το σώμα της ψυχής

και παλεύω τώρα πάλι
με εικόνες
και το κορμί που βγάζει
κραυγές βουβές
προεκτείνεται σε ύψος
και βυθίζεται
ως το πιο μαύρο σκοτάδι
απλωμένη
επάνω στα βράχια
από την κορφή
ως τ' ακροδάχτυλα τανύζεσαι
με τον ήλιο δεν καίγεσαι
μα η ουσία σου φλεγόμενη
σφύζει γύρω σου
μια δύναμη ζωική
όχι το φοβερό αυτό
το σθένος της καταστροφής
ένα θέλω  μόνο
που ενώνει
και δημιουργεί
δεν λέω ανοησίες
ξέρω πολύ καλά
έμαθα πια
και το ξέρω
πόσο το νερό
έχει ανάγκη να σμίγει
με το νερό
γλυκό βάσανο
και τιμωρία'
πάρε την παραίσθησή μου'
και κάνε την
το δικό σου παιχνίδι
στην πέτρα και στο κύμα
οι αναπνοές μου
είναι δικές σου
στα δικά σου χέρια
οι ώρες χάνονται
τα λεπτά εξαφανίζονται
και ούτε πόνος
ούτε λύπη
προσμονή ή ανάγκη καμία
όλα διαλύονται
διαχέονται στο πουθενά
και παντού
μη μου ζητάς να το λέω
πόσο ανόητο
να περιγράφεται
ό, τι είναι
έξω από χώρο
ούτε ένα ούτε πολλά
τι να πω
για τον συγκλονισμό
της ψυχής του σώματος
ή του σώματος της ψυχής;