Ex Post

Πόσο θα θελα στην άμμο δεν γεμίσαμε αρκετή ανάμεσα στα δάχτυλα ούτε στα μαλλιά το κρυσταλλένιο αλάτι όχι δε νοσταλγώ κι ούτε λέω μου λείπει κάτι απ' αυτά μόνο να το διαβήκαμε κι αυτό' με την ταχύτητα της λησμοσύνης ο χρόνος ο μέγας γητευτής πόσο περιγελά ο αγύρτης μάγος μα ένα παράξενο πράγμα τώρα δα θα ξαναπω πώς γίνεται, για πες μου αδιάκοπα πια με σένα έτσι να ζω να σ έχω εδώ σαν τώρα σαν κάθε μια στιγμή κι είναι η αίσθηση στα χέρια μου αληθινή και ζωντανή πόσο αλήθεια σ' αγαπώ γι' αυτή τη βραδινή βροχή που θέλω να έξω να βγω να με ποτίσει ως την ψυχή πόσο καρδιά μου ξεδιψώ με το νερό από  τα χείλη πόσο αγαπώ τα χέρια σου που με σμιλεύουνε κάθε φορά σα νέα ύλη κάθε μου ώρα κι από ένα τόσο βαθύ τόσο ακριβό  φιλί

το σώμα ένας κάβος λυμένος ταξίδι σύννεφα μπροστά στην ομίχλη θα βρεθούμε και πάλι στα στενά της Κυψέλης τα χρόνια να θυμηθούμε και με ποτά γλυκά γλυκά να αφεθούμε μη με αφήνεις να με αντέχεις να με σκεπάζεις να γελάμε πολύ αν μιλάμε κι αν δε μιλάμε θ' αρχίσω ξανά να μαθαίνω μήλο, πορτοκάλι και γλυκό σταφύλι στα στήθη σου θα κρεμάσω τις πρώτες στάλες το φθινόπωρο δείλι ο ουρανός καθαρός και τα μάτια σου βυθός διάφανος ν' ανοίξω στα δύο στα δέκα να σε δεχτώ δική μου εκκολάπτοντας νέες θάλασσες πιο κοντινές και μακρινές σαν τα ιπτάμενα όνειρα να έρθεις κάτι άστραψε κι έμεινα βουβός εκεί για μια στιγμή αιώνια κατέβηκακι ανέβηκα γοργά όλη τη σκάλα ως το άπειρο μηδέν τρομάζοντας σπαρταρώντας στα χέρια σου ήξερα πως δεν μ' 'άφηνες να πέσω με 'εφερνες ως την άκρη άκρη και την κρίσιση στιγμή \λίγο πριν λιγωτικά το κενό με ρουφήξει έδινες μια και με τίναζες στο μουσκεμένο αχνό φεγγάρι των χνώτων μας στο τζάμι

καρδιά μου που καίγεσαι φτερουγίζεις άναρχα διψώντας τόσο που κι ένα τόσο δα μια υπόνοια πόσο λιγωτικά μπορεί εξεγείρεται αυτό το σώμα που πέφτει υπόκωφα και μετά εκσφενδονίζεται στο γαλακτικό σύμπαν κρυμμένες χαρές μου ω, μπροστά μου τώρα φανερωθείτε τινάζοντας από πάνω σας κατεβάζοντας τιράντα κι ανεβαίνονταςπολύ πολύ στον οίστρο σου φώναξέ το φώναξέ με δώσε την πνοή διατάζοντας σε πλήρη έκταση απάλειψε από πάνω μου όλο τον επικαθήμενο χρόνο κυριεύοντας σώμα με σώμα στόμα με φωτιά γλυκά και άγρια γλώσσα που αναζητά το παλλόμενο σημείο πνίγοντας την κραυγή αυτό είμαι εγώ αυτό είσαι συ δε λέμε δεν ακούμε μόνο αρπάζουμε χορήγησέ μου την κάθε σου ξέπνοη τελειωτική  σου κίνηση εντός κι εκτός χορεύοντας καρφώνοντας στηρίζοντας στο τοιχείο θα βρεθώ κλείνοντας πίσω κάθε ανοιχτήδίοοδο για να μου γίνεσαι το ένα μου και να παίρνεις ενώ παίρνω ω αδάμαστη πόσο ζητώ έτσι σκληράσταχέρια μου για να σε κατακτήσω!

Πρόσκληση σε δείπνο λιτό και σύντομο όπως και κάθε βράδυ τα σύννεφα γοργά στροβιλιζόμενα  την ώρα, όπως όλα, περιμένοντας όταν τα σκούρα τα ρολά θα κατεβαίνουν με πάταγο απ' το χέρι γυναικώνε και οι βαριές μακρές κουρτίνες  θα σκεπάζουν  τη θλίψη μίας μέρας που δεν ήρθε τα όνειρα μετέπειτα που θ' ανεβαίνουν τον ανήφορο  με απελπισία οικτρά αγκομαχώντας ως να μη δύνανται, να λες, ή να μη θέλουν να πιάσουν τόπο στο ημιφώτιστο κομμάτι του άλλου εκείνου εαυτού επαναλαμβάνονται έρχονται φεύγουνε και γυρνάνε σαν σβούρες άηχα και ξέψυχα την ώρα εκείνη που επανέρχεται το σώμα  βαρύ και βιάζονται γοργά να ξεγλιστρήσουν δεν καταφέρνω  να τα πιάσω, αερικά δεν είμαι ούτε εκεί ούτε και πουθενά και την ημέρα που όλα αρχίζουνε και πάνε σαν το κουβάρι μα και πλέκονται ομαλά κινούμαι αργά, ανεπαισθήτως υπογείως σε ένα λεπτό στρώμα κομμάτι αμφιβολίας κι αν σπάσει αυτό το πιο λεπτό και βυθιστώ στο έρεβός μου του υπάρχω- ...

 Λιώνω κάτω στην άσφαλτο αγκομαχώντας ιδρωμένα όνειρα γαντζωμένος από την άκρη του κρεβατιού συνδέοντας στο μεταίχμιο του ξυπνητού υγρή μου αίσθηση ως να σε είχα με κρατάς και παραδίδω το σώμα και το νερό' που πρέπει να το φυλάξω για την ώρα της πιο άγριας δίψας

θα κρατήσω μέσα μαζεύοντας πολύτιμα και με χείλη και θωπείες θα κατεβώ στο αγαπημένο στο σημείο που τέμνεται και ρέει κάθε χθες και αύριο το μυστικό και φανερό όποιος μπορεί να το δει και να το νιώσει προσφέροντας ανίερες άγιες σπονδές γυναίκα που κατέχεις τους θεούς που έρχονται να κατοικήσουν μέσα σου και μόνο εσύ μπορείς το θέλω σου να το μετουσιώνεις μανία ιερή και βλάσφημη με λόγια γλυκά και αιματηρά κλείσε τα μάτια κι έλα σημάδεψέ με με γυαλί σφίξε με μέσα σου κάνε με μέσο και σκοπό\ κυρίευσέ με ως το έρμα μου ας νομίζω πως κερδίζω εγώ κουρσεμένος και τρελός από σένα και γλυκά και με τρελή χαρά αυτό που καιρό τώρα περιμένω ν' αποθέσω στην εικόνα σου προσφέροντας λατρεία κατ' εξακολούθησιν πώς να σε φτάσω πιστά θ ακολουθήσω έως εκεί που μπορώ κι ύστερα θ ξετυλίγω με δέος το νήμα του άγ(ρ)ιου στεναγμού σου

ασε με να γλιστρησω μεσα στο στηθος σου να βυθισω το βλεμμα να κλειδωσω πισω σου και γλυκα να σ' αγαπω οπως σου πρεπει που καθε μερα σε φιλω πεφτω σ αγκαλιαζω παλευω δε λυγιζω μαζι σου και για σενα ζω εσυ που μεθας στον ερωτα αφησε με να ασελγησω στα υγρα σου ματια ολα ν αντικρισω που φερνεις μεσα σου και γινονται ολα λαιμαργα φιλια επαναστατες ρωμαλεοι γενναιοι εραστες διεκδικω το λατρεμενο δικο σου ολο μόνο θέλω

ταξίδι χωρίς χρόνο όλα εκκρεμή ασαφή περιγράμματα σκοτάδι που διαχέεται ας σ' έχω πλάι μου άγγιξέ με τέρμα θα πατήσω το μέλλον όσο θα μου χαϊδεύεις κάθε αντοχή θα εκτοξευθούμε νυκτόβιοι λαθραίοι σαν διάττοντες στην εθνική

Αλλοπαρμένος λυγρός και  μοιραίος θα βρεθώ κάποια μέρα ωραίος σαν ρωγμή σε τοίχο από πέτρα όλη κι όλη ζωή δύο μέτρα

Ακυβέρνητα σώματα χέρια που κρέμονται απ' το λαιμό χέρια στις τσέπες κάτω απ' το σεντόνι ιχνηλάτες και δεσμώτες σώματα παραδομένα στον ύπνο στο αναγκαίο κορμιά που συστρέφονται στη στάση του κοχλία αναγυρίζοντας τα μέσα έξω μέχρι να έρθεις θ' αποδομούμαι στο καθημερινό τελεστήριο φαντασιώνοντας και ζώντας μέσα στη φαντασίωση αναπαράγοντας τα σταθερά μου στερεότυπα τη νύχτα που όλοι προετοιμάζονται στέκομαι κι επιθεωρώ το βάθος του βλέμματος τη γραμμή του κάτω χείλους το ερωτηματικό και την υπόσχεση του στιλπνού ώμου και τον έωλο υπαινιγμό της στυλιζαρισμένα χαλαρής τιράντας κι όλο με καλείς κι όλο έρχομαι παραδίνοντας με πνοή βαθιά ως να ξερες πως θα μ έχεις πάντα εκεί λαθρεραστή κι οφθαλμολάγνο σου

ολο ταξιδεύω μέσα μου αυτό το σώμα κι όλα πετάω πετάω αλαφραίνοντας ξαφνικά τόσο σαν μια πολύχρωμη φουσκίτσα που παίζουν τα παιδιά κι εγώ θέλω να με παίξεις στα χέρια σου γλυκά και επικίνδυνα αυτά τα απαλά χείλη τόσο πολύ ψηλά να σηκωθούμε μαζί στον αέρα να πλέκουμε τα σώματα από ψηλά κι όλο να πέφτουμε να πέφτουμε και μετά να τιναζόμαστε πάλι ψηλά εξακοντίζοντας τη δίψα για ζωή θα κλειδώσω εκεί ακολουθώντας πίσω και θα γίνω ' κορμί σου και μοίρα που ακολουθεί το άρωμα των μαλλιών θ' απορροφήσω σαν να μην υπάρχει και θα σε προβάλλω [παντού τριγύρω και μέσα μου παλεύοντας να κρατηθώ από μερικές σκόρπιες λέξεις απλές και τετριμμένες που δεν αρκούν δεν αγαποπούν δεν τρελαίνουν και δεν τρελαίνονται κι όσο ωραία τόσο πιέζει αυτή η αναμονή κι όλα συνωθούνται περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή ανάβοντας κεριά τώρα που νυχτώνει πιο νωρίς πιο πολύ πιο έντονα πετώντας ρούχα, βάρη, αναμονές θέλω τώρα τώρα τώρα σου λέω θέλω να ζω έλα ...

Ο χρόνος που  κυκλώνει ελλειπτικά ο χρόνος που περνάει διαλυτικά που γίνεται ξανθή μπουκλίτσα μικρό παράπονο αχ, μικρό γκρινιάρικό μου αγγελάκι θα ρθει ο καιρός  - έρχεται πάντα - που θα ζητάς την αγκαλιά τη μυρωδιά από το στήθος και το τραγούδι της μαμάς αχ, μικρό γκρινιάρικό μου αγγελάκι πώς γρήγορα θα λησμονείς κι εμείς απλά θα μαζευόμαστε νωρίς κατάκοποι, υπνωτισμένοι ενώ θ' ανοίγεις τα φτερά αλλού το χάδι θα γυρεύεις αχ, βρε μικρό παραπονιάρικο αγγελάκι να ξερες πόσο εγώ  - που δεν με ξέρεις - πόσο σε λάτρεψα σαν ξένος μην το μαλώνεις, ας γκρινιάζει να ξερες πόσο μου μοιάζει σαν να πεσε να, τώρα δα ένα αστεράκι φωτεινό από έναν κόσμο μακρινό...

masterpiece τα λίγα και απλά πράγματα πεσμένα άτακτα άλλα στο πάτωμα άλλα ριγμένα πρόχειρα και βιαστικά ν 'απαλλαγώ από αυτό το βασανιστικό ρούχο που με σφίγγει αναίτια το σώμα που θέλει να αναπνεύσει που θέλει να λατρέψει και να λατρευτεί το τέλειο είναι το αληθινό αυτό που γνωρίζεις και ονοματίζεις με τη συνδρομή όλων των αισθήσεων όταν φτάνοντας σε άλλα μέτρα πληρότητας όλα τα νιώθεις σαν ένα το ακέραιο και ολόκληρο που πρέπει να ήταν κάποτε οι άνθρωποι το έχασαν από τότε χωρίς έγνοια για το πώς χωρίς όριο και φύλο όλοι ψάχνουν αυτό που δεν περιγράφεται δεν αντιγράφεται δεν ιστορείται κι εγώ ένα φτωχό απείκασμα σχεδιάζω όταν όμως δεν ξεχωρίζει εγώ-εσύ όταν το υπέρτατο πλημμυρίζει απ' άκρου σ' άκρο όταν κλείνοντας τα μάτια βλέπεις πιο καθαρά και διάφανα όσο ποτέ μετά μπορείς ήσυχα να αποκοιμιέσαι γιατί όλα βρίσκουν ξανά το αρχικό τους σχήμα ανθρώπινο αριστουργηματικό Απλώς, γιατί το άκουσα σήμερα κι είναι  ένα μικ...

Λαίμαργα υστερόβουλα θα στρέψω κατά πάνω με αφορμή το ελάχιστο που θα βλέπω θα ναι πολύ οι κεραίες πάλλονται  οι δείκτες εκκωφαντιούν όλα τέμνονται μέσα κι αναζητούν τη δίοδο ν απλώσω το χέρι έτσι απλά στο στήθος τα έχεις όλα με το μέρος σου κερδίζοντας κάθε εντύπωση αποκαλύπτοντας με το χαμόγελο όσα ακριβά προσφέρεις η γραμμή των ώμων ανακατεύοντας ελίσσεσαι ελεύθερη αναδεύοντας γλυκά κι οδυνηρά σαν θεά και σαν θεραπαινίδα της σε γάμω μυστηρίων χθόνιων εξακοντίζω  όλα μου τα ελευσίνια πιστευτήρια και με φλόγα και νερό φωτιά στη φωτιά το μαρτύριο επιτείνοντας κοίτα επεκτείνομαι διαπερνώ τα χείλη το στόμα  αφομοιώνομαι ολόκληρος ταξιδεύοντας στο μέσα συστρέφοντας κι υψώνοντας όλο και περισσότερα καταλαβαίνοντας τα πάντα βυθίζοντας κι ανακάμπτοντας στο έρεβος  δυο στιγμών

Λευκό φωτεινό πέρασμα με χαμόγελα γλυκό το βλέμμα πότε θ' απλώσουμε μέσα μας μια αλμυρή βροχή με  ψίθυρους, ανάσες και φωνές υποδεχόμαστε στα σώματα το νέο ηλιοστάσιο λευκό και σοκολάτα αψιά δίνε μου να γεύομαι που όλο φυλάω μικρά κομματάκια τώρα που η νύχτα έρχεται κάνοντας κύκλους γύρω γύρω στο λόφο που δεν θέλεις να γυρίζεις αν δεν είναι να γυρίζεις στις μέρες πάλι του  Αυγούστου σημαδεμένος μήνας πώς ξεγελά με υποσχέσεις και γλυκά απογεύματα σαν θυμίαμα στη σκάλα ή μεθυσμένα βράδια με αγκαλιές ως πέρα στον ορίζοντα πόθο κι όλο ν' ανεβαίνουμε στο προσήλιο όργασμα ένας υγρός ζεστός αιθέρας κυλάει ανάμεσά μας αυτό το λευκό να το 'χω εγώ εδώ κι όμορφα όλα να τα κρεμάω επάνω μου μόνο το κραγιόν στα χείλη έλα το λευκό σου φόρεμα θα ναι ο καμβάς επάνω του θα στάξω το αίμα από τα χείλη και μια γραμμή γαλάζια το ταξίδι