Άγια

Οι άγιες οικογένειες

οι καταδυναστεύουσες

χωρίς δεσμά

ένας αόρατος μίτος

η αγάπη 

χωρίς κλειδιά

να είναι οι πόρτες

ανοιχτές στου απρόσμενου 

τη θεία χάρη

με κλειστά τα μάτια

στο σημείο που

έπεφτε ένα φως

ήταν στιγμή 

αληθινή

σαν περίπατος

δίπλα σε ήσυχο ρυάκι

ένας μικρός

ανεπαίσθητος στεναγμός

η χαρά 

να μην ξέρεις για λίγο

ποιος είσαι και τι

γλυκό μου φως 

ζεστή αγκαλιά 

άσε με να μείνω

λίγο ακόμα

να μη σηκωθούμε ακόμα

κι αυτό

πότε ξανά θα το γευτούμε

ας μείνουμε εδώ

ακόμα λίγο πριν

τον δρόμο του γυρισμού

μετρήσουμε αντίστροφα

ας μείνουμε

όσο το φως αυτό

διαχέεται 

με διαπερνά

έτσι που

διάφανος και ελαφρύς

να πετάξω στην πλαγιά

κι έπειτα

από μέσα μου 

όλα θα κυλήσουνε

μεστά 

απ' τη γλυκύτερη σιωπή

τόσο απαλά

σχεδόν ανυπόφορα

τόσο κοντά

και πάλι μια ιδέα μόνο

μέχρι τα σώματα

να αποκτήσουν το ειδικό βάρος

μιας ανέμελης άνοιξης