Ex Post

Δεν ξέρω τώρα γιατί μη με ρωτήσεις θυμήθηκα εκείνο το απόγευμα στη Νέα Σμύρνη υπαίθριο καφέ μιάμιση ώρα πρέπει να περάσαμε κάνοντας εκείνη τη συνέντευξη που τώρα την ξανάκουσα σχεδόν ένα χρόνο μετά κύλησαν οι μέρες και οι νύχτες είμαστε εδώ κι αυτό είναι κάτι μεγάλο είναι ωραίο που έχουμε το χρόνο μας τον δικό μας το λιγοστό τον μετρημένο τον ακριβό γυρνάω πίσω χαμογελώ λέω,άκου, είμαστε  εμείς και ζούμε μέσα σ' αυτό το χρόνο εσύ που τον ορίζεις απόλυτα μέσα μου που θέλω πιο πολύ να σε μοιράζομαι να σε ζω να σε φτάνω όλο και πιο πολύ να σε παιδεύω να σου ζητώ να σε κερδίζω με γέλιο, με δάκρυ με στιγμές ν' απομυζώ το ελάχιστο και να το κάνω τώρα και πιο μετά και πιο μετά μέχρι ο χρόνος να είναι απλά εμείς μέχρι η ώρα, το λεπτό η μέρα το "έλα τώρα που σε θέλω" και το τώρα να είναι ένα πολύ απλό λιτό διάφανο ήσυχο συνεχές που το λέμε:  - εγώ έχω εσένα  - κι εγώ εσένα

Ό,τι δικό σου τ ' αγαπώ το κάνω οικείο τ' αγκαλιάζω το νοιάζομαι και το φιλώ μα πιο πολύ είναι αυτό γιατί είσαι συ μοναδική μα ίσως και μοναχική μ' αυτή τη γνώση του ιδιαίτερου Ας πούμε ήταν ένας πίνακας, εξαίσιος, μοναδικός μα λίγο έξω από το πλαίσιο, αν ήτανε ένα τραγούδι αέρινο και μυστικό με μια στροφή, όμως λιγότερη, αν ήταν πάλι μία μέρα ηλιόλουστη και φωτεινή κι ένα μικρούλι συννεφάκι έμπαινε παιχνιδιάρικα στο φόντο, αν έπαιρνες, σκέψου, ένα δρόμο και λοξοδρόμευες λιγάκι έτσι, μονάχα για να δεις ένα μικρούλι ποταμάκι κρυμμένο κει στις καλαμιές αν είχες, πάλι, δυο παιδιά τόνα ψηλό και ζωηρό τ΄ άλλο μικρό και ήσυχο πες μου θα τ' αγαπούσες όλα αυτά μα κείνο κάτι τις λιγότερο; λιγότερο αγαπάς τις μικρές χαρές τα δαχτυλάκια παιδικά τις σύντομες λιακάδες τις κοντινές διαδρομές τα μονοπάτια τα στενά και τις κρυφές πηγές; Το λίγο που είναι το πολύ και το μικρό μεγάλο μες στην καρδιά μου όλα χωρούν με αγάπη, δίχως άλλο ...

Με τα νωπά σημάδια ακόμα στα σεντόνια μπορώ να ζω μπορώ ακόμα να σπρώχνω τη μέρα λίγο πιο πέρα και την επόμενη και τη μεθεπόμενη ο χρόνος μας λιγοστός και  πυκνός τόση αλήθεια μόνο σ' ένα βράδυ, άλλοι δεν την αντέχουν άλλοι την προσπερνούν αδιάφορα δεν μπορώ να ζω κι αν κάτι κρατώ στο σώμα και στη σκέψη μου είναι όταν ξυπνώντας με τη γεύση σου ακόμα να κατακλύζει και τον τελευταίο κάλυκα έτσι αντικριστά γίνομαι το ένα σου που σμίγει με ορμή σ' ένα αξεδιάλυτο ανεξιχνίαστο σύμπαν και δεν υπάρχω πια παρά μόνο μέσ' από σένα γυμνός και διάφανος μεταλαβαίνοντας στην πηγή όλων εισχωρώντας στο μυστήριο ένα που υπήρχε πάντα πριν από μένα μα δεν μπορώ αυτό το φως γίνεται αμείλικτο όταν βγαίνοντας έξω ξανά πρέπει από το ένα στα πολλά σ' αυτό που μας περιβάλλει και το αφήνουμε επιμελώς να θορυβεί έξωθεν να μη μας αγγίζει αυτό το λίγο χρόνο τον άπειρο από το άχρονο ξανά να πρέπει να βγεις στη λεωφόρο στη δουλειά λέω, οι ...

Δεν είναι η αγάπη μου γράμματα στο συρτάρι είναι μονάχα ψίθυροι ανάσες στο σκοτάδι είναι ένας αναστεναγμός κι ένα κρυφό σου χάδι οι λέξεις είναι που παιδεύω εδώ μαζί με σένα όσα δεν είπα ακόμα, ναι, και όλα  τα γραμμένα αυτά που ψηλαφίζουμε και όσα μας φοβίζουν όσα κρυφά ελπίζουμε κι όσα εδώ γυρίζουν  τα σίγουρα κι ακλόνητα τ' αβέβαια τα χαμένα τα λάθη που αγαπήσαμε και πάθη λυτρωμένα οι λύπες μας και οι χαρές καιρός που προσπερνάει φευγάτες μέρες μακρινές που η μνήμη  μας κερνάει Έτσι θα πορευόμαστε στου χρόνου τον εξάντα με μιας θα κοιταζόμαστε και θα 'χουμε τα πάντα...

Μη μου μιλάς μόνο άγγιξε με γι' απόψε λίγο είναι πολλά όσα χρωστώ μες τη ζωή μόνο για χάρη σου θέλω απόψε να ξεφύγω να ταξιδέψω σε ένα όνειρο απ' την αρχή μη με ρωτάς μόνο το χάδι σου δος μου για λίγο να με κοιτάς καθώς θα γίνομαι εγώ εσύ κι όταν θα έρθει το πρωί πες μου να μείνω για όλα τα χθες που δεν προφτάσαμε μαζί Πες το τραγούδι σου το πιο παράξενο κι αγαπημένο κι  άσε με μόνο να είμαι στο σώμα σου ένα ρεφρέν κάτι που πάντοτε ξαναγυρνάει αγαπημένο σε μια στροφή και ξαναρχίζει απ' το μηδέν Μη μου ζητάς μα φίλησε με στο σκοτάδι η ώρα δύο για μας τους δύο είναι η στιγμή μόνο για σένα έχω στο σώμα μου κρυφό σημάδι σε σένα αφήνω κάθε μου σκέψη βράδυ πρωί να με κρατάς καθώς θ' αφήνομαι ψυχή και σώμα να με φυλάς μέσα σου μόνο σαν τη σιωπή κι όταν θα έρθει γλυκά  η μέρα πες μου να μείνω για όσα πάλι θα μοιραζόμαστε απ' την αρχή Πες το τραγούδι σου το πιο παράξενο κι αγαπημένο κι  άσε με μόνο να είμαι ...

Όλοι έχουμε ένα σημάδι σκοτεινό κρυφό ανεξιχνίαστο απ' αυτά που δεν βγαίνουν στο φως κάποιοι δεν θα το δουν άλλοι δεν θα το καταλάβουν ποτέ άλλοι δεν θα το αντέξουν εγώ το φύλαξα στην καρδιά μου σαν ακριβό δώρο σαν μύχια εξομολόγηση το 'κανα φυλαχτό και σημείο αναγνώρισης το λάτρεψα και το κλεισα για πάντα μέσα μου μη μου το δείξεις αγάπη μου γιατί τώρα μου τα 'δειξες όλα τώρα ξέρω αυτό που δεν καταλαβαίνει κανείς παρά μόνο εγώ τι σημαίνει να φανερώνεις με μιας όλη την αλήθεια που κρύβεις μέσα σου καιρό σαν ένα κοχύλι βαθιά κρυμμένο που το κρατώ στα χείλη μου με πόθο Για ό,τι δεν αρκούν όλοι οι Βαλεντίνοι να εκφράσουν. Για το πιο μύχιο κι αληθινό

Να είμαστε όπως τώρα χρόνια μετά ποιος κοιτά αυτό που έχει σημασία είναι για μένα τελικά να είμαστε κάτι που λένε ότι υπάρχει παντοτινά οι μέρες φεύγουν  κι οι νύχτες σβήνουν αλλά εσύ μην προσπερνάς γιατί αν περάσεις όλα στο τίποτα θα χαθούν οριστικά ενώ αν είμαστε όπως είμαστε έτσι όπως ξέρουμε απλά τίποτα πια δεν με φοβίζει τίποτα μόνο δεν μετρά αν αντέχουμε να έχουμε και να γελάμε σαν παιδιά να λέμε, κοίτα, όλα είναι εδώ εσύ εδώ να μην τρομάζεις οι σκιές να διαλύονται το χέρι μου κρατώντας τα σκοτάδια να καταλύονται αν είμαστε έτσι απλά δεν μιλώ και σωπαίνω και σημαίνω κάθε σου σκέψη το τίποτα καταλαβαίνω δεν είναι τίποτα μη φοβάσαι θα  είμαι δώ όσο το θέλεις και για το αύριο μπορώ ν' αφήνομαι καταλαβαίνεις σε σένα κι όταν δεν θα 'χω τον καιρό πάλι θα έρχομαι σε σένα κι όταν όλα θα περνάνε πάλι θα δίνομαι σε σένα ώσπου ο χρόνος να μείνει μόνος θα κυλάω μέσα σε σένα...

Να κινήσω γη και ουρανό βουνά και νευρώνες ασπρόμαυρα όνειρα ανέφελα ύψη υγρές πεδιάδες να ξεσκίσω το χρόνο να μη χρειάζεται να λέω πολλά μάλλον να μη χρειάζεται καν να λέω να μη με ακούς να μη σε ρωτώ μόνο να σ' έχω απλά, τελειωτικά το πρωί και το βράδυ να βάζεις το κλειδί στην πόρτα και να ανοίγεις μια αγκαλιά ένα ζεστό χαμόγελο μια 'ατάκα' ένα συνηθισμένο απόγευμα των ανθρώπων στις αυλές πίνοντας καφέ κι αγαπώντας γιατί είσαι εδώ χωρίς να πρέπει να κάνεις τίποτα αλλά κάνοντας τα πάντα όταν πια θα μπορώ να πιάνω το χέρι σου όχι κάτω απ' το τραπέζι αλλά πάνω στον εκτυφλωτικό εξαγνισμό μιας διάφανης μέρας που έρχεται

Να λες μπορώ να λες αντέχω να λες πως έχω έχω, έχω έχω καιρό γιατί έχω εσένα έχω να δώσω τόσα κρυμμένα τόσα πολλά που ζουν εδώ αν έχω εσένα εγώ μπορώ να λες δε φτάνει όχι αρκετά να δίνεις μόνο ξανά ξανά να προχωράς κι ας πέφτεις κάτω να συνεχίζεις να νιώθεις νάτο! να λες ζωή που σε κερδίζω να λες προφταίνω και συνεχίζω να βλέπεις χρόνια ευτυχισμένα που έχω τα πάντα γιατί έχω εσένα!

Και τώρα που πρέπει να πέσεις στο άδειο κρεβάτι τι ωφελεί να λες πως όταν έπρεπε δεν ήσουνα αυτός που θα ήθελες που θ απαντούσε σε κάθε ανάγκη κάθε εκατοστό σάρκας που κραυγάζει έτσι απλά χωρίς ψαξίματα και ανόητες σκέψεις και σκέψεις και σκέψεις και στο στομάχι ένας κόμπος ένα σφίξιμο, γιατί; γιατί να μη μπορείς έτσι απλά μόνο με την αφή με τα χέρια μόνο σαν να ψηλαφίζεις  τον κόσμο απ' την αρχή έτσι απλά σαν το μωρό που καταλαμβάνει μια θέση στο άχρονο  έτσι δικαιωματικά με το σώμα να δηλώνει παρόν αδιαπραγμάτευτα Για αυτό συγχώρα με, αν μπορείς, που το ντύνω  αυτό το κορμί με τόσες βαριές σημασίες που  προσπαθώ να το χωρέσω μέσα σου αδέξια με κάθε τρόπο αλλά να ξέρεις πόνος, πόθος, έκσταση, αγωνία, τυραννία είναι η φωνή του που πασχίζει ν΄ακουστεί κι είναι πέρα για πέρα αληθινή

Θα μπορούσα να σε αναγνωρίσω ανάμεσα από χιλιάδες να διακρίνω το βάδισμά σου το λίκνισμα των γοφών το ελαφρύ σκύψιμο του κεφαλιού μια από δω μια από κει τα ζωηρά χρώματα που σε ντύνουν τις γάμπες σου εξαίσια μαυρισμένες μες το χειμώνα το στήθος σου που προβάλλει μέσα απ' τ' ανοιχτό πουκάμισο τα όμορφα χείλη με το κραγιόν που τόσο σου πάει τους γλουτούς που μ' επιμέλεια κρύβεις κάτω απ' τα φαρδιά ρούχα τα μάτια σου με τη μωβ σκιά το στόμα σου το γλυκό και λάγνο που τόσο δεν χορταίνω την καμπύλη της Αφροδίτης που μου αρέσει να μετρώ με τ' ακροδάκτυλα όλ' αυτά που με περίσσιο εγωισμό μα και ανείπωτη προσμονή, τόση που κάποτε με περιβάλλει και με αφήνει χωρίς ανάσα χωρίς σώμα λέω, δικά μου δικά μου όλα αυτά και πάλι τίποτα δεν είπα αλήθεια θα μπορούσα γιατί εσύ μόνο εσύ