατίνα του χρόνου αυτά είναι πράγματα πολύτιμα ακριβή μου αγάπη που τώρα ίσως δεν φαίνεται η αξία τους μα σκέψου αργότερα πολύ πόσο γλυκές μικρές μας αναμνήσεις όχι για τα θεάματα μα που κράτησες το χέρι σου στο μισοσκόταδο κι έτσι θα λέμε να δεν χαθήκαμε στης πολυκύμαντης ζωής το απροσμέτρητο κι έτσι μετρήσαμε πλέον τις καινούριες μέρες αγαπώντας τες σαν ήλιους μες τη συννεφιά του Οκτώβρη